Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

O ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΗΓΕΤΗ

Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν

ο σατανικός βασιλίας: αντι-ηγετική καρικατούρα
Στις Δημοκρατίες ο ηγέτης αποτελεί βλασφημία! Αυτό μπορεί να παρατηρηθεί άμεσα σε όποιον θέλει να προσέξει ό,τι γίνεται γύρω του. Δεν είναι ανάγκη κανείς να είναι καλός πολιτικός ή επαρκής, ώστε να μπει στο κοινοβούλιο, το χαρακτηριστικό του λαϊκιστή είναι υπέρ αρκετό. Όποιος πείσει ότι είναι ένα με το μέσο, κοινό άνθρωπο αυτός είναι που και θα εκλεγεί. Η εκλογές αναδεικνύουν αυτόν που ξέρει να κάνει τις σωστές υποσχέσεις και να τις συνδυάσει με τη κατάλληλη κινδυνολογία τη σωστή στιγμή. Για να δώσουμε και ένα πρόσφατο παράδειγμα, αυτός που θα υποσχεθεί την ‘ελπίδα’ σχεδόν πάντα κερδίζει. Ο λόγος αυτός έχει να κάνει με το είδος της πολιτικής. Υπάρχουν δύο είδη: η κλασσική και η νεωτεριστική:

1.     Την κλασσική την παρήγαγε ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, η οποία και πρώτη φορά εφαρμόστηκε, εν μέρει, από το Φίλιππο το Μακεδών και τον Μέγα Αλέξανδρο.  Πλήρη εφαρμογή είχε στο φεουδαλισμό του μεσαίωνα.
2.      Τη νεωτεριστική πολιτική, άρχιζε να εφαρμόζει ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος το 15ος και οι πρώτες κυβερνήσεις των Η.Π.Α., πλήρη εφαρμογή είχε από τη κυβέρνηση του Λίνκολν και πλέον κυριαρχεί.


Η σκέψη των κλασσικών όριζε πως ο ηγέτης πρέπει να λειτουργεί υπέρ των υπηκόων του χωρίς να τους ρωτάει το τι θέλουν. Οι κοινωνικοί θεσμοί ήταν βασισμένοι στο τι έπρεπε τα μέλη της κοινωνίας να κάνουν, στις υποχρεώσεις τους προς τη χώρα και τον ηγέτη. Δινόταν επίσης μεγάλη σημασία στην ιεραρχία της κοινωνίας, όπου τα χαμηλότερα μέλη ήταν πολιτικώς απαθή, ενώ τα υψηλότερα ασκούσαν την τέχνη πολιτικής αλλά δε δούλευαν για να μπορούν να τη μάθουν και να την εξασκούν. Ο ηγέτης είχε παραπάνω δυνάμεις για να μπορεί να δρα, για να χρησιμοποιηθεί και ο όρος του Carl Schmitt, να δρα στην εξαίρεση.
Στο αντίπαλο δέος υπάρχει η νεωτεριστική πολιτική. Ο σκοπός αυτής της πολιτικής είναι να δρα χωρίς ηγέτη. Για αυτό το λόγο προσπαθεί να αποκεντροποιήσει την εξουσία. Δηλαδή, αφαιρεί εξουσίες από την αρχή και τις δίνει στο «λαό» και επειδή ο «λαός» είναι αφηρημένη έννοια, εννοεί στην πράξη τη γραφειοκρατία, η οποία και περιορίζει τον ηγέτη ενώ ταυτόχρονα συγκεντρώνει στα χέρια της όλη την εξουσία. 

Βάσει του Carl Schmitt, η θέση που λαμβάνει η πολιτική, στο πολίτευμα της φιλελεύθερης (κοινοβουλευτικής) δημοκρατίας, είναι αυτή της διαπραγμάτευσης. Προσπαθεί να αποφύγει την εξαίρεση. Για τη διπλωματική αυτή στάση, καθώς και την ανικανότητα διευθέτησης της εξαίρεσης, όποτε αυτή προκύψει, ενδυναμώνεται ο λαϊκισμός. Πρόκειται για την προσπάθεια η γραφειοκρατία να επικοινωνήσει με το λαό, καθώς και να απλοποιήσει την πολιτική ώστε να την κάνει προσβάσιμη στο λαό.

Η άμορφη μάζα δεν ζει αν δεν ξέρει που πρέπει να πάει
Στη νεωτεριστική πολιτική οι διαχειριστές της γραφειοκρατίας αλλάζουν ή μένουν οι ίδιοι, όμως αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ως γεγονός. Το ουσιώδες είναι πως όσο πιο αναπτυγμένο και εξελιγμένο είναι το σύστημα τόσο λιγότερες εξαιρέσεις υπάρχουν σε αυτό. Ουσιαστικά πρόκειται για τη διαπραγμάτευση των προβλημάτων που μπορεί να προκύψουν, με προαποφασισμένες λύσεις, όταν οι «κυβερνώντες» δεν έχουν κάποια λύση στο εκάστοτε πρόβλημα που προκύπτει. Αυτό το παραπάνω γεγονός είναι ο λόγος για τον οποίο η δημοκρατία μισεί τον ηγέτη. Γιατί αυτός μπορεί να δράσει σε οτιδήποτε δεν έχει προαποφασισθεί. Μπορεί απλά να πάρει μία απόφαση και να επιλύσει το οποιοδήποτε θέμα. Έχει τη δύναμη να θυμίσει στον υπνωτισμένο λαό ότι υπάρχει η τέχνη της πολιτικής και είναι μια τέχνη που είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη για να τη μάθει το μανιασμένο κομματικό στέλεχος ή ο μέσος ψηφοφόρος που δεν δέχεται τίποτα που μπορεί να είναι ακραίο, γιατί η αλήθεια είναι πάντα στη μέση (όπως φροντίζουν μονίμως να μας τονίζουν).

Όσον αφορά την αλήθεια, αυτή ασφαλώς βρίσκεται εκεί που αυτή θέλει να είναι, κάποτε στο κέντρο, κάποτε στα άκρα, και οπουδήποτε ενδιαμέσως. Η προσκόλληση της αλήθειας σε μία μόνιμη θέση είναι ο τρόπος με τον οποίο αποφασίζει η σύγχρονη φιλοσοφία να βρει την αλήθεια, η θέση υπάρχει, απλά τα γεγονότα πρέπει να συμφωνούν. Αυτό δείχνει ακόμα πιο έντονα τη σύγχρονη μανία διπλωματίας και της εξύψωσης του εγώ δηλαδή το δε συμφωνώ με ό,τι δεν μου αρέσει. Εδώ όμως βρίσκεται η ουσία, η δημοκρατία: ο τρόπος με τον οποίο η νεωτεριστική πολιτική βρίσκει διέξοδο σήμερα, έχει ένα μυστικό όσον αφορά το νόημά της. Πως ορίζει κανείς τη δημοκρατία; Οι απαντήσεις συνήθως διαφέρουν. Δημοκρατία σημαίνει: να γίνεται αυτό που θέλω εγώ να γίνεται, να ισχύει αυτό που θέλω εγώ να ισχύει. Γιατί η πραγματικότητα είναι ήδη προαποφασισμένη, η χώρα, τα γεγονότα, και οι «συμπολίτες» πρέπει να προσαρμοστούν σε αυτό που θέλω εγώ να γνωρίζω ως αληθινό.

Ο ηγέτης προσγειώνει τον άνθρωπο στη πραγματικότητα, στην αλήθεια του κόσμου, θα τον αναγκάσει να υπακούσει μέσω της επιβλητικότητάς του. Θα κάνει το μέσο άνθρωπο να κάνει αυτό που ο ηγέτης θέλει. Σε αυτό πηγάζει το μίσος των δημοκρατών προς τον ηγέτη: στερεί την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, που αυτοί συνειδητά καλλιεργούν και αναπαράγουν για να κοροϊδεύουν το λαό.  

6 σχόλια:

  1. ΣΥΜΦΩΝΩ ΣΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ........3 ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ.....

    ΠΡΩΤΟΝ ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ "ΗΓΕΤΗΣ" ΚΑΙ "ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΜΑΖΙΚΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΕΣ.........Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η "ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ" ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ........Ο ΦΟΒΟΣ ΑΝΑΛΗΨΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΓΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ ΚΑΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ "ΑΝΩΝΥΜΕΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΕΣ"........

    ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΤΙΣ "ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ" ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΛΕΙΩΣ "ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΑ" ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΑ...........ΔΙΟΤΙ ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΙ ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΑ ΚΑΙ"ΑΝΑΤΡΕΠΟΝΤΑΙ" ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΕΠΙΣΗΣ ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΑ.......ΕΝΑΣ "ΗΓΕΤΗΣ" ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ "ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ" ΓΙΑ ΤΑ ΔΥΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ.....ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ.........ΓΙ'ΑΥΤΟ ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ "ΗΓΕΤΩΝ" (ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥΤΙΝ) ,ΠΑΝΤΑ ,ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΩΝ ΩΣ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΕΚΚΛΙΣΗ" Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΩΣ "ΚΕΚΑΛΥΜΜΕΝΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ"......

    ΤΡΙΤΟΝ ΘΑ ΣΗΜΕΙΩΣΩ ΕΝΑΝ ΕΠΙΣΗΣ ΠΟΛΥ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟ ΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥ "ΛΑΙΚΙΣΜΟΥ" ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΕΛΛΗΝ ΣΤΟΧΑΣΤΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΟΝΔΥΛΗ.........ΛΑΙΚΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΓΕΦΥΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ (ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ) ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ ΕΛΙΤ (ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ) ,ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΤΗΣ ΜΑΖΙΚΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν:

      Αγαπητέ κ. Ανώνημε, να σε ευχαιρστήσω που διαβάζεις το μπλογκ πρώτα απ' όλα και άφησέ με να κάνω μερικές διευκρινήσεις:

      Η πρώτη παρατήρηση είναι το ζουμί του άρθρου: ότι οι ιδέες είναι ασυμβίβαστες, οπότε αυτό εκφράζεται με μίσος του "είναι" δηλαδή της ουσίας, της φύσης του ηγέτη, οπωσδήποτε επίσης το σύστημα της γραφειοκρατίας δε θέλει να χάσει την εξουσία για αυτό και περιορίζει, το ότι αυτό ελέγχεται συμφωνώ, διαφωνώ πως ελέγχεται από ανθρώπους (μονάδες), αλλά από ομάδες, ας μην αναφέρουμε ποιες είναι οι πιθανότερες (πιάνετε το υπονοούμενο).

      Στο δεύτερο σωστός είσαστε πάλι, όμως να διευκρινήσω ότι εφόσον έχεις το "καλύτερο πολίτευμα που έχει υπάρξει" ο εισοδισμός είναι παρελκόμενο, η ανοιχτή δημοκρατία, και κοινωνία είναι το φυσικό αποτέλεσμα της κυριαρχίας της όποιας διαλυτικής δύναμης στα πολιτικά έδρανα. Ένα άλλο θέμα για τους εμφανιζόμενους ηγέτες είναι πρέπει, άμα θέλουν να επιβιώσουν και να δράσουν, να δρουν ως πεφωτισμένοι τύρρανοι (όπως του περιγράφει ο Πλάτωνας στους νόμους) ώστε να παραβάλουν το σύστημα που υπάρχει μόνο για να τους περιορίζει. Μία ακόμα προσθήκη είναι ότι το σύστημα και το αντί-σύστημα κάνει την επίθεση του στους ηγέτες με τις... ανάποδες κατηγορίες ώστε να προκληθεί σύγχηση και να μη μπορεί κανείς να καταλάβει τι ισχύει.

      Η τρίτη παρατήρηση είναι αυτή που όντως πρέπει να σας συγχαρώ γιατί προσθέσατε κάτι κατανοητό απλό και χρήσιμο στο μπλογκ αυτό.

      Διαγραφή
  2. Ένα δείγμα ορθόδοξης κοινωνιολογίας και ορθόδοξης πολιτικής επιστήμης.
    http://respublicagr.blogspot.gr/2015/02/blog-post_14.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όλες οι μορφές της δημοκρατίας αποσκοπούν στο να κρύψουν τους πραγματικούς ηγέτες. Όχι να τους αντικαταστήσουν με κάποια γραφειοκρατία, η γραφειοκρατία που μοιάζει να παίρνει της αποφάσεις είναι μόνο η επιφάνεια. Κάτι πήγε να πει ο μυημένος Σωκράτης με το μύθο του σπηλαίου. Καλά κρυμμένα τα χέρια που κινούν τα νήματα, από τα αρχαία χρόνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "ΕΝΗΜΕΡΩΤΗΣ"

    ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ Νο [ 03349 ] [ 2015.02.25 00:00 ]

    ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ "ΘΕΟΔΟΤΟΣ": O ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΗΓΕΤΗ

    http://enhmerwths.pa-sy-a.gr/2015/02/25/00-00/pa-sy-a_enhmerwths_2015-02-25_00-00.htm#plohgos_03

    ΑπάντησηΔιαγραφή