Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΧΗ

Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης

Όταν ο νους δεν μπορεί να επεξεργαστεί τρόπους διαφυγής από μία άσχημη κατάσταση, όταν η φαντασία δεν έχει να προσφέρει κάτι, τότε έρχεται η πραγματικότητα και δίνει μια κάποια λύση: Αποχή. Γιατί όχι; Ίσως να είναι ο πιο αποτελεσματικός και ανώδυνος τρόπος αλλαγής του παρόντος πολιτικού συστήματος. Ας εξετάσουμε συνοπτικά πως μπορεί να βοηθήσει και τα οφέλη που παράγει.

Α. Το πρώτο και κύριο αποτέλεσμα που παράγει, είναι η απονομιμοποίηση του κοινοβουλευτισμού και της εκλογικής διαδικασίας. Όλο το σύστημα βασίζεται στο αξίωμα ότι : «Ο λαός εκλέγει το πολιτικό κόμμα που επιθυμεί.». Όταν ο λαός , στην πλειοψηφία του, δεν εκλέγει κανένα, μάλιστα, όταν δεν συμμετέχει καν στην διαδικασία της εκλογής, τότε το σύστημα απονομιμοποιείται, διότι ποιος θα εκπροσωπεί  ποιόν;

ΦΙΛΟΞΕΝΟΙ ''ΔΑΙΜΟΝΕΣ''

Το  1873  ο  Φιόντορ  Ντοστογιέφσκι  ανακάλυπτε τους  ''Δαίμονες''  μέσα στους κύκλους των επαναστατών, των αναρχικών και των μηδενιστών. Εάν ζούσε σήμερα ο μεγάλος  ρώσος συγγραφέας, θα ανακάλυπτε ένα άλλο είδος ''Δαιμόνων'' μέσα στους κύκλους  των  ''ανθρωπιστών'' και  των  ''εκσυγχρονιστών''.

Άρθρο του Maurizio Blondet  

Μετάφραση-επιμέλεια Ιωάννης Αυξεντίου

Glucksmann υιός και πατέρας

Στις 5 Σεπτεμβρίου επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στο Παρίσι, Place de la République, μία “μεγάλη εκδήλωση”, φυσικά ''αυθόρμητη'', ''χωρίς αρχηγούς'', οργανωμένη από ''απλούς πολίτες'', υπέρ της απεριόριστης υποδοχής μεταναστών από την Συρία και το Ιράκ και «ενάντια στις περιοριστικές πολιτικές των χωρών που εναντιώνονται στους πρόσφυγες». Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε, αλλά δεν ήταν καθόλου μεγάλη. Ήταν μια αποτυχία. Αποδεικνύοντας ότι το κύμα συγκίνησης που δημιουργήθηκε για να προωθήσει μία ανεξέλεγκτη πολιτική μετανάστευσης είναι τεχνητό, όπως εξάλλου όλο το μαζικό μεταναστευτικό φαινόμενο  εναντίον της Ευρώπης. 

Η ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Για πολλούς και ουσιαστικούς λόγους ο θρησκευόμενος και ευσεβής άνθρωπος, έχει την καλύτερη βάση πάνω στην οποία μπορεί να στηριχθεί και να κάνει την πιο σωστή πολιτική επιλογή. Όλους αυτούς τους λόγους δεν θα τους αναλύσουμε τώρα, εξάλλου όποιος έχει διαβάσει τα προηγούμενα άρθρα του Θεόδοτου μπορεί να τους συμπεράνει. Σε αυτό το άρθρο θα αναφερθούμε σε έναν μόνον από αυτούς τους λόγους που είναι ιδιαίτερα σημαντικός: Ο θρησκευόμενος άνθρωπος κατανοεί εις βάθος  και αποδέχεται την έννοια της Αίρεσης. Μα, ίσως κάποιοι να απορήσουν, τι σχέση έχει η αίρεση με την πολιτική;

ΛΙΜΠΕΡΑΛΙΣΜΟΣ 'Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ

Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν

Η επανάσταση που θεμελίωσε τη μανία με την ελευθερία, την
πηγή των σύγχρονων πληγών

Γιατί να γραφεί αυτό το άρθρο; Μα επειδή η Ελληνική γραμματεία του τελευταίου και του παρόντος αιώνα έχει καταντήσει την Ελληνική γλώσσα σχεδόν άχρηστη για οτιδήποτε ξεπερνά τη καθημερινή χρήση. Για τη σύγχρονη πολιτική φιλοσοφία τα ελληνικά δεν έχουν τις απαιτούμενες λέξεις ώστε να μπορούν να κατανοηθούν οι όροι. Σε προηγούμενο άρθρο στο Θεόδοτο, παρουσίασα τον Οικονομικό Φιλελευθερισμό ή Λιμπερταριανισμό, τώρα θα επιχειρήσω να παρουσιάσω τον Κοινωνικό Φιλελευθερισμό - από εδώ και πέρα θα αναφέρεται, στο άρθρο, ως Λιμπεραλισμός (Liberalism).

Η βάση των φιλελευθερισμών είναι η ανάγκη για ελευθερία. Πως την ορίζει κανείς την ελευθερία; Εδώ είναι το πρόβλημα! Οι φιλελευθερισμοί την ορίζουν διαφορετικά, και μάλιστα με τρόπους αντιθετικούς, αυτό στην πράξη έχει ως αποτέλεσμα ένα καθεστώς Κοινωνικού Φιλελευθερισμού συχνά να μην έχει καμία σχέση με ένα καθεστώς Οικονομικού Φιλελευθερισμού. Ενώ ο Λιμπερταριανισμός οποιαδήποτε ζημιά κάνει στην κοινωνία ή την οικονομία ή τη χώρα, την κάνει λόγω αδιαφορίας για τα κοινά ή λόγω της έλλειψης μέτρου και ελέγχου, ο Λιμπεραλισμός έχει διαφορετικό αντίκτυπο στην κοινωνία. Για το Λιμπεραλισμό, η ελευθερία ορίζεται ως η ικανότητα της προσωπικής ολοκλήρωσης του ανθρώπου, όπως εκείνος τη θεωρεί. Επειδή, όπως αντιλαμβάνεται ο κάθε άνθρωπος με κοινή λογική, πολλά άτομα δεν είναι ικανά να επιτύχουν ή επειδή ο βαθμός της επιτυχίας τους διαφέρει, ο οπαδός του Λιμπεραλισμού θεωρεί πως το κράτος ή η κοινωνία οφείλουν να πάρουν δραστικά μέτρα ώστε αυτό να αλλάξει.