ΛΙΜΠΕΡΑΛΙΣΜΟΣ 'Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ

Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν

Η επανάσταση που θεμελίωσε τη μανία με την ελευθερία, την
πηγή των σύγχρονων πληγών

Γιατί να γραφεί αυτό το άρθρο; Μα επειδή η Ελληνική γραμματεία του τελευταίου και του παρόντος αιώνα έχει καταντήσει την Ελληνική γλώσσα σχεδόν άχρηστη για οτιδήποτε ξεπερνά τη καθημερινή χρήση. Για τη σύγχρονη πολιτική φιλοσοφία τα ελληνικά δεν έχουν τις απαιτούμενες λέξεις ώστε να μπορούν να κατανοηθούν οι όροι. Σε προηγούμενο άρθρο στο Θεόδοτο, παρουσίασα τον Οικονομικό Φιλελευθερισμό ή Λιμπερταριανισμό, τώρα θα επιχειρήσω να παρουσιάσω τον Κοινωνικό Φιλελευθερισμό - από εδώ και πέρα θα αναφέρεται, στο άρθρο, ως Λιμπεραλισμός (Liberalism).

Η βάση των φιλελευθερισμών είναι η ανάγκη για ελευθερία. Πως την ορίζει κανείς την ελευθερία; Εδώ είναι το πρόβλημα! Οι φιλελευθερισμοί την ορίζουν διαφορετικά, και μάλιστα με τρόπους αντιθετικούς, αυτό στην πράξη έχει ως αποτέλεσμα ένα καθεστώς Κοινωνικού Φιλελευθερισμού συχνά να μην έχει καμία σχέση με ένα καθεστώς Οικονομικού Φιλελευθερισμού. Ενώ ο Λιμπερταριανισμός οποιαδήποτε ζημιά κάνει στην κοινωνία ή την οικονομία ή τη χώρα, την κάνει λόγω αδιαφορίας για τα κοινά ή λόγω της έλλειψης μέτρου και ελέγχου, ο Λιμπεραλισμός έχει διαφορετικό αντίκτυπο στην κοινωνία. Για το Λιμπεραλισμό, η ελευθερία ορίζεται ως η ικανότητα της προσωπικής ολοκλήρωσης του ανθρώπου, όπως εκείνος τη θεωρεί. Επειδή, όπως αντιλαμβάνεται ο κάθε άνθρωπος με κοινή λογική, πολλά άτομα δεν είναι ικανά να επιτύχουν ή επειδή ο βαθμός της επιτυχίας τους διαφέρει, ο οπαδός του Λιμπεραλισμού θεωρεί πως το κράτος ή η κοινωνία οφείλουν να πάρουν δραστικά μέτρα ώστε αυτό να αλλάξει. 

Κατά πρώτον, για τον Λιμπεραλιστή, όλες οι ανικανότητες, ελλείψεις ή σύνδρομα (κόμπλεξ ελληνιστί) ενός ατόμου, εξαιτίας των οποίων η επιτυχία του σε οποιοδήποτε επίπεδο της ζωής περιορίζεται, ρίχνονται στην κοινωνία (Βασική θέση του Ζαν Ζακ Ρουσσώ, ενός από τους “αγίους” του Λιμπεραλισμού είναι η καλή φύση του ανθρώπου και η διαστρέβλωσή της από την κοινωνία)! 

Αυτά στην πράξη, οδηγούν σε έναν έντονο παρεμβατισμό σε όλες τις πτυχές της ζωής με τη μορφή της Πολιτικής Ορθότητας, της Θετικής Δράσης (affirmative action), του κράτους παροχών, και της φίμωσης της οποιαδήποτε κριτικής στο σύστημα μέσω των κατηγοριών του ρατσισμού/φασισμού, είτε αυτές ισχύουν είτε όχι.

Ο Λιμπεραλισμός στρέφεται εναντίον του κύριου και του συνήθως ικανότερου, παραδοσιακού πληθυσμού μίας χώρας. Οπουδήποτε κι αν βρίσκεται ένας Λιμπεραλιστής θα στραφεί εναντίων των πιο σημαντικών και πολιτικά δυνατών ομάδων, έτσι στη Δύση στρέφεται εναντίων των λευκών ετεροφυλόφιλων ανδρών, στην Κίνα εναντίον των κινέζων Χαν, στην Ιαπωνία εναντίων των Ιαπώνων, στη Ρωσία εναντίον των Σλάβων κλπ. Στρέφεται ενάντια στα πιστεύω, στα σύμβολα, στο φαινότυπο, στον πολιτισμό, στην ιστορία, στη θρησκεία. Ο Λιμπεραλιστής θα στραφεί συχνά και ενάντια στην ύπαρξή του, διότι για αυτόν όλα τα εγκλήματα είναι για αυτόν εγκλήματα μίσους, και όλα τα προβλήματα πηγάζουν από το ρατσισμό της κοινωνικής πλειοψηφίας έναντι της όποιας μειοψηφίας (εθνικής, φυλετικής, σεξουαλικής). 

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί το εξής, ο τρόπος που νοείται η έννοια των “πολλών” και των “λίγων” ορίζεται σε σχέση με το ποιος καταπονείται από τον άλλο. Δηλαδή, ακόμα και όταν γίνουν πχ οι λευκοί μειονότητα στις χώρες τους, θα συνεχίσουν να θεωρούνται οι "πολλοί" και οι "καταπιεστές".

Η πολεμική των Λιμπεραλιστών βασίζεται στα ακόλουθα δόγματα, με τα οποία στρεβλώνουν τη γλώσσα και προωθούν τα αιτήματά τους:

•   Διαφορετικότητα: Όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί και η διαφορετικότητα είναι άξια σεβασμού γιατί πάντα κάτι προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο. Όταν κάποιος κριτικάρει ένα άνθρωπο για το οτιδήποτε που αφορά την κουλτούρα του ή τις προτιμήσεις του ή τη συμπεριφορά του, τότε διαπράττει “έγκλημα μίσους” μειώνοντάς τον, διότι δεν καταλαβαίνει και δεν σέβεται το διαφορετικό.
•   Πολυπολιτισμός: Οι λαοί, οι φυλές και οι πολιτισμοί που αυτές δημιούργησαν μπορούν μαζί, όπως μία μεγάλη οικογένεια, να συνυπάρξουν στο ίδιο μέρος, να αλληλοβοηθιούνται και αλληλοσυμπληρώνονται, οδηγώντας έτσι σε έναν “τέλειο πολιτισμό”, που θα συνδυάζει τα υπέρ όλων, όσο και σε μία τέλεια φυλή. Όταν κάτι δε δουλεύει και οι μειονότητες δεν επιτυγχάνουν ή είναι πηγές εγκληματικότητας, φταίει ο ρατσισμός και η ξενοφοβία των ιθαγενών κατοίκων της χώρας.*
•   Δημοκρατισμός: Η δημοκρατία είναι το καλύτερο, ασφαλέστερο και ηθικά ανώτερο από όλα τα πολιτικά συστήματα. Πρέπει λοιπόν πάντα οι διάφοροι “πόλεμοι απελευθέρωσης” και διεισδύσεις στους μηχανισμούς ξένων χωρών να βρίσκει μία “προοδευτική” και δημοκρατική δικαιολογία. Αυτή είναι πως οι χώρες αυτές δεν είναι δημοκρατικές ή έστω πως δεν είναι επαρκώς δημοκρατικές. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν ουσιαστικά όλες οι μη προσκολλημένες στις ΗΠΑ χώρες και όλες οι προσκολλημένες αλλά που δεν ακολουθούν το κοινωνικό φιλελευθερισμό.
•   Κοσμοπολιτισμός: Δεν υπάρχουν σύνορα, ή χώρες ή εθνικές ομάδες είμαστε όλοι πολίτες του κόσμου και κατά αυτόν τον τρόπο πρέπει να σκεφτόμαστε και να αποφασίζουμε. Αυτό είναι το πιο σημαντικό πιστεύω τους, που τους επιτρέπει να έχουν παγκόσμια δράση, όσο και να δικαιολογούν την όποια δράση εναντίον των συμπατριωτών τους ή της χώρας τους. Καλό είναι να τονισθεί, ότι μέρος της δύναμής των Η.Π.Α., του κυρίου εκπροσώπου και εφαρμοστή του Λιμπεραλισμού, αρκετό ώστε αυτή να γίνει υπερδύναμη, δε θα μπορούσε να υπάρξει άμα δεν υπήρχε ο κοσμοπολιτισμός του λιμπεραλισμού. Εξαιτίας αυτού οι Λιμπεραλιστές έχουν από μόνοι τους παγκόσμια δράση και με ευκολία λειτουργούν εναντίον των μη λιμπεραλιστικών κρατών, όσο και το γεγονός ότι ένας Λιμπεραλιστής σε καίρια θέση μπορεί να αποβεί μοιραίος για τη χώρα του, προδίδοντάς τον λαό της ώστε το όνειρο του κόσμου που θα έρθει να πραγματοποιηθεί.

Ποια τα αποτελέσματα της δράσης των Λιμπεραλιστών, πέραν της καταστροφής των λαών στις χώρες των οποίων δρουν; Η διάλυση της οικονομίας, η αγάπη προς την ανικανότητα σε σημείο προώθησής της, η πλήρης καταστροφή των θεσμών και η διάβρωση των ηθών. Ο λόγος που αγνοούν αυτά τα αποτελέσματα είναι το μίσος τους προς την ικανότητα, θεωρούν πως όποιος είναι πετυχημένος ή καλύτερος σε οτιδήποτε από αυτούς πχ δεν έχει δάνεια, είναι όμορφος, είναι υγιής, δεν είναι ανώμαλος κλπ.)  έχει εξασφαλίσει την επιτυχία του μέσω εκμετάλλευσης και πλάνης ή λόγω του γεγονότος πως ανήκει στους “καταπιεστές”. Εδώ φαίνεται όμως και η ψυχοπαθολογία του.

Ο Λιμπεραλιστής είναι πρώτα και κύρια εγωιστής, αλλά με ένα διαφορετικό τρόπο από το Λιμπερταριανιστή. Ο δεύτερος θέλει να αφεθεί στην ησυχία του ώστε να μπορέσει να ασκήσει την οικονομική του ελευθερία. Ο Λιμπεραλιστής όμως δεν μπορεί να κατανοήσει ότι σφάλει ο ίδιος σε κάποια πράγματα. Το προσωπικό αυτό μειονέκτημα το αντιμετωπίζει ισχυριζόμενος ότι άλλα μέρη της κοινωνίας τον εμποδίζουν να προοδεύσει και να αναδείξει τις ικανότητές του. Πρόκειται για έναν μη συνειδητοποιημένο εγωιστή, οπαδό μίας θρησκείας από την οποία ζει και πνευματικώς και φυσικώς υποστηριζόμενος από τα διάφορα δίκτυα κοινωνικής προστασίας, που παράγει το Κεϋνσιανικό οικονομικό σύστημα.

Πως μπορεί όμως να εξηγηθεί η επιτυχία στο πολιτικό σκηνικό; Είναι απλό, στο προηγούμενο άρθρο μου, την κριτική του καπιταλισμού, ανέφερα ότι: «οι υποστηρικτές του Κεϋνσιανισμού τείνουν να είναι κοινωνικά φιλελεύθεροι», δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια από αυτό. Οι Κεϋνσιανοί, όπως και οι Σοσιαλιστές, δημιουργούν τάξεις που παρασιτούν σε όλα τα άλλα μέλη της κοινωνίας. Αν και η οικονομική ισότητα τους επιτρέπει να ζούνε και να συγκαλύπτονται οι διαφορές, οπότε να γίνεται πιστευτό ότι η ισότητα είναι μια πραγματικότητα, αυτή είναι μία πραγματικότητα που τον κάνει εμφανώς εγωιστή και συμφεροντολόγο, άρα ανήθικο. Οι κατηγορίες που μπορούν να στραφούν εναντίον του είναι αυτές με τις οποίες κατηγορεί τους πολιτικούς του αντιπάλους. Άρα με τι μπορεί να φανεί ηθικός; Η αλληλεγγύη είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να προσφέρει ηθική ανωτερότητα. Για αυτό το λόγο, για να νοιώθουν οι λιμπεραλιστές ηθικοί πρέπει να δείχνουν αλληλεγγύη σε όλους όσους ανήκουν σε “παρεξηγημένες” και “καταπιεσμένες” ομάδες. Έτσι η ιδεολογία τους στρέφεται εναντίων των ξενιστών τους, άμεσα αλλά και έμμεσα! Για να μπορέσουν να αγιοποιήσουν τους εαυτούς τους, στα ίδια τους τα μάτια, προσπαθούν μετά μανίας να μειώσουν και να εκμηδενίσουν τους συμπατριώτες τους, αλλά και να βρουν και να “σώσουν” από τους τελευταίους μειονότητες, “καταπιεσμένους” κλπ ώστε να φαίνονται αυτοί ως ηθικά ανώτεροι. Άμα δεν ήταν κοσμοπολίτες το γεγονός πως παρασιτούν θα ήταν κάτι που θα τους κατέστρεφε την ψυχολογία, ενώ με την ιδεολογία αυτή, ο παρασιτισμός τους αγιοποιείται. Γιατί όμως αυτό; Επειδή άμα νοιώθανε ότι έχουν κοινά με τους ξενιστές τους δεν θα μπορούσαν να παρασιτούν πλέον επί αυτών χωρίς να νοιώθουν τύψεις.

*Είναι αναγκαίο να τονίσω ότι όταν μία μειονότητα λειτουργεί σωστά ή άμα είχε υψηλή εγκληματική δράση την οποία σταμάτησε,  εγκαταλείπεται από το “πρόγραμμα προστασίας” των λιμπεραλιστών. Ένα καλό παράδειγμα αποτελούν οι επιτυχημένες μειονότητες των άπω ανατολιτών (πχ Κινέζοι, Ιάπωνες κλπ.) στις Η.Π.Α. ή στην Ελλάδα οι Αλβανοί, των οποίων η εγκληματική δραστηριότητα σταδιακά μειώθηκε και κάπου στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας η αριστερά έχασε κάθε ενδιαφέρον για αυτούς.