Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016

Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ

Άρθρο του Eugenio Orso
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

 
Η λέξη 'λαϊκισμός', στις ημέρες μας, είναι μία πολιτικά ορθή έκφραση που αντιστοιχεί σε μία απαγόρευση, ένα πραγματικό ταμπού αποκλειόμενο από την πολιτική συζήτηση, που μαζί με τα άλλα πολιτικά ορθά ταμπού, εμποδίζει την κριτική σκέψη και καταπνιγεί εν τη γενέσει οποιαδήποτε αντίθεση στην υφιστάμενη εξουσία.

Οι διανοούμενοι, όλοι ΄φιλελεύθεροι-ελευθεριακοί΄, σημαιοφόροι της κυρίαρχης σκέψης, που κατηγορούν συχνά για λαϊκισμό όποιον αντιτίθεται στην χρηματιστική–κεφαλαιοκρατική κυριαρχία, ανακαλούν με αυτή την έκφραση τα φαντάσματα της ιστορίας του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Στην πραγματικότητα, εάν τοποθετήσουμε ορθά τον λαϊκισμό σε μία ακριβή ιστορική διάσταση, αυτός ήταν μόνον έναν κίνημα για την χειραφέτηση πολλών εκατομμυρίων φτωχών αγροτών που κατοικούσαν στη Ρωσική ύπαιθρο τον 19ο αιώνα. Άλλο πράγμα λοιπόν η δημαγωγία, άλλο ο ουτοπισμός και εντελώς άλλο ο λαϊκισμός. Δεν πρέπει να συγχέουμε αυτές τις τρεις έννοιες. Ο λαϊκισμός οριζόταν ως: «Η αφοσίωση στο λαό που η διανόηση αισθάνεται ότι πρέπει να εκδηλώσει με τις δραστηριότητές της [...] από την αίσθηση ότι έχει ένα χρέος να εκπληρώσει σε  αυτούς που κερδίζουν το ψωμί τους με τα χέρια τους, βάζοντας την κουλτούρα της και τη γνώση της [...] στην υπηρεσία της χειραφέτησης και της ευημερίας του λαού».

Αντίθετα, οι διανοούμενοι και οι ακαδημαϊκοί, ειδικά αν είναι εισηγμένοι στους πανεπιστημιακούς κύκλους των σχολών της φιλοσοφίας και των κοινωνικών επιστημών, «πληρώνονται για  να μιλούν μόνον για το 'ολοκαύτωμα', τα 'ανθρώπινα δικαιώματα', για 'δικτάτορες με μουστάκι ή μούσι' και για να νομιμοποιούν εκλογικά τελετουργικά κενά από κάθε εναπομένουσα κυριαρχία. Μπορούν μόνον να κομπάζουν φλυαρώντας πάνω σε άδειες έννοιες όπως ο 'λαϊκισμός'».

Γίνεται λοιπόν ξεκάθαρο, ότι ο στόχος είναι να εμποδιστούν οι μάζες να στηρίξουν όποιον παρουσιάζει σε αυτές ένα κοινωνικό-οικονομικό πρόγραμμα αληθινά εναλλακτικό στο ισχύων χρηματιστικό-παγκοσμιοποιητικό πρόγραμμα, απαξιώνοντας τον αντίπαλο και χτυπώντας τον με ένα 'αφορισμό', που δεν αφήνει καμία δυνατότητα διαφυγής, εκείνον ότι είναι…'λαϊκιστής'.

Ρώσοι χωρικοί
Αυτό συμβαίνει με τον Putin και τον Orban, ενώ για τον Donald Trump, που μόλις εκλέχτηκε πρόεδρος και για την Marine Le Pen, εάν εκλεγεί στην Γαλλία το 2017, θα πρέπει να περιμένουμε την απόδειξη των πράξεων τους.

Στο επίπεδο της μαζικής ψυχολογίας, που εν τέλει αφορά και τις ατομικές συμπεριφορές, γνωρίζουμε ότι ο τύπος δημιουργεί τη δημόσια γνώμη, όπως είχε κατανοήσει ο κοινωνιολόγος F. Tonnies πριν πολλά χρονιά. Ωστόσο, γνωρίζουμε επίσης ότι σε αυτό βαρύνουν και ποιλλύ μη-συνείδητοι και ανορθολογικοί παράγοντες. Μας είναι ξεκάθαρο ότι χάρη στη χειραγώγηση της δημόσιας γνώμης, μικρές κυρίαρχες ομάδες καταφέρνουν να περάσουν τα συμφέροντα τους. Όμως, φαίνεται ότι κάποια πράγματα αρχίζουν να ξεφεύγουν από τον έλεγχο τους.

Η νίκη του Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο και εκείνη του Trump στην Αμερική ανησύχησαν τις κυρίαρχες ελίτ, τους πολιτικούς, τους ακαδημαϊκούς, και τους δημοσιογράφους- υπηρέτες τους σε όλη την δύση, όπως ποτέ μέχρι τώρα. Εάν ο φιλελευθερισμός και η σύγχρονη οικονομία γεννήθηκαν στον αγγλοσαξονικό κόσμο, είναι ακριβώς εκεί, και ειδικά μέσα στην αμερικανική καρδιά της δύσης, που ο 'λαϊκισμός' κατάφερε τις μεγαλύτερες νίκες του (χωρίς να υστερεί σε τίποτα ο Viktor Orban στην Ουγγαρία). Πως συνέβη κάτι τέτοιο; αναρωτιόμαστε και εμείς, εκτός από τους δημοσιογράφους, τους ακαδημαϊκούς και τους δημοσκόπους, που έως τώρα έλεγαν ψέματα γνωρίζοντας ότι ψεύδονται και τώρα πρέπει να μαζέψουν αυτά που έλεγαν.

Εάν ο τύπος δημιουργεί τη δημόσια γνώμη και τα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης την  νομιμοποιούν εμποδίζοντας έτσι την ανάπτυξη πραγματικών εναλλακτικών πολιτικών, το Brexit και ο Trump δεν θα έπρεπε να είχαν ξεπεράσει το φράγμα και να έχουν επιτύχει.

Φαίνεται ότι ζούμε ένα παράδοξο. Την στιγμή που οι ελίτ είναι ισχυρότατες και η δημοκρατία της ψήφου ένα απλό σκηνικό θέαμα, στο οποίο τα μέρη που ανταγωνίζονται, αλλά ιδιαίτερα ο νικητής, είναι προκαθορισμένα, κάτι το πολύ σημαντικό ξεφεύγει από τα χέρια των κυριάρχων και όλα φαίνεται ότι αλλάζουν…τα τεχνάσματα δεν επιτυγχάνουν πια.

Η πρώτη μου ερμηνεία του φαινομένου είναι ότι οι ελίτ και οι καμαριέρες τους, παρόλα τα εργαλεία κυριαρχίας και ελέγχου των μαζών που διαθέτουν, λογάριασαν χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή, το συλλογικό ένστικτο επιβίωσης που φαίνεται να πληροφορεί τους πληθυσμούς που καλούνται να ψηφίσουν. Ούτε οι απειλές χρησίμευσαν αυτή την φορά για να προσανατολίσουν την ψήφο με τον φόβο, εάν σκεφτούμε ότι μετά την νίκη του Brexit η αξία της στερλίνας δεν μηδενίστηκε αλλά ούτε και η βρετανική οικονομία κατέρρευσε.

Χαλυβουργός στο Ohio, τη δεκαετία του 50.

Αμφιβάλω ότι η πλειοψηφία της μάζας, που δεν εμφανίζεται και πολύ ευαίσθητη στην πολιτική ορθότητα και είναι λιγότερο ελεγχόμενη από ότι θα ανεμενόταν, θα αφιερωθεί σε κοινωνικοπολιτικές εμβαθύνσεις και αναλύσεις και ότι έχει την αναγκαία κουλτούρα για να κατανοήσει εις βάθος την εποχή στην οποία ζούμε. Αμφιβάλω ότι ο άγγλος πωλητής του καταστήματος ή ο αμερικανός εργάτης στο Οhio ή στην Indiana, αφιέρωσε ολόκληρες ημέρες ψάχνοντας στο διαδίκτυο για να κάνει κοινωνιολογικές και οικονομικές έρευνες, ώστε να μπορεί να κρίνει και να καταλάβει τις εξελίξεις. Όσο με αφορά, πιστεύω ότι το παγκοσμιοποιητικό 'establishment' ηττήθηκε όχι από μία μαζική ψήφο ορθολογική και πληροφορημένη, που ωθεί τον λαό να επαναστατήσει συνειδητά, αλλά από ένα είδος ενστίκτου  επιβίωσης.

Και είναι ακριβώς αυτό το ένστικτο (προς στιγμή δεν ξέρω να το ορίσω διαφορετικά) που σπρώχνει τις μάζες, τον λαό όλο και περισσότερο 'λαϊκιστή', να κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που τον συμβουλεύουν οι υπηρέτες του συστήματος, και δεν υποκύπτει στον εκβιασμό του φόβου, διότι ένας ακόμη μεγαλύτερος φόβος τον έχει καταλάβει: εκείνος να μην μπορέσει καν  να επιβιώσει, στο μέλλον, εάν τα πράγματα θα συνεχίσουν να πηγαίνουν έτσι...

Προς το παρόν αυτά.


 

4 σχόλια:

  1. Θα μπορούσε εναλλακτικά η φράση 'ένστικτο επιβίωσης'που αναφέρει ο συγγραφέας να περιγραφεί και σαν'φυλετικό-πολιτισμικά αντανακλαστικά επιβίωσης', ή 'πολιτισμική εθνική αφύπνιση' ως βέβαια περισσότερο σκληρός και μακροσκελής όρος που θα μπορούσε να αποδώσει την αδιαφορία απέναντι στον νεο-φιλελεύθερο "ρεαλισμό" των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των εγκάθετων κομμάτων. Αποδίδει την αδιαφορία πλέον των ψηφοφόρων προς στις υποσχέσεις συνολικά του "δημοκρατικού τόξου" και τις παροχολογίες της αριστεράς και του διεθνιστικού πολιτιστικού της σκοπού.
    Σε ακραίες καταστάσεις το κοινωνικό σύνολο φαίνεται να αδιαφορεί για αμφιλεγόμενες χρηματοοικονομικές πολιτικές υποσχέσεις της σύγχρονης πολιτικής, για τις διάφορες πολιτικές "αναδιαρθρώσεων" και "μεταρρυθμίσεων" του φιλελεύθερου παγκοσμιοποιημένου κατεστημένου ή τον αριστερό ταξικό πόλεμο και τις πολιτικές εύνοιες και υπερευαισθησίες προς τις διάφορες νεοαριστερές ελευθεριάζουσες μειονότητες και τα εισαγόμενα μειονοτικά μορφώματα που στήνουν οι δυτικές φιλελεύθερες κυβερνήσεις.
    Οι ψηφοφόροι αντιλαμβάνονται όλο και περισσότερο πως χρειάζεται ένα περισσότερο παραδοσιακό και κυριαρχικό σαφές σημείο εκκίνησης διόρθωσης και αντιστροφής της κατάστασης συνολικά και πραγματικά με βάση την επιβίωση και οργανωτικά και οργανικά με κάτι συναφές και συνεκτικό, που είναι το το εθνικό στοιχείο και οι παράμετροι του. Θα μπορούσαμε να πούμε πως κυριαρχεί η επιβίωση της φυλής ή κάποιου σταθερού παραδοσιακού πλαισίου σε ελεγχόμενο περιβάλλον φυσικών κυριαρχικών δικαιωμάτων επί της οικονομίας και της κοινωνικής πολιτισμικής οργάνωσης, αφού εμμέσως πλην σαφώς αυτό αποδίδεται.
    Οι φιλελεύθεροι ονομάζουν πλέον λαϊκισμό ακριβώς τη μεταστροφή όλο και αυξανόμενου ποσοστού ψηφοφόρων προς τον ευρωσκεπτικισμό, την παλινδρόμηση προς τον συντηρητικό παλαιό φιλελελευθερισμό και ιδίως σε περισσότερο εναλλακτικές δεξιές πατριωτικές παρατάξεις και ιδεολογίες. Οι φιλελεύθεροι στην περίπτωση που δεν χρησιμοποιήσουν τον λαϊκισμό, θα χρησιμοποιήσουν τη λέξη ΄φασισμός'.
    Για διαφορετικό λόγο χρησιμοποιείται και ο κενός ή ιδιαίτερα γενικόλογος πολιτικά όρος "ρεαλισμός" ως έννοια θετικής χροιάς για τους φιλελεύθερους που στηρίζονται στο διεθνή παγκοσμιοποιημένο πιστωτικό χρηματιστηριακό κατεστημένο των τραπεζών και πλασάρεται ως 'αντιπρόταση' στον "λαϊκισμό", αφού δώσουν θετική και αρνητική χροιά σε αυτές τις λέξεις αντιστοίχως.
    Τι είναι και τι εκπροσωπεί όμως ο "ρεαλισμός" αποκαλύπτεται εύκολα από τα όρια και τους διεθνείς κανόνες που προσπαθεί να θέσει εκβιαστικώς ως αναγκαίο "μονόδρομο" ή "αναγκαίο κακό και οδυνηρό μονόδρομο" στην κριτική ή πολιτική έκφραση η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση με εκφοβιστικούς τρόπους γύρω από την υποτιθέμενη ανάγκη υποστήριξης και σωτηρίας του σύγχρονου διεθνούς τραπεζικού συστήματος και του σκοπίμως υπερδιογκωμένου χρέους, και γύρω από τα πολιτιστικής φύσεως θέματα με πολιτικά ορθή επιβολή με τρόπο ώστε να καταδικάζεται ή να αφορίζεται όποιος δεν είναι φιλελεύθερος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συγχαρητήρια για το άρθρο, είναι απολύτως απαραίτητο να αποκαθίστανται μέσω ανάλυσης οι έννοιες.

    Θα μπορούσε εναλλακτικά η φράση ένστικτο επιβίωσης' που αναφέρει ο συγγραφέας να περιγραφεί και σαν 'φυλετικό-πολιτισμικά αντανακλαστικά επιβίωσης', ή 'πολιτισμική εθνική αφύπνιση' ως βέβαια περισσότερο σκληρές και μακροσκελείς περιγραφές που κατά τις δύο εκδοχές θα μπορούσαν να αποδώσουν την αδιαφορία απέναντι στον νεο-φιλελεύθερο "ρεαλισμό" των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των εγκάθετων τους κομμάτων. Αποδίδει την αδιαφορία πλέον των ψηφοφόρων προς στις υποσχέσεις συνολικά του "δημοκρατικού τόξου" και τις παροχολογίες της αριστεράς και του διεθνιστικού πολιτιστικού της σκοπού.
    Σε ακραίες καταστάσεις το κοινωνικό σύνολο φαίνεται να αδιαφορεί για αμφιλεγόμενες χρηματοοικονομικές πολιτικές υποσχέσεις της σύγχρονης πολιτικής, για τις διάφορες πολιτικές "αναδιαρθρώσεων" και "μεταρρυθμίσεων" του φιλελεύθερου παγκοσμιοποιημένου κατεστημένου ή τον αριστερό ταξικό πόλεμο και τις πολιτικές εύνοιες και υπερευαισθησίες προς τις διάφορες νεοαριστερές ελευθεριάζουσες μειονότητες και τα εισαγόμενα μειονοτικά μορφώματα που στήνουν οι δυτικές φιλελεύθερες κυβερνήσεις.
    Οι ψηφοφόροι αντιλαμβάνονται όλο και περισσότερο πως χρειάζεται ένα περισσότερο παραδοσιακό και κυριαρχικό σαφές σημείο εκκίνησης διόρθωσης και αντιστροφής της κατάστασης συνολικά και πραγματικά με βάση την επιβίωση και οργανωτικά και οργανικά με κάτι συναφές και συνεκτικό, που είναι το εθνικό στοιχείο και οι παράμετροι του. Θα μπορούσαμε να πούμε πως κυριαρχεί η επιβίωση της φυλής ή κάποιο παράλληλα σταθερό παραδοσιακό πλαίσιο σε ελεγχόμενο περιβάλλον φυσικών κυριαρχικών δικαιωμάτων επί της οικονομίας και της κοινωνικής πολιτισμικής οργάνωσης, αφού εμμέσως πλην σαφώς αυτό αποδίδεται.

    Οι φιλελεύθεροι ονομάζουν πλέον λαϊκισμό ακριβώς τη μεταστροφή όλο και αυξανόμενου ποσοστού ψηφοφόρων προς τον ευρωσκεπτικισμό, την παλινδρόμηση προς τον συντηρητικό παλαιό φιλελελευθερισμό και ιδίως σε περισσότερο εναλλακτικές δεξιές πατριωτικές παρατάξεις και ιδεολογίες. Οι φιλελεύθεροι στην περίπτωση που δεν χρησιμοποιήσουν τον λαϊκισμό, θα χρησιμοποιήσουν τη λέξη ΄φασισμός'.
    Για διαφορετικό λόγο χρησιμοποιείται και ο κενός ή ιδιαίτερα γενικόλογος πολιτικά όρος "ρεαλισμός" ως έννοια θετικής χροιάς για τους φιλελεύθερους που στηρίζονται στο διεθνή παγκοσμιοποιημένο πιστωτικό χρηματιστηριακό κατεστημένο των τραπεζών και πλασάρεται ως 'αντιπρόταση' στον "λαϊκισμό", αφού δώσουν θετική και αρνητική χροιά σε αυτές τις λέξεις αντιστοίχως.
    Τι είναι και τι εκπροσωπεί όμως ο "ρεαλισμός" αποκαλύπτεται εύκολα από τα όρια και τους διεθνείς κανόνες που προσπαθεί να θέσει εκβιαστικώς ως αναγκαίο "μονόδρομο" ή "αναγκαίο κακό και οδυνηρό μονόδρομο" στην κριτική ή πολιτική έκφραση η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση με εκφοβιστικούς τρόπους γύρω από την υποτιθέμενη ανάγκη υποστήριξης και σωτηρίας του σύγχρονου διεθνούς τραπεζικού συστήματος και του σκοπίμως υπερδιογκωμένου χρέους, και γύρω από τα πολιτιστικής φύσεως θέματα με πολιτικά ορθή επιβολή με τρόπο ώστε να καταδικάζεται ή να αφορίζεται όποιος δεν είναι φιλελεύθερος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος13 Δεκεμβρίου 2016 - 1:33 μ.μ.
    Συνέντευξη Γιάννη Ζωγράφου στην “Ελεύθερη Ώρα”: Στο δικαστήριο αποδεικνύεται η σκευωρία κατά της Χρυσής Αυγής…

    Θεωρείτε ότι η δίκη της Χρυσής Αυγής αποτελεί κατά κάποιο τρόπο "πολιτική ομηρεία" των στελεχών της;
    Το "κατά κάποιο τρόπο" θα μπορούσε να έλειπε! Οπωσδήποτε αποτελεί πολιτική ομηρεία και αυτό, μεταξύ άλλων, σκόπευαν οι πολιτικοί σκευωροί. Βουλευτές αρχικά προφυλακισμένοι ή σε κατ' οίκον περιορισμό, χωρίς δυνατότητα συμμετοχής πολλών εξ αυτών σε πολιτικές ομιλίες ή συγκεντρώσεις (!), χωρίς κρατική χρηματοδότηση και με όλα τα ΜΜΕ να τους συκοφαντούν. Πώς σας φαίνεται αυτό για "δημοκρατία";

    http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/sunenteujh-giannh-zwgrafou-sthn-eleutherh-wra#ixzz4TSXeWhkk

    Αυτό το σύστημα ονομάζεται φιλελεύθερο η νέο φιλελεύθερο; Ο ίδιος ο Μάνος το ονομάζει ολοκληρωτικό και συγχαίρει τους Βρετανούς για την επιλογή τους.

    Ως Έλληνας Χριστιανός ορθόδοξος κατατάσσω τον εαυτό μου στον χώρο της δεξιάς , έτσι όπως προσδιορίζουν την δεξιά τα άρθρα του Θεόδοτου. Δεν συμφωνώ με την ιδεολογία του εθνικισμού αλλά δεν μπορώ να κάνω πως δεν βλέπω τις διώξεις που υφίσταται ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται (δικαίωμα του δεν είναι;) ως εθνικιστικό. Δεν μπορώ να κάνω πως δεν βλέπω πως σε συγκεντρώσεις π.χ. στο Βοτανικό Χριστιανών ορθοδόξων πατριωτών γίνονται αντί συγκεντρώσεις από “αυθόρμητους πολίτες αναρχικούς”.
    Ακριβώς το ίδιο γίνεται στην “εκσυγχρονισμένη” κομμουνιστική Κούβα, αντισυγκεντρώσεις “αυθόρμητων πολιτών” σε διαμαρτυρίες Κουβανών.

    Τα παραπάνω σε συνδυασμό
    Α) με το αντιχριστιανικό μένος της “νέο φιλελεύθερης” Ευρώπης ,
    Β) την φοροληστρική πολιτική της έτσι που όλοι να δουλεύουμε για το κράτος ,
    Γ) τον διεθνισμό ,
    Δ) αντιρατσισμό ,
    Ε) την αναγκαστική απαλλοτρίωση της ατομικής μας ιδιοκτησίας ,
    Η) Την υποχρεωτική αποδοχή της συνόδου της Κρήτης που οδηγεί στην κατάργηση εκ των άνω της Χριστιανικής αλλά και της καθολικής Χριστιανικής διδασκαλίας που οδηγεί στην πανθρησκεία πανοικουμενισμό ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ!
    Η) Όποιος αντιδρά φασίστας ναζιστής εθνικιστής ακροδεξιός φονταμενταλιστής κλπ.,

    Ζ) την παρακολούθηση όλων των πολιτών μέσω ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΩΝ ηλεκτρονικών συναλλαγών “για την πάταξη της φοροδιαφυγής” για την εξυπηρέτηση ενός κατασκευασμένου υπερδιογκομένου – όπως και εσείς λέτε - χρέους , μας οδηγούν σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς που μάλλον απέχει παρασάγκας από τον φιλελευθερισμό.

    Προσθέστε πως πανευρωπαϊκά τα αριστερά κομμουνιστικά κόμματα είναι εντελώς ελεύθερα να δρουν κατά πως νομίζουν και να μην δίνουν λογαριασμό σε κανέναν , ότι και εάν κάνουν ότι και εάν λένε. Οι δηλώσεις τους στα ΜΜΕ και οι θέσεις τους στα προγράμματα τους ΔΕΝ στηλιτεύονται ποτέ , δεν τυγχάνουν αρνητικής κριτικής όσο ακραίες αντί φιλελεύθερες και εάν είναι. Ίσα ίσα χαρακτηρίζονται δημοκρατικές! Δεν νομίζω πως χρειάζεται να τις αναφέρω. Φανταστείτε ανάλογες δηλώσεις να έκανε ένα δεξιό η εθνικιστικό κόμμα τι θα είχε γίνει στα ΜΜΕ.

    Με τι μοιάζει; Το βλέπουμε όλοι αλλά αρνούμαστε να το παραδεχθούμε! Γιατί δεν φαίνεται ξεκάθαρα; Γιατί “αντιδρούν” πανευρωπαϊκά τα υπάρχοντα κομμουνιστικά κόμματα στον “νεοφιλελευθερισμό , τα οποία δεν κυβέρνησαν” και ως εκ θαύματος “αντιδρούν αυθόρμητα με σημαίες ρόπαλα” σε όλα τα δεξιά και εθνικιστικά κόμματα, εντός και εκτός βουλής.

    Κατασκευασμένο χρέος = η σύγχρονη μορφή υποδούλωσης σε αντικατάσταση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Εφαρμογή παγκόσμιου κομμουνισμού , από τους εφευρέτες και χρηματοδότες του μαρξισμού τραπεζίτες! Από ποιόν άλλον εκτός αυτών θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί το όνειρο της Γ’ διεθνούς που ΠΟΤΕ δεν εγκαταλείφθηκε αλλά έντεχνα καμουφλαρίστηκε φορώντας τον μανδύα του φιλελευθερισμού νεοφιλελευθερισμού;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Απάντηση για λαϊκισμό και νεοφιλελευθερισμό από τον κατεξοχήν νεοφιλελεύθερο Ανδρέα Ανδριανόπουλο.
    Τώρα εάν οι Έλληνες προτιμούν να ακούνε την ντουντούκα του “εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά” , να εμπιστεύονται τον λόγο τους για νεοφιλελέ Ευρώπη …περί ορέξεως ουδείς λόγος.


    ΒΡΕΤΑΝΙΑ: ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ...ΕΞΟΔΟΣ !


    Πρόσφατα ο Πρωθυπουργός μίλησε για 'αποτυχία της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης' των προβλημάτων της Ευρώπης. Ποιά διαχείριση όμως είναι νεοφιλελεύθερη; ΟΙ φορολογικές επιδρομές ουδέποτε έχουν κοπάσει ενώ ο καταιγισμός κανονισμών (που ενσωματώνονται στις εθνικές νομοθεσίες) συμπληρώνουν ένα βιβλίο μεγαλύτερο από 16.000 σελίδες, που καταπνίγει την Ευρώπη - και ιδιαίτερα κάθε προσπάθειεια επενδύσεων - με γραφειοκρατικές καθυστερήσεις και αξεπέραστα εμπόδια.

    ΟΙ Ευρωπαίοι σκεπτικιστές που γίνονται θύματα λαικισμού και εύληπτων συνθημάτων εντοπίζουν εύκολα αυτά τα αδιέξοδα και συναισθάνονται άμεσα τα εμπόδια που απειλητικά ορθώνονται. Νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυστυχώς δεν υπάρχουν στην Ευρώπη. Υπάρχει κρατισμός, κεντρικός πολιτικός αυταρχισμός και κατάπνιξη της ατομικής οικονομικής δημιουργικότητας. Αυτά όλα οδήγησαν στην έξοδο της Βρετανίας. Και αυτά κινδυνεύουν να οδηγήσουν το Ευρωπαικό όνειρο σε χρεοκοπία.

    http://www.andrianopoulos.gr/2016/06/blog-post_70.html


    ΑπάντησηΔιαγραφή