Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ

Άρθρο του Martino Mora

Μετάφραση-επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου

«Οι εποχές όπου την πρωτοκαθεδρία την έχει το χρήμα, είναι επίσης εκείνες στις οποίες μαίνεται ο χειρότερος πυρετός για ισότητα». Αυτή η φράση του Marcel De Corte, είναι η καλύτερη εξήγηση για την ιδεολογική κυριαρχία του αφηρημένου εξισωτισμού που σήμερα εμποτίζει την κυρίαρχη πολιτικά ορθή ιδεολογία. Σήμερα, που το χρήμα και το εμπόριο βασιλεύουν, ο αφηρημένος εξισωτισμός μεταξύ των ανθρώπων συνεχώς επιβεβαιώνεται (κοσμοπολιτισμός, πολλαπλασιασμός των δικαιωμάτων για όλους και όλα, μετανάστευση, φεμινισμός, ομοφυλοφιλία, θεωρίες του φύλου κλπ). Όπως έγραψε ο Chantal Delsol: «Οι τρείς παράγοντες της ισότητας, του υλισμού και του ατομικισμού, σχηματίζουν ένα ενιαίο σύνολο, όπου ο κάθε παράγοντας προέρχεται από τον άλλο και τον ενισχύει.»

Η Χριστιανική θρησκεία υπήρξε ασφαλώς η πρώτη που υποστήριξε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, διότι είναι υιοί του Θεού. Ο Ιουδαίος και ο Έλληνας, ο άνδρας και η γυναίκα, ο σκλάβος και ο ελεύθερος, στο κήρυγμα του αποστόλου Παύλου, έχουν όλοι μία αθάνατη ψυχή και όλοι αναγνωρίζονται από το Θεό ως πρόσωπα. Όμως,  η πνευματική (μεταφυσική) ισότητα  των ανθρώπων, η ίση αξία τους ενώπιον του Θεού, δεν σημαίνει την ακύρωση της ιεραρχικής κοινότητας στην οποία βρίσκονται. Ο Χριστιανισμός αποτέλεσε μία εξαιρετική επανάσταση του πνεύματος, αλλά δεν αμφισβήτησε τις κοινωνικές δομές της εποχής, ο απώτερος σκοπός του είναι η αιώνια σωτηρία της  ψυχής, ενώ η κύρια σκλαβιά είναι εκείνη της αμαρτίας. Η ύπαρξη μιας αθάνατης ψυχής κοινής σε όλους τους ανθρώπους, σήμαινε  ευσπλαχνία και σεβασμό για τους ταπεινούς και τους φτωχούς, αλλά αυτό δεν έθετε σε αμφισβήτηση την κοινωνική διαφοροποίηση που χαρακτήριζε τη μεσαιωνική κοινωνία. (Σ.τ.Μ. Με άλλα λόγια, ο χριστιανισμός δεν αρνείται την δομή της φυσικής  πραγματικότητας.)

Η έκρηξη του πάθους για ισότητα αφορά αποκλειστικά τη σύγχρονη εποχή. Ήταν αποτέλεσμα της εμφάνισης της αστικής τάξης και της οικονομιστικής σκέψης, που αυτή διοχέτευσε ιστορικά. Επίσης, ήταν το αποτέλεσμα της δημιουργίας των μεγάλων σύγχρονων βασιλείων, γραφειοκρατικών και συγκεντρωτικών, δηλαδή των σύγχρονων κρατών, που δραστηριοποιήθηκαν για να διαβρώσουν όλες τις τοπικές κοινότητες και τους ενδιάμεσους φορείς, που χώριζαν τον υπήκοο από την κρατική εξουσία. Η εξουσία των ηγεμόνων και η κρατική γραφειοκρατία υπονόμευσαν εσκεμμένα τους εδαφικούς και κοινωνικούς πλουραλισμούς στο εσωτερικό των βασιλείων. Οι διαφορές πρώτα ισοπεδώθηκαν και μετά καταστράφηκαν. Αλλά και η γαλλική επανάσταση από αυτή την άποψη ήταν σε συνέχεια, με τη λατρεία του κράτους και της κεντρικής εξουσίας, με το παλαιό καθεστώς, όπως έξοχα επισήμανε ο Alexis de Tocqueville.

Οι δύο μεγάλες δυνάμεις που διάβρωσαν την κοινωνική συνοχή, η αγορά και το κράτος, γέννησαν το άτομο, δηλαδή εκείνο τον απομονωμένο ανθρώπινο τύπο, που τείνει να αντιλαμβάνεται τους δεσμούς του με την κοινότητα του ως δευτερεύοντες εν σχέση με την ελευθερία του εγώ. Ο Gilles Lipovetsky έγραψε: «Είναι η κοινή δράση του σύγχρονου κράτους και της αγοράς που διαπότισε το μεγάλο χάσμα που τώρα πλέον μας χωρίζει από τις παραδοσιακές κοινωνίες, η εμφάνιση ενός τύπου κοινωνίας μέσα στην οποία ο ιδιώτης θεωρείται ο τελικός σκοπός και δεν υπάρχει παρά μόνον για τον εαυτό του.» Το έθνος καταλήγει η κοινωνία των μεμονωμένων ατόμων.   

Ο ατομικισμός διογκώνεται ήδη την εποχή του Ανθρωπισμού και της Ιταλικής Αναγέννησης, όπως υπογράμμισε ο μεγάλος ιστορικός Jacob Burckhardt. Είναι το προϊόν του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, δηλαδή της δραστηριότητας των μεγάλων αγορών της Φλωρεντίας και της Γένοβας και της αποκατάστασης του αισθησιασμού και του πραγματισμού. Ο ατομικισμός βρίσκει ήδη την ολοκληρωμένη μορφή του στην Προτεσταντική Μεταρρύθμιση. Στο πρόγραμμα του Λούθηρου, ατομικισμός και ισότητα, προς στιγμή περιορισμένα στη θρησκευτική διάσταση, πάνε χέρι-χέρι. Η αρχή της “ελεύθερης εξέτασης” είναι πράγματι ατομικιστική, διότι θεωρεί ότι κάθε χριστιανός μπορεί να διαβάζει και να ερμηνεύει ελεύθερα και αυτόνομα την Αγία Γραφή. Η αρχή της “καθολικής ιεροσύνης” είναι εξισωτική, διότι απορρίπτει την ιδιαίτερη ιεροσύνη του κλήρου. Κανένας δεν είναι περισσότερο “ιερωμένος” από έναν άλλο. Τέλος, με τους Αναβαπτιστές, η αρχή του εξισωτισμού βγαίνει από την εκκλησιαστική διάσταση αποκτώντας κοινωνικές και πολιτικές επιπτώσεις. Πράγματι, οι Αναβαπτιστές δεν περιορίζονται στην απόρριψη των επισκόπων και της ιδιαίτερης ιεροσύνης, αλλά απαιτούν πρώτοι να επιβάλλουν την κοινοκτημοσύνη των αγαθών και των γυναικών. Ο εξισωτισμός, πλέον, βγαίνει από το ιερό περιβάλλον και γίνεται κανόνας του κοσμικού. (Σ.τ.Μ. είναι αξιοσημείωτο ότι όλες οι αριστερόστροφες ιδεολογίες έχουν ως προγεννήτορες αιρετικές θρησκευτικές σέκτες). 

O Jan van Leiden

Παρόλο που η τρελή απόπειρα του Αναβαπτιστή Jan van Leiden να επιβάλλει στο Munster το μοντέλο της “Ουράνιας Ιερουσαλήμ”, κομμουνιστικής και πολυγαμικής, διήρκησε λιγότερο από ένα χρόνο (1534-1535), οι καιροί ήταν ώριμοι για το πέρασμα του εξισωτικού ατομικισμού από το θρησκευτικό πεδίο στο πεδίο της πολιτικής. Η προσωπικότητα του   Thomas  Munzer και ο ξεσηκωμός των Γερμανών χωρικών (1524-1526) αντιπροσωπεύουν την επέκταση της Μεταρρύθμισης στο κοινωνικό έδαφος και παρόλό που ο Λούθηρος αντέδρασε στην εξέλιξη αυτή. 

Εάν από το ένα μέρος, η πορεία του προτεσταντισμού συνεχίζει επί μακρόν να διασταυρώνεται με την πολιτική (θρησκευτικοί πόλεμοι, πουριτανισμός, πρώτη αγγλική επανάσταση), είναι η κοσμική σκέψη που δίνει φωνή σε μία θέαση του κόσμου που εμπνέεται από τον εξισωτικό ατομικισμό. Από τον  Hobbes στον Locke και από τον Rousseau στον Kant, όλοι οι στοχαστές  του σύγχρονου “φυσικού δικαίου” και του “κοινωνικού συμβολαίου” ξεκινούν από την υπόθεση μιας “φυσικής κατάστασης” στην οποία τα άτομα, που δεν συνδέονται μεταξύ τους από τίποτα, ζουν μία αποκοινωνικοποιημένη ύπαρξη, όπου οι δομικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων δεν υπάρχουν. Πρόκειται για μία “αρχέγονη και φυσική κατάσταση”, τίποτα δεν προηγείται του ατόμου, τίποτα δεν το δεσμεύει και τίποτα δεν το καθορίζει, σε αυτή την κατάσταση της απόλυτης και φυσικής ελευθερίας. Σε αυτό το θεωρητικό σχήμα, η κοινωνία και η πολιτική εισέρχονται μόνο σε ένα δεύτερο χρόνο, όταν αποδεικνύονται χρήσιμες για λόγους καθαρά ωφελιμιστικούς. Αυτό είναι πράγματι το μυστικό που βρίσκεται πίσω από αυτή την ανεστραμμένη πολιτική θεολογία, όπου όλα προέρχονται από το άτομο, αντί από τον Θεό. Το “ελεύθερο άτομο” ασφαλώς δεν είναι άλλο από τον αστό. Πίσω από την περιβόητη οικουμενικότητα του υπάρχει η ιδιαιτερότητα της αστικής τάξης, η τάξη των επιχειρήσεων και της οικονομίας. 

Εάν οι δύο αγγλικές επαναστάσεις και η αμερικανική επανάσταση κηρύττουν την ατομικιστική-εξισωτική διάσταση, κρίσιμη καμπή αποτελεί η γαλλική επανάσταση. Αυτή  ξεκινά από τη Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη (1789), που είναι η πρώτη από μία σειρά παρόμοιων διακηρύξεων, οι οποίες θα διαμορφώσουν στη συνέχεια το πνεύμα πολλών συνταγμάτων. 

Σήμερα, μπορούμε να υποστηρίξουμε με βεβαιότητα ότι το τέλος του “σύντομου αιώνα”(1914-1991), η κατάρρευση του ιστορικού κομμουνισμού και το ξεφούσκωμα της ορμής της σοσιαλδημοκρατίας, δεν σημαίνουν καθόλου το τέλος του εξισωτικού πάθους. Παραμερίζοντας την ιδέα της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας, ο διεθνής προοδευτισμός, σοσιαλιστικής ή φιλελεύθερης κατεύθυνσης, εδώ και αρκετά χρόνια, έθεσε στο κέντρο της δράσης του άλλα θέματα, όπως τον αντι-ρατσισμό, το φεμινισμό και την ομοφυλοφιλία.

Όπως έγραψε ο Μassimo Viglione: «Οι εξισωτικές τάσεις πήγαν πολύ πέραν του Μαρξιστικού οικονομισμού, προωθώντας την καταστροφή ακόμη και στην πιο ήπια μορφή διαφοροποίησης σε κάθε ανθρώπινο και κοσμικό τομέα. Δεν θα υπάρχουν πιά κράτη και πατρίδες αλλά η παγκόσμια πολιτεία, (θεμελιώδης μύθος της “πεφωτισμένης” μασονίας). Δεν θα υπάρχουν πια διαφορές φυλών aλλά αντί αυτών θα υπάρχει το περιβόητο “melting pot”. Ακόμα και ο ίδιος ο όρος “φυλή” ακούγεται πλέον με έναν αρνητικό τρόπο, σαν να μην υπάρχουν φυλές, όπως οποιαδήποτε άλλη διαφορετικότητα, δημιουργημένη από το Θεό. Δεν θα υπάρχουν πια πολιτισμικές διακρίσεις, ούτε καν οντολογικές διακρίσεις (πχ η ζωολατρεία που εισήχθη στην Ισπανία από τον Zapatero). Aπό τα δικαιώματα του ανθρώπου περάσαμε σε εκείνα της γυναίκας, από τα δικαιώματα της γυναίκας σε εκείνα των ομοφυλοφίλων και από τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων σε εκείνα των ζώων.»

Δεν υπάρχουν όμως μόνον προφανή οικονομικά συμφέροντα πίσω από τον θρίαμβο του νέου εξισωτικού ατομικισμού. Ως παιδιά του υλιστικού υποστρώματος της κοινωνίας της κατανάλωσης, οι νέες κοσμοπολίτικες, εξισωτικές, και αντι-χριστιανικές διεκδικήσεις, συγκεντρώνονται γύρω από την δαιμονοποίηση του ευρωπαϊκού παρελθόντος, την εξύψωση της κοσμοπολίτικης νοοτροπίας, τη ρητορική της επιλεκτικής θυματοποίησης των μειονοτήτων και το “politically correct”, αυτή την αισχρή δημιουργία των πανεπιστημίων και διαφόρων κύκλων των ΗΠΑ. Και φυσικά δε λείπει η τρομοκρατικής φύσης επιβολή της ομοφυλοφιλίας και της μιγαδικής ή πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Και έτσι, οι μεγάλοι διεθνείς οργανισμοί, όπως ο ΟΗΕ, που χαρακτηρίζονται από την ελευθεριακή οπτική των σαλονιών της Νέας Υόρκης, καταπολεμούν τον υπερπληθυσμό με τις αμβλώσεις, διαδίδουν τις ομοφυλοφιλικές θεωρίες και φυσικά ευνοούν, στο όνομα των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, την μαζική μετανάστευση. 

Αυτός είναι ο “παγκοσμιοποιημένος πολιτισμός”, που τόσο φοβόταν ο Heidegger. Το “ομοιογενές παγκόσμιο κράτος” που ονειρεύτηκαν τόσο οι μαρξιστές όσο και οι μασόνοι, αλλά και πολλοί φιλελεύθεροι, καθώς και στο παρελθόν νομικοί και φιλόσοφοι όπως ο Hans Kelsen και ο Jacques Maritain, επιστήμονες όπως ο Julian Huxley, και συγγραφείς όπως ο Herbert G. Wells.  Ήδη ο Kant είχε υποθέσει μία παγκόσμια κυβέρνηση στο έργο του Για την αιώνια ειρήνη (1795), ήδη οι οπαδοί του Mazzini και οι μασόνοι είχαν μιλήσει για μία ''παγκόσμια πολιτεία'' η οποία θα πραγματοποιείτο στο μέλλον, ήδη η ''Κοινωνία των Εθνών'' - την οποία επιδίωξε ο Αμερικανός πρόεδρος Thomas Woodrow Wilson στο τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου–θα προοιώνιζε την ανώτατη παγκόσμια αρχή που στο μέλλον θα ανάγκαζε την ανθρωπότητα να οδηγηθεί στην ειρήνη. Σήμερα δεν είναι μόνον οι αξιωματούχοι του ΟΗΕ, αλλά και εκείνοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης που στοχεύουν να δημιουργήσουν εκείνη την Νέα Παγκόσμια Τάξη, που ονειρεύτηκε ο  Clinton και ο Bush. 

O Plinio Correa de  Oliveira είχε προβλέψει ότι θα φθάναμε σε αυτό το σημείο, γράφοντας τα εξης: «Η επανάσταση, ουσιαστικά εξισωτική, ονειρεύεται να συγχωνεύσει όλες τις φυλές, όλους τους λαούς, και όλα τα κράτη σε μία μόνο φυλή, έναν μόνο λαό, ένα μόνο κράτος.» Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον όλα τα κινήματα που θέλουν να καταπολεμήσουν την μαζική μετανάστευση και να υπερασπιστούν τις ιστορικές ιδιαιτερότητες των λαών τους, δαιμονοποιούνται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και από την προοδευτική πολιτική  τάξη.

Θα πρέπει λοιπόν να αγωνιστούμε για μην πραγματοποιηθεί, μέσω της πολιτικής της Washington, του NATO,του ΟΗΕ, της ΕΕ και του μεγάλου κεφαλαίου των πολυεθνικών, ένας νέος “νόμος της γης”, μονοπολικός και υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ,  προοίμιο ενός μελλοντικού παγκόσμιου κράτους.  Αντίθετα  θέλουμε  έναν πολυπολικό κόσμο, όπου η ίδια η Ευρώπη, σεβόμενη την αυτονομία των εθνικών κρατών, να δημιουργήσει έναν αυτόνομο πόλο πολιτισμού δίπλα στους άλλους, απομακρυνόμενη από την ατλαντική πολιτική και υποστηρίζοντας τη Ρωσία στην προσπάθεια της να κατασκευάσει, όπως ήλπιζε ο  Schmitt,  έναν νέο “νόμο της γης”, που θα επιτρέπει στους μεγάλους ηπειρωτικούς χώρους να διαχειριστούν και να ελέγξουν τις δυνάμεις της οικονομίας. Διότι ο άνθρωπος δεν είναι  ένα παγκοσμοιοποιημένο ον, αλλά μία ύπαρξη ριζωμένη σε μία πατρίδα και έναν πολιτισμό, χωρίς αυτό να του στερεί την δυνατότητα να ανοιχτεί στην παγκοσμιότητα.