ΜΑΥΡΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

Άρθρο του Marcello Veneziani                                                       
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Μπορείτε να μαντέψετε τι θέμα είχε το βιβλίο που κέρδισε χθες το βράδυ  το  βραβείο λογοτεχνίας; Μα το ναζισμό, φυσικά! Το ίδιο έγινε με το βραβείο Strega που το κέρδισε ένα βιβλίο με θέμα την αντιφασιστική ιστορία. Το ίδιο ισχύει και αλλού όπως στο σινεμά ή στο θέατρο. Στην πολιτική δε, μας επαναλαμβάνουν κάθε ημέρα πως επιστρέφει ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι. 

Λοιπόν ας το θέσουμε έτσι: εάν είναι αλήθεια ότι επιστρέφει ο Φασισμός υπό το ένδυμα της εθνικής κυριαρχίας (ιτ. sovranismo), τότε είναι αλήθεια ότι επιστρέφει ο Κομμουνισμός υπό το ένδυμα του μεταναστευτισμού. Εάν ο Salvini και οι άλλοι είναι οι μικροί Μουσολίνι του σήμερα, τότε βρίθουν στην αριστερά οι μικροί Λένιν που βλέπουν στους μετανάστες το νέο προλεταριάτο, του οποίου θα ηγηθούν και το οποίο θα ανατρέψει τις κοινωνίες μας, τα θεμέλια τους και θα καταλύσει τα σύνορα τους. Θα εφοδιάσει δηλαδή την αριστερά με ‘υλικό’ προς πολιτική εκμετάλλευση. Ωμή απλοποίηση, θα πείτε, ωστόσο είναι συνεπής και αμφίπλευρη. Μάλιστα, η σειρά είναι ακριβώς αντεστραμμένη: η απειλή ενός νέου κομμουνισμού μέσω της ανεξέλεγκτης εισόδου αφρικανικού και ισλαμικού προλεταριάτου, γεννά την απειλή ενός νέου Φασισμού για να σταματήσει την εισβολή και την παρακμή της κοινωνίας μας. Χωρίς Κομμουνισμό δεν υπάρχει Φασισμός, αυτό διδάσκει η ιστορία.

Ένα κείμενο του 1922 που γνώρισε πολύ επιτυχία στους ιταλικούς κομμουνιστικούς κύκλους, γραμμένο από τον άναρχο-κομμουνιστή Luigi Fabbri, όριζε το Φασισμό ως μία ‘προληπτική αντεπανάσταση’, οπότε ο Φασισμός δεν γεννιόταν από το τίποτα αλλά αναδυόταν ακριβώς για να εμποδίσει και να προλάβει την κομμουνιστική επανάσταση.  

Τηρουμένων των αναλογιών, θα πρέπει να πούμε το ίδιο πράγμα και για σήμερα. Η εθνική κυριαρχία (‘sovranismo’) είναι μία προληπτική αντεπανάσταση έναντι σε όποιον θα ήθελε να περάσει από την ανοιχτή κοινωνία στην παγκοσμιοποίηση, δηλαδή σε ένα καθεστώς βασισμένο επάνω στην καταστροφή των εθνικών κοινωνιών και των κυρίαρχων κρατών. Εάν γεννιέται ένας νέος Φασισμός είναι γιατί αναδύεται, μέσω του μεταναστευτικού κύματος, ένας νέος Κομμουνισμός. Όχι μόνο διότι οι μετανάστες είναι το νέο προλεταριάτο και η κοινωνία χωρίς σύνορα είναι η πραγματοποίηση του διεθνισμού αλλά και γιατί ο κομμουνισμός σήμερα απαιτεί να γίνει κοινός ο δικός μας κόσμος με το δικό τους. Λέγοντας δικός μας κόσμος εννοούμε το πολιτιστικό, οικονομικό και κοινωνικό μας περιβάλλον που το νέο, εισαγόμενο ‘προλεταριάτο’ δεν συνέβαλε στη δημιουργία του αλλά μπορεί να συμβάλλει στην καταστροφή του. Και λέω να συμβάλει διότι την καταστροφή του την κάνουμε εμείς οι ίδιοι μόνοι μας. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα, φθάνουν τα παραπάνω ώστε να τα αποκαλέσουμε Κομμουνισμό; Δεν ξέρω, ωστόσο, στα ΜΜΕ και παντού ανακαλούν το Φασισμό για πολύ λιγότερα. 

Εάν υπάρχει ένας Ur-Φασισμός, δηλαδή ένας αιώνιος Φασισμός, υπάρχει κι ένας Ur-Κομμουνισμός, δηλαδή ένας αιώνιος Κομμουνισμός. Μπορεί να μεταβάλλονται οι μορφές, τα πλαίσια, ακόμη και τα χρώματα, καθώς το κόκκινο γίνεται μαύρο και το μαύρο γίνεται πράσινο, ωστόσο αναγεννιούνται τα λάβαρα του 20ου αιώνα. Εάν, εσείς οι αριστεροί πιστεύετε στα φαντάσματα, τότε υπάρχουν και στο σπίτι σας. 

Περνώντας στο ιστορικό επίπεδο, πρέπει να επισημάνουμε ότι ο Φασισμός δεν αναδύθηκε από μόνος του και αυθόρμητα, λόγω της ιδιότροπης θέλησης των ιδρυτών του ή ως μία μεταφυσική οντότητα που εμφανίστηκε από το υπερπέραν. Ο Φασισμός γεννήθηκε ως απάντηση ή όπως λέτε εσείς οι αριστεροί: ως αντίδραση σε αυτό που προηγήθηκε. Δηλαδή, την αποτυχία μιας κυρίαρχης τάξης με το σύστημα εξουσίας της και την απειλή μιας μπολσεβικικής επανάστασης που ήθελε να ανατρέψει τις παραδόσεις μιας κοινωνίας.

Παρόλα αυτά, η φασιστική αντεπανάσταση δεν υπήρξε μία επαναφορά στην προηγούμενη κατάσταση, μία επιστροφή προς τα πίσω ή μία απόπειρα να σταματήσει η ιστορία σε ένα στάδιο. Αντίθετα, ήταν η προσπάθεια να θεμελιωθεί μία νέα μοντερνικότητα και να παντρευτεί η νέα κατάσταση, δηλαδή η επανάσταση και η μοντερνοποίηση με την παράδοση και με αναφορές στην Ιταλία του Risorgimento και μέχρι την Ρωμαϊκότητα. Υπήρξε ο Φασισμός μία συντηρητική επανάσταση; Ναι και όχι μόνον επανάσταση, δηλαδή άλμα προς το μέλλον, ούτε όμως και απλά συντήρηση, δηλαδή υπεράσπιση των προϋπαρχουσών δομών. Συνδύαζε και τα δύο. Σε αυτό εντοπίζεται και η μη αναγωγημότητά του σε δεξιά ή αριστερά. 

Ο φασισμός γεννήθηκε από τρείς συνδυασμένους  ιστορικούς  παράγοντες:
Α) Την αποτυχία μιας κυρίαρχης τάξης, των αξιών της και της πολιτικής της αντιπροσώπευσης, την εποχή των μαζών.
Β) Την πτώση μιας ευρωπαϊκής τάξης και των Κεντρικών Αυτοκρατοριών, μέσω ενός παγκόσμιου πολέμου που για πρώτη φορά ενέπλεξε τους λαούς στο σύνολό τους με την υποχρεωτική στράτευση.
Γ) Την έλευση του Κομμουνισμού, που το 1917 κατακτά την εξουσία στη Ρωσία και απειλεί να θριαμβεύσει και στην Ιταλία, που ήταν ματωμένη και πληγωμένη μετά τον πόλεμο. 

Ο Φασισμός δεν μπορεί να γίνει κατανοητός χωρίς τον πόλεμο, χωρίς την ήττα της αστικής τάξης και χωρίς την κόκκινη διετία, με τις βιαιότητες και το μίσος ενάντια των αστών και των βετεράνων του πολέμου.  

Δεν γνωρίζω εάν η παρούσα κρίση της Ευρώπης, η σημαντική κρίση του ισχύοντος  establishment και η απειλή να ανοιχτούν, όπως στην Τροία, οι Σκαιές Πύλες για να εισέλθουν οι μετανάστες, επαναλαμβάνουν τις συνθήκες γέννησης του Φασισμού. Αλλά εάν υποθέσουμε ότι ισχύει κάτι τέτοιο, τότε θα πρέπει πρώτα να διερωτηθούμε πάνω στα αίτια και να δώσουμε τις κατάλληλες απαντήσεις σε εκείνη την κατάσταση που προηγείται αυτής της γέννησης. Μόνον παραδεχόμενοι όλα αυτά θα είναι λογικό να κάνουμε συγκρίσεις με το παρελθόν κι από τις δύο πλευρές όμως, όχι μονόπλευρα. 

Εάν αντίθετα, κύριοι αριστεροί, βγάλετε από το ταχυδακτυλουργικό καπέλο ένα μικρό Χίτλερ και ένα μικρό Μουσολίνι και θέλετε να τρυπήσετε αυτές τις κούκλες με τις βελόνες σας, τότε κάνετε μία πράξη μαύρης μαγείας, κάτι μεταξύ δεισιδαιμονίας, αγυρτείας και αφύπνισης δαιμόνων. Εν τω μεταξύ, αν συνεχίσετε να λέτε ότι ο Φασισμός επιστρέφει κάτω από άλλη ενδυμασία, θα είναι κατάλληλο να σας απαντήσουμε ότι κάτω από άλλη ενδυμασία επιστρέφει και ο Κομμουνισμός. Μετά από εκατό χρόνια φθάσαμε σε αυτό το σημείο. Να τραγουδήσουμε λοιπόν μαζί με τον Achille Togliani το παλιό ρεφρέν: Nel 1919 vestita di voile e di chiffon…(Το 1919 ντυμένη με βουάλ και με Σιφόν…)