Δημοσιεύουμε σήμερα την ελληνική απόδοση επιστολής του κ. Δημήτρη Μιχαλόπουλου,
της οποίας το αγγλικό πρωτότυπο δημοσιεύθηκε, στις 30 Αυγούστου 2009, στην
ιρλανδική εφημερίδα Irish Tribune. Ήταν οι παραμονές του δεύτερου δημοψηφίσματος που –παρανόμως- ήταν να γίνει τότε στην Ιρλανδία με σκοπό την «κύρωση»
της συνθήκης της Λισσαβώνας, η οποία είχε απορριφθεί στο μεταξύ και από τους
Γάλλους και από τους Ολλανδούς και –φυσικά- τους Ιρλανδούς.
Όλα αυτά που ζούμε στο πετσί
μας στην Ελλάδα σήμερα συνιστούν απόρροια της εφαρμογής της συνθήκης της
Λισσαβώνας. Και ένας μόνο τρόπος υπάρχει, για να αποφύγουμε καταστάσεις ακόμα
χειρότερες από αυτές τις οποίες σήμερα βιώνουμε: Να βγούμε από το ευρώ και
να επιστρέψουμε στο εθνικό μας νόμισμα. Όποιος υποστηρίζει το αντίθετο
είναι –για να αντιστρέψουμε τη φράση του αρχηγού του ΛΑ.Ο.Σ.- εχθρός του Ελληνικού Λαού.
Θεόδοτος
Kύριοι,
Παρ’ όλο ότι δεν είμαι Ιρλανδός, νοιώθω υποχρεωμένος να
ζητήσω τη φιλοξενία της εφημερίδας σας, καθώς το δεύτερο Ιρλανδικό Δημοψήφισμα αναφορικώς
με τη Συνθήκη της Λισσαβώνας αναμφιβόλως αποτελεί θέμα διεθνούς σημασίας, ο
αντίκτυπος του οποίου θα είναι αποφασιστικός για το μέλλον της Γηραιάς Ηπείρου.
Σαν Έλληνας λοιπόν, δηλαδή σαν ένας πολίτης χώρας της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ένα δεύτερο δημοψήφισμα πρέπει να
γίνει στη χώρα σας. Και τούτο, γιατί ένα
έχει ήδη πραγματοποιηθεί χώρα και η
πλειοψηφία των Ιρλανδών απάντησε με
ηχηρό ΟΧΙ στη Συνθήκη της Λισσαβώνας!
Επιπλέον, εάν κάποιος θελήσει να εμβαθύνει στο όλο ζήτημα, θα καταλήξει στη
διαπίστωση ότι δεν υπήρχε λόγος να γίνει
ούτε καν το πρώτο δημοψήφισμα. Γιατί να
ξεχάσουμε ότι, πριν ακόμα από το πρώτο δημοψήφισμα στην Ιρλανία, οι Γάλλοι και
οι Ολλανδοί είχαν ήδη απορρίψει με την ψήφο τους τη Συνθήκη της Λισσαβώνας. Είναι
σαφέστατο, με άλλα λόγια, ότι κέντρα επιρροής πιέζουν να γίνεται το ένα
δημοψήφισμα μετά το άλλο – προκειμένου απλούστατα να εξαντλήσουν τους λαούς της
Ευρώπης και να κερδίσουν, έτσι, τη συγκατάθεσή όσον αφορά την αποδοχή αυτής της
διαβόητης συνθήκης της Λισσαβώνας. Το
ερώτημα που, κατά συνέπεια, αναδύεται είναι: ΓΙΑΤΙ γίνεται αυτό;
Προκειμένου να ακριβολογήσουμε, πρέπει να γίνει σαφές ότι
η σύγχρονη Ευρώπη δεν αποτελεί ομοσπονδία αλλά συνομοσπονδία. Θεωρητικώς,
οποιοσδήποτε μπορεί να ταξιδέψει και
ζήσει όπου επιθυμεί – χωρίς διαβατήριο, χωρίς... τίποτα. Παρ’ όλα αυτά, ένα
σοβαρό πρόβλημα παραμένει· και αυτό είναι το γλωσσικό. Καμία ομοσπονδία δεν
είναι δυνατή χωρίς γλωσσική ενότητα. (Η Ελβετία, Κράτος ομοσπονδιακής υφής που συχνά προβάλλεται ως υπόδειγμα, απλώς είναι
μία γερμανική χώρα που έχει υποστεί έντονη γαλλική επίδραση.) Και το ότι οι
Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής πραγματικά κατάφεραν να ενοποιηθούν (στη θεωρία
μόνο ιστορικώς και όχι και θεσμικώς) και να φθάσουν να γίνουν η κυρίαρχη στον
κόσμο μας Δύναμη ήταν κάτι που επιτεύχθηκε χάρη στη γλωσσική ενότητα των Η.Π.Α.
– και, κατά συνέπεια, στη συνακόλουθη αφομοιωτική τους ισχύ. Όσον όμως αφορά τη
δική μας ήπειρο, την Ευρώπη, τα αγγλικά δεν έχουν καταφέρει, μέχρι στιγμής, να γίνουν
μέχρι στιγμής η πλήρως αποδεκτή κοινή γλώσσα. Και εάν τελικώς γίνουν, είναι εξαιρετικά
αμφίβολο το κατά πόσον θα καταφέρουν να εκτοπίσουν τις εθνικές γλώσσες από τις
εθνικές εστίες των Ευρωπαίων. Ευχερώς λοιπόν συμπεραίνει κανείς ότι, εάν
εφαρμοστεί η συνθήκη της Λισσαβώνας, στη «νέα», δήθεν «ενοποιημένη» Ευρώπη,
αντί για εθνικά κράτη, θα υπάρχουν γλωσσικές και εθνικές μειονότητες. Με άλλα
λόγια, οι Λαοί της ηπείρου μας θα συνεχίσουν να μιλάνε τις μητρικές τους
γλώσσες, αλλά θα είναι υποχρεωμένοι να
μιλάνε αγγλικά οποτεδήποτε θα χρειάζεται να έλθουν σε επαφή με τις
«υπερκρατικές αρχές». Και υπό το φως της
ιστορικής εμπειρίας είναι γνωστό ότι πάντοτε, μα πάντοτε, κάθε μορφής επιβεβλημένη διγλωσσία αναποφεύκτως εξελίσσεται σε βασική αιτία αναταραχής. Γιατί
λοιπόν, σαν Ευρωπαίοι, να περιέλθουμε ξανά σε τέτοια κατάσταση; Σήμερα, σχεδόν
ο καθένας μπορεί να καταλάβει και να μιλήσει τα βασικά (essential) αγγλικά. Γιατί αυτή η γλώσσα να επιβληθεί ως «επίσημη» στους ταλαιπωρημένους –ή, μάλλον εξουθενωμένους-
λαούς της γηραιάς μας ηπείρου;
Το δεύτερο ζήτημα, όμως, το σχετικό με τη Συνθήκη της Λισσαβώνας είναι ότι η εφαρμογή
της θα οδηγήσει στην ολοκληρωτική καταστροφή των εθνικών Κρατών. Για να πούμε
την αλήθεια, βέβαια, αυτά έχουν ήδη μερικώς καταστραφεί και, κατά συνέπεια, κανείς έχει πλήρες το
δικαίωμα να ρωτήσει τον Νικολά Σαρκοζύ, τωρινό Πρόεδρο της Γαλλικής
Δημοκρατίας, όποτε αυτός διαρρηγνύει τα ιμάτιά του και κραυγάζει «υπέρ της Ευρώπης των εθνών»,
σε ποια ακριβώς έθνη αναφέρεται; Σε αυτά που συνεχίζουν να αποτελούν ανάθεμα;
Αυτά που, ηθικώς, έχουν εξευτελιστεί και
καταρρακωθεί; Στα έθνη εν ολίγοις που
συνεχώς, κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα και την πρώτη του 21ου
θεωρήθηκαν «αποδιοπομπαίοι τράγοι», δηλαδή αιτίες κάθε πολιτικής και κοινωνικής
ανωμαλίας και ασθένειας;
* * *
Παρ’όλα αυτά, η ολοκληρωτική καταστροφή των εθνικών
Κρατών ακόμα μπορεί από πολλούς να εκλαμβάνεται ως κάτι απλώς θεωρητικό. Και
όμως... καθόλου δεν αποτελεί θέμα «θεωρίας». Και τούτο, γιατί η εξέλιξη προος αυτήν την κατεύθυνση θα βάλει σε θανάσιμο κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη των μεσαίων
κοινωνικών στρωμάτων, τα οποία –ακριβώς αυτά!- δημιούργησαν, με τον κόπο και το
αίμα τους, τα εθνικά Κράτη της Ευρώπης
μας. Εάν, λοιπόν, αυτά τα εθνικά Κράτη καταστραφούν, ο πληθυσμός της Ευρώπης θα
χωριστεί σε δύο κοινωνικά στρώματα: αυτό των πολύ πλουσίων, που θα μπορούν,
λόγω του πλούτου τους, αποτελεσματικώς να προστατέψουν την περιουσία και τη ζωή
τους και αυτό των πολύ φτωχών, δηλαδή της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ευρωπαίων, οι
οποίοι, παρά τις ικανότητες και τα προσόντα τους, θα συναποτελέσουν ένα
τεράστιο ρεζερβουάρ δούλων μετατραπούν
στην αποκλειστική διάθεση των πλούσιων.
Στη Νότια Ευρώπη είναι ήδη ορατά τα συμπτώματα της
πολιτικής και κοινωνικής εξέλιξης προς αυτήν την κατεύθυνση : Πλήθη νέων ανθρώπων,
και –ειδικώς!- αυτοί με αναγνωρισμένα προσόντα
και ειδικότητες, ολοένα και περισσότερο καταδικάζονται σε δουλειές
εξευτελιστικές, τις οποίες τελικώς αποδέχονται να αναλάβουν λόγω της Δαμόκλειας
Σπάθης της ανεργίας, που σταθερώς
επικρέμαται πάνω από το κεφάλι τους. Και είναι αυτονόητο ότι αυτές οι
εξευτελιστικές δουλειές συνεπάγονται εξευτελιστική κοινωνική κατάσταση και,
κατά συνέπεια, ζωή εξευτελισμένη. Έχοντας λοιπόν αυτά κατά νουν, γίνεται ευχερώς κατανοητό ότι οι ταραχές οι οποίες
συνεχώς εκτυλίσσονται στην Αθήνα από τον
περασμένο Δεκέμβριο και μετά, με
απώλειες μεταξύ των διαδηλωτών και τις Αστυνομίας, δεν αποτελούν, κατά πάσα
πιθανότητα, παρά σημάδι καταιγίδας που επέρχεται.
Όμως αλλοίμονο! Στις μέρες μας έχουν λησμονηθεί ορισμένες –ιδιαιτέρως
ευνόητες- επιστημονικές αρχές. Ποιες; Ότι, πρώτα-πρώτα, δημοκρατία δεν -επαναλαμβάνω:δεν· και το ξανατονίζω: δεν- σημαίνει Ελευθερία. Πλούτος,
κατά δεύτερο λόγο, δεν σημαίνει
ελευθερία. Και, ακόμα, η περίφημη διαπίστωση του Αριστοτέλους ότι
η κερδοσκοπία (η σπέκουλα, όπως επικράτησε να αποκαλείται) προσπορίζει πλούτο
βεβαίως απεριόριστο - μόνο
που τα λεφτά που έτσι μαζεύονται είναι φτερά στον άνεμο. Στην πραγματικότητα,
μόνο η εργασία, ο παραγωγικός μόχθος
μπορεί να επιφέρει υγιή πλουτισμό στα άτομα και συμπαγή βάση στις κοινωνίες.
Γνωστά; Κοινοτυπίες; Μπορεί! Επειδή όμως ξεχάσαμε αυτά τα γνωστά σήμερα, έχουμε
ήδη περιέλθει σε αυτήν την κατάσταση.
Οι πολίτες της «ενωμένης» Ευρώπης πάντως συνεχίζουν να
έχουν την απατηλή εντύπωση πως η εφαρμογή της διαβόητης Συνθήκης της Λισσαβώνας
δεν θα έχει συνέπειες στη καθημερινή τους ζωή. Ακριβώς το αντίθετο θα συμβεί! Και αυτό, διότι εάν αυτή η συνθήκη μπει σε
εφαρμογή, η πολιτική σκηνή της Ευρώπης μας ολοκληρωτικώς θα μεταβληθεί. Στην
Ευρώπη, πράγματι, όπως αυτή προβλέπεται
να γίνει βάσει αυτής της «περίφημης» συνθήκης της Λισσαβώνας, οι ευρωπαικές
χώρες θα κυβερνώνται από μία ισχυρότατη εκτελεστική εξουσία η οποία δεν θα έχει
καμία απολύτως σχέση με τη θέληση
των Λαών.διευθύνονται από μία ιδιαίτερα ισχυρή διοικητική εξουσία που δεν θα
έχει σχεδόν καμμία σχέση με την θέληση των λαών. Σήμερα, εάν αυτό χρειαστεί, μπορεί πολίτης
ευρωπαϊκής χώρας, Ιρλανδός, Έλληνας, Βρεταννός, Ιταλός κ.λπ., να διατυπώσει διαμαρτυρία προς ένα μέλος του
Κοινοβουλίου «του», ακόμα και σε υπουργό της κυβέρνησής «του» ή και στον ίδιο
τον πρωθυπουργό «του».είναι ακόμα δυνατό για έναν πολίτη να απευθύνει μια
διαμαρτηρία σε κάποιο μέλος του κοινοβουλίου «του», σε κάποιον υπουργό της
κυβέρνησης «του», στον πρωθυπουργό «του». Αύριο όμως σε ποιον θα μπορούν να
απευθύνονται οι Ευρωπαίοι; Σε μία απρόσωπη, απρόσιτη και απροσπέλαστη εξουσία;
Κατά πάσα πιθανότητα αυτό ακριβώς είναι που θα συμβεί.
Το μέλλον όντως εμφανίζεται σκοτεινό· και όχι μόνο για
εμάς, τους Ευρωπαίους, αλλά και για την ίδια την Ευρώπη
μας. Εάν, πράγματι, ενοποιηθεί η Γηραιά- και ένδοξη- Ήπειρός μας μέσω ακούσιων,
αλλεπάλληλων «δημοψηφισμάτων», το αποτέλεσμα θα είναι μια ταχύρρυθμη κατάρρευση
- όπως αυτή που κατέστρεψε το βασίλειο των Εβραίων μετά τον θάνατο του
Σολομώντος. Με άλλα λόγια, το τόσο επικίνδυνο «καλαμπούρι» της δήθεν «ενωμένης Ευρώπης»
ήδη πολύ κράτησε... και είναι πια καιρός τελείως να σταματήσει.
Δημήτρης Μιχαλόπουλος
Αθήνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου