Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Λόγω των ημερών, αναδημοσιεύουμε το παρόν κείμενο που αποτελεί βραχεία αλλά πλήρη   επιστημονική προσέγγιση του Θείου Δράματος της Σταύρωσης  και καλούμε τους φίλους και αναγνώστες του Θεόδοτου να το μελετήσουν με προσοχή ιδιαίτερη. Το επιτελείο του μπλογκ, παράλληλα, εύχεται σε όλους τους Ἐλληνες αλλά και τους Χριστιανούς επήλυδες Καλή Ανάσταση και τέλος των δεινών τα οποία, ιδίως κατά την τελευταία δεκαετία, πλήττουν το σύνολο των Λαών της ευρωπαϊκής μας ηπείρου.
                                                                                                                                                      Θεόδοτος



 
Aπεικόνιση της δίκης του Χριστού

 Γράφει ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος

Τον τελευταίο καιρό γίνεται μεγάλος λόγος σχετικώς με τον «Ιουδαιοχριστιανισμό». Οπαδοί αυτού του τερατώδους κατασκευάσματος εμφανίζονται πια να είναι όχι μόνο η Ελληνοορθόδοξη Εκκλησία (κάτι που, δεδομένης της ιστορίας της,  δεν προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση) αλλά και η Ρωμαιοκαθολική. Το όλο «σύστημα» βασίζεται σε δύο «επιχειρήματα»: α) Ο Χριστός ήταν Εβραίος· και β) οι Ιουδαίοι δεν ήταν υπεύθυνοι για τη Σταύρωσή Του. Ας δούμε λοιπόν πώς έχουν τα πράγματα.

                                                                                                    Α΄
Κατά πρώτο και κύριο λόγο –και παρά το όσα έχει γράψει η Πηνελόπη Δέλτα στον Τρελαντώνη (σελ. 92-93)- ο Χριστός δεν ήταν Εβραίος, γιατί στην εποχή Του δεν υπήρχανε πια Εβραίοι. Μετά, πράγματι, τον θάνατο του Σολομώντος, γυιου του Δαυίδ, κατά το έτος 933 π.Χ., το βασίλειό του διχάστηκε: το νότιο τμήμα, με τη φυλή του Ιούδα και ένα μέρος εκείνης του Βενιαμίν, αποτέλεσε το βασίλειο του Ιούδα με πρωτεύουσα τα Ιεροσόλυμα· και το υπόλοιπο, με τις υπόλοιπες δέκα φυλές (το άλλο μισό τής του Βενιαμίν είχε χαθεί) και πρωτεύουσα τη Σαμάρεια, συνέχισε να λέγεται βασίλειο του Ισραήλ. (Γ΄ Βασιλειών, κ΄ 18, κβ΄1-2.) Αυτές οι δέκα φυλές όμως αποτέλεσαν –και αποτελούν- μέγα πρόβλημα, γιατί κάποια στιγμή εξαφανίστηκαν! Το 722 π.Χ.,  ως γνωστόν, οι Ασσύριοι κατέλαβαν τη Σαμάρεια, αιχμαλώτισαν το σύνολο του εκεί εβραϊκού πληθυσμού και, στη συνέχεια, διασκόρπισαν αυτούς τους ανθρώπους στα «όρη της Μηδίας» και σε άλλες περιοχές της επικράτειάς τους. (Δ΄ Βασιλειών, ιζ΄ 6.) Από τότε δεν υπάρχουνε πια Εβραίοι αλλά μόνον Ιουδαίοι, οι οποίοι παρέμειναν στο βασίλειο του Ιούδα και συνέχισαν να είναι υπήκοοι των διαδόχων του Δαυίδ και του Σολομώντος. Όσον αφορά, τώρα, τις δέκα χαμένες φυλές, έχουν διατυπωθεί υποθέσεις πολλές και διάφορες· το πιθανότερο, πάντως, είναι ότι αφομοιώθηκαν από τους πληθυσμούς εν μέσω των οποίων εγκαταστάθηκαν και… χάθηκαν δια παντός. Από τότε, από το 722 π.Χ. δηλαδή, δεν υπάρχουνε πια Εβραίοι αλλά μόνο Ιουδαίοι. Να γιατί, λοιπόν, μεταξύ των σημερινών Ιουδαίων υπάρχουνε σοβαρές αντιρρήσεις ως προς την ονομασία «Ισραήλ» του σύγχρονου ιουδαϊκού Κράτους. Πώς, πράγματι, είναι δυνατόν να λέγεται το Κράτος αυτό «Κράτος του Ισραήλ», εφόσον ο πληθυσμός του αποτελείται μόνο από Ιουδαίους και αλλόφυλους προσήλυτους; 
Φίλιππος & Ναθαναήλ


    Το θέμα μας, όμως, τώρα είναι: Μήπως ο Χριστός ήταν Ιουδαίος; Μία και μόνη απάντηση χωρεί σε αυτό: Όχι! Ο Χριστός, πράγματι, γεννήθηκε στη Βηθλεέμ. Έστω και αν υποτεθεί, όμως, πως η εν λόγω Βηθλεέμ ήταν εκείνη της Ιουδαίας και όχι η άλλη, της Γαλιλαίας, η καταγωγή Του ήταν από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας, όπου και πέρασε τα παιδικά Του χρόνια. (Κατά Λουκάν, β΄ 39-40). Να γιατί, όταν ο Φίλιππος, ένας από τους πρώτους μαθητές Του,  συνάντησε τον Ναθαναήλ και του εξήγησε ότι είχε επιτέλους βρεθεί Εκείνος που επί αιώνες αναμενόταν, δηλαδή ο Ιησούς ο από Ναζαρέτ, ο Ναθαναήλ έκανε την –εκπληκτική- ερώτηση: «Τι το καλό μπορεί να προκύψει από τη Ναζαρέτ;» (Κατά Ιωάννην, α΄ 47.)  Το κομβικό σημείο, κατά συνέπεια, είναι γιατί ο Ναθαναήλ τόσο πολύ αμφέβαλλε πως «κάτι καλό» μπορούσε να βγει από τη Ναζαρέτ.

    Για τους εξοικειωμένους με την Ιστορία της Παλαιστίνης, η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι πολύ εύκολη. Ο ίδιος ο Ναθαναήλ πρώτα-πρώτα είχε δύο ονόματα: λεγότανε και Βαρθολομαίος. Την εποχή του Χριστού όμως δύο ονόματα παίρνανε στη Γαλιλαία μόνο όσοι ήταν Ιουδαίοι «καθαρόαιμοι». Ἔτσι αβιάστως προκύπτει ένα άλλο ερώτημα: Οι Γαλιλαίοι που δεν ήταν Ιουδαίοι «καθαρόαιμοι» τι ήτανε; 


            Η απάντηση σε αυτό βρίσκεται στην ετυμολογία του γεωγραφικού όρου «Γαλιλαία». Ο όρος προέρχεται από τις εβραϊκές λέξεις Galîl ha-Gôim, που σημαίνει «Περιοχή των αλλοφύλων». (Ιωήλ, δ΄4· Α΄ Μακκαβαίων, ε΄15.) Ποιοι, τώρα, ήταν οι αλλόφυλοι; Κυρίως οι Φιλισταίοι, δηλαδή οι Παλαιστίνιοι, που τουλάχιστον μια φορά στην Παλαιά Διαθήκη θεωρούνται Έλληνες. (Ησαΐας, θ΄ 11-12.) Δεν είναι καθόλου περίεργο, πάντως, αυτοί οι Έλληνες να είχαν υποστεί πρόσμειξη με Σκύθες, οι οποίοι είχανε καταλάβει, κατά τον 7ο  αιώνα π.Χ., για ένα διάστημα, την Παλαιστίνη – καθώς και ευρύτερες περιοχές της Ασίας (Ηροδότου Κλειώ, 104-106)- και φεύγοντας άφησαν εκεί  πληθυσμιακά κατάλοιπα. Έτσι μπορεί και να εξηγηθεί εν μέρει βέβαια και η συγκράτηση που, σε αντίθεση με τους σημιτικούς λαούς γενικώς, διέπει τον Χριστιανισμό όσον αφορά το γενετήσιο ένστικτο. (Ιπποκράτους, Περί αέρων, υδάτων, τόπων, 21-22· Ηροδότου Κλειώ, 105.) Όπως και να είναι πάντως, η Γαλιλαία, βόρεια από τη Σαμάρεια και δυτικά από τον ποταμό Ιορδάνη, ποτέ δεν είχε ούτε εβραϊκό ούτε ιουδαϊκό πληθυσμό. Μία πολύ περιορισμένη εγκατάσταση Ιουδαίων έγινε εκεί κατά τα έτη 135-105 π.Χ., όταν το ιουδαϊκό Κράτος, που περνούσε τις τελευταίες αναλαμπές του, θέλησε να θωρακιστεί εναντίον επίδοξων εχθρών. Προσέφυγε λοιπόν η ηγεσία τού εν λόγω Κράτους σε μέτρο πρωτοφανές: υποχρέωσαν τους αλλοφύλους της Γαλιλαίας να ασπαστούν την ιουδαϊκή θρησκεία. Μετά  την ολοκλήρωση αυτής της αναγκαστικής μεταστροφής, λίγοι Ιουδαίοι εγκαταστάθηκαν εκεί, μα, για να ξεχωρίζουν από τους ντόπιους, είχανε δύο ονόματα (όπως ο Ναθαναήλ-Βαρθολομαίος που λέγαμε). Ο διαχωρισμός αυτός ήτανε αναγκαίος, επειδή οι «αυθεντικοί» Ιουδαίοι δεν δέχονταν  τους «νεοφώτιστους» Γαλιλαίους ως ισότιμους. Οι Γαλιλαίοι ήτανε πια Ιουδαίοι θρησκευτικώς αλλά όχι φυλετικώς. Ξεχώριζαν μάλιστα από τους «καθαρόαιμους» Ιουδαίους, επειδή δεν μπορούσαν να προφέρουνε ορισμένους φθόγγους. Να γιατί ο Πέτρος αναγνωρίστηκε ως μαθητής του Χριστού από την ομιλία του. (Κατά Μάρκον, ιδ΄ 70.)
H προδοσία του Ιούδα

          Κατά συνέπεια, οι «καθαρόαιμοι» Ιουδαίοι ήταν τελείως αδύνατον να δεχτούν τον Ιησού ως «Μεσσία» δηλαδή Χριστό του Θεού. Έτσι εξηγείται και η φράση του Ναθαναήλ «Τι το καλό μπορεί να προκύψει από τη Ναζαρέτ» - και, βεβαίως, έτσι ερμηνεύεται και η επίμονη προσπάθεια εκείνων των Ευαγγελιστών που απευθύνονταν κυρίως σε Ιουδαίους να «αποδείξουν» ότι ο Χριστός καταγόταν από τη γενιά του Δαυίδ, ότι μπήκε στα Ιεροσόλυμα πάνω σε γαϊδουράκι (ζώο ιερό για τους Ιουδαίους) και άλλα τέτοια. Το εάν, βέβαια, ο Χριστός καταγόταν από τη γενιά του Δαυίδ και του Σολομώντος καθώς και το κατά πόσον μπήκε στα Ιεροσόλυμα πάνω σε γάιδαρο ή όχι εμάς τους Έλληνες καθόλου δεν μας νοιάζουνε. Άλλο μας ενδιαφέρει: Ότι από τους Δώδεκα μαθητές του Χριστού, οι Δέκα ήτανε Γαλιλαίοι, ένας Ιουδαίος της Γαλιλαίας και μόνο ένας «Ιουδαίος καθαρόαιμος». Ποιος ήταν αυτός; Μα ποιος άλλος; Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης που –κυριολεκτικώς- Τον πούλησε.

                                                                                                      Β΄

Το 1984, ο Κωνσταντίνος Ηλιόπουλος, καθηγητής της Λατινικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών από το 1964 έως το 1977, οπότε συνταξιοδοτήθηκε, δημοσίευσε το βιβλίο του Η Δίκη του Χριστού υπό το φως των Ευαγγελίων και της επιστήμης. Πρόκειται για μία εξονυχιστική-και μοναδική, στο βαθμό που σήμερα γνωρίζουμε- ανάλυση της Δίκης του Χριστού· όσα ακολουθούν, κατά συνέπεια, εν πολλοίς βασίζονται σε περίληψη του βιβλίου αυτού που από εμένα έγινε το 2008. (Εξυπακούεται ότι και τα δύο βιβλία, τόσο εκείνο του Κ. Ηλιόπουλου όσο και μικρό,  το δικό μου, περάσανε απαρατήρητα.) 

       Κατά πρώτο λόγο, η Δίκη του Χριστού πράγματι έγινε. Για λόγους  θρησκευτικούς όμως, τα δεδομένα των πηγών σκοπίμως διαστρεβλώθηκαν. Ας δούμε λοιπόν τα δεδομένα αυτά:
      1. Ο Πόντιος Πιλάτος, ήταν απλώς διοικητής (procurator) της Ιουδαίας, επαρχίας μικρής. Είχε όμως το περίφημο ius gladii, δηλαδή το δικαίωμα εκτέλεσης θανατικών ποινών – έστω και αν η ποινή αυτή είχε επιβληθεί από τους Ιουδαίους. Αυτό είναι κάτι που σαφέστατα φαίνεται στα ευαγγελικά κείμενα  (Κατά Ιωάννην, ιη΄ 31 και ιθ΄ 10) αλλά σκοπίμως αποσιωπάται – ιδίως σήμερα.


προτομή του Πόντιου Πιλάτου
      2. Η Ιουδαία είχε κατακτηθεί από τους Ρωμαίους (συγκεκριμένα τον Γναίο Πομπήιο) το 63 π.Χ., αλλά ο πληθυσμός της, χάρη στον Ιούλιο Καίσαρα, είχε θεωρηθεί «εταίρος και φίλος του Ρωμαϊκού Λαού».  Το καθεστώς αυτό δεν διαφοροποιήθηκε ούτε μετά τη λίγο πριν από τη γέννηση του Χριστού ολοκλήρωση της προσάρτησης της Ιουδαίας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι Ιουδαίοι, πράγματι, απολάμβαναν, στην ουσία, ελευθερία απόλυτη, ενώ παράλληλα οι θεσμοί τους ακωλύτως λειτουργούσανε, επειδή οι Ρωμαίοι συστηματικώς απέφευγαν οποιαδήποτε παρέμβαση τόσο στον δημόσιο όσο και τον ιδιωτικό τους βίο. Μπορούσαν ακόμη και να επιβάλουν θανατική ποινή, αλλά δεν είχαν, όπως ήδη τονίστηκε, το δικαίωμα να την εκτελέσουν. Ειδικώς αυτό το τελευταίο δικαίωμα  το είχε μόνο ο Ρωμαίος διοικητής – εν προκειμένω ο Πόντιος Πιλάτος – ο οποίος όμως, προηγουμένως, έπρεπε να επικυρώσει τη σχετική απόφαση, δηλαδή να αποδεχτεί το σκεπτικό της.

       3. Κατά την εποχή του Ιησού Χριστού, οι Ιουδαίοι είχανε πλήρως διαμορφωμένο δικονομικό σύστημα, που μάλιστα διεπόταν από πνεύμα ευνοϊκό προς τον κατηγορούμενο. Όχι μόνο όμως κανένας από τους ιουδαϊκούς δικονομικούς κανόνες δεν τηρήθηκε στην περίπτωση του Ιησού Χριστού, αλλά η απόφαση για τη θανάτωσή Του είχε παρθεί πριν ακόμα από τη δίκη Του. (Κατά Ματθαίον, κστ΄ 4· κατά Μάρκον, ιδ΄ 55.) Γιατί; Διότι τα αισθήματα των Ιουδαίων κατά του Χριστού συνοψίζονται σε δύο μόνο λέξεις: θεολογικό μίσος (odium theologicum), δηλαδή το ισχυρότερο συναίσθημα που μπορεί να εκδηλώσει ο ιουδαϊκός λαός.  Και τούτο, επειδή ο Χριστός είχε αποφασιστικώς πλήξει την καρδιά της θρησκευτικής τους λατρείας: τον ναό των Ιεροσολύμων. (Κατά Μάρκον, ια΄ 17 · κατά Λουκάν, κα΄ 5-6· κατά Ιωάννην,  δ΄ 21, 23-24.) Κατά συνέπεια, ο Χριστός όχι μόνο απειλούσε τα κοινωνικά και οικονομικά συμφέροντα του ιουδαϊκού ιερατείου, αλλά και ευλόγως προκαλούσε σε αυτό την υποψία ότι σκόπευε να εγκαταστήσει μια νέα τάξη πραγμάτων, μία νέα θρησκεία, τελείως διαφορετική από τον Ιουδαϊσμό. Και στο σημείο αυτό, βέβαια, πρέπει ιδιαιτέρως να τονιστεί το ότι, μέχρι σήμερα, «χριστός» για τους Ιουδαίους είναι ο Κύρος Β΄, ιδρυτής του βασιλείου των Περσών – ακριβώς επειδή επέτρεψε την ανοικοδόμηση του ναού των Ιεροσολύμων, που προηγουμένως είχε καταστραφεί. (Ησαΐας, με΄ 1.) Η ιουδαϊκή ηγεσία λοιπόν δεν ήταν διατεθειμένη να αποδεχτεί θρησκευτική προσωπικότητα (και μάλιστα Γαλιλαίο) που καταφερόταν εναντίον του εν λόγω ναού·  άρα ο Χριστός έπρεπε να θανατωθεί – και μάλιστα όχι με λιθοβολισμό, συνήθη τρόπο θανάτωσης στους Εβραίους/Ιουδαίους (κατά Ιωάννην, η΄ 59, ι΄ 31 και 33, ια΄ 8) αλλά με σταύρωση, ποινή δηλαδή κατεξοχήν ατιμωτική (Δευτερονόμιον, κα΄ 22-23).  Το ζήτημα λοιπόν ήταν ένα και μόνο: Πώς θα κατάφερναν να πετύχουν,  από τον Πόντιο Πιλάτο, τη με σταύρωση θανατική εκτέλεση του Ιησού Χριστού.


H σταύρωση από τον El Greco
      4. Για να το πετύχουνε αυτό, προσέθεσαν στην κατά του Χριστού θρησκευτική κατηγορία και άλλη μία, πολιτική – τελείως πλαστή· πως δηλαδή ο Χριστός έλεγε ότι ήταν «βασιλιάς» και απέτρεπε τους Ιουδαίους από του να δίνουνε τους θεσπισμένους φόρους στον αυτοκράτορα της Ρώμης. (Κατά Λουκάν, κγ΄2.) Ο Πιλάτος, φυσικά, δεν πείστηκε, οπότε οι Ιουδαίοι, προκειμένου να δούνε τον Χριστό πάνω στον Σταυρό, μεταχειρίστηκαν άλλο σύνηθες σε αυτούς μέσο· τον εκβιασμό. Το πώς, τώρα, εκβιάστηκε ο Πιλάτος είναι και ενδιαφέρον αλλά και διδακτικό

      Ο Πιλάτος λεγόταν έτσι (Pilatus), είτε γιατί ο πατέρας του είχε πάρει, λόγω διάκρισής του σε πολεμικές επιχειρήσεις, τιμητικό ακόντιο (pilum) ή επειδή καταγόταν από απελευθερωμένους δούλους, οι οποίοι φορούσανε χαρακτηριστικό κόκκινο σκούφο (pileum). Είναι γνωστό πάντως ότι ανέλαβε τη διοίκηση της Ιουδαίας το έτος 26 μ. Χ. και έμεινε στη θέση αυτήν έως το 36 μ.Χ. Η ιστορικότητα του προσώπου του σήμερα είναι πέρα από κάθε αμφιβολία. Τη θέση του, τώρα, ο Πιλάτος την είχε πάρει χάρη στον προστάτη του Σηιανό, αρχηγό της αυτοκρατορικής φρουράς επί Τιβερίου (διαδόχου του Αυγούστου). Χάρη στον Σηιανό, μάλιστα, είχε παραχωρηθεί στον Πιλάτο το προνόμιο να έχει μαζί του, στην Ιουδαία, τη σύζυγό του – κάτι που κανονικώς απαγορευόταν. Επιπλέον, του είχε δοθεί ο τίτλος «Φίλος του Καίσαρος» και, συνακολούθως, το δικαίωμα να φοράει χρυσό δακτυλίδι με την εικόνα του αυτοκράτορα Τιβέριου πάνω σε αυτό. 

      Όλα αυτά πολύ καλά τα ξέρανε οι Ιουδαίοι των Ιεροσολύμων και, φυσικά, ο Καϊάφας, μέγας αρχιερέας τους. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το κλειδί της όλης ιστορίας.  Κατά την εποχή της Σταύρωσης, ο Σηιανός είχε πια βρεθεί ένοχος συνωμοσίας κατά του  Τιβέριου και είχε θανατωθεί· ο Πόντιος Πιλάτος, κατά συνέπεια, είχε χάσει τον προστάτη του και, επιπλέον, βρισκότανε σε θέση ιδιαιτέρως επισφαλή. Έτσι υποχρεώθηκε από τους Ιουδαίους να «παραδεχτεί» την κατηγορία τους κατά του Ιησού Χριστού, εφόσον αυτοί τού εξηγήσανε με σαφήνεια και ωμότητα ότι, εάν δεν Τον σταύρωνε, θα θεωρούσανε πως δεν ήτανε πια «Φίλος του Καίσαρος». (Κατά Ιωάννην, ιθ΄ 12.) Ή, για να το πούμε διαφορετικά: Εάν ο Πιλάτος δεν αποδεχόταν το –τελείως αβάσιμο- πολιτικό σκέλος τής εναντίον τού Χριστού ιουδαϊκής κατηγορίας, θα γινόταν ο ίδιος (ο Πιλάτος) αντικείμενο σε βάρος του καταγγελίας στον αυτοκράτορα. Το αποτέλεσμα; Λόγω της μετά τη θανατική εκτέλεση τού Σηιανού επισφαλέστατης θέσης του, ο Πιλάτος υπέκυψε και αναγκάστηκε να διατάξει τη Σταύρωση του Χριστού. 

      Με λίγα λόγια, ο Χριστός υπήρξε θύμα πολιτικής συκοφαντίας. Θανατώθηκε λόγω «εγκλήματος» τελείως φανταστικού – πως δηλαδή είχε επιβουλευθεί την κυριαρχία στην Παλαιστίνη του αυτοκράτορα Τιβέριου· σκοτώθηκε με την κατηγορία της «ανταρσίας». Η κατηγορία αυτή ούτε καν είχε τεθεί, ενόσω ο Χριστός «ανακρινόταν» από το ιουδαϊκό συνέδριο. Εκτοξεύθηκε μόνο, όταν, μετά την «προσαγωγή» του Χριστού στον Πιλάτο, οι Ιουδαίοι κατανόησαν ότι αυτός ο τελευταίος είχε συγκινηθεί από την όλη προσωπικότητα του Ιησού και τα λόγια Του. Οπότε τού είπανε το φοβερό: «Εάν τον αφήσεις, δεν θα είσαι πια φίλος του Καίσαρος». Και ο εκβιασμός έπιασε, λόγω της προηγούμενης  πτώσης τού Σηιανού - σε συνδυασμό με το γεγονός  ότι και στο παρελθόν οι Ιουδαίοι είχανε κάνει αναφορά κατά του Πιλάτου στον αυτοκράτορα, που όμως είχε επισύρει απλή επίπληξη του πρώτου από τον δεύτερο. Τώρα όμως, εάν ξαναέκαναν εναντίον του αναφορά, λόγω της εν τω μεταξύ πολιτικής μεταβολής, ήτανε σίγουρο ότι αυτή θα είχε δραματικές για τον Πόντιο Πιλάτο συνέπειες.

                                                                                     *  *  *
Ελάχιστα είναι τα σημεία που χρειάζονται περαιτέρω διευκρινήσεις. Πρώτα-πρώτα, πρέπει να εξαρθεί το γεγονός ότι ο Πόντιος Πιλάτος είχε, κατά τους πρώτους αιώνες του βίου της Εκκλησίας, ιδιαιτέρως εκτιμηθεί από τους Χριστιανούς – με αποτέλεσμα να θεωρηθεί ακόμα και άγιος. (Λέγεται μάλιστα πως ο τάφος του βρισκότανε κάπου στη σημερινή Γαλλία.) Αργότερα, βέβαια, ξεχάστηκε – με αποτέλεσμα ο Αδόλφος Χίτλερ να διερωτάται: «Μα από κι ως πού βρέθηκε στο Σύμβολο της Πίστεως ο Πόντιος Πιλάτος;» Νομίζω ότι, χάρη στα παραπάνω, η απάντηση σε αυτό το τελευταίο ερώτημα είναι πια εύκολη και σαφής. (Στο Πιστεύω άλλωστε λέγεται επί και όχι υπό Ποντίου Πιλάτου.)
O λιθοβολισμός του Πρωτομάρτυρα Στέφανου

     Και κάτι άλλο – το τελευταίο: Λίγα χρόνια μετά τη Σταύρωση, το έτος 36 συγκεκριμένα, εκτελέστηκε με λιθοβολισμό ο Πρωτομάρτυρας Στέφανος. Όπως ήδη είπαμε, ο λιθοβολισμός ήταν συνήθης ιουδαϊκός τρόπος θανατικής εκτέλεσης. Πώς όμως είχανε τότε πια οι Ιουδαίοι το δικαίωμα να σκοτώνουνε, εφόσον ειδικώς αυτό το είχε μόνο ο Ρωμαίος διοικητής της χώρας τους; Η – επιστημονική- ερμηνεία του γεγονότος έχει δοθεί εδώ και πολλές δεκαετίες από τον Ernest Renan: Η χαλαρότητα της ρωμαϊκής διοίκησης στην Ιουδαία επέτρεψε τελικώς τους Ιουδαίους να σφετεριστούν και δικαίωμα που δεν ήταν δικό τους. Οι Ρωμαίοι, απηυδισμένοι, δεν αντέδρασαν – έως ότου χρειάστηκε, για να ηρεμήσουν, γενικώς, τα πράγματα, να καταστρέψουνε, το 70 μ. Χ.,  τα Ιεροσόλυμα  και, βεβαίως, τον εκεί ιουδαϊκό ναό. Και έτσι, βέβαια εκπληρώθηκε η προφητεία του Χριστού (κατά Λουκάν, κα΄ 6): «Δεν θα μείνει ούτε πέτρα πάνω σε πέτρα…».

12 σχόλια:

  1. ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ Ο κ. ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΓΓΙΖΕΙ ΚΟΡΥΦΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ τεκμηριωμένη ανάλυση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κύριε Μιχαλόπουλε,

    Επειδή ίσως δεν είσαστε πολύ συγκεκριμένος σε αυτόν τον τομέα, δηλαδή ανήκετε στον χώρο τον ιστορικών που ισχυρίζονται πως ο Πόντιος Πιλάτος δίκασε τον Ιησού χωρίς να θέσει το ερώτημα Ιησούς-Βαραβάς (υποθέτω πως για να τον εκβιάσουν οι Εβραίοι για καταδίκη, δεν θα είχε άλλη επιλογή);

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κατά τη γνώμη μου, αυτό υπήρξε η τελευταία προσπάθεια του Πιλάτου, για να σώσει τον Χριστό.
    Δημήτρης Μιχαλόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πράγματι είναι καλό το άρθρο. Θα σταθώ όμως σε κάποια σημεία με τα οποία διαφωνώ.
    Έχουμε μια προσπάθεια διάκρισης μεταξύ Εβραίων και Ιουδαίων. Μα και οι Ιουδαίοι, Εβραίοι δεν είναι; Επομένως Εβραίος και Ιουδαίος είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Το αν χάθηκαν 8 και 1/2 Εβραικές φυλές (αν υπήρξαν ποτέ), δεν σημαίνει απολύτως τίποτα.
    Ο Χριστός πράγματι γεννετικώς δεν ήταν 100% Εβραίος, αλλά σίγουρα είχε κάποιο ποσοστό Εβραικού αίματος. Αν δεν είχε, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να είναι έστω και προσήλυτος. Πιθανότατα λοιπόν ήταν Εβραία είτε η μητέρα του, είτε κάποιος άλλος πρόγονος του.
    Εκείνη την εποχή μάλιστα τα κριτήρια εισαγωγής στην Εβραική θρησκεία ήταν πιο αυστηρά απο ότι σήμερα. Αποκλείεται λοιπόν να είχε γίνει δεκτός ένα "καθαρός" Εθνικός. Κατα την άποψη μου η οικογένεια του Χριστού ήταν για τουλάχιστον 2 γενιές Εβραίοι. Με τα σημερινά δεδομένα το Χριστό θα τον θεωρούσαμε 100% Εβραίο και μάλιστα Ραββίνο.
    Το σχήμα Ιουδαιοχριστιανισμός δεν είναι και τόσο παράλογο. Ο Χριστός ήταν περιτετμημένος όπως όλοι οι Ορθόδοξοι Εβραίοι. Η εκκλησία σήμερα γιορτάζει τη μνήμη των Μακαβαίων όπως και την περιτομή του Χριστού. Η Παλαιά Διαθήκη αποτελεί αναπόσπαστο και αναφαίρετο τμήμα της Βίβλου. Αν κάποιος την αφαιρέσει δεν μπορούμε να μιλάμε για Χριστιανισμό αλλά για κάποια άλλη θρησκεία. Ο ίδιος ο Χριστός προσπαθούσε εναγωνίωνς να αποδείξει την "Δαυιδική" του καταγωγή για να συμβαδίζει με τις Ιουδαικές παραδόσεις. Σήμερα αν ρωτήσουμε απο τη μια άκρη της Ελλάδος εως την άλλη το όνομα Εμπεδοκλής, αμφιβάλλω αν το ξέρει έστω και ένας. Πολύ δε περισσότερο αν περάσουμε στα βαθειά και ρωτήσουμε τι είπε αυτός ή ο Πλούταρχος. Αν όμως κάνουμε μια ανάλογη ερώτηση για τον Αδάμ ή την Εύα θα ακούσουμε διαλέξεις επι διαλέξεων ακόμα και απο αγράμματους βοσκούς. Κακά τα ψέμματα όλες οι "βασικές" Θρησκείες σήμερα είναι Εβραικές και για αυτό τις λέμε Αβρααμικές. Ιουδαιοχριστιανισμός μπορεί να μην υπάρχει, αλλά σίγουρα μπορούμε να μιλάμε για Εβραιοχριστιανισμό. Κατα την άποψη μου τα ίδια ισχύουν και για το Ισλάμ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Mέρος πρώτο της απάντησης
      Αν και όλα αυτά στα οποία αναφέρεστε τα έχω αναλύσει στο άρθρο μου, επανέρχομαι περιληπτικώς. Λοιπόν:
      1. Εβραίοι (= περάτες στα αρχαία ελληνικά, εξ ου [πιθανώς] και το "γεφυραίοι") αποκαλούνται συνολικώς οι δώδεκα φυλές. Από τη στιγμή κατά την οποία έχουν χαθεί οι 10 και μισή δεν είναι δυνατόν να γίνεται λόγος για Εβραίους αλλά μόνο για Ιουδαίους. Να γιατί σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές γλώσσες γίνεται ο όρος είναι Ιουδαίος (Jude, juif, Jew κ.λπ.) και όχι Εβραίος. Μόνο στα ελληνικά, τα ρωσικά και τα ιταλικά οι Ιουδαίοι καλούνται Εβραίοι (αν και στα ιταλικά τώρα αυτό έχει αρχίζει να εξαφανίζεται). Το γιατί στην Ελλάδα και τη Ρωσία οι Ιουδαίοι συνεχίζουν να λέγονται "Εβραίοι" αυτό οφείλεται είτε σε λάθος ή σε άλλες καταστάσεις, όπου τον λόγο τον έχει η Αρχαιολογία και όχι η Ιστορία.
      2. Όσον αφορά τους οπαδούς της ιουδαϊκής θρησκείας στην Παλαιστίνη κατά την εποχή του Χριστού υπήρχαν τρεις κατηγορίες: α) Ο "αριστοκρατικός" λαός των Ιουδαίων, δηλαδή οι καθαρόαιμοι (αυτό ακριβώς που πάει να γίνει και σήμερα). β) Οι Σαμαρείτες, δηλαδή κατάλοιπα των χαμένων δέκα και μισής φυλών, που ανακατεμμένοι με αυτούς που είχαν αιχμαλωτίσει και απαγάγει τις εν λόγω δέκα φυλές και μισή είχαν επιστρέψει στη Σαμάρεια (τον χώρο του βασιλείου των εν λόγω δέκα χαμένων φυλών). Το τι αισθάνονταν οι Ιουδαίοι για τους Σαμαρείτες και αντιστρόφως εκφράζεται ευγλώττως στη ρήση "Ου συγχρώνται Ιουδαίοι Σαμαρείταις". Για αυτό και ο Χριστός προσπάθησε να δείξει ότι οι Σαμαρείτες αδίκως κατηγορούνται (η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη). γ) οι Γαλιλαίοι. Όπως επισήμανα, ο όρος "Γαλιλαία" προέρχεται από τις λέξεις "Γκαλίλ-χα-γκοΐμ", δηλαδή ο κύκλος των Γκοΐμ (δηλαδή των "ανθρωπόμορφων κτηνών που δεν είναι Ιουδαίοι"). Αυτά τα -κατά τους Ιουδαίους- "κτήνη" προσηλυτίστηκαν με το ζόρι στον Ιουδαϊσμό κατά τον 2ο αιώνα π.Χ. Δεν αναγνωρίζονταν όμως από τους "αριστοκράτες" Ιουδαίους ως "ισότιμοι", για αυτό και η περίφημη ρήση "τι καλό μπορεί να προέλθει από τη Ναζαρέτ [της Γαλιλαίας];". Το ότι ήταν άλλη φυλή οι Γαλιλαίοι από τους Ιουδαίους αποδεικνύεται από την προφορά τους (δεν μπορούσαν να προφέρουν ορισμένους φθόγγους όπως οι Ιουδαίοι) για αυτό και αναγνωρίστηκε ο Πέτρος, μετά τη σύλληψη του Χριστού. Σας υπενθυμίζω εδώ ότι και ο Ιουλιανός ο Παραβάτης αλλά και ο Μωάμεθ ο ίδιος θεωρούσαν τους Χριστιανούς Γαλιλαίους - και μέχρι σήμερα τονίζεται η από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας καταγωγή του Χριστού. Αυτό είναι ευχερώς αντιληπτό - και λίγο εάν ψάξετε θα το βρείτε. (Εάν δεν το βρήτε, εδώ είναι ο Θεόδοτος.) Τέλος, ο Ρενάν ο ίδιος στα εν λόγω -κατά τους Ιουδαίους- "ανθρωπόμορφα κτήνη", τους Φιλισταίους κυρίως, αναγνωρίζει ελληνικές λέξεις (μάχαιρα>m'khera, τύραννος>seren, ενώ άλλος επιστήμονας θεωρεί ότι η λέξη "Galil" (πρώτο συστατικό της λέξης Γαλιλαία) προέρχεται από την ελληνική "κύκλος". Ειδικά η Παναγία λοιπόν, η από Ναζαρέτ δεν υπήρχε περίπτωση ούτε μία στις χίλιες να είναι "Ιουδαία" και όσοι κάνουνε πως "δεν το καταλαβαίνουνε είτε είναι στο κόλπο ή απλώς υπάγονται στην κατηγορία των κατά τον Kerry Bolton, idiots.

      Διαγραφή
    2. Mέρος δεύτερο της απάντησης
      3. Τα Ευαγγέλια χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: α) Τα γραμμένα για τους Ιουδαίους, δηλαδή το Κατά Ματθαίον και το Κατά Μάρκον (που αποτελεί σχεδόν λέξη προς λέξη αντιγραφή του Κατά Ματθαίον). β) Το γραμμένο για τους Έλληνες (το Κατά Λουκάν) και γ) αυτό που λέει την ουσία των πραγμάτων (το Κατά Ιωάννην). Πράγματι, στο γραμμένα για τους Ιουδαίους γίνεται προσπάθεια να αποδειχθεί η μεσσιανική ιδιότητα του Χριστού βάσει της από τον Δαυίδ καταγωγής του. Έτσι, τονίζεται ότι ο Ιωσήφ, "πατέρας" του Ιησού Χριστού, καταγόταν από τη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Οφείλετε όμως να γνωρίζετε ότι Βηθλεέμ υπήρχε και στη Γαλιλαία - και παραμένει ανεξήγητο γιατί η Εκκλησία δεν εξετάζει το θέμα αυτό.
      4. Κατά τη δική μου, προσωπική άποψη το μεγαλύτερο αίνιγμα της Ιστορίας είναι πώς κόλλησε η Παλαιά Διαθήκη στην Καινή, εφόσον η μία αίρει την άλλη, και πώς επίσης κόλλησε ο Ιουδαϊσμός πάνω στον Χριστιανισμό. Δεν το ξέρω, δεν το έχω καταλάβει... Γιατί συνεχίζει να ανέχεται η Εκκλησία αυτήν την προσκόλληση; Επίσης δεν μπορώ να σας απαντήσω, εφόσον δεν μπορώ να κατανοήσω το γιατί γίνεται αυτό. Η Καθολική Εκκλησία πάντως είχε θεσπίσει κατά τον 17ο αιώνα ότι, μετά το κήρυγμα του Χριστού, δεν ήταν ανεκτή η προσήλωση στον Μωσαϊκό Νόμο. Αυτό δεν τηρείται σήμερα, ενώ παράλληλα η Ορθόδοξη Εκκλησία (σύμφωνα με όσα εγώ γνωρίζω) ποτέ δεν έστερξε να κάνει κάτι τέτοιο. Έχετε δίκιο πάντως, όταν επισημαίνετε ότι οι πάντες γνωρίζουνε τον "Αδάμ και την Εύα". Η δική σας απορία, πάντως, οφείλεται στο ότι συγχέετε τις έννοιες "φυλή" και "έθνος", πλήρως διακριτές στις μεγάλες ευρωπαϊκές γλώσσες αλλά -σκοπίμως- ταυτόσημες στα ελληνικά. Το γιατί όμως γίνεται αυτό είναι μια άλλη ιστορία, ευκαιρία ανάλυσης της οποίας πιστεύω πως θα μας δώσει ο αγαπητός Θεόδοτος.
      Φιλικά,
      Δημήτρης Μιχαλόπουλος

      Διαγραφή
  6. Μια που δίδεται η ευκαιρία, θα ήθελα να αναφερθώ στο Θέμα της Παλαιάς Διαθήκης που τόσο συχνά συζητείται . Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους, είναι ότι διαφορετικά βλέπει και αναλύει τα πράγματα ένας ιστορικός με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια, και διαφορετικά ο μυημένος στην μεταφυσική. Οι νόμοι που ισχύουν στην μεταφυσική διάσταση δεν είναι ίδιοι με αυτούς που ισχύουν στο υλικό πεδίο. Λοιπόν, η Παλαιά διαθήκη δεν ήταν ένα μήνυμα που απευθυνόταν σε όλους τους λαούς. Απευθυνόταν σε έναν ιδιόμορφο λαό , γιαυτό και το μήνυμα ήταν ιδιόμορφο. Όμως μέσα στην Παλαιά διαθήκη υπάρχουν αναφορές που υποδηλώνουν την μετέπειτα έλευση του Χριστού. Επίσης ο ίδιος ο Χριστός είπε : «Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι» (Ματθ. Ε' 17).Μέσα στην Παλαιά διαθήκη υπάρχουν τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα, που ακόμη και ο Νίτσε στο έργο του «Πέρα από το καλό και το κακό» την σχολίασε θετικά. Για παράδειγμα, ένα από τα κείμενα που αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής είναι το «Άσμα Ασμάτων». Εκτός λοιπόν ότι απευθυνόταν σε ένα ιδιόμορφο λαό, απευθυνόταν και σε μία ιδιόμορφη εποχή. Έτσι , κάτι γίνεται αρνητικό όταν το βγάλεις από την εποχή του, και από τον λαό στον οποίο απευθυνόταν και από το σκοπό για τον οποίο προοριζόταν και θελήσεις να το εφαρμόσεις στο σημερινό κόσμο. Δηλαδή αυτό που κάνουν σήμερα οι Εβραίοι. Ο χριστιανισμός έχει ξεπεράσει την Παλαιά Διαθήκη , αλλά δεν μπορεί να αποκοπεί εντελώς από την μεταφυσική του ιστορία. Το θέμα είναι ιδιαίτερα βαθύ και όποιος πράγματι ενδιαφέρεται πρέπει να το ψάξει χωρίς φανατισμούς. Τέλος, ας μην πέφτουμε στις παγίδες της νεωτερικότητας που θεωρούσε ότι η γνώση της αλήθειας προέρχεται μόνον μέσα από την λογική ανάλυση. Σήμερα , ακόμη και η επιστήμη δέχεται ότι υπάρχουν και άλλα όργανα γνώσης πέραν της λογικής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Στην σύγχρονη μυθιστοριογραφία και στον κινηματογράφο, που "τυχαία" προσπαθούν να περάσουν αιρετικές αντιλήψεις(γνωστικών-Καθαρών) και πολεμούν με αισχρό τρόπο την καθολική εκκλησία, επιχειρείται να περάσει η αντίληψη ό,τι οι Ιουδαίοι και ειδικά οι Φαρισαίοι δεν ήσαν αυτοί που εθέλησαν να σταυρώσουν το Χριστό, ο οποίος ήταν ένας Ιουδαίος Ραββίνος ,αλλά οι Ρωμαίοι που εφοβόντουσαν ,έτσι λένε ,την διδασκαλία του Ιησού!
    Βέβαια στο παιχνίδι έχουν μπεί και διάφορα απόκρυφα ευαγγέλια όπως του Ιούδα (τον οποίο επιχειρούν να μας πείσουν ότι δεν πρόδωσε τον Χριστό) θεωρίες για ένα γάμο του Χριστού με την Μαρία την Μαγδαληνή ,αμφισβητούν την θεανθρώπινη φύση του Χριστού. Υπάρχουν αντιλήψεις γελοίες και αβάσιμες ότι οι απόγονοι του Ιησού , κατέφυγαν στην Ευρώπη (Γαλλία) και εκεί δημιουργήσαν την Μεροβίγγια δυναστεία και ότι οι σύγχρονοι βασιλικοί οίκοι είναι απόγονοί τους! Όσο γελοία και να ακούγονται αυτά κερδίζουν συνέχεια εδαφός, τα ίδια ,γαλλομασωνικά κέντρα,προωθούν αυτές τις αντιλήψεις ,προωθούν καιτην Ένωση των 3 μονοθειστικών θρησκειών (Ισλάμ, Χριστιανισμού,Ιουδαϊσμού) και της πανθρησκείας πιο μετά! Ένα χαρακτηριστικό της νέας αυτής "πίστης" είναι η σημιτική και προαριοευρωπαϊκή μητριαρχική αντίληψη (ο φεμινισμός είναι κομμάτι αυτών των δοξασιών) που έρχεται σε αντιδιαστολή με τις Παραδοσιαρχιακές πατριαρχικές αντιλήψεις που επίκρατησαν στον χριστιανισμό (ορθοδοξία και καθολικισμό) μέσω των "προσθέσεων" που έκανε ο ΜΙΘΡΑΪΣΤΗΣ Μέγας Κωνσταντίνος! Ο γράφων δεν είναι ούτε υπήρξε ποτέ φανατικά θρησκευόμενος,πλήν όμως ανησυχεί βαθιά γιατί στις μέρες μας επιχειρήται μια αποδόμηση της ορθόδοξης και καθολικής πίστης,που όσο και δεν αρέσει σε κάποιους αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του Ευρωπαϊκού πολιτισμού!
    Ελπίζω να μην σας κούρασα και κλείνοντας θα σας θυμίσω την σφοδρή πολεμική που δέχτηκε η ταινία του Μέλ Γκίμπσον για τα Πάθη του Χριστού ,αφ'ενός για τον τρόπο που παρουσιάζει τους Φαρισαίους, αφ'ετέρου γιατι ο Μέλ Γκίμπσον είναι παραδοσιακός καθολικός απο αυτούς που θεωρούν ότι μετά το 1960 το Βατικανό έχει αλλωθεί απο την νεωτερικότητα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κι εγώ νομίζω ότι η ταινία του Μελ Γκίμπσον είναι η μόνη που αποδίδει την πραγματικότητα.
    Το Κατά Ματθαίον ευαγγέλιο άλλωστε απευθυνόταν στους Ιουδαίους. Πολλά πάντως από όσα είπε ο Χριστός συνιστούν αντίφαση και η Εκκλησία σήμερα υιοθετεί ό,τι τη βολεύει. Π.χ.
    1) Ακόμα και στο Κατά Ματθαίον γράφει:Πάντα ουν όσα αν θέλητε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, ούτω και ημείς ποιείτε αυτοίς. ούτος γάρ εστιν ο νόμος και οι προφήται (Ματ.ζ΄, 12).Αυτός είναι ο "νόμος" και άλλος "νόμος", ο ιουδαϊκός, δεν υπάρχει. Εδώ ο Χριστός υιοθετεί την πλατωνική και γενικώς δεξιά αντίληψη: Χρειαζόμαστε ανθρώπους και όχι νόμους.
    2) Στο Κατά Λουκάν επίσης ὁ Χριστός είναι σαφέστατος. "Τους εχθρούς μου, που δεν δέχτηκαν τη βασιλεία μου,να τους σφάξετε εδώ, μπροστά μου". (Λουκ.,ιθ΄23-29).
    3) Επίσης στο Κατά Λουκάν είναι ξεκάθαρος: "Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου" (Λουκ. ια΄ 23).
    Πού κολλάνε σε όλα αυτά αυτοί που Τον σταυρώσανε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Συγχαρητήρια!!! Εξαιρετικό και τεκμηριωμένο άρθρο! Όλα όσα γράφετε τα υποπτευόμουν διαβάζοντας την Καινή Διαθήκη και μ'έναν διαισθητικό τρόπο τολμώ να πω. Δεν μπορώ παρά να εκφράσω τον ενθουσιασμό μου που είχα την τιμή να το διαβάσω.
    Που μπορώ να βρώ το βιβλίο που έχετε γράψει και αυτό του καθηγητή κ. Ηλιόπουλου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή