Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

Η.Π.Α., ΡΩΣΙΑ, EΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ



Γράφει ο Γιώργος Παξινός

Στη σύγχρονη εποχή, γίνεται συνεχώς συζήτηση για τη γεωπολιτική και τις διεθνείς εξελίξεις, με κύριες αναφορές στην Αμερική, που προσωποποιεί τον εξω-ευρωπαϊκό Δυτικό κόσμο και τη Ρωσία ως εναλλακτική πολιτικο-οικονομική δύναμη και ως εθνική οντότητα που δεσπόζει πέρα από το πλαίσιο της παρακμής του Δυτικού Πολιτισμού.

Ποια όμως είναι η πραγματική μορφή του σημερινού κόσμου και πως επηρεάζει εμάς; Είναι γεγονός ότι ο σημερινός κόσμος βασίζεται και στηρίζεται στο status quo που προέκυψε ως αποτέλεσμα του Β’ΠΠ. Κατά τη διάρκεια αυτού, η καρδιά του Δυτικού Πολιτισμού και σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη εκμηδενίστηκε με ένα φοβερό μίσος που δεν είχε ξανα-υπάρξει ποτέ στην Ιστορία μεταξύ πολιτισμένων εθνών (τουλάχιστον στο λευκό κόσμο). Οι αλλαγές στον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου είχαν ασφαλώς ήδη αρχίσει με την άφιξη της Νεωτερικότητας, ωστόσο η επιθυμία για ολοκληρωτική καταστροφή και ταπείνωση του αντιπάλου, όπως αυτή εκδηλώθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ αλλά και μετά το τέλος του ενάντια στις ηττημένες χώρες (κυρίως τη Γερμανία και την Ιαπωνία) ήταν κάτι το πρωτόγνωρο.

Μέρος αυτής της πολιτικής ήταν και πρακτικά ο αποκεφαλισμός των ευρωπαϊκών κρατών από τις φυσικές τους ελίτ και η αντικατάσταση τους από τεχνοκράτες χωρίς όραμα και υποτελείς στον αμερικανικό παράγοντα. Αυτή η κατάσταση ουσιαστικά μετέτρεψε τις ΗΠΑ σε ρυθμιστή των ευρωπαϊκών υποθέσεων και μαζί με αυτές και των αλλόφυλων στοιχείων που περιέκλειαν, χωρίζοντας την Ευρώπη σε δύο μέρη.

Νυρεμβέργη 1946
Παρόλο που υπήρχε και υπάρχει η πίστη για ευνοϊκότερη μεταχείριση από πλευράς των Συμμάχων, είναι γεγονός ότι οι δίκες στη Νυρεμβέργη και η συμπαιγνία με συμμορίες αντιφασιστών και Εβραίων κυνηγών κεφαλών κατά των Εθνικοσοσιαλιστών και άλλων εχθρών των δοξασιών του φιλελευθερισμού και μαρξισμού δείχνει το αντίθετο. Επίσης, η επίδραση της πολυπολιτισμικής μαζοκουλτούρας από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού επέδρασε ιδιαίτερα διαβρωτικά στην ήδη ηθικά και πολιτισμικά καταρρακωμένη Ευρώπη.

Αντίθετα, η σταλινική Ρωσία, παρόλη τη σαφώς σκληρή καταπίεση που πραγματοποίησε στα κατεχόμενα από αυτήν εδάφη, δεν επέδρασε τόσο διαβρωτικά στα ήθη των λαών των περιοχών αυτών. Αυτό βέβαια οφείλεται στο γεγονός ότι η Ρωσία του Ψυχρού Πολέμου δεν ήταν μια κουμμουνιστική χώρα με το ευρωπαϊκό νόημα του μαρξισμού. Αυτό έγκειται σε ενδογενείς ποιότητες. Για να καταδείξουμε ποιες είναι αυτές  πρέπει να κάνουμε μια μικρή ιστορική και πολιτική ανάλυση.

Κατ’ αρχάς, η Ρωσία ως κρατική και πολιτισμική οντότητα δεν μπορεί να θεωρηθεί μέρος του Δυτικού Πολιτισμού. Εξάλλου, όλος ο αγώνας της, από την εποχή των Τσάρων μέχρι και τη σύγχρονη εποχή, ήταν και είναι η ισχυροποίηση και η δημιουργία μιας μη-δυτικής αυτοκρατορίας χωρίς περιορισμούς από τις δυτικές οριοθετήσεις. Έτσι, η σταδιακή αποτίναξη των δυτικών υπολειμμάτων του Πετρινισμού, δηλαδή της προσπάθειας του Μεγάλου Πέτρου να κάνει τη Ρωσία δυτική περιφέρεια, μέσω του δυτικής έμπνευσης μπολσεβικισμού και η συνακόλουθος δικτατορία του Γεωργιανού Στάλιν δηλώνει ακριβώς αυτό. Είναι εξάλλου γνωστό ότι ο τελευταίος θαύμαζε τον αντι-δυτικό και απομονωτιστή Ιβάν τον Τρομερό και είχε στηρίξει τη βιογραφική κινηματογραφική παραγωγή της ζωής αυτού.

Στη σύγχρονη εποχή βέβαια, η αποτίναξη και των τελευταίων υπολειμμάτων του κρατικιστικού μπολσεβικισμού έγινε με την άνοδο του Πούτιν, ενός γνήσιου Ρώσου, στην εξουσία. Αυτός εκφράζει το πνεύμα της Στέπας όσο κανένας άλλος και για αυτό ακόμη και οι τελετές προς τιμή των μαχητών του Β’ΠΠ πήραν ένα πιο εθνικό χαρακτήρα.

Επανερχόμενοι στις αρχικές παρατηρήσεις, είναι γεγονός ότι οι Ρώσοι ανήκουν στη Λευκή Φυλή αλλά όχι στο Δυτικό Πολιτισμό. Η μανιοκαταθλιπτική και θρησκευτικά πρωτογενής ουσία της ρώσικης ψυχής, όπως μπορεί κανείς να την κατανοήσει π.χ. διαβάζοντας Ντοστογιέφσκι και ακούγοντας Τσαϊκόφσκι, δεν σχετίζεται με το Δυτικό Πνεύμα. Ο F.P.Yockey εξελίσσοντας τη θέση του Oswald Spengler πάνω στο ζήτημα, γράφει το 1953 στο έργο του ‘Ο Εχθρός της Ευρώπης’ ότι οι Ρώσοι ως λαός μπορεί να μην είναι δυτικοί αλλά δεν ανήκουν στους φελλαχικούς λαούς της ανατολής και του λατινοαμερικάνικου κόσμου ούτε στους πιο τριτοκοσμικούς λαούς υποσαχάριας αφρικανικής καταγωγής αλλά αντίθετα στους βαρβαρικούς λαούς. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δεν ανήκουν ούτε στα υπολείμματα μεγάλων πολιτισμών αλλά ούτε σε πληθυσμούς με χαμηλό IQ και μηδαμινή δυνατότητα ανάπτυξης μεγάλου πολιτισμού αλλά βρίσκονται στην κατηγορία του δυναμικού λαού που έχει μέσα του το σπέρμα ενός Μεγάλου και Νέου Πολιτισμού. Βρίσκονται δηλαδή στην ίδια κατάσταση τόσο με τους αρχαίους Ινδοευρωπαίους όταν εισέβαλλαν στην Ευρώπη και στην Ασία και δημιούργησαν τον Ελληνορωμαϊκό και Ινδικό Πολιτισμό όσο και με τα γερμανικά φύλα και τους Βίκινγκς που δημιούργησαν τις βάσεις του Δυτικού πολιτισμού κατά την Καρολίγγεια και Μεσαιωνική Εποχή.

Δεν μπορούμε να μιλήσουμε λοιπόν ούτε για δυτική αντίληψη περί εθνικισμού στην περίπτωση της Ρωσίας, ούτε καν φυλετισμού. Συνεπώς, έχει δίκιο ο Alexander Dugin να αναφέρει συνέχεια στο έργο του ‘Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία’ ότι η δική του αντίληψη δεν έχει να κάνει με καμιά από τις σύγχρονες πολιτικές θεωρίες (φιλελευθερισμό και μαρξισμό) αλλά ούτε με το φασισμό και τον εθνικοσοσιαλισμό.

Υπό αυτά τα δεδομένα, είναι γεγονός ότι η πλήρης και άνευ σκέψης υποταγή στη Ρωσία είναι καταστροφική, όπως είναι όμως επίσης καταστροφική η συνέχιση της επιβίωσης του παρόντος συστήματος που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ξένων. Επιλέγοντας τη δική μας θέση (όπως με το θέμα της Ουκρανίας) δηλαδή τη θέση της εναλλακτικής πολιτικής με σκοπό τη δημιουργία μιας ανεξάρτητης Λευκής Ευρώπης μαζί με τις αποικίες της, πρέπει να προσπαθήσουμε να απαγκιστρωθούμε τόσο από τις παρακμιακές πλέον ιδεολογίες του συστήματος όσο και από την ανόητη και άκρατη Ρωσοφιλία.

Η Ρωσία, παρόλα αυτά, μπορεί με τη δυναμική του αίματός της και των αυτοκρατορικών βλέψεών της, να συνεργαστεί με την Ευρώπη πάνω στα πλαίσια του παρελθόντος όπως έγινε με τους Γερμανούς στρατιώτες και διοικητές στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Αλλά αυτό για να γίνει πρέπει η ‘νέα Ρώμη’ - Η.Π.Α. να απαγκιστρωθεί από τις αδυναμίες και εμμονές του παρελθόντος και να προωθήσει σχέσεις αμοιβαίας συνεργασίας ή τουλάχιστον να υιοθετήσει μια στάση λιγότερο εχθρική προς τη Ρωσία.

Μένει να διαπιστώσουμε πόσο ακόμη θα αποσυντεθεί  το υπάρχον σύστημα και πόσο θα αποδυναμωθούν αλλόφυλοι που ελέγχουν τα κέντρα αποφάσεων του δυτικού κόσμου ώστε έτσι να προχωρήσουμε με μεγαλύτερη ένταση σε ένα φυλετικό δυναμισμό. Μόνο τότε θα μπορέσει να πρωτο-σχηματιστεί ένα νέο Imperium και να αρχίσει μια Νέα Εποχή!

8 σχόλια:

  1. εδω ενα καταπλητικο αρθρο για τον πολιτισμικο μαρξισμο

    http://www.antepithesi.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=2536:o-paralogismos-kai-i-koini-gnomi&Itemid=303

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κύριοι, μιά ανάλογο προς αυτήν του F.P.Yockey θέσι είχε υποστηρίξει και ο Μ. Καραγάτσης στο θαυμάσιο βιβλίο του ’’Ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν ’’, και μάλιστα περισσότερο χρωματισμένη ψυχολογικώς.
    Σήμερα πάντως, η ρωσική υπογεννητικότης και ο συνεχιζόμενος αποικισμός της Ρωσίας, εν αντιθέσει πρός ότι συμβαίνει σε πλέον ’’ αυθεντικούς ’’ βαρβάρους, οδηγούν σε συρρίκνωσί της.
    Επί πλέον, ενώ αναπτύσσεται σχεδόν μόνον ο πολεμικός τομέας, η λοιπή οικονομία κυρίως λόγω κρατικισμού - όχι μόνον κομμουνιστικής προελεύσεως - καρκινοβατεί, καταλήγοντας σε ανισότροπο και συνεπώς εύθραυστον υποδομήν ισχύος.
    Ο δε Ντούγκιν μέσω του ΄΄ Ευρασιανισμού ’’ του προτείνει παγιδευτικές συμμαχίες με τους κατά βάσιν φυσικούς εχθρούς των Ρώσων - και ημών -, τις Τουρανικές φυλές.
    Εν κατακλείδι, οι προοπτικές φαίνονται δυσοίωνες.
    Δ.Β.Καζάκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Βρίσκονται δηλαδή στην ίδια κατάσταση τόσο με τους αρχαίους Ινδοευρωπαίους όταν εισέβαλλαν στην Ευρώπη και στην Ασία και δημιούργησαν τον Ελληνορωμαϊκό και Ινδικό Πολιτισμό όσο και με τα γερμανικά φύλα και τους Βίκινγκς που δημιούργησαν τις βάσεις του Δυτικού πολιτισμού κατά την Καρολίγγεια και Μεσαιωνική Εποχή...
    ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΜΠΕΔΩΘΕΙ ΟΤΙ Η ΨΕΥΔΟΘΕΩΡΙΑ ΠΕΡΙ ''ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΙΩΝ'' ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΑ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΓΡΑΦΤΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΑΚΟΜΑ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ... Ταφόπλακα στην ινδοευρωπαϊκή θεωρία και τα ψέματα του Φαλμεράιερ, περί μη καταγωγής των Ελλήνων από τους αρχαίους Έλληνες http://www.arxeion-politismou.gr/2017/05/Tafoplaka-se-indoevropaiki-theoria-kai-psemata-Falmeraier.html?spref=fb

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. H Ευρώπη βρίσκεται υπό εισβολή και βιολογικο αφανισμό και εδώ στο Ελλάντα ακόμα ασχολούμαστε με το αν η ινδοευρωπαϊκή θεωρία ίσχύει ή όχι...Give it a rest...

      Διαγραφή
    2. Ινδοευρωπαϊκή κάτι σαν Κινεζοαφρικανική ας πούμε;
      (Δεν θυμάμαι που είχα διαβάσει αυτόν τον παραλληλισμό , δεν είναι δικής μου έμπνευσης).

      Εχετε απόλυτο δίκιο για τον αφανισμό μας, αλλά εάν δεν ισχύει, η ινδοευρωπαϊκή , γιατί να την διαιωνίζουμε;
      Ισως όλοι αυτοί που την επικαλούνται να είναι και αυτοί που προωθούν τον αφανισμό των γηγενών Ελλήνων και λοιπών Ευρωπαίων και αρα οσα και εάν λένε ...

      Πάντως τωρα τελευταία αρκετά άρθρα σας εμπεριέχουν αυτόν τον όρο.
      Επειδή ΔΕΝ εχω βρεί κανέναν άλλον ιστότοπο που να εμπιστεύομαι τις απόψεις του περισσότερο από τον δικό σας, θα με ενδιέφερε η άποψη σας για την ινδοευρωπαϊκή θεωρία.
      Εάν φυσικά έχετε διάθεση και χρόνο για να την γράψετε.
      Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.

      Διαγραφή
    3. @ανώνυμος 31 Μαΐου 2017 - 9:08 μ.μ.

      Κάποιος παλαιότερα είχε γράψει στο μπλογκ ένα σχόλιο για το θέμα που πρακτικά έλεγε το εξής: "ακόμα κι αν δεν ίσχυε η ινδοευρωπαϊκή θεωρία θα έπρεπε να την εφεύρουμε" για λόγους ευρωπαϊκής ενότητας.
      Η παλαβή εμμονή εναντίον της ινδοευρωπαϊκής θέσης υπάρχει μόνο στην Ελλάδα και έχει συνδυαστεί με τα χείριστα χαρακτηριστικά του ελληνικού εθνικισμού (πχ "η Ελλάδα η χώρα που δημιούργησε τη δημοκρατία" (λες και αυτό είναι κάτι για το οποίο πρέπει να είμαστε υπερήφανοι...), "όταν είχαμε χοληστερίνη οι Γερμανοί τρώγαν βελανίδια", "πας μη Έλλην βάρβαρος" κλπ κλπ).
      Όλα τα παραπάνω είναι ο καρπός της αποβλάκωσης που επέβαλλε στο Δεξιό χώρο η γενιά του μπαμπά Πλεύρη. Ως αποτέλεσμα ένας ολόκληρος πολιτικός χώρος αφέθηκε να αυνανίζεται διανοητικά κυνηγώντας φαντάσματα και να προσκολλάται σε ηλίθιες και παλαβές θέσεις (που γελοιοποιούνται εύκολα από την αριστέρα) περί απευθείας καταγωγής των νεοελλήνων από τον Περικλή και το Θεμιστοκλή.

      Είναι καιρός πλέον αυτό το παραμύθι να σταματήσει οριστικά. Κατά τη γνώμη μου οποιοσδήποτε χρησιμοποιεί τέτοια επιχειρήματα θα πρέπει να πετάγεται εκτός Δεξιού πολιτικού χώρου με κλωτσιές και μπουνιές (και κυριολεκτώ). Ευτυχώς η γενιά που είναι υπεύθυνη για αυτή την κατάντια, η γενιά που αντί να διαβάζει Spengler και Evola διάβαζε Περικλή Γιαννόπουλο είναι κοντά στο βιολογικό της θάνατο και θα ξεμπερδέψουμε με δαύτους σύντομα.

      Διαγραφή
  4. Κάποιοι ημιμαθείς και εξ ίσου αφελείς έχουν υιοθετήσει άκριτα τις μαρξιστικές και σταλινικές θέσεις περί αυτοχθονισμού και την πολεμική εναντίον του ινδοευρωπαϊσμού που είναι πλέον ένας επιστημονικός κλάδος έρευνας και μελετών σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου και όχι απλώς μια θεωρία. Μόνο εδώ στο Ελλάντα, όπως έγραψε και ο Θεόδοτος, εξακολουθούν ορισμένοι βαρεμένοι και "ελληνόψυχοι" να ασπάζονται τις αντι-ινδοευρωπαϊκές ανοησίες. Για όποιον ενδιαφέρεται ας κάνει τον κόπο να διαβάσει αυτά:
    1. Μη - συμβατικές ιδεοληψίες http://ethnologic.blogspot.gr/2011/01/blog-post_02.html
    2. Οι αντι-ινδοευρωπαϊστές του Περισσού http://ethnologic.blogspot.gr/2011/01/1.html
    3. Οι αντι-Ινδοευρωπαίοι Κομμουνιστές http://ethnologic.blogspot.gr/2011/01/2_17.html
    Ο κόσμος χάνεται και οι ψεκασμένοι το βιολί τους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το ζήτημα του Ινδοευρωπαϊσμού - ή Αριανισμού, επί το μυθικότερον, αν θέλετε - δεν είναι καθόλου λεπτομερειακή υπόθεση καθώς αφίσταται της ιστορικής διαδρομής αλλά και των πεπρωμένων των ευρωπαϊκών λαών, συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού. Προσπερνώ όμως τη διάστασή αυτή και με αφορμή τα συχνά σχόλια μανιασμένων "αυτοχθονιστών" και "αντι-ινδοευρωπαϊστών" θα επικεντρωθώ στο φαινόμενο ως ένα ακόμη σύμπτωμα αδυναμίας της (αυθεντικής) δεξιάς να καταστεί ηγεμονικός πολιτικός χώρος. Πιο συγκεκριμένα, η προιούσα αποιδεολογικοποίησή της και συγχρόνως η μαζικοποίηση της κοινωνίας και η κυριαρχία του πολιτιστικού μαρξισμού, την στέρησε εδώ και δεκαετίες από κεφαλές (λογίους, ποιητές, φιλοσόφους, ακαδημαϊκούς), με συνέπεια τον "εθνικό χώρο" να τον λυμαίνονται τριτοκλασάτοι απόκληροι και ανανήψαντεςτου μαρξισμού (με σπουδές στη Σοβιετία πολλοί εξ αυτών), ουφολόγοι, μπακάληδες της θρησκομανίας, ψυχοπαθείς κ.ο.κ. - ενώ πίσω από αυτούς συνωθούνται χιλιάδες διαδικτυακοίσχολιαστές, εν μέσω καθημερινής μιζέριας και στέρησης, φαντασιωνόμενοι πως εθνικό μεγαλείο είναι να ταυτίζονται με τον πίθηκο - ή έστω τον "αρχάνθρωπο των Πετραλώνων", όπως ένας εκ των αυτοχθονιστών μας προτείνει. Γαλουχημένοι μέσα από βλακώδεις διαδικτυακές αναρτήσεις, πρακτικώς αναλφάβητοι, ακραία συναισθηματικόι (σε "αρχανθρώπου"), και στην συντριπτική τους πλειοψηφία απόφοιτοι δημοτικού-γυμνασίου, οι υποπρολεταριακοί και πνευματικοί νωθροί σχολιαστές - και μόνο σχολιαστές- αποτελούν πανεύκολο στόχο του μαρξισμού (και του δίδυμου φιλελευθερισμού). Κάποτε η δεξιά εκπροσωπούνταν στην ιστορία από τον αριανιστή - έτσι ακριβώς είναι- Κωνσταντίνο Παπαρηγόπουλο, στην αρχαιολογία από τον επίσης ινδοευρωπαϊστή Σπυρίδωνα Μαρινάτο, στην λογοτεχνία από τον επίσης φυλετιστή και αριανιστή Μ. Καραγάτση - διαβάστε την Ιστορία της Αρχαιότητας που έχει συγγράψει και θα διαπιστώσετε πολλά - κ.ο.κ.. Σήμερα, η κουτσή Μαριώ, ο Τάκης ο Φούσκας, ο Exculiber 13 και δεν συμμαζεύεται αποτελούν τους υπερασπιστές - πάντα από το πληκτρολόγιό τους και μόνο - της "αυτόχθονας" ελληνικότητας.
    Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε; Όπως προτείνει ένας σχολιαστής, απαιτείται "μεταφορικά" μια γερή κλωτσιά σε όλους αυτούς τους απελπισμένους κυρίους και κυρίες. Εγώ θα έλεγα πως αυτοί αποτελούν - και θα αποτελούν πάντα - τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Αγνοείστε τους.Το σημαντικό είναι να συγκροτηθεί και πάλι γραμμή "απο τα πάνω" (άνωθεν) από ηγετικές προσωπικότητες που απευθύνονται σε ηγετικούς άνθρωπους με αποκρυσταλλωμένες αρχές. Αυτός είναι ο στόχος. Να πυκνώσουν τις τάξεις μας Δημιουργοί. Και προφανώς στο πλαίσιο αυτό η συστηματική ανάδειξη της αριανικότητας-ινδοευρωπαϊκότητας συνιστά προυπόθεση. Έτσι χτίζεται και πάλι ο Μύθος - για να θυμηθούμε τον μεγάλο φιλόσοφο Αλφρέδο Ρόζεμπεργκ. Το να πείσουμε τους εκάστοτε Ριρήδες πως δεν είμαστε απόγονοι "Αρχανθρώπων" - αυτοί δικαίως μπορεί να είναι αν το επιθυμούν - συνιστά ματαιοπονία, τύφλωση, και στο τέλος ήττα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή