Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΑΝΟΙΞΕ Η ΑΒΥΣΣΟΣ

                
                            
Γράφει ο Θεόδωρος  Λάσκαρης                              



  Αν και σε προηγούμενα άρθρα μας έχουμε αναφερθεί στο πολιτισμικό σοκ της δεκαετίας του '60, θεωρήσαμε αναγκαίο να επιστρέψουμε στην εξέταση αυτού του θέματος , διότι πιστεύουμε ότι δεν έχει κατανοηθεί πλήρως, το βάθος και η έκταση των συνεπειών των όσων διαδραματίστηκαν εκείνη την εποχή. Εάν  οι  πανεπιστημιακές σχολές κοινωνιολογίας ήταν δομημένες με τον σωστό τρόπο, εάν δηλαδή είχαν ως σκοπό την εξιχνίαση των διαφόρων κοινωνικών φαινομένων, και όχι αυτό που κάνουν σήμερα, οπότε, στην ουσία αποτελούν τους στυλοβάτες του συστήματος, τα γεγονότα  των δεκαετιών του 1960-1970 θα αποτελούσαν το κύριο μάθημα και οι καθηγητές θα αφιέρωναν εκατοντάδες  ώρες  διδασκαλίας  για να παρουσιάσουν στους φοιτητές τους, ένα φαινόμενο, που ποτέ πριν στην ιστορία δεν είχε πάρει τέτοιες τρομακτικές διαστάσεις , ποιοτικές και ποσοτικές:


 το πρώτο βιβλίο του Carlos Castaneda
     Το φαινόμενο της μαζικής γνωστικής εξέγερσης. Στις αρχές του '60, ξαφνικά , σαν κάποιος αόρατος μάγος να κούνησε το μαγικό ραβδί του και μία θύελλα βιβλίων έπεσε πάνω στις νεανικές μάζες . Μερικοί εμβληματικοί τίτλοι: Άκου ανθρωπάκο, Η σεξουαλική επανάσταση, Ο φόβος μπροστά στην ελευθερίαΟ σεξουαλικός αγώνας των νέων, Αντεπανάσταση και  εξέγερση κ.λπ.  Φυσικά οι περισσότεροι από αυτούς τους συγγραφείς ήταν  της γνωστής  φυλετικής καταγωγής, όπως ο Βίλχελμ Ράιχ, ο Έριχ Φρομ, ο  Ζαν Πωλ Σαρτρ, ο Μαρκούζε, και άλλοι ιδίου τύπου φωστήρες. Δίπλα σε αυτούς τους τίτλους, συναντούσαμε και άλλους ακόμη πιο δελεαστικούς, όπως: Ταξίδια με το LSD ή Οι διδασκαλίες του Δον Χουάν του Αμερικανού συγγραφέα Κάρλος Καστανέντα, που περιέγραφε τα μαγικά ταξίδια των Iνδιάνων της Αμερικής και τις τελετές μύησης τους με τα ψυχεδελικά μανιτάρια. Αυτή η εποχή αγαπητοί αναγνώστες προσφέρει την πλήρη δικαιολόγηση στον Πλάτωνα για την συγγραφή του έργου του Η Πολιτεία. Δηλαδή, την ανάγκη ύπαρξης κοινωνικών και πολιτικών δομών, που στόχος τους είναι να φράζουν το  Άνοιγμα των Αβύσσων. Και τούτο, επειδή, στην ουσία, αυτός είναι ο μυστικός σκοπός αυτού του Πλατωνικού έργου: Μία στρατηγική προφύλαξης από τις χθόνιες δυνάμεις. Όμως, αν κάποτε, μία πανεπιστημιακή σχολή, αποφάσιζε να μελετήσει το φαινόμενο  του μαζικού γνωστικισμού της περιόδου 60-70, θα έπρεπε να εστιάσει το ενδιαφέρον της πρωτίστως στην μουσική παραγωγή εκείνης της εποχής. Είναι πράγματι κάτι το καταπληκτικό! Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγραφούν οι απόκοσμες, Διονυσιακές, εκστασιακές μουσικές συνθέσεις που τότε δημιουργήθηκαν. Μουσικές  που προκαλούσαν μία  ανατριχιαστική ηδονή, που ορισμένες φορές ξεπερνούσε ακόμη και αυτή που προκαλούν τα ναρκωτικά και οι ψυχεδελικές ουσίες. Δεν επρόκειτο απλά για ένα μεθυστικό άκουσμα, αλλά για κάτι πολύ βαθύτερο, πολύ πιο, ας μου επιτραπεί ο όρος, «πυρηνικό», κάτι που έφθανε μέσα στα έγκατα της ψυχής και την αναστάτωνε, την ηλέκτριζε, την συγκλόνιζε. Ας θυμηθούμε μερικά ονόματα: Led  Zeppelin, Beatles, Rolling Stones, Doors, The Who, Black Sabbath,  ήταν μερικά μόνον από τα συγκροτήματα  του γνωστικού  εκστασιασμού.
 
  Όλοι αυτοί,  δεν άλλαξαν απλώς την νοοτροπία των νέων, έκανα κάτι πολύ χειρότερο: Μεταμόρφωσαν την ψυχική τους οντολογία, και έτσι γκρέμισαν εκ βάθρων την  πολιτισμική παράδοση της Δύσης. Και όμως αγαπητοί φίλοι! Ψάξτε κάποια πανεπιστημιακή σχολή που να αναφέρεται σε αυτά τα θέματα, που να εξηγεί τι πράγματι συνέβη, ώστε σήμερα να μιλάμε για την παρακμή της Ευρώπης. Δεν υπάρχουν πλέον πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι, με την παλαιά έννοια που είχε αυτός ο όρος. Κάτι φοβισμένοι, ή συμφεροντολόγοι παπαγάλοι είναι. Άλλοι από αυτούς, νεροκουβαλητές  της  «Αριστεράς και της προόδου», και άλλοι, υμνητές της «δημιουργικής δύναμης του καπιταλισμού» (το  άκουσα και αυτό).
 
     Ας ξαναγυρίσουμε όμως σε εκείνη την εποχή, επισημαίνοντας μία ιδιαιτερότητα στην γενική ψυχό-νοητική ατμόσφαιρα:
 
      Την ύπαρξη μιας υπερβολικής ενέργειας, η οποία, σαν  ένας ηλεκτρικός σπινθήρας να διαπερνούσε τα μυαλά και τις ψυχές των νέων. Ήταν μία γενική ανησυχία,  μία  ορμή  για  διάλυση, σαν να ήθελαν,  σώματα και ψυχές, να εκραγούν σε χίλια κομμάτια και να  εκτοξευθούν στο αβυσσαλέο σύμπαν. Τέτοιες καταστάσεις δεν μπορούν να δημιουργηθούν από συνηθισμένα μυαλά. Χρειάζεται μία δαιμονιώδης δύναμη, μία εωσφορική πανουργία και θέληση, για να επιτευχθεί αυτή η κοσμική αναταραχή, αυτή η ανατίναξη ενός ολόκληρου πολιτισμού.
H ταφόπλακα του Jim Morrison
     Ίσως  η καλύτερη σύνοψη του επιτεύγματος τους είναι η επιγραφή που υπάρχει πάνω στον τάφο του γνωστού ροκ τραγουδιστή του συγκροτήματος  Doors,του Jim Morrison που πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης, και γράφει στα Ελληνικά: ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ. Έζησε δηλαδή, ακολουθώντας τον προσωπικό του «δαίμονα», που βέβαια ... δεν ήταν ο ίδιος με αυτόν του Σωκράτη.
 
       Τελικά, αυτές οι υποχθόνιες δυνάμεις κατάφεραν ώστε, γενιές ολόκληρες νεαρών να ζήσουνε όχι σύμφωνα με το Κάλλος και την Αλήθεια, αλλά να μεταβληθούν σε δυνάμεις  δαιμονισμένες, εωσφορικές  που μάταια αναζητούσαν τον εξορκιστή τους. Έτσι, οι πανεπιστημιακές καθέδρες, οι αίθουσες τέχνης, τα τηλεοπτικά κανάλια, οι εφημερίδες, τα έδρανα των κοινοβουλίων, οι ακαδημίες, οι βιβλιοθήκες, καταλήφθηκαν από τους μετά-μοντέρνους  δαιμονισμένους.
 
      Και σήμερα, οι ιστορικοί , οι κοινωνιολόγοι και οι πολιτικοί επιστήμονες τι  κάνουν;  Μελετούν: «Το μεταμοντέρνο  ουτοπικό κίνημα της δεκαετίας του '60», «Την αντίδραση των νέων  διανοουμένων στον παλαιό συντηρητισμό» , «Την  μετάβαση από τον παλαιό -μαρξισμό στην φαντασία που γίνεται εξουσία».
 
       Γελοία μυαλά. Ανούσιοι άνθρωποι. Αυτοί είναι ο επιθανάτιος ρόγχος του Δυτικού Πολιτισμού.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            

11 σχόλια:

  1. Καταπληκτικό άρθρο !!!
    Επεκτείνετε το θέμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φίλε, αυτό θα κάνουμε. Και χαιρόμαστε που άνθρωποι όπως εσύ έχουν αρχίσει ενεργώς να καταλαβαίνουνε τι έχει παιχτεί.
    Δημήτριος Τσεργίνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όντως ο Πλάτων δεν είχε εις υπόληψη τα μουσικά ακούσματα που επιφέρουν αναστατώσεις και διονυσιασμούς, δεδομένου πως έτσι "εβάλετο" το οικοδόμημα μίας ισχυρής πολιτείας που θα είχε λύσει, αλλά θα μπορούσε και να αμυνθή έναντι των αποδομητικών προκλήσεων, τα κοινωνικοπολιτικά και ηθικά προβλήματα που τόσο τον εταλάνιζαν έως το τέλος της ζωής του (νομοι, επινομίς).
    Το όλον "δένει" με την αποχή κατανάλωσης "ακράτου" οίνου αλλά και την δοκιμασία που επρότεινε να διέρχονται όσοι έπρεπε να λάβουν αξιώματα μεθύσκοντες πρώτα, γιά να ευρεθούν οι αδυναμίες των!
    Οι μείζονες μουσικές κλίμακες (δωρική, φρυγική) ήσαν οι προτεινόμενες και όχι οι ελλάσονες με τα "τσακίσματα", τα "υποσχετικά" και τα θρηνώδη που διαπερνούν το φράγμα της λογικής και διεισδύουν στα μύχια του ανθρώπου (όχι κατ' αρχάς κακό αλλά ποιός χειρίζεται το ψυχη-αγωγικό μέσον;).
    "Μειξολυδιστί, έφη, και συντονολυδιστί και τοιαύται τινες. Ουκούν αύται, ην δ' εγώ, αφαιρετέαι; άχρηστοι γαρ και γυναιξίν άς δει επιεικείς είναι, μη ότι ανδράσι". 398 ε
    2400 χρόνια πίσω...λες και δεν άλλαξε τίποτε...οι ίδιες διαλυτικές νοοτροπίες, οι ίδιες αμυντικές αντιδράσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σωστά όλα αυτά, αλλά στο ψυχεδελικό-αρνητικά Διονυσιακό της μουσικής τύπου woodstock που προώθησαν οι σιωνιστές γεννήθηκε και το αντίπαλο δέος στους χίπιδες και ποσεράδες που ήταν κυρίως η μουσική heavy metal και το παρακλάδι του epic metal το οποίο είναι ότι πιο εχθρικό ιδεολογικά προς τα παιδιά των ((λουλουδιών)). Τουλάχιστον έτσι το βιώσαμε εμείς οι νεώτεροι (είμαι 30) αν και εβραίοι εισχώρησαν και εκεί ισοπεδώνοντας την σκηνή, υπήρχαν και κάποιες εξαιρέσεις που ποτέ δεν έγιναν αρεστές στο σύστημα. Το ίδιο και στην σκηνή της μυθιστοριογραφίας και του σινεμά που υπήρξε κάποια σύγκρουση με γνωστικούς, θιασώτες της πολυπολιτισμικότητας, κ.α. Παράδειγμα μη πολιτικά ορθής ταινίας αποτελεί το Κόναν το 1982 με πολλούς συμβολισμούς( ο μιγάς όλεθρος οπαδός του Σέθ που θέλει να διαλύσει τα έθνη και την οικογένεια και να φέρει την πολυπολιτισμική κοινωνία). Η δεκαετία του '80 υπήρξε έτσι κάπως αντιδραστική σε σχέση με τις δεκαετίες του 1960-1970(με όλα αυτά τα τροτσκιστικά-μαρξιστικά κινήματα) αλλά τελικά αυτό δεν κράτησε πολύ, με τα γνωστά αποτελέσματα τα οποία βιώνουμε σήμερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η ρυθμική μουσική είχε τον ρόλο της ανέκαθεν (πυρρίχειος, εμβατήρια, ταμ-ταμ πχ) προκειμένου να δώσει "στροκιές" στους βιορυθμούς της νεολαίας, προκειμένου να ευρίσκεται στα αναγκαία επίπεδα αδρεναλίνης δια τας "πολεμικάς τέχνας".
    Ου μόνον αλλά και χωρίς προετοιμαστικές σκοπιμότητες πάλι έπρεπε να υπάρχει ο καταιγιστικός ρυθμός προκειμένου η νεότης να εκτονώνεται (όπως με τον αθλητισμό, τα επικίνδυνα σπορ...ακόμη και το θανατερό φλέρτ της ταχύτητας γιά τους υπερχειλίζοντες τεστοστερόνης!)...ουδείς ψόγος και πλήρης κατανόηση (εκεί που ήσουν ήμουνα -4 πτώσεις μηνίσκοι-χιαστοί και κουσούρια που μου τα θυμίζουν- και εδώ που είμαι θα έλθης)...
    Παρεμπιπτόντως λόγω του ανωτέρω μότο οι μεγαλύτεροι οφείλουμε πολύ μεγάλη κατανόηση στους νεαρούς "εαυτούς" μας επειδή τους γνωρίζουμε ενώ αυτοί δεν μας γνωρίζουν.
    Επανερχόμεθα...ο ρυθμός με την παραμόρφωση (distortion), που ζήσαμε σύγχρονα οι παλαιότεροι ( οριστική μερική κωφωτική εξασθένιση όταν με τα αρχαία koss διαπασσών άκουγα θέματα όπως το 1968 Purple Haze) έκανε μία διαφορά, άγγιζε αυτός ο υποχθόνιος ήχος εσωτερικότητες που ανάλογα με τον στίχο-δεν ανέφερα τυχαία το κομμάτι- δημιουργούσε δυνάμει "εντάξεις" αναλόγως των προθέσεων του χειριστού-παραγωγού.
    Τότε δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας, είμασταν μέσα στην γυάλα μας, τώρα όμως, όπως πολύ σοφά αναδεικνύουν οι αναλυτές δρέπουμε τα επίχειρα...δεν ήταν τόσο αθώα τα πράγματα, δυστυχώς, τα πάντα με σκοπιμότητες.
    Κρατώ τις τρίλιες και ανεβοκατεβάσματα του Hendrix, του jimmy Page, του Gallaher, του Ritchie Blackmore (ας πούμε εποχή μου) αλλά εως εκεί...μόνο την τεχνική και τους ευχαριστώ γιά τις "ερωτικές" στιγμές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Led Zeppelin ,Black Sabbath , Deep Purple και Rainbow ήσαν και είναι ακόμα κάποια από τα ακούσματα μου. Ο Blackmore,μια που τον αναφέρατε έχει κάνει φοβερή δουλειά στη σόλο καριέρα του με τους Blackmore's Nights.Ο ψυχοπαθής ημίτρελλος και ναρκωμανής Μόρρισον ανέκαθεν μου προκαλούσε απέχθεια!
      Συμφωνώ βεβαίως και επαυξάνω με το συγγραφέα για τις γνωστικές επιρροές στη ροκ σκηνή(κατ'εμέ υπάρχουν και "χειρότερα" βλέπε trans, phychedelic trans κλπ) , γι'αυτό "εξισορροπώ" τα ακούσματα του με αρκετή μπαρόκ ,και βέβαια λαϊκή παραδοσιακή και εκκλησιαστική ρώσικη μουσική.

      Διαγραφή
  6. Κανείς, κάτω των 70, δεν ξέφυγε από το "κρεβάτι" και τα θέλγητρα της γιαγιάς, τώρα, σειρήνας ροκ ...και όσο πιό νέα ήταν τότε τόσο πιό "αγνό" το έκανε.
    Το θέμα είναι πως τότε εδώ δεν υπήρχε κουλτούρα "ψαγμένη" γιά να γίνουν και οι σωστές επιλογές-ταυτίσεις και τα πράγματα επαφίεντο στους παραγωγούς και στους μαστοράκηδες γιά την ακουστική "δόση" της νεολαίας...νεολαίας όμως που είχε και το ιθαγενές "ρόκ" που μπορούσε να είναι το ζειμπέκικο και να εκτονώνεται κάλλιστα!
    Το τι κλίση θα έπαιρνε κάποιος ειχε σχέση και με το τι δουλειά έκανε! (ο υποφαινόμενος τα έκανε και τα δύο γιαυτό και είναι μουσικά διχασμένος) αν ήσουν φοιτητής μάλλον ροκάς, εάν οικοδόμος μάλλον σερ Μπιθί ( η δουλειά κάνει τους άντρες), ίσως και Καζατζίδη και τους άλλους αιρετικούς παλαιόμαγκες που δεν τους πολυπαίζανε...τα υποδέλοιπα ήσαν φρου φρου και αρώματα...για μια υπνώττουσα κοινωνία που τότε όμως δεν απειλείτο διότι ο κόσμος ήταν διπολικός και τα διακυβεύματα εύκολα στην επιλογή.

    Υπήρχε ο νότος με τους συμβολισμούς και τα μηνύματά του του, πχ Lynyrd Skynyrd αλλά και country rock όπως οι Creedence Clearwater Revival, Allman Brothers ακόμη Steppen woolf κλπ που οι στίχοι τους ενεπνέοντο και από την αγάπη για τις τοπικές πατρίδες με την απλή κατοίκηση τους (μεγάλη σημειολογία!)...είχαμε όμως και τους "άλλους" με την περίεργη στράς ζωή και τις μεγάλες εταιρίες (τεράστια βιομηχανία) γιά να κάνουν την δουλειά τους και να καλλιεργούν τα πρότυπά τους.
    Ο δυτικός κόσμος προδόθηκε από την αργυρώνητη ηγεσία του, ένα μέρος μιάς ολόκληρης γενιάς παρασύρθηκε σε έναν κατασκευασμένο εικονικό κόσμο χάνοντας χρόνο, ενέργεια και το ΚΥΡΙΩΤΕΡΟ μη αφήνοντας ασφαλείς παρακαταθήκες για την νεώτερη γενιά και τώρα άρον άρον ψαχνόμαστε...κανείς δεν περίμενε τότε πως τα υποχθόνια σχέδια (ούτε που τα ψιλιαζόμασταν) κάποια στιγμή θα γίνουν πραγματικοί εφιάλτες, είναι καταπληκτικό αυτό που έλαβε χώρα μετά το 1990, παγκοσμίως... αλλά δεν είναι τώρα εδώ ο χώρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. γενικά η ροκ μουσική ,είναι όπως η φωτιά εξαρτάται από αυτόν που την δημιουργεί και από αυτόν που την ακούει. Στην Ιταλία ,οι εκεί εθνικιστές ,χρησιμοποιήσαν έντεχνη ροκ ,ήδη από την δεκαετία του '70 (musica alternativa).
      Καλό είναι βέβαια να γνωρίζουμε τις γνωστικές επιρροές στην ροκ, σάμπως δεν υπάρχουν και στην κλασσική μουσική τέτοιες επιρροές (Ο Μότσαρτ ,τον οποίο λατρεύω σαν μουσικό ήταν τέκτονας κατά πως λέγεται); Προσωπικά, δεν νομίζω ότι είναι μεγάλο ατόπημα να ακούσεις Ζeppelin, Sabbath ,Purple , Uriah Heep , Whisbone Ash κλπ. Τουλάχιστον όλοι αυτοί δεν τραγούδησαν "Kill a Boer" όπως ο ανεκδιήγητος Bono με τους U2 . Ούτε τα τσέπωσαν χοντρά με τις ψευδό-οικολογικές τους ευαισθησίες (βλέπε Sting).
      Προσωπικά λατρεύω την κλασσική (και πιο hard'n'heavy)ροκ μουσική, όμως οι ροκ σταρ μου προκαλούν τάση προς εμετό!

      Διαγραφή
  7. Νομίζω πως αν και το άρθρο κάτι πάει να πει αλλά είναι σε λάθος βάση. Καταρχάς δεν γνωρίζουμε σχεδόν το παραμικρό για τις Διονυσιακές τελετές, όπως γενικότερα για την εξέλιξη του αρχαίου ελληνικού θρησκευτικού συστήματος που άλλαζε συνεχώς και διέφερε απο πόλη σε πόλη. Πότε, πώς και σε ποιά πόλη συνέβαιναν αυτά και απο ποιά πηγή αντλείτε πληροφορίες; Το αν στα χιλιάδες έτη Διονυσιακής ή άλλης λατρείας (αν ήταν λατρεία) γινόταν μια πομπή με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, δεν μας αφήνει να προβούμε σε ασφαλή συμεράσματα.
    Κατα δεύτερον το άρθρο δείχνει πως ο γράφων δεν έχει καταλάβει πως ακριβώς μεγαλουργούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες. Η έκσταση είναι αυτή ακριβώς που δημιούργησε όλες αυτές τις κοσμοκρατορίες. Οι Έλληνες, φύση κοινωνική, ερχόμενοι σε έκσταση τα βράδυα, συνελάμβαναν τις μεγάλες ιδέες και το πρωι με το καθαρό πλέον μυαλό τις πραγματοποιούσαν και τις σχεδίαζαν πια ορθολογικά. Πιωμένος ήταν ο Αλέξανδρος όταν συνέλαβε την ιδέα της ένωσης των Ελλήνων και της επίθεσης στους Πέρσες. Για αυτό υπήρχαν και τα συμπόσια. Στα οποία συμπόσια, εκτός απο το άφθονο κρασί, υπήρχε και μουσική και ακόμα και θαυματοποιοί που έκαναν τα σόου της εποχής καταπίνοντας ξίφη και φλόγες. Ποιός σας είπε πως ο Σωκράτης ήταν σε νορμάλ κατάσταση στο "Συμπόσιο"; Δεν ήταν οι Αρχαίοι Έλληνες κάποιοι καλοί χριστιανοί που έκαναν νηστεία και προσευχή σε μια ερημική τοποθεσία με άκρα του τάφου σιωπή. Ακόμα πάντως και η Ανατολική εκκλησία έχει πάρει το μυστηριακό στοιχείο απο τις ελληνικές τελετές(πχ μυστήρια) ή η δημιουργία ατμόσφαιρας τελετής με τους καπνούς στη θεία λειτουργία. Θυμηθείτε και τους αναστενάρηδες. Αυτοί και αν είναι σε Διονυσιακή έκσταση. Αμαρτάνουν αλήθεια; Απλώς ο Χριστιανισμός δεν τα κατανόησε όλα αυτά σε βάθος.
    Κατα δεύτερον τις μάχες τις κέρδιζαν ακριβώς με τη βοήθεια της έκστασης. Αυτός ήταν και ο ρόλος του Παιάνα και των διαφόρων εμβατηρίων όπως και οι αλαλαγμοί.
    Οι μάχες τότε ήταν σώμα με σώμα. Δεν διαπερνάς κάποιον με το δόρυ εφόσον δεν είσαι σε έκσταση. Όσον αφορά τον Πλάτων τώρα δεν είπε κάτι καινούργιο. Όταν κάποιος στη Σπάρτη προσέθεσε μια επιπλέον χορδή στην κιθάρα του και άρχισε να βγάζει περίεργους ήχους έφαγε πρόστιμο για κακοποίηση της μουσικής και του την έσπασαν στο κεφάλι.
    Υπήρχε και υπάρχει η καλή και η δημιουργική έκσταση και η "κακή" η οποία είναι συνήθως τεχνητή και με χρήση ναρκωτικών ουσιών. Μήπως το πρόβλημα είναι πως ο Χριστιανισμός απαγορεύοντας την ανθρώπινη και έμφυτη ανάγκη για έκσταση, άνοιξε σε κάποιους το δρόμο για να καλύψουν το κενό παρασύροντας την ανθρωπότητα στην καταστροφική και τεχνητή έκσταση; Μήπως επειδή δεν έχουμε την έκσταση των Αρχαίων Ελλήνων δεν έχουμε και τα μεγάλα οράματα; Μήπως για αυτό έχουμε τα χάλια που έχουμε και βρισκόμαστε εν υπνώσει;
    Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κατέστρεψαν το Δυτικό πολιτισμό οι Black Sabbath και όχι νωρίτερα ο χαζοχαρούμενος ναρκωμανής και αλκοολικός, Έλβις Πρίσλευ ή οι Μπίτλς. Και τελικά αυτός ο φοβερός Δυτικός πολιτισμός ποιός είναι; Με εξαίρεση μια μικρή περίοδο στη Γερμανία, ουδέποτε η Δύση είχε σοβαρό και αξιοζήλευτο πολιτισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Το τι ήταν ο Δυτικός πολιτισμός, ως αμάλγαμα χριστιανισμού και ελληνορωμαικού προτύπου...έστω και υποκριτικού, θα το εκτιμήσουμε τώρα που θα τον χάσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η Ελλάδα ανέπτυξε μιά τρομερή μουσική.
    Μήπως ΚΑΙγι αυτό την χτυπάνε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή