ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΟΡΓΙΩΝ, ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Έχουν μεγάλη σημασία τα άρθρα του κ. Α. Γιαννά. Ας θεωρηθεί βέβαιο πάντως ότι η παρουσία ενός άρθρου στο Θεόδοτο δεν σημαίνει πάντοτε πως με αυτό συμφωνεί κι όλο το επιτελείο του μπλογκ σε όσα το άρθρο αναφέρει. Θεωρούμε όμως ότι και μόνο η έναρξη των σχετικών συζητήσεων αποτελεί μεγάλο βήμα για την καθημαγμένη από την ανοησία και αρλουμπολογία Ελλάδα μας. 

      

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς



Μάσκα του Διονύσου

Όπως ασφαλώς γνωρίζετε, στην αρχαιότητα όλα είχαν ένα θεό-προστάτη: Η θεά της σοφίας ήταν η Αθηνά, η θεά του κυνηγιού η Άρτεμις, η θεά της γης η Δήμητρα, κλπ. Έτσι και η δημοκρατία  είχε τον δικό της θεό-προστάτη και θεό-δημιουργό - αν και αυτό το γεγονός πάντα κρατήθηκε καλά «χωμένο μέσα στην γη», κάτι που ανταποκρίνεται εξάλλου και στην φύση αυτού του  θεού, αφού ανήκει στην κατηγορία των χθόνιων (=υπόγειων). Όταν ο Πλάτων, κατηγορούσε το δημοκρατικό σύστημα και τα δημοκρατικά ήθη,  το έκανε για τρείς λόγους: Πρώτον διότι ήταν ο ίδιος μάρτυρας της πνευματικής και πολιτικής παρακμής που έφεραν τα δημοκρατικά συστήματα. Δεύτερον, διότι νοσταλγούσε την Ομηρική Ελλάδα, την εποχή δηλαδή των ηρωικών βασιλέων και των  σοφών Ιερέων, την εποχή  κατά την οποία δέσποζε το Απολλώνιο πνεύμα. Ο τρίτος λόγος της εχθρότητάς του προς τη δημοκρατία προερχόταν από το ότι γνώριζε το μεταφυσικό παρασκήνιο της έλευσης της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Ακριβώς γι’ αυτό το παρασκήνιο θα μιλήσουμε τώρα.

Α. Βloemaert, O Ύπνος του Μεθυσμένου Διονύσου

Όπως έγραψε στο Ε΄ βιβλίο των Πολιτικών ο Αριστοτέλης: «Ο τύραννος οδηγείται στην εξουσία από τον λαό και τις  μάζες…..» Πράγματι η  ιστορία το αποδεικνύει: Σχεδόν όλοι οι τύραννοι πήραν τoν έλεγχο του κράτους ξεκινώντας από την θέση του λαϊκού ηγέτη· ο Διονύσιος στις Συρακούσες, ο Πεισίστρατος στην Αθήνα, ο Κύψελος στην Κόρινθο κ.λπ. Ήταν ο Πεισίστρατος που  επέβαλε την τέλεση του Διονυσιακού διθυράμβου ως επίσημη τελετή: Η λατρεία του Διόνυσου, είχε πάντοτε στην Αττική λαϊκό χαρακτήρα και έτσι αποκαταστάθηκε και αναδιοργανώθηκε από τους τυράννους -  σε αντίθεση με τις θρησκευτικές τελετές και λατρείες της αρχαίας αριστοκρατίας. Με αυτό τον τρόπο γίνεται πολιτειακή και επίσημη μία πολιτιστική μορφή (ο Διονυσιασμός) που μέχρι τότε  ήταν στο περιθώριο. Ο ιστορικός των θρησκειών R. Pettazzoni γράφει: «Η Διονυσιακή θρησκεία, αγροτικής προέλευσης, με οπαδούς της τις πληβείες αγροτικές μάζες, εμπλουτισμένη από εξωτικά στοιχεία, έργο [αυτό το τελευταίο] βορείων πληθυσμών που εισήχθησαν στην Ελλάδα ως δούλοι, ήταν σχετική… με μία σφαίρα έξω-πολιτειακή και κοινωνικά κατώτερη. Παρ’όλα αυτά ένα μέρος της προσελκύστηκε στην τροχιά της Ολύμπιας θρησκευτικότητας, παράλληλα με την  πολιτική άνοδο των λαϊκών στρωμάτων και την κατάκτηση από αυτά του Κράτους….»

Απολλώνιος συμβολισμός

Και ο Julius Evola συμπληρώνει: «Το σημείο της κρίσης βρίσκεται μεταξύ του 7ου και 6ου αιώνα π.Χ. Σε αυτή την περίοδο εκτινάσσεται το Διονυσιακό κύμα στην Ελλάδα, φαινόμενο που αποκτά ιδιαίτερη σημασία από το γεγονός ότι κατά κύριο λόγο ήταν το θηλυκό στοιχείο που του άνοιξε τις πόρτες. Σχεδόν ταυτόχρονη, πράγματι, με τη διονυσιακή επιδημία , είναι η κρίση του αρχαίου αριστοκρατικού-ιερατικού πολιτεύματος των Ελληνικών πόλεων. Ένα επαναστατικό φαινόμενο αλλοιώνει εκ βάθρων τους αρχαίους θεσμούς, την αρχαία αντίληψη του κράτους, της νομοθεσίας, της ίδιας της ιδιοκτησίας, και διαχωρίζει την κοσμική εξουσία από την Πνευματική/Ιερατική αρχή· αναγνωρίζει, παράλληλα, την εκλογική αρχή και εισάγει θεσμούς που λίγο-λίγο ανοίγονται στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, στην  ακάθαρτη αριστοκρατία του πλούτου (η κάστα των εμπόρων…) και τέλος στην ίδια την πλέμπα (= όχλο), που προστατεύεται από τους λαϊκούς τυράννους, επιφέροντας έτσι την  εγκαθίδρυση του δημοκρατικού καθεστώτος. Βασιλεία, ολιγαρχία, μετά οι αστοί και τέλος, νόθοι άρχοντες που βασίζουν την εξουσία τους μόνο στην προσωπική τους αίγλη και στηρίζονται στον «δήμο»· αυτές είναι οι φάσεις της επανάστασης που πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα και που ξαναέγινε στην αρχαία Ρώμη…» 

Ο Διόνυσος λοιπόν δεν αντιπροσωπεύει απλώς τον χαρούμενο αυθορμητισμό ή τον οργιαστικό εκστασιασμό που αντιτίθεται στο Απολλώνιο πνεύμα. Ο διονυσιασμός ήταν κάτι πολύ περισσότερο: Ένα παραβατικό επαναστατικό ρεύμα, με ισχυρή την παρουσία του θηλυκού στοιχείου, το οποίο προκάλεσε τεράστιες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές στον αρχαίο κόσμο.

Η γνωστική "Σοφία"

Είναι σίγουρο ότι εάν στο διάβα του, ο Διόνυσος δεν συναντούσε την Ολύμπια θρησκεία και το Απολλώνιο πνεύμα, η κλασσική αρχαιότητα, όπως την γνωρίζουμε, δεν θα υπήρχε. Παρ’όλα τα παρακμιακά φαινόμενα των αρχαίων δημοκρατικών πόλεων, υπήρξε η πνευματική και καλλιτεχνική άνθηση που όλοι γνωρίζουμε, διότι η Ολύμπια θρησκεία και το Απολλώνιο πνεύμα κατάφεραν να συγκρατήσουν, εν μέρει έστω, τον Διονυσιασμό και να του προσδώσουν νέα χαρακτηριστικά, πιο εξευγενισμένα, που πριν δεν είχε. 

Και ιδού το παράξενο της ιστορίας:  Όταν πλέον ο αρχαίος κόσμος τέλειωσε και μαζί του ο παγανισμός, τότε στην θέση του έρχεται ο Μεσαιωνικός κόσμος· η αριστοκρατία αναγεννιέται  και επανεμφανίζεται, με τη χριστιανική πλέον μορφή,  το αριστοκρατικό- ιερατικό πολίτευμα. Η Ιπποσύνη έχει για οδηγό της τον νέο ηλιακό θεό, τον Χριστό. Τότε ακριβώς, εφόσον πια δεν υπάρχει ο Διόνυσος, τη διάβρωση της κοινωνίας την αναλαμβάνει το ρεύμα του γνωστικισμού: Τη θέση του οργιαστικού Διονύσου την παίρνει πλέον το γνωστικό θηλυκό «Σοφία», η θηλυκή -κατά τους γνωστικούς- έκφραση του Θεού.(=φεμινισμός, δημοκρατία, αριστερά, οικολογία, ομοφυλοφιλικός γάμος κ.λπ.)