ΤΟ ΚΑΤΕΧΟΝ: ΓΙΑΤΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΛΗΣΙΑΣΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Το άρθρο αυτό θεώρησα ότι αποτελεί ένα ρίσκο, γιατί θίγει πολύ λεπτά και ασυνήθιστα θέματα μεταφυσικής. Όμως τελικά αποφάσισα να το δημοσιεύσω στο Θεόδοτο για τρεις λόγους : Πρώτον διότι τον Θεόδοτο τον ενδιαφέρει οτιδήποτε μπορεί να αφορά το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι. Δεύτερον, διότι γνωρίζω ότι το θέμα του «Κατέχοντος» συζητείται εδώ και πολύ καιρό σε κάποιους «ιδιαίτερους κύκλους» του εξωτερικού. Και τρίτο, διότι έτσι θα γίνει κατανοητό γιατί ορισμένοι αριστεροί κύκλοι προσπαθούν να πλησιάσουν την Εκκλησία. (Θα έχετε ασφαλώς υπόψη σας το συνέδριο που έγινε πριν λίγο καρό με θέμα Εκκλησία και Αριστερά.) Θέλουμε, πάντως, να προειδοποιήσουμε τους αναγνώστες ότι δεν θα εστιαστούμε σε επιφανειακές αναλύσεις  καθώς και ότι δεν θα ασχοληθούμε με θέματα που σχετίζονται με τον πολιτικό καιροσκοπισμό και τα συναφή. Θα εισχωρήσουμε δηλαδή στον πυρήνα του θέματος. Όσοι από τους αναγνώστες του Θεόδοτου έχουν μελετήσει τα άρθρα (ή βιβλία) που αφορούν τον γνωστικισμό  γνωρίζουν ότι ο απώτερος σκοπός αυτού του μεταφυσικού ρεύματος, που με τις διάφορες παραλλαγές του και καμουφλάζ, άλλοτε ως μεσαιωνική σέκτα, άλλοτε ως ορθολογικός διαφωτισμός και άλλοτε ως αριστερή ιδεολογία, ήταν η μετατροπή του ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς σε ως εν τω εωσφορικό νοΐ και επί της γης. 

Με άλλα λόγια, στόχος των γνωστικών ήταν και είναι η ανατροπή της Θεϊκής κοσμικής τάξης και η αντικατάσταση της από μία ακριβώς αντίθετη κατάσταση : το απόλυτο χάος του ανθρώπινου Εγωισμού, το χάος της ικανοποίησης κάθε παρόρμησης και ενστίκτου, έως ότου να έλθει αυτός που περιμένουν: Ο Αντίχριστος, αυτός που «θα νομιμοποιήσει όλα τα απαγορευμένα». Στην επιστολή του Αποστόλου Παύλου, Προς Θεσσαλονικείς β΄, 6-7, γίνεται αναφορά σε μία μυστηριώδη υπόσταση που ονομάζεται «το κατέχον» (αυτό που κρατά) και είναι αυτό που εμποδίζει, που συγκρατεί, την έλευση της εποχής του αντίχριστου:...καὶ νῦν τὸ κατέχον οἴδατε• εἰς τὸ ἀποκαλυφθῆναι αὐτὸν ἐν τῷ ἑαυτοῦ καιρῷ. Τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας· μόνον ὁ κατέχων ἄρτι ἕως ἐκ μέσου γένηται» (= Και τώρα ξέρετε τι είναι το κατέχον, εκείνο δηλαδή που τον εμποδίζει, ώστε να φανερωθεί όταν έλθει ο καιρός του. Η μυστική δύναμη της ανομίας είναι ήδη επί το έργον. Αυτό όμως θα γίνεται μόνο εωσότου φύγει από τη μέση αυτός που τώρα είναι το εμπόδιο). Τι ή ποιος είναι λοιπόν αυτός που «κατέχει» , αυτός δηλαδή που εμποδίζει την ερχομό του γνωστικού βασιλείου; 

Οι Πατέρες της εκκλησίας προσπάθησαν να δώσουν διάφορες ερμηνείες, χωρίς όμως να μπορέσει κανείς να πει με σιγουριά τι είναι το κατέχον. Οι επικρατέστερες ερμηνείες είναι τρείς:

Α) Το κατέχον είναι το Άγιο Πνεύμα.

 Β) Αναφέρεται στην έλευση των Χριστιανικών Αυτοκρατοριών (δηλαδή το χριστιανικό κράτος που κρατά (=συγκρατεί) τις διαλυτικές και αποδομητικές δυνάμεις. 

Γ) Η Εκκλησία, υπό την προϋπόθεση όμως ότι αυτή παραμένει πιστή στις παραδοσιακές αρχές της. Προσέξτε τώρα : ακόμη και στην περίπτωση που «το κατέχον» είναι το Άγιο Πνεύμα, Αυτό μπορεί να «αποσύρει» την προστασία Του από τον κόσμο, εάν η Εκκλησία ή ο λαός Το απαρνηθούν. Νομίζω ότι καταλαβαίνετε σιγά -σιγά ότι μπαίνουμε στον πυρήνα του θέματος. Τι παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια; 

Μία μανιώδη τάση σε όλο τον κόσμο για την νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλοφίλων· και μάλιστα, κάποιες εκκλησίες όπως η αγγλικανική δέχονται να τελέσουν ακόμη και το μυστήριο του γάμου. Έχουμε επίσης την νομιμοποίηση των ναρκωτικών για προσωπική χρήση, αλλά και γενικότερα κάθε είδος παραβατισμού γίνεται αποδεκτό από τους κρατικούς θεσμούς (δηλαδή το κράτος σταματά πλέον να συγκρατεί, παύει δηλαδή να υπάρχει «το κατέχον»). Εξάλλου, είναι γνωστό ότι οι κοινωνιολόγοι αποκάλεσαν την μεταμοντέρνα εποχή ως την εποχή της «Ετερότητας», δηλαδή την εποχή που οι παραβατικές μειοψηφίες γίνονται εξουσία. Αφού λοιπόν το ΚΡΑΤΟΣ σταμάτησε να κρατά, ποιος είναι ο θεσμός που ακόμη διεκδικεί την δυνατότητα του «κατέχοντος»; Η Εκκλησία φυσικά. Εάν λοιπόν σταματήσει και αυτή «να κρατά» τότε πλέον ο δρόμος είναι ελεύθερος, ώστε να εκφραστεί πλήρως «η μυστική δύναμη της ανομίας». 

Να λοιπόν ο λόγος για τον οποίο η αριστερά θέλει να προσεγγίσει την Εκκλησία: εάν καταφέρει να την μπολιάσει με το μικρόβιο της αποδοχής της ετερότητας, να την οδηγήσει δηλαδή έστω και σε μία «απαλή δικαιολόγηση» ή αποδοχή των παραβατικών συμπεριφορών ή, εμμέσως, στην αποδοχή εκείνων των συνθηκών (π.χ. προοδευτισμός/φιλελευθερισμός) που επιφέρουν την επικράτηση των παραβατικών συνηθειών, τότε η γνωστική ελίτ θεωρεί ότι το παιχνίδι θα έχει κερδηθεί και πλέον, κανένα εμπόδιο δεν θα ορθώνεται για την εκπλήρωση της κοσμικής ανατροπής. Είναι πολύ σημαντικό να κατανοηθεί ότι ο πόλεμος γίνεται και στα δύο επίπεδα: το υπερβατικό και το υλικό. Όποιος  δεν  το κατανοεί αυτό, δεν θα μπορεί να αντιληφθεί το βαθύτερο νόημα των εξελίξεων.