Η WALL STREET ΔΗΜΙΟΥΡΓEI ΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

 γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

                                                             

                                                                    Η   ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
 

Η Wall Street συγχαίρει τον Μάρξ

   Κατά τα έτη 1970-1980, κάτω από την πίεση   νέων αποκαλύψεων, η ιστορική άποψη για την   επανάσταση των Μπολσεβίκων υπέστη διορθώσεις. Ακούστηκαν δημοσίως πολλές σημαντικές φωνές. Έτσι, ο ποιητής Naum Korjanin έγραψε: ‹‹Εάν η συμμετοχή των Ιουδαίων στην επανάσταση  γίνει  ταμπού, δεν θα μπορεί πια να μιλάμε καθόλου για την αυτήν [την επανάσταση]. Ένα καιρό οι Ιουδαίοι ήταν   υπερήφανοι για αυτήν τη συμμετοχή τους. Οι Ιουδαίοι [πράγματι] πήραν μέρος στην επανάσταση και [μάλιστα] σε  ποσοστά αφύσικα μεγάλα››. Από την πλευρά του, ο M. Agurski έγραψε: «Η συμμετοχή των Ιουδαίων στην επανάσταση και στον εμφύλιο πόλεμο δεν περιορίστηκε σε μία πολύ μεγάλη δραστηριότητα  στους κόλπους του  κρατικού μηχανισμού, αλλά υπήρξε απείρως ευρύτερη».  Με τον ίδιο τρόπο ο Ιουδαίος σοσιαλιστής S.Tsyrulnikov δήλωσε: «Στην αρχή της επανάστασης οι Ιουδαίοι υπήρξαν η βάση του νέου καθεστώτος».

Ας ξεκινήσουμε  λοιπόν από τα γεγονότα  της προεπαναστατικής  περιόδου.

    Είναι γνωστό ότι ο καλύτερος τρόπος για την δημιουργία κλίματος ανασφάλειας και χάους, είναι η τρομοκρατία. Αυτή η μέθοδος, αν και τις περισσότερες φορές δεν έχει σημαντικά  αποτελέσματα στην πράξη, ωστόσο  προκαλεί στις μάζες μία ψυχολογική κατάσταση αναμονής: Κάτι πρόκειται να συμβεί, κάτι έρχεται. Έτσι, μετά το 1780  άρχισαν με ιδιαίτερη ένταση τρομοκρατικά  κτυπήματα στην Ρωσία: Το 1789 ο Ιουδαίος  G. Davidovich Goldenberg δολοφονεί τον πρίγκιπα Κραπότκιν. Τον  Μάρτιο του 1881 μία ομάδα τρομοκρατών  υπό την ηγεσία της Ιουδαίας Fignez Jesse Helfmann και του Nikolai Sablin δολοφονούν τον Τσάρο Αλέξανδρο  Β'. Ήταν όμως το κτύπημα του 1911  που είχε καθοριστική σημασία για το μέλλον της Ρωσίας.  Ο  Ιουδαίος  Bogrov (Mordekhai Gershkovich) δολοφονεί τον πρωθυπουργό  Pyotr  Arkadyevich  Stolypin,   o οποίος είχε αποφασίσει να προωθήσει μία αγροτική μεταρρύθμιση, με σκοπό την άμβλυνση της  δυσαρέσκειας του  αγροτικού  πληθυσμού. Επίσης προσπάθησε να βελτιώσει το επίπεδο ζωής των βιομηχανικών εργατών στις πόλεις και να αυξήσει τη δύναμη των τοπικών κυβερνήσεων. Σκόπευε, με λίγα λόγια, να δημιουργήσει μία αγροτική τάξη οικονομικώς αυτάρκη, η οποία θα λειτουργούσε ως στήριγμα της κοινωνικής τάξης και γαλήνης. Γι’ αυτό οι Ιουδαίοι ιδιοκτήτες μεγάλων εκτάσεων γης ήταν αντίθετοι με αυτή την αγροτική μεταρρύθμιση. Η Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια γράφει:

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ: Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΜΕΤΤΕΡΝΙΧ

Με την ευκαιρία της Θρησκευτικής και Εθνικής Εορτής, ο Θεόδοτος δημοσιεύει σήμερα το κείμενο διάλεξης που δόθηκε σχετικώς πριν από λίγες ημέρες από τον κ. Δημήτρη Μιχαλόπουλο στη Χριστιανική Στέγη Ιλίου «Η Οδός».

Δημήτρη Μιχαλόπουλου

Η Ελληνική Επανάσταση υπήρξε γεγονός κορυφαίο όσον αφορά τη Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία του κόσμου μας. Στην πραγματικότητα, η σημασία της ήτανε μεγαλύτερη από εκείνη των γεγονότων των ετών 1789-1792 στη Γαλλία. Και τούτο, διότι η πτώση της γαλλικής μοναρχίας δεν επέφερε καμία ευρύτερης σημασίας αλλαγή στον χάρτη της Ευρώπης, ενώ, αντίθετα, η Ελληνική Επανάσταση προξένησε αλλαγές ο αντίκτυπος των οποίων συνεχίζεται έως τις ημέρες μας. Ό,τι λοιπόν έχει ιδιαίτερη σημασία είναι η επισήμανση των παραγόντων η δράση των οποίων κυοφόρησε τη Μεγάλη Αλλαγή του 1821.

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Απεικόνιση του Θ.Κολοκοτρώνη

Ποιοι ήταν οι παράγοντες αυτοί; Η συμβατική ιστοριογραφία σαφώς  εμμένει στις επί τέσσερις, περίπου, αιώνες (1453-1821) συνεχείς προσπάθειες των Ελλήνων να αποτινάξουνε τον οθωμανικό ζυγό. Σήμερα, η άποψη αυτή τείνει να θεωρηθεί  έωλη – αλλά αυτό είναι λάθος. Πράγματι το ελληνικό στοιχείο ξεσηκωνόταν κάθε τόσο με σκοπό να αποτινάξει την κυριαρχία της Υψηλής Πύλης, αλλά –δυστυχώς!- οι ξεσηκωμοί αυτοί δεν μπορούσανε να γενικευθούν: Οι εξεγέρσεις, πράγματι, γίνονταν κυρίως λόγω της  υποκίνησης ευρωπαϊκών Δυνάμεων, της Βενετίας και, ακόμη, της Ισπανίας αρχικώς και της Ρωσίας στη συνέχεια. Η κατάσταση, από την άλλη πλευρά, των Ελλήνων, ιδίως στις άγονες αγροτικές περιοχές, ήταν οικτρή: Όσον αφορά αυτό, μετά τη δημοσίευση εγγράφων που βρίσκονται σε μεγάλες αρχειακές συλλογές της Δυτικής Ευρώπης, αμφιβολία δεν μπορεί να υπάρξει. Κατά πόσον, όμως, οι Έλληνες, έστω και καταβάλλοντας το τίμημα της ίδιας τους της ζωής, ήτανε σε θέση να ελευθερωθούν – ε, αυτό είναι κάτι που εκ των πραγμάτων παρέμενε βυθισμένο σε αμφιβολία φριχτή.

          Στην πραγματικότητα, το πρώτο επαναστατικό κίνημα που αυθορμήτως και οργανωμένα ξέσπασε στην Ελλάδα ήταν εκείνο των Κολοκοτρωναίων στον Μοριά κατά τα πρώτα έτη του 19^ου αιώνα. Η σύνδεση του κινήματος αυτού με  γενικευμένη προσπάθεια επικεφαλής της οποίας ήτανε ήδη ο Ιωάννης Καποδίστριας καθόλου δεν μπορεί να αποκλειστεί. Το κίνημα όμως των Κολοκοτρωναίων  είχε σαφή χαρακτηριστικά που ήδη έδιναν τον τόνο στην τάση ανεξαρτοποίησης του Ελληνικού Λαού. Τα χαρακτηριστικά αυτά υπήρξανε τα ακόλουθα:

Η σημαία του Π.Ν. της Ρωσίας

          Α. Ο ψυχικός δεσμός με τη Ρωσία, ο οποίος έγινε εμφανής ευθύς μόλις οι Κολοκοτρωναίοι υψώσανε τη σημαία με τον σταυρό του Αγίου Ανδρέα, που, ως γνωστόν, ήταν το έμβλημα του πολεμικού Ναυτικού της αυτοκρατορικής Ρωσίας.

          Β. Η έμπρακτη καταφορά κατά των στοιχείων εκείνων –ακόμη και κληρικών- του πληθυσμού της Πελοποννήσου μας τα οποία είχανε αποδειχτεί ερείσματα της οθωμανικής κυριαρχίας στην Ελλάδα.

          Γ. Συνέπεια όμως της καταφοράς αυτής υπήρξε –δυστυχώς!- η συμμετοχή του χριστιανικού πληθυσμού του Μοριά στην καταδίωξη των Κολοκοτρωναίων από τις

Η ΑΘΕΑΤΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ

Το παρόν άρθρο, αν και στο σύνολο του ακριβές, περιέχει μια πληροφορία που δεν έχει υποστηριχθεί με στοιχεία. Πρόκειται για τη θέση πως ο Μεταξάς ήταν ιουδαϊκής καταγωγής. Κατά συνέπεια, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως απλά προσωπική άποψη του αρθρογράφου την οποία δεν ασπάζεται το μπλογκ.

                                                                                                                    Εκ της διαχείρισης

Γράφει ο Δημήτριος Τσεργίνης

Εάν υπάρχουν ακόμη Έλληνες που πιστεύουν ότι ψηφίζουν στις εκλογές και η ψήφος τους καθορίζει το ποιος θα κυβερνήσει αυτόν τον τόπο, καλύτερα να μην προχωρήσουν στην ανάγνωση αυτού του άρθρου. Υπάρχουν –το ξαναλέμε- ένα σωρό μπλογκς όπου διατυμπανίζεται το «δημοκρατικό έλλειμμα» της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, το «μεγαλείο της Φυλής», τα «ελαττώματα των Αρχαίων προγόνων μας που τα κληρονομήσαμε εμείς» και ένα σωρό άλλες συναφείς ανοησίες. Σήμερα εμείς, του Θεόδοτου, θα προσπαθήσουμε να σας δώσουμε μια ιδέα του τι γινόταν και συνεχίζεται να γίνεται σε αυτόν εδώ τον –δήθεν ευλογημένο- τόπο.

το έμβλημα της Αθηναϊκής Λέσχης

Ας αρχίσουμε λοιπόν από κάτι που όλοι θα θυμούνται. (Και λέω όλοι, γιατί όλοι είναι, σε καθημερινή βάση, στημένοι μπροστά στις τηλεοράσεις, να παρακολουθούν τα διάφορα «αποκαλυπτικά» «ανατρεπτικά» καθώς και τα άλλα, τα «κόντρα σε όλους» και λοιπά και λοιπά). Όταν λοιπόν, σε μία από τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις, ήταν σαφές ότι έβγαινε η «Νέα Δημοκρατία», κατέβηκε βολίδα ο πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών από το σπίτι του, στην πλατεία Μαβίλη, στο κέντρο της Αθήνας και συγκάλεσε «συνεδρίαση» όλων όχι των πολιτικών αρχηγών αλλά των πολιτικών παραγόντων στην Αθηναϊκή Λέσχη (πού αλλού;) επί της οδού Πανεπιστημίου, κοντά στο Σύνταγμα. Εν ριπή οφθαλμού, δημοκρατικοί  μου συμπολίτες, μαζεύτηκαν στην Αθηναϊκή Λέσχη  απαξάπαντες. Και εκεί, ο Αμερικανός τους εξήγησε ότι έπρεπε να βγει και να κυβερνήσει όχι η «Νέα Δημοκρατία» αλλά το ΠΑΣΟΚ. Και αυτό ακριβώς έγινε: Ενώ είχε αρχίσει η καταμέτρηση των ψήφων και ανακοινώνονταν τα αποτελέσματα, τα αποτελέσματα άλλαξαν και βγήκε το ΠΑΣΟΚ.

Το εκπληκτικό όμως δεν είναι αυτό. Το εκπληκτικό είναι ότι αυτό μαθεύτηκε από όλον τον κόσμο τη στιγμή ακριβώς που γινόταν. Και κανείς ούτε έκανε ούτε είπε τίποτα! Όλοι κάνανε το κορόϊδο... Χαζοί ήταν αυτοί να βγάλουνε το φίδι από την τρύπα; Όχι βέβαια! Ας κάτσουν οι «βλαμμένοι», οι «τρελοί» να διαμαρτυρηθούν! Και έτσι, αγαπητοί μου συμπολίτες, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Και έχουμε και αναγνώστες του Θεόδοτου ακόμα να μας κατηγορούν ότι ασχολούμαστε με «επιστημονικές αναλύσεις» και όχι με την εξεύρεση τρόπου εξόδου από την κρίση. Πώς όμως να βγούμε από την κρίση και πώς να σωθούν οι Έλληνες «από την πείνα», εφόσον αδιαμαρτύρητα κάθεται ο Ελληνικός Λαός και τρώει τέτοιες σφαλιάρες; Άξιος της τύχης του είναι και έχει ακριβώς την κυβέρνηση που του αξίζει. Γι’αυτό κι εμείς γράφουμε εδώ για τους λίγους, τους ελάχιστους που νιώθουνε στο πετσί τους τους εξευτελισμούς στους οποίους καθημερινώς μας υποβάλλει αυτός ο –δήθεν- «τόπος ηρώων, ημιθέων» κλπ. Γι’αυτούς και μόνο γι’αυτούς συνεχίζω εγώ και γράφω όσα ακολουθούν.

ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΣΥ ΧΕΙΡΑ ΚΙΝΕΙ

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

Ernst Schäfer στο Θιβέτ

     Αυτή την φράση από τον μύθο του  Αισώπου  ‹‹Ἀνὴρ ναυαγός››,  την χρησιμοποιούμε  για να δηλώσουμε ότι δεν πρέπει να τα περιμένουμε όλα από την  Θεϊκή βοήθεια, αλλά οφείλουμε και εμείς να προσπαθούμε κάνοντας  έργα. Επειδή όμως στην εποχή μας, αυτή η φράση μετετράπη σε μία μονομερή ανθρωποκεντρική  άποψη για τα γήινα τεκταινόμενα, δίνοντας έμφαση στο δεύτερο μισό της φράσης,  εμείς θα κάνουμε το ανάποδο, δηλαδή θα ασχοληθούμε με το πρώτο μισό της φράσης, το « Σὺν Αθηνᾷ....».Δεν θα επικεντρωθούμε τόσο στο σύνηθες  νόημα που αποδίδεται στην φράση (αυτό που προαναφέραμε), όσο  στο βαθύτερο νόημα που υποδηλώνει, δηλαδή την αλληλεπίδραση μεταξύ κοσμικών και υπερκόσμιων παραγόντων. Μια που αυτός ο αιώνας παραείναι γεμάτος από ανθρώπινες ενέργειες και ‹‹κατορθώματα›› (αποτυχημένες επαναστάσεις, παγκόσμιοι πόλεμοι, φαλιρισμένα πολιτικά συστήματα κλπ)ίσως να είναι χρήσιμο να...μειώσουμε για λίγο την δράση και να ατενίσουμε κάποιους άλλους κόσμους. Ακόμα και οι άνθρωποι που πιστεύουν στο υπερβατικό, στη μεταφυσική, σπάνια σκέφτονται ότι αυτή η διάσταση μπορεί να έχει άμεση σχέση με τα συμβάντα του κόσμου μας και την θεωρούν  αμέτοχη στις γεωπολιτικές εξελίξεις. Και όμως , υπάρχουν πολλές περιπτώσεις μέσα στην ιστορία που αποδεικνύουν το αντίθετο. Ερευνώντας  σε  βάθος τις λεπτομέρειες  των ιστορικών καταγραφών, είναι σίγουρο ότι θα βρούμε καταστάσεις και γεγονότα που δείχνουν ότι όσα συμβαίνουν σε αυτό εδώ τον πλανήτη, ούτε τυχαία είναι  ούτε αποκομμένα από την υπερβατική διάσταση. 

    Ένα τέτοιο γεγονός θα παρουσιάσουμε σε αυτό το άρθρο μου. Όμως πρώτα, πρέπει να εξηγήσω γιατί διάλεξα αυτό το συγκεκριμένο και όχι κάποια άλλα. Τα κριτήρια  της επιλογής ήταν δύο: η αξιοπιστία της μαρτυρίας, εφόσον έπρεπε ο μάρτυρας του γεγονότος να προέρχεται όχι μόνο από  λαό που διακρίνεται για την ψυχραιμία του και την ορθολογική του αντίληψη αλλά να είναι και επιστήμονας/τεχνοκράτης. Το δεύτερο κριτήριο ήταν, αυτό το γεγονός να έχει σχέση με μία μεγάλη ιστορική στιγμή.

ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΣΤΕΣ Ή ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ;

Ο Θεόδοτος με μεγάλη χαρά δημοσιεύει το ακόλουθο δοκίμιο και παρακαλεί όλους τους φίλους του να το προσέξουν ιδιαιτέρως, γιατί υποδεικνύει λύση σε καταστροφικά ψευτοδιλήμματα της εποχής και του τόπου μας.                  

               

                                                      

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

Oι μέλισσες συλλέγουν το νέκταρ από όλα τα λουλούδια

     Η ανάλυση που ακολουθεί δεν αναφέρεται στις προσωπικές επιλογές και περιπλανήσεις του καθενός, που είναι απόλυτα σεβαστές,αλλά στις οργανωμένες προσπάθειες για την αναβίωση κάποιων καταστάσεων.

Κατά καιρούς, σαν την εποχιακή γρίππη, εμφανίζονται σε διάφορους κύκλους, διλήμματα του τύπου: Χριστιανισμός ή αρχαιελληνισμός; Και αρχίζουν τα όργανα...

    Ένα από τα χαρακτηριστικά της αδυναμίας αντίληψης του κοσμικού γίγνεσθαι, είναι η μανιχαϊκή σκέψη:  Λευκό ή μαύρο; Αδυνατεί να δει τους ενδιάμεσους χρωματισμούς, να ελιχθεί, να καταλάβει τις λεπτομέρειες, να βρει το ουσιαστικό. Δυστυχώς, και λόγω της κατάντιας της σύγχρονης παιδείας στην Ελλάδα, αυτή η μανιχαϊκή νοοτροπία έχει επικρατήσει μέσα στους εγκεφάλους πολλών Νεοελλήνων. Ας ξεκινήσουμε με κάτι που συνήθως λέγεται και είναι μια απλοποίηση : «το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα». Αυτή η φράση  από μόνη της δεν σημαίνει τίποτα. Πρέπει, πράγματι, να ξεκαθαρίσουμε για ποιο ακριβώς πνεύμα ακριβώς  μιλάμε. Του Επίκουρου  ή του Ηράκλειτου; Του Δημόκριτου ή του Πλάτωνα, που ήθελε να κάψει τα βιβλία του Δημόκριτου; Των στωικών ή των σοφιστών φιλοσόφων που διέφεραν μεταξύ τους έτη φωτός; Της πόλης των Αθηνών ή της Σπάρτης;  Του Σωκράτη ή του Αριστοφάνη που γελοιοποιούσε τον Σωκράτη  συνεχώς;

Όλα μαζί δεν μπορούμε να τα θέλουμε. Πρέπει να επιλέξουμε τι είναι για τον καθένα από εμάς το Αρχαίο Ελληνικό πνεύμα. Και νομίζω ότι κάθε σώφρων άνθρωπος  δεν θα πει «διαλέγω αυτούς και πετάω τους υπόλοιπους», αλλά θα συλλέξει το καλύτερο που ο καθένας από τους παραπάνω έδωσε.

Η ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΟΡΘΟΥ: Η ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΦΡΑΓΚΦΟΥΡΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΣΟΚ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ ’60

 Το παρόν αποτελεί το πρωτο από μια σειρά άρθρων που θα ασχοληθούν με την Σχολή της Φραγκφούρτης και τον πολιτισμικό μαρξισμό (cultural marxism) που αποτελεί την γεννεσιουργό δύναμη πίσω από την κυρίαρχη ιδεολογία σήμερα.

Αναστασίου Γιαννά

Το να διαμορφώσεις νέες κοινωνικές καταστάσεις και να απολακτίσεις τις παλαιότερες, δεν είναι δύσκολη δουλειά .Φθάνει να έχεις στην διάθεσή σου τα εξής:
Α) Ισχυρή χρηματοδότηση.
Β) Ανθρώπους σε καίριες θέσεις που μπορούν να προωθήσουν τις ιδέες σου.
Γ) Καθηγητές πανεπιστημίων έτοιμους να παπαγαλίσουν κάθε νεωτερισμό.

          

«Ένας πλούσιος γέρος (Weill), κερδοσκόπος στο εμπόριο σιταριού, πεθαίνει ανήσυχος για την μιζέρια που υπάρχει στον κόσμο. Στην διαθήκη του αφήνει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό για την δημιουργία ενός ινστιτούτου (η Σχολή της Φραγκφούρτης) που πρέπει να ανακαλύψει την αιτία αυτής της μιζέριας. Φυσικά, αυτή η αιτία είναι ακριβώς ο ίδιος.
Bertolt Brecht , ημερολόγιο εργασίας.

Την δεκαετία του 1960 ξεσπούν εξεγέρσεις νέων στην Αμερική και σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες . Ταυτόχρονα κάνουν την εμφάνισή τους βιβλία που έχουν ως στόχο τους την αλλαγή των ηθών και οι τίτλοι τους πάντα τελειώνουν με την λέξη «απελευθέρωση»: Σεξουαλική απελευθέρωση, θρησκευτική απελευθέρωση, ψυχιατρική απελευθέρωση, κ.λπ. Τι ήταν αυτό το κίνημα; Ποιοι οι στόχοι του; Μήπως ήταν η προεργασία για μία Μαρξιστική επανάσταση; Όχι, τα θέματα του κινήματος δεν ήταν αυτά που απασχολούσαν το προλεταριάτο. Εξάλλου τα κομμουνιστικά κόμματα της εποχής, αποκήρυξαν αυτό το κίνημα ως ξένο σώμα. Μήπως ήταν μία προσπάθεια για την επιστροφή στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα; Όχι φυσικά. Πρέσβευε τις ακριβώς αντίθετες αρχές. Τότε τι πράγματι ήταν;

Ο Vittorio Mathiew καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Toρίνο, στην εισαγωγή του στο βιβλίο του μαθητή του Emanuele Samek Lodovici, Metamorfosi della gnosi¹ (= Η μεταμόρφωση της γνώσης), γράφει:

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ, Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Δημήτρη Μιχαλόπουλου, Ο Εθνικός Διχασμός. Η άλλη διάσταση. Νέα έκδοση εμπλουτισμένη, Αθήνα: Εκδόσεις Πελασγός. Ιωάννης Γιαννάκενας, 2012· 267 σελ. (ISBN: 978-960-522-303-8)

Θεωρητικώς το βιβλίο αυτό αποτελεί επανέκδοση άλλου, που είχε κυκλοφορήσει το 1997· στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για διαφορετικό έργο. Και τούτο, διότι σε αυτήν τη νέα έκδοση περιλαμβάνονται δύο εκτενή κεφάλαια που αφορούν την καταγωγή, τη δράση στην Κρήτη και την αρχή της πολιτικής σταδιοδρομίας στην Αθήνα του Ελευθέριου Βενιζέλου. Τα κεφάλαια αυτά, βασισμένα κυρίως στη μελέτη ανέκδοτων αρχειακών πηγών (κυρίως του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, του «Ιδρύματος Ιστορίας του Ελευθερίου Βενιζέλου και της αντίστοιχης Εθνικής Περιόδου» αλλά και των Κοινοβουλευτικών Αρχείων [Parliamentary Archives] της Μεγάλης Βρεταννίας) ανατρέπουν ριζικώς την εικόνα που έως σήμερα επικρατεί όσον αφορά τον Βενιζέλο ειδικώς και, ευρύτερα, την κρίσιμη περίοδο του Εθνικού Διχασμού των Ελλήνων (1916-1920).

          Συγκεκριμένα:

       Α) Αναφαίνεται η -αινιγματική- καταγωγή του Κυριάκου, πατέρα του Ελευθέριου Βενιζέλου. 
     Β) Διευκρινίζεται ο ρόλος του βρεταννικού παράγοντα στην κοινωνική ανάδειξη και πολιτική ανέλιξη του Ελευθέριου Βενιζέλου.
    Γ) Εξηγείται ότι η αμφίρροπη –και συχνά τουρκόφιλη- στάση του Ελευθέριου Βενιζέλου στην Κρήτη ήταν αποτέλεσμα της εκεί σύγκρουσης του βρεταννικού παράγοντα με τον ρωσικό (τον οποίο εκπροσωπούσε ο πρίγκηπας Γεώργιος της Ελλάδος).

ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΜΟΡΦΟΨΥΧΟΛΟΓΙΑ - ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ

Ζητούμε συγγνώμη για την σύντομη διακοπή αναρτήσεων που προηγήθηκε, αλλά ωφειλόταν σε αιτίες τελείως ανεξάρτητες από τη θέληση μας

                                                                                                                                                  Θεόδοτος

   Αναστασίου  Γιαννά                                                    

                                                                                   Πῶς Πλάτων ἔλεγε τὸν θεὸν ἀεὶ γεωμετρεῖν

                                                                                    Πλούταρχος, Συμποσιακά,Πρόβλημα Β.

Ο Χριστός Γεωμετρεί τη Γη

Κάποιοι νοιώθουν έκπληξη όταν οι πολιτικοί κάνουν τις λεγόμενες «κωλοτούμπες», δηλαδή, αλλάζουν κόμμα από την μια μέρα στην άλλη. Άλλοι πάλι εκπλήσσονται από τις ιδιομορφίες του Rudolf  Ηess  και του  H. Himmler, ή από τις σφαγές του Στάλιν. Αισθανόμαστε αμήχανα, όταν μαθαίνουμε ότι ο υπουργός που ψηφίσαμε, έπαιρνε μίζες. Και  όμως, όλες αυτές οι  εκπλήξεις θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Με ποιο τρόπο, θα  γίνει κατανοητό παρακάτω.

Το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα εισήγαγε μία έννοια με τεράστια φιλοσοφική, μεταφυσική και ανθρωπολογική σημασία : την έννοια της  Μορφής. Οι υλικές μορφές, κατά τον Πλάτωνα, αποτελούν είδωλα ή αντίγραφα των αρχετυπικών μορφών που βρίσκονται στον άυλο κόσμο των Ιδεών. Για τους Πυθαγόρειους, η λέξη Κόσμος σήμαινε τάξη και αρμονία, γι αυτό και ονόμαζαν το σύμπαν, Κόσμο. Aυτές οι  ιδιότητες(τάξη και αρμονία), μπορούν να εκφραστούν μόνον διαμέσου της Μορφής. (Aς σκεφτούμε την γεωμετρία των μορφών μέσα στην φύση: από την νιφάδα του χιονιού, μέχρι τα φύλλα των δένδρων και τα  λουλούδια.) Επίσης μόνον διαμέσου της Μορφής, μπορεί να εκφραστεί και η ιδιότητα που τόσο υμνήθηκε από τον Πλάτωνα, δηλαδή το Κάλλος. Έτσι λοιπόν η α-μορφία είναι το αντίθετο της τάξης, της αρμονίας και του κάλλους. Και άρα και της Καλοκαγαθίας. Εν ολίγοις, όσο περισσότερα μη αρμονικά στοιχεία παρουσιάζει μία μορφή, τόσο περισσότερο αυτή θα τείνει προς το χάος  και την αταξία .Όμως η μορφή είναι απαραίτητη και για ένα άλλο λόγο: ξεχωρίζει την μία ύπαρξη από την άλλη. Οριοθετεί την ψυχική και νοητική οντότητα, και ταυτόχρονα την ‹‹φανερώνει››. Και αυτή είναι μία απαραίτητη προϋπόθεση για τον Πλατωνικό έρωτα : μία ατομικότητα  που  έλκεται προς μία  άλλη διαφορετική ατομικότητα. Εξαιτίας λοιπόν όλων των παραπάνω, οι αρχαίοι έδωσαν μορφή στους θεούς τους μία μορφή που φρόντισαν να διέπεται από κανόνες αρμονίας, οι οποίοι συναποτελούν τη χρυσή τομή.Πράγματι, αν θέλουμε να διακρίνουμε την βαθύτερη πηγή από την οποία πηγάζει μία θρησκεία, πρέπει να κοιτάξουμε την θρησκευτική της τέχνη : Στον Ινδουισμό και τον Βουδισμό συναντάμε τερατόμορφα αγάλματα ή ζωγραφικές αναπαραστάσεις. Αν τώρα κάποιος πει ότι αυτά είναι συμβολισμοί, την απάντηση την δίνει ο Εrnest Renan : Συγκρίνοντας, ο Renan, τη θρησκευτική φαντασία των Ελλήνων με εκείνη των ανατολικών λαών, παρατηρεί πόσο είναι διαφορετικές οι πλαστικές τους ιδιότητες• ειδικότερα επισημαίνει ότι στους θεούς της Ανατολής, «δημιουργημένους πέρα από κάθε αναλογία», η καθαρότητα των μορφών πνίγεται από μία σύνθετη και βαριά τάση προς την αλληγορία :  Η Ινδία - υπογραμμίζει ο Renan - δεν γνωρίζει άλλο μέσο, για να δώσει έμφαση στους θεούς της, από το να στοιβάζει σημεία πάνω σε σημεία, σύμβολα πάνω σε σύμβολα. Αντίθετα, η Ελλάδα, με ανώτερη έμπνευση, τους πλάθει με την δική της φαντασία