ΠΕΡΙ ΕΡΤ: ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣΑΣ, ΚΡΑΤΙΚΟΔΙΑΙΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ...

To παρακάτω κείμενο γράφτηκε από πρώην συμβασιούχο της ΕΡΤ και προσωπικό φίλο κάποιων εκ των συντακτών του Θεόδοτου. Θεωρήσαμε για την δική του επαγγελματική πορεία (καθότι βρίσκεται σε έναν επαγγελματικό χώρο που αριστεροκρατείται) να μην το δημοσιεύσουμε με το όνομα του.  Αν και το μπλογκ μας δεν ασχολείται τόσο με την επικαιρότητα, συστήνουμε στους αναγνώστες μας να διαβάσουν το κείμενο με ιδιαίτερη προσοχή για να καταλάβουν τι γινόταν όλα αυτά τα χρόνια στην ΕΡΤ...

                                                                                                                                     Θεόδοτος

Γράφει ο Πρώην Συμβασιούχος

Υπήρξα πρώην συμβασιούχος της ΕΡΤ, στον τομέα της παραγωγής (δηλαδή δεν έσπρωχνα χαρτιά σε κάποιο γραφείο) για αρκετά χρόνια και τυγχάνει να γνωρίζω μέρος του τι γινόταν για δεκαετίες σε αυτό το «μαγαζί» . Ανήκω σε αυτή την κατηγορία συμβασιούχων που αποφάσισε να αλλάξει τη ζωή του αντί να συνεχίσει να παραμένει ως συμβασιούχος με την ελπίδα μονιμοποίησης και σήμερα μάλλον τα γεγονότα δείχνουν να δικαίωσαν αυτή την απόφασή μου.

Αφού σας περιέγραψα τα βασικά για εμένα, ας πάμε τώρα στα περί ΕΡΤ. Όταν άκουσα την απόφαση κλεισίματος της δεν ήξερα τι θα έπρεπε να νοιώσω. Από τη μία είπα «επιτέλους αυτό το καρκίνωμα απεκολλήθηκε από τη σάρκα του ελληνικού λαού», από την άλλη η σκέψη μου πήγε σε κάποια άτομα που γνώρισα τα χρόνια που δούλευα εκεί και χάνανε τη δουλειά τους. Άτομα που δεν άνοικαν ούτε στους συριζοπασόκους συνδικαλιστές, ούτε στους χαραμοφάηδες που έβαλε το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 80, ούτε στους «ειδικούς συμβούλους» με τους σχιζοφρενικούς μισθούς, ούτε στους αλητοδημοσιογράφους που έχουν κάνει επάγγελμα την παραπληροφόρηση και τη μαρξιστική πλύση εγκεφάλου των Ελλήνων.

Πολλοί φίλοι και γνωστοί λοιπόν γνωρίζοντας το παρελθόν μου στην ΕΡΤ θέλησαν να μάθουν την άποψη μου για το θέμα. Οι μισοί ούρλιαζαν περί «φασισμού» της κυβέρνησης, οι άλλοι μισοί χαίρονταν που δεν θα ξαναπληρώσουν το ευτελές ποσό προς ΕΡΤ στο λογαριασμό της ΔΕΗ. Μεταξύ αυτών που ρώτησαν την αποψη μου είναι και ένας εκ των συντακτών του Θεόδοτου. Λοιπόν, επειδή είναι πολλά αποφάσισα να τα γράψω. Τα όσα θα διαβάσετε παρακάτω είναι τα όσα έμαθα και άκουσα δουλεύοντας για χρόνια στην ΕΡΤ, δεν ειναι ολόκληρη η ιστορία και πιστεύω πως από τα όσα θα διαβάσετε εδώ γίνονταν εκεί μέσα ΠΟΛΥ χειρότερα, αλλά επειδή πάντα ήμουν άτομο που «κοίταζε τη δουλεία του» ουδέποτε αποφάσισα να εμβαθύνω στα όσα λέγονταν, έπειτα επειδή είχα και τη στάμπα του «φασίστα» (δηλ. του μη-αριστερού στη μαρξιστική ορολογία, συχνά τις πολύ χοντρές κομπίνες μου τις αποκρύβαν επειδή αφορούσαν σχεδόν πάντα και τους αριστερούς συνδικαλιστές, από αυτούς που ουρλιάζουν σήμερα στα κανάλια για το «δίκιο» τους και το «ψωμάκι» τους που χάσανε). Επίσης οι διάφορες ανέκδοτες ιστορίες που έχω ακούσει και περιγράφουν με γλαφυρό τρόπο τι γινόταν μέσα στην ΕΡΤ είναι πρακτικά αδύνατο να καταγραφούν σε ένα άρθρο, χρειάζονται μάλλον πολυσέλιδο έργο χωρισμένο σε τόμους...

ΤΑ ΜΕΙΚΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ: ΕΝΑ ΝΕΟΓΝΩΣΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ

γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

παλαιό γυμνάσιο θηλέων

Σε όλα τα επιστημονικά εργαστήρια εφαρμόζεται η ακόλουθη μέθοδος: Όταν θεωρείς ότι δύο ζωντανοί οργανισμοί είναι όμοιοι μεταξύ τους, τους τοποθετείς μέσα σε ένα περιβάλλον που τους παρέχει τα ίδια συστατικά θρέψης, τις ίδιες συνθήκες θερμοκρασίας και πιέσεως, το ίδιο οξυγόνο κλπ. Δηλαδή, η ποιότητα και η ποσότητα των εξωτερικών στοιχείων που παρέχονται για την ανάπτυξη δύο οντοτήτων, εξαρτάται από μία βασική θεώρηση: Εάν δεχόμαστε ότι αυτές οι δύο οντότητες είναι όμοιες ή διαφορετικές. Φυσικά, ανάγκη θρέψης δεν έχει μόνον η βιολογική υπόσταση μιας οντότητας αλλά και η ψυχική και πνευματική της υπόσταση που χρειάζεται άυλες τροφές. Ποιος λοιπόν, μετά την οικογένεια, παρέχει αυτές τις τροφές στα παιδιά; Το σχολείο φυσικά. Αναφερόμαστε στα γυμνάσια και τα λύκεια, διότι στα δημοτικά σχολεία η συνύπαρξη αγοριών και κοριτσιών δεν αποτελεί πρόβλημα, διότι λόγω της ηλικίας δεν έχουν ακόμη διαμορφωθεί συμπεριφορές, ανάγκες και τάσεις, έντονα διαφορετικές. Ακριβώς σε αυτή τη λέξη εστιάζεται το πρόβλημα: Διαφορετικές οντότητες.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

Αυτές τις ημέρες σκεφτόμουν τι θα απαντούσα, αν κάποιος με ρωτούσε  τι ήταν αυτό που ξεχώριζε τους Έλληνες, πριν σαράντα χρόνια, από τους άλλους λαούς. Ίσως η  παιδεία  και το μορφωτικό τους επίπεδο; Δεν θα το έλεγα. Μήπως η ευγένεια τους; Ούτε αυτό. Η συναισθηματική θερμότητα τους; Αυτό το χαρακτηριστικό το συναντούμαι και σε άλλους νότιους πληθυσμούς. Και όμως, είχαν κάτι, που αν και είναι δύσκολο να το προσδιορίσεις με ακρίβεια, τους έκανε πολύ διαφορετικούς από τους άλλους λαούς, στα μάτια ενός ευαίσθητου παρατηρητή. Προσπαθώντας λοιπόν να εντοπίσω και περιγράψω αυτό το χαρακτηριστικό, το ονόμασα: ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΒΑΘΟΥΣ. Ναι, αυτή η ιδιόμορφη αίσθηση είναι που έκανε τον Έλληνα διαφορετικό. Όταν συζητάς με έναν Άγγλο, έναν Ιταλό, ή ένα Γερμανό, σου δημιουργούν την εντύπωση ότι ζουν σε ένα «επίπεδο κόσμο», ή αν θέλετε, είναι σαν να βρίσκονται μέσα σε ένα πίνακα ζωγραφικής ο οποίος δεν έχει χρωματική προοπτική (βάθος). Εκείνη την συγκεκριμένη και ταυτόχρονα απροσδιόριστη αίσθηση, που μας δημιουργεί η θέα της θάλασσας μακριά στον ορίζοντα, εκεί που χάνονται τα κύματα, οι ξένοι την έχουν μόνον όταν αντικρίζουν αυτήν την εικόνα. Ο Έλληνας αυτή την αίσθηση  την είχε για καθετί, τον συνόδευε στην καθημερινή ζωή του. Για τον ευρωπαίο τα πάντα συντελούνται «εδώ και τώρα». Αυτοί, όταν παρατηρούν αυτό «που υπάρχει», δεν μεταθέτονται σε κάτι άλλο που σχετίζεται με αυτό αλλά το  ξεπερνά. Αντίθετα, όταν ο Έλληνας, για παράδειγμα, συναντούσε τον φίλο του, δεν τον συναντούσε «τώρα», ήταν «ο από πάντα φίλος», ήταν η ίδια «η φιλία» που ήλθε να τον συναντήσει. Όταν ο  Έλληνας έβλεπε τις ροδιές μέσα στο περιβόλι του, δεν έβλεπε τις ροδιές που φύτεψε πριν κάποιο καιρό. Αντίκριζε τα παιδιά που η πανάρχαια  ροδιά γέννησε και εναπόθεσαι στο περιβόλι του. Όταν ο παππούς έλεγε στον εγγονό του να «είσαι  πάντα  φιλότιμος», δεν του έλεγε αυτό που απαιτούσε η ηθική ή η κοινωνία, αλλά αυτό που γνώριζε ότι αποτελεί αξία από πολύ παλιά, τόσο παλιά που και ο ίδιος δεν θυμόταν πότε και που.

Η ΑΝΑΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

γράφει ο Ιωάννης  Αυξεντίου   

    "Όσοι απομείναμε πιστοὶ στην παράδοση, όσοι δεν αρνηθήκαμε το γάλα που βυζάξαμε, αγωνιζόμαστε, άλλος εδώ, άλλος εκεί, καταπάνω στην ψευτιά. Καταπάνω σ᾿ αυτοὺς που θέλουνε την Ελλάδα ένα κουφάρι χωρὶς ψυχή, ένα λουλούδι  χωρὶς μυρουδιά. Κουράγιο, ο καιρὸς θα δείξει ποιος έχει δίκιο, αν και δε  χρειάζεται ολότελα αυτὴ η απόδειξη."

                                                                  Φώτης Κόντογλου  
                    

Σε αυτό το μπλογκ έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στο γεγονός ότι ο γηγενής πληθυσμός αυτής της χώρας ,σε  κάποιο  ποσοστό, το  μέγεθος του οποίου είναι απροσδιόριστο, αλλά πάντως δεν είναι ευκαταφρόνητο, έχει υποστεί σοβαρή αλλοίωση στην αρχετυπική απεικόνιση του ψυχικού του εικονοστασίου. Έτσι, δεν θυμίζει  σε τίποτα ότι προέρχεται από εκείνη την Παράδοση  που ο Φώτης Κόντογλου είχε αποκαλέσει: Η πονεμένη ρωμιοσύνη: «Οι λαοί που ζούνε με πόνο και με πίστη τυπώνουνε πιο βαθειά τον χαραχτήρα τους στον σκληρό βράχο της ζωής, και σφραγίζονται με μια σφραγίδα που δεν σβήνει από τις συμφορές κι από τις αβάσταχτες καταδρομές, αλλά γίνεται πιο άσβηστη. Με μια τέτοια σφραγίδα είναι σφραγισμένη η Ρωμιοσύνη. Τα έθνη που ξαγοράζουνε κάθε ώρα της ζωής τους με αίμα και μ' αγωνία, πλουτίζονται με πνευματικές χάρες που δεν τις γνωρίζουνε οι καλοπερασμένοι λαοί. Αυτοί απομένουνε φτωχοί από πνευματικούς θησαυρούς κι από ανθρωπιά, γιατί η καλοπέραση κάνει χοντροειδή τον μέσα άνθρωπο. Ενώ ο πόνος κατεργάζεται τους λαούς και τους καθαρίζει, όπως καθαρίζεται το χρυσάφι με φωτιά μέσα στο χωνευτήρι. Για τούτο η δυστυχισμένη Ρωμιοσύνη στολίστηκε με κάποια αμάραντα άνθη, που δεν τ' αξιωθήκανε οι μεγάλοι κι οι τρανοί λαοί της γης.» Σε πόσους αλήθεια νέο-Έλληνες ταιριάζει αυτή η περιγραφή; Μήπως σε αυτούς που ψήφισαν τον Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι μάλλον πρέπει να είναι  απόγονοι…του Αχιλλέα; μήπως σε αυτούς που ψήφισαν τον Καμίνη στην Αθήνα, μάλλον απόγονοι του… Οδυσσέα; ή σε αυτούς που δίνουν το 20% στον Τσίπρα, μάλλον απόγονοι…του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ

γράφει ο Θεόδωρος  Λάσκαρης

                           

   ‘’… Η  ήττα του γνωστικισμού στους κύκλους της διανόησης  είναι ένα  εντυπωσιακό  παράδειγμα της ικανότητας της αριστοκρατικής κουλτούρας κατά την ύστερη Αρχαιότητα να αναχαιτίσει ένα κίνημα που έναν αιώνα  νωρίτερα φαινόταν να οδηγεί στην πλήρη προδοσία των διανοούμενων."  Peter Brown, Ο Κόσμος της Ύστερης Αρχαιότητας.

Αποφασίσαμε να κάνουμε μία σύνοψη της πολιτικής έκφρασης του νέο-γνωστικού ρεύματος, προσθέτοντας και στοιχεία που αφορούν την πολιτική ιστορία των μουσουλμανικών χώρων, έτσι ώστε να υπάρχει μία πλήρης εικόνα ενός τρομακτικού παγκόσμιου φαινομένου, το οποίο άλλαξε εκ θεμελίων το πολιτισμό μεγάλου μέρους του πλανήτη, και που η επίσημη ιστοριογραφία αρνείται πεισματικά να περιγράψει και να φανερώσει.

                               Ο   ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΣ  ΕΙΣΒΑΛΕΙ  ΣΤΗ  ΔΥΣΗ

Δεν θα αναφερθούμε διεξοδικά στις πρώιμες φάσεις του γνωστικισμού, όταν δηλαδή το 70 μ.χ. μετά την καταστροφή του Ναού του Σολομώντος από τους Ρωμαίους, μία ομάδα ραβίνων αποσκίρτησε από τον παραδοσιακό Ιουδαϊσμό, αναγνωρίζοντας πλέον ως αληθινό θεό  μόνον τον Εωσφόρο, ξεκινώντας έτσι το έργο της διαμόρφωσης του κόσμου σύμφωνα με τις επιταγές της νέας τους πίστης. Eίναι γνωστές οι διαδρομές του Γνωστικισμού στην ελληνιστική περίοδο, όταν έλαβε επιδράσεις από διάφορα φιλοσοφικά –μεταφυσικά ρεύματα, τόσο του ελληνικού κόσμου όσο και της ανατολής, καταλήγοντας έτσι σε ένα συγκρητιστικό θρησκευτικό κίνημα, που τον μεσαίωνα θα  λάβει και χριστιανικές αποχρώσεις. Πράγματι ήταν στην μεσαιωνική εποχή που οι γνωστικές σέχτες των Καθαρών, Βογομίλων, Παυλικιανών κλπ προτάσσουν με έντονο τρόπο κομμουνιστικές και αναρχικές πολιτικές θεωρίες. Τελικά, το 1500 ο Γνωστικισμός επιτυγχάνει την πρώτη μεγάλη νίκη του, αφού εισέβαλε μέσα στον θεσμοθετημένο χριστιανισμό με την δημιουργία του πουριτανικού κινήματος από τον Ιωάννη Καλβίνο.

ΟΙ ΝΕΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΙΣΑΓΟΥΝ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

γράφει ο Ιωάννης  Αυξεντίου

Με μεγάλη μας χαρά και υπερηφάνεια, σας αναγγέλλουμε  τις  νέες  επιτυχίες της Ιουδαϊκής ψυχιατρικής. Είναι  εξάλλου γνωστό, ότι οι Ιουδαίοι ψυχίατροι εφευρίσκουν, συγγνώμη, ανακαλύπτουν ήθελα να πω, ασθένειες που οι άλλοι ανίκανοι ψυχίατροι  αδυνατούν ακόμη και να  φανταστούν. Όμως τα επιτεύγματα τους δεν είναι μόνον στο πεδίο της ψυχιατρικής. Είναι και στο πεδίο της γλώσσας, μια  που  την  ικανότητα τους στην λέξη-πλασία θα την ζήλευε ακόμη και ο Όμηρος. Αρχίζουμε λοιπόν την παρουσίαση των πιο βασικών ψυχιατρικών ασθενειών όπως αυτές περιγράφονται από τους  πεφωτισμένους Ιουδαίους ψυχιάτρους.

ΟΜΟΦΟΒΙΑ: Αυτή η επάρατος και βαριά νόσος ανακαλύφθηκε από τον εβραίο ψυχοθεραπευτή George Weinberg. Τα άτομα που έχουν την ατυχία να προσβληθούν από αυτή, νοιώθουν ταραχή και φόβο όταν αντικρίζουν έναν gay. Είναι ο φόβος για τον  πουστ… Μιλάμε  ότι μόλις δουν κάποιον τέτοιον, το βάζουν στα πόδια, τρέχουν και δεν φτάνουν. Απίστευτο πράγμα. Η προτεινόμενη θεραπεία: Αν, ω μη γένοιτο, πάσχετε από αυτό το σύνδρομο, υπάρχουν δύο ειδών θεραπείες. Η πρώτη είναι ριζική και σύντομη, η δεύτερη απαιτεί περισσότερο χρόνο. Η πρώτη θεραπεία: μπορείτε να παρακαλέσετε ένα φίλος σας , να σας βοηθήσει, ρε παιδί μου, να δώσει ένα χεράκι τέλος πάντων, ώστε να γίνεται και εσείς gay, όποτε όλοι οι φόβοι θα εξαφανιστούν. Η δεύτερη θεραπεία βασίζεται στο καλό παράδειγμα. Δηλαδή, εστιάζεται τη σκέψη σας στο γεγονός ότι ένας  εγχώριος παχύσαρκος υπουργός άμυνας, είχε διορίσει για γραμματέα του έναν εβραίο πουστ… Εστιάζοντας τη σκέψη σας πάνω σε αυτό, θα απαλλαχτείτε συν τω χρόνω  από κάθε ανησυχία και ενδοιασμό. Βέβαια, πρέπει να επισημάνουμε το γεγονός ότι επειδή ετυμολογικά η λέξη ομοφοβία δηλώνει τον φόβο για τον όμοιο, αυτό υποδηλώνει ότι αυτοί που φοβούνται τον  gay είναι και οι ίδιοι, ασυνείδητα, gay. Δηλαδή έχουμε ασυνείδητους  πουστ… που φοβούνται τους συνειδητούς πουστ… Τι να πω, μπερδεύτηκα, ας αφήσουμε την επίλυση του προβλήματος σε κανένα εβραίο ψυχαναλυτή.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΡΩΣΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

Η ομιλία του Δημήτρη Μιχαλόπουλου στην Παλαιά Βουλή, στις 16 Μαΐου 2013, με την ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου του "Με τον Σταυρό του Αγίου Ανδρέα. Ο Καποδίστριας, ο Κολοκοτρώνης και η Ελευθερία των Ελλήνων, 1800-1834"

Κυρίες και Κύριοι,

το εξώφυλλο του βιβλίου

          Ξέρετε, οποιοσδήποτε ανεβαίνει σε βήμα για να μιλήσει σε εκδήλωση όπως η σημερινή αντιμετωπίζει δίλημμα: Τι πρέπει να κάνει;

Να προσπαθήσει να κερδίσει τις καρδιές των ακροατών; Ή, αντίθετα, να πει την αλήθεια αδιαφορώντας για τις συνέπειες;

          Ως γνωστόν, η επιλογή των πολιτικών ανδρών σταθερώς είναι η πρώτη· και, όταν τώρα αναφέρομαι σε «πολιτικούς», δεν εννοώ μόνο τους τωρινούς, εδώ, στη δική μας χώρα, αλλά και σε προσωπικότητες μεγάλου διανοητικού και ηθικού διαμετρήματος, οι οποίοι όμως απέκρυψαν μεγάλα κομμάτια της πραγματικότητας, προκειμένου να ενωθούν με τον Λαό τους και να γίνουνε η ψυχή του. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, εγώ δεν είμαι πολιτικός· ή, αν προτιμάτε, προσπαθώ μεν να είμαι  πολιτικός αλλά του στυλ που καθιέρωσαν ο  Πλάτωνας π.χ. και ο Αριστοτέλης· με άλλα λόγια, θεωρώ ότι το Κράτος και η Κοινωνία οφείλουν, πριν και πάνω από όλα, να εκπαιδεύουνε τον Λαό – και, κατά συνέπεια, εκείνο που αδηρίτως προέχει είναι η ανακάλυψη και προβολή της Αλήθειας. Εν ολίγοις, μας χρειάζονται όχι δημαγωγοί αλλά Δάσκαλοι· και τον ρόλο του Δασκάλου θα αναλάβω για λίγο, εδώ και τώρα, και εγώ.

          Το τι γίνεται, το ακούσαμε στο μήνυμα του Αλέξανδρου Ντούγκιν. Εγώ, δεδομένου ότι συμφωνώ με αυτά, θα σας το κάνω λιανά, διότι παντού και πάντοτε η Αλήθεια ελευθερώνει:  γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς. Θα αρχίσω λοιπόν με τέσσερις διαπιστώσεις των αντιπάλων μας, δηλαδή των φιλελεύθερων και πλουτοκρατικών Δυνάμεων του Δυτικού κόσμου, που μας έχουνε φέρει σήμερα στην τραγική κατάσταση που όλοι μας βιώνουμε: