ΕΙΣΑΙ ΜΙΖΕΡΟΣ ΔΙΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ !

Το παρόν άρθρο έχει εμπνευσθεί από το άρθρο THE SUPERHERO AS A REACTIONARY ARCHETYPE του alternative right.

Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν

Είναι το αγαπημένο σλόγκαν των αντιδραστικών, πρώτη τους παρουσία στην λογοτεχνία ήταν στο πρόσωπο του Σκάρλετ Πιμπερνέλ o οποίος ήταν επίσης και ο πρώτος υπερήρωας. Έκρυβε για ανάγκη προστασίας την ταυτότητα του και κυρίως έκρυβε για τον ίδιο λόγο την ανωτερότητά του, σε αυτήν τη περίπτωση πνευματική, φορώντας μάσκα και ήταν ανίκητος στη μάχη με ξίφος. Εχθρός του ήταν η διεφθαρμένη γαλλική κυβέρνηση των δημοκρατικών, εξισωτιστών (egaliterians) που κυνηγούσαν και φτωχούς και ευγενείς. Είναι ουσιαστικά η εικόνα του αριστοκράτη που επιβιώνει σε ένα δημοκρατικό καθεστώς και ως σωστός αριστοκράτης πολεμάει για το καλό όλων. Η εικόνα αυτή με δυσκολία μπόρεσε να γίνει εκμεταλλεύσιμη από τους δημοκράτες. Ο λόγος  που ο Σούπερμαν (υπεράνθρωπος) αναγκάζεται να δουλεύει και να μειώνει τον εαυτό διαδίδοντας τον αμερικανισμό και κυνηγώντας όσους είναι ενάντια της «πατρίδας» του δε μπορεί απλά να εξηγηθεί, για αυτό και δεν εξηγείται.

ΕΝΑ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΟ ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ

Εκ μέρους του Θεόδοτου ζητούμε συγγνώμη για την καθυστέρηση ανάρτησης νέου άρθρου. Υπήρχαν κάποια ζητήματα με τη σχηματοποίηση του διαγράμματος που ως φαίνεται και παρακάτω δεν ξεπεράστηκαν πλήρως. Παρόλα αυτά νομίζουμε πως η ουσία του άρθρου γίνεται εύκολα κατανοητή.

Γράφει  ο  Ιωάννης Αυξεντίου                    

                                                                                

Πως  θα  πάει  η  μέρα, από το πρωί φαίνεται: Ο Πλωτίνος, τον 3^ο αιώνα μΧ, θεώρησε σκόπιμο να αφιερώσει μία ολόκληρη  πραγματεία ''εναντίον των γνωστικών''. Εάν αυτό το θρησκευτικό-φιλοσοφικό κίνημα ήταν μία αμελητέα υπόθεση, σίγουρα δεν θα τον απασχολούσε σε τέτοιο βαθμό. Όμως  ο  μεγάλος  Πλατωνικός φιλόσοφος  διέβλεψε τον κίνδυνο που έκρυβε για τον δυτικό πολιτισμό,  ο  πρωτοεμφανιζόμενος  όφις.

Για να κατανοήσουμε την φύση αυτού του γνωστικού όφεως, πρέπει να  δούμε ποια ήταν η αντίληψη του για τον Κόσμο. Πριν όμως,  να  παρουσιάσουμε την εικόνα που είχε για τον κόσμο η αρχαία κοσμολογία. Για τους Πυθαγόρειους, η λέξη Κόσμος, σήμαινε  την τάξη και την αρμονία  της δημιουργίας. Έτσι  λοιπόν, για τους αρχαίους φιλοσόφους η Δημιουργία ήταν: «…ο Θείος ούτος κόσμος, πλήρης  κάλλους, εκτεινόμενος από της κορυφής της ουρανίας  αψίδος μέχρι των εσχάτων της γης, ο συντηρούμενος υπό της  αφθάρτου  Προνοίας του θεού…» Αλλά και για την Χριστιανική  Θεολογία  ο κόσμος αποτελεί  Θεία δημιουργία :« επειδή δι' αυτού [του Χριστού] εκτίσθησαν τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι· τα πάντα δι' αυτού και εις αυτόν εκτίσθησαν·» (Απ.Παύλου, Κολ. 1:16). Αντιθέτως, για τους γνωστικούς, ο κόσμος είναι ένα ατελές και σκοτεινό δημιούργημα, που δεν προέρχεται από την Θεία θέληση αλλά από την επιθυμία ενός  κατώτερου δημιουργού . Εδώ όμως βρίσκεται το πιο κρίσιμο σημείο της όλης υπόθεσης: ο κόσμος, η δημιουργία, δεν είναι ατελής επειδή  κάτι δεν λειτουργεί  σωστά στους κοσμικούς νόμους, αλλά  διότι  ο δημιουργός του κόσμου δεν επέτρεψε την εκπλήρωση του Ιουδαϊκού οράματος, της Ιουδαϊκής βασιλείας: ήταν, βλέπετε, ραβίνοι οι πρώτοι θεωρητικοί του γνωστικισμού, ραβίνοι που αποσκίρτησαν από την θρησκεία τους, μετά την καταστροφή του ναού του Σολομώντος από τους Ρωμαίους.

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ, Η ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΙΔΙΩΤΕΣ

Γράφει ο  Θεόδωρος  Λάσκαρης

Είναι κάτι που κάνει εντύπωση: Αν σταματήσετε στο δρόμο εκατό ανθρώπους και συζητήσετε μαζί τους για θέματα υπαρξιακά, ηθικά και κοινωνικά, θα λάβετε εκατό διαφορετικές γνώμες. Όπως λέει η λαϊκή ρήση: ''ό,τι κατεβάσει η κούτρα τους''… Ο καθένας ζει μέσα στον δικό του μικρόκοσμο, τον οποίο διαμορφώνει ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του και τις παραστάσεις που αποτυπώνονται στην ψυχονοητική σφαίρα του, παραστάσεις που προσλαμβάνει από τα μέσα ενημέρωσης, από τα βιβλία ή από τον περίγυρο του. Μέσα λοιπόν από αυτό το χάος διαφορετικών και αντικρουόμενων παραστάσεων–πληροφοριών, αλλά και μέσα από το προσωπικό εσωτερικό χάος, θα αναδυθεί ο ''ιδιώτης'': αυτός δηλαδή, που δεν βρίσκεται σε βαθιά Κοινωνία με τους άλλους, και  που, ακόμη πιο σημαντικό, δεν είναι Κοινωνός μιας αντικειμενικά ανώτερης διάστασης, η οποία να καθορίζει και να εμπνέει την ζωή του.

ΗΘΩΝ ΚΑΙ ΕΘΙΜΩΝ ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ

Αρκετοί από τους συντάκτες του Θεόδοτου έχουν έντονες διαφωνίες όσον αφορά το Β' μέρος του παρόντος άρθρου, παρόλα αυτά, το άρθρο στιγματίζει κάποιες ακραίες συμπεριφορές που παρουσιάζονται στο οικολογικό και φιλοζωϊκό κίνημα και για αυτό και δημοσιεύεται.

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Α

Η  ΚΑΥΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

Υποθέτω την απορία των αναγνωστών μας: γιατί ένα ιστολόγιο που η κύρια ασχολία του είναι τα ζητήματα πολιτικής φιλοσοφίας και πολιτισμού, αποφάσισε να ασχοληθεί με ένα θέμα στενά θρησκευτικό; 

Η απάντηση μου έχει δύο σκέλη: Α) Εάν κάποιος παρατήρησε, με πόση θέρμη συγκεκριμένα τηλεοπτικά κανάλια υποστήριξαν την εφαρμογή της καύσης των νεκρών στην Ελλάδα, τότε αμέσως θα σκέφθηκε ότι…''κάποιο λάκκο έχει η φάβα'' Β) Οι θρησκευτικές παραδόσεις είναι άμεσα συνδεδεμένες με την πολιτισμική ζωή μιας κοινωνίας, και άρα την επηρεάζουν καίρια.

Ως πρώτη, γενική αιτία, για την υποστήριξη της πρακτικής της καύσης των νεκρών από τα μέσα του συστήματος, μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι αυτή πηγαίνει ενάντια στην θρησκευτική και πολιτισμική παράδοση του τόπου μας, και άρα, ως αντι-παραδοσιακή πράξη αντιμετωπίζεται ευμενώς από το μεταμοντέρνο καθεστώς.

Τώρα όμως ας δούμε, εν συντομία, ποιοι ήταν αυτοί που πρώτοι στην Ευρώπη θέλησαν να προωθήσουν την πρακτική της καύσης των νεκρών, και από το βιογραφικό τους νομίζω ότι θα εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα.