ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΣΚΑΪ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

 

Δεν ξέρω εάν το γνωρίζατε, αλλά στην Αθήνα, εδώ και καιρό, έχει ανοίξει μία σπουδαία φιλοσοφική σχολή, της οποίας το βασικό πρόγραμμα σπουδών, αποτελείται από όλα τα ρεύματα του φιλελευθερισμού, δηλαδή το οικονομικό, το φιλοσοφικό, και το κοινωνικό. Τα μαθήματα παραδίδονται εξ αποστάσεως, όπως εξάλλου συμβαίνει με πολλά σύγχρονα “πανεπιστήμια”. Ο “διευθυντής” και “πρύτανης” της “σχολής” ονομάζεται Αλαφούζος. Δεν γνωρίζω (και άρα δεν το υιοθετώ), εάν το επίθετο του έχει κάποια  σχέση  με όσα διάβασα στο εβραϊκό περιοδικό “Χρονικά”, τεύχος Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2010, σελίδα 8: «….υπάρχουν πολλά εβραϊκής προέλευσης προσωπικά ονόματα, όπως Σαμπάτης (Σαμπεθάι), Αβράμης (Αβραάμ), δάβος (δαβίδ), Αρώνης (Ααρών), Λεβής (Λεβύ) καθώς και Μπενιζέλος (Μπεν Ζελόν), ίσως και Αλαφούζος. Φυσικά πολλά από τα προαναφερθέντα ονόματα δεν χρησιμοποιούνται πλέον ως προσωπικά, έχουν όμως επιβιώσει σε επώνυμα…». Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και εάν το επίθετό του δεν έχει σχέση με τα  παραπάνω,  υπάρχει  η  παροιμία που λέει: άλλος έχει τ’ όνομα (ή τη φήμη) και άλλος τη χάρη…

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΣΙΜΕΝΤΟΛΙΘΟΥΣ ΣΤΗ ΛΑΣΠΗ Ή ΑΛΛΙΩΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΥΛΛΑ ΣΤΗ ΧΑΡΥΒΔΗ...

 

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Έτυχε μια μέρα, να παρακολουθήσω στην τηλεόραση κάποιες συνεντεύξεις των γενικών γραμματέων του ΚΚΕ, της πρώην δηλαδή της Παπαρήγα και του νυν δηλαδή του Κουτσούμπα. Ενώ λοιπόν παρακολουθούσα αυτούς τους δύο πολιτικούς να μιλούν, μου ήλθε στο μυαλό η ιδέα να προσπαθήσω να αισθανθώ με τι θα μπορούσα να παρομοιάσω τη μορφή τους (με τον όρο Μορφή δεν αναφέρομαι μόνον στη φυσική τους εικόνα αλλά και στη Μορφή της “οντολογικής τους ουσίας”). Σχεδόν αμέσως λοιπόν μου ήλθε στο μυαλό η εικόνα ενός τσιμεντόλιθου... Ήταν σαν να έβλεπα δύο τσιμεντόλιθους με γυαλιά.

Διερωτήθηκα γιατί μου δημιούργησαν αυτή την αίσθηση και τότε ανακάλεσα στην μνήμη μου τις φράσεις του Γάλλου διανοούμενου René Guénon, όταν περιέγραφε τα στάδια της πολιτικής και ιδιαίτερα της πνευματικής εκτροπής της Δύσης. Έγραφε λοιπόν: «Η αντιπαραδοσιακή δράση έπρεπε ταυτοχρόνως να στοχεύσει αφ' ενός στο να αλλάξει τη γενική νοοτροπία και αφ' ετέρου στο να καταστρέψει όλα τα παραδοσιακά καθεστώτα της Δύσεως. Η εργασία λοιπόν που έγινε για την εκτροπή της νοοτροπίας φαίνεται πως  πραγματικά έχει ουσιωδέστατο χαρακτήρα, διότι απ' αυτήν εξαρτώνται οπωσδήποτε όλα τα άλλα. Επομένως, με αυτό το ζήτημα θα πρέπει να ασχοληθούμε ιδιαιτέρως. Είναι σαφές [βέβαια] ότι  αυτό το έργο δεν μπορούσε να γίνει μονομιάς· προξενεί μεγάλη κατάπληξη όμως η ταχύτητα με την οποία οι Δυτικοί έφθασαν σε σημείο να ξεχάσουν το κάθε τι που τους συνέδεε με την ύπαρξη ενός παραδοσιακού πολιτισμού. Αν αναλογιστούμε, την όσον αφορά το Μεσαίωνα, πλήρη έλλειψη κατανόησης που, από κάθε άποψη, χαρακτήρισαν τον 17ο και τον 18ο αιώνα, είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι μία τόσο πλήρης και τόσο απότομη μεταβολή δεν ήταν δυνατόν να έγινε αυτόματα και με φυσικό τρόπο. Οπωσδήποτε, στην αρχή το άτομο έπρεπε κατά κάποιο τρόπο ν' αναχθεί στον ίδιο τον εαυτό του· και, όπως εξηγήσαμε, αυτό ήταν κυρίως το έργο του ορθολογισμού, στα πλαίσια του οποίου δεν αναγνωρίζονται στο [ανθρώπινο] ον ούτε ικανότητες υπερβατικής τάξεως ούτε [φυσικά] η δυνατότητα αξιοποίησης τέτοιων ικανοτήτων.. 

CARL SCHMITT: ΚΡΑΤΟΣ, ΜΕΓΑΛΟΣ ΧΩΡΟΣ, ΝΟΜΟΣ

Ιταλική έκδοση Adelphi.
Επιμέλεια του Giovanni Gurisatti.
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου.

Πολύ καιρό πριν  να επινοηθεί ο απλοϊκός όρος 'παγκοσμιοποίηση', ο Carl Schmitt προέβλεψε, με προφητική διαύγεια, πως η οικουμενικότητα της άγγλο-αμερικανικής ηγεμονίας επρόκειτο να διαγράψει κάθε χωρική διαφοροποίηση και ποικιλία, εντός ενός 'ενιαίου κόσμου' πλήρως διαχειριζόμενου από την τεχνική και από τις διεθνικές οικονομικές στρατηγικές και υποκείμενο σε ένα είδος 'διεθνούς αστυνόμευσης'. Ένας κόσμος χωρικά ουδέτερος, χωρίς διαχωριστικά και αντιθέσεις και επομένως χωρίς πολιτική. Για τον  Schmitt αυτό θα ήταν όχι ο καλύτερος, άλλα ο χειρότερος των δυνατών κόσμων, ξεριζωμένος από τα γήινα θεμέλια του. 

Αντιθέτως, ο Schmitt πιστός στη δίκαιη Tellus Mater ('μητέρα της γης'), ακολουθεί την ιδέα ότι δεν μπορεί να υπάρχει παγκόσμια Ordnung (τάξη) χωρίς Ortung (εντοπισμό), δηλαδή χωρίς μία επαρκώς διαφοροποιημένη υποδιαίρεση του χερσαίου χώρου. Μία υποδιαίρεση που υπερβαίνει όμως τον εδαφικό περιορισμό των παλαιών κλειστών εθνικών κρατών, για να φθάσει στην «αρχή των μεγάλων χώρων». Τη μόνη αρχή σε θέση να δημιουργήσει  ένα νέο Ius gentium  στου οποίου το ιδανικό κέντρο  θα έπρεπε  να τεθεί η αρχαία γη της Ευρώπης, το αυθεντικό Κατέχον ενάντια στον 'Αντίχριστο' της πλανητικής ομοιομορφίας στο όνομα του ενός ‘άρχοντα του κόσμου’ (δηλ.των ΗΠΑ). 

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Τα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα της σύγχρονης εποχής δεν θα βρουν λύση, εάν δεν επιστρέψουμε στην "αλήθεια των πραγμάτων".

Άρθρο του Francesco Lamendola

Μετάφραση-επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου

Adaequatio rei et intellectus, που σημαίνει: "προσαρμογή του πράγματος και της νόησης" (δηλαδή, μία πρόταση είναι αληθής όταν η νόηση συλλαμβάνει στην πραγματικότητα αυτό που όντως υπάρχει σε αυτή και όχι κάτι άλλο). Με αυτή τη φράση, ο Πέρσης φιλόσοφος Αβικέννας θέλησε να συνοψίσει την αριστοτελική θεωρία για την αλήθεια. Άρα, είναι η νόηση που πρέπει να προσαρμοστεί στο πράγμα (υπό την έννοια να τεθεί στη σωστή σχέση αντιστοιχίας). Έτσι πίστευαν οι άνθρωποι ανέκαθεν είτε ήταν επαγγελματίες στοχαστές είτε κοινοί άνθρωποι. Για χιλιετίες επρόκειτο για κάτι διαισθητικά προφανές στους πάντες.

Μετά βέβαια ήρθε η μοντέρνα φιλοσοφία και η ανθρωπολογική επανάσταση της μοντερνικότητας. Έτσι, άξαφνα, κάποιος σκέφθηκε ότι δεν πρέπει η νόηση να συμμορφώνεται με τα πράγματα, αλλά τα πράγματα με τη νόηση. Ιδού, λοιπόν, το ιδιοφυές εύρημα της μοντέρνας σκέψης όσον αφορά το ''Είναι''. Δεν είναι πια το ''Είναι'' που γεννά τη σκέψη, αλλά η σκέψη που δημιουργεί το ''Είναι''.