ΜΗΠΩΣ ΚΟΛΛΗΣΑΜΕ ΤΟΝ ΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΜΟΥ; Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ HANS GEORG GADAMER

Δημοσιεύουμε με χαρά το παρόν κείμενο, διότι αποτελεί μια πρώτη προσπάθεια  απογυμνώσης του αιματηρού γεγονότος το οποίο συμβατικώς καλείται «γαλλική επανάσταση» από τη γοητευτική μυθολογία που το περιβάλλει.                           
                                                                                                                                                  Θεόδοτος



Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

    Μερικές  φορές , εμείς  που  γράφουμε  σε  αυτό το μπλόγκ (αλλά και αυτοί που μας διαβάζουν) εκφράζουμε τα παράπονά μας για τις επιλογές του Ελληνικού Λαού, για τις συμπεριφορές του  ή διαμαρτυρόμαστε για το πως εκφράζεται η «λαϊκή θέληση».

  Για σταθείτε μια στιγμή. Μήπως κολλήσαμε και εμείς τον ιό του δημοκρατισμού; Τι σχέση έχει η πραγματική Δεξιά με την «λαϊκή θέληση» , με τις «λαϊκές επιλογές» , με τις «λαϊκές προτιμήσεις» κλπ; Οι λαοί πάντα έτσι ήταν, είναι και θα είναι. Η πραγματική Δεξιά δεν περιμένει κάτι το εξαιρετικό από τις λαϊκές μάζες• δεν ελπίζει στην σοφία τους ή στην  ευφυΐα τους.

    Με αυτό δεν υπονοούμε ότι αρνούμαστε την αγαθή προδιάθεση μεγάλου μέρους του λαού. Όμως η ύπαρξη αυτής της προδιάθεσης δεν σημαίνει ότι ο λαός έχει την ψυχική και νοητική ικανότητα που  τού επιτρέπει να αμυνθεί εναντίον  εκείνων των δυνάμεων που επιζητούν να τον διαφθείρουν πνευματικά. Εάν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας, θα δούμε ότι σε όλους τους λαούς πάνω-κάτω τα ίδια συμβαίνουν. Αν σκεφτείτε ποιοι κυβέρνησαν την Ιταλία από την εποχή του Κράξι μέχρι σήμερα, θα τραβάτε τα μαλλιά σας. Την Γαλλία την κυβερνά ένας απόγονος ντονμέδων (δηλαδή Ιουδαίων που δήθεν αλλαξοπίστησαν), την Αγγλία ένας ομόφυλος  του, την Γερμανία επίσης και ούτω καθεξής.
Μήπως όμως η νεολαία στην Ευρώπη  βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση από την δική μας; Βλέπουμε τα ξεβρακώματα των Άγγλων νεαρών όταν έρχονται εδώ για διακοπές. Ή μήπως η σημερινή Ευρώπη παράγει πολιτισμό; Σε ποιόν τομέα; Η παρακμή, εξάλλου, δεν είναι πια μόνον ευρωπαϊκό φαινόμενο , είναι παγκόσμιο. Η πραγματική  δεξιά  λοιπόν, δεν  «περιμένει» από τους λαούς, αλλά, αντιθέτως, ΟΡΙΖΕΙ-ΝΟΥΘΕΤΕΙ-ΔΙΑΠAIΔΑΓΩΓΕΙ τους λαούς. Ο απώτερος σκοπός της παραδοσιακής δεξιάς, είναι η δημιουργία πνευματικών ελίτ ή αν θέλετε μία καλύτερη έκφραση, ιπποτικών τάξεων, που θα αναλαμβάνουν την επίτευξη  του ακόλουθου έργου: 

MΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΝΩΝΥΜΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

 Όπως είχαμε προβλέψει υπήρξαν αντιδράσεις στο τελευταίο άρθρο του κ. Κυριώτη με κύριο θέμα το τελευταίο "φιλελληνικό" hit και κάποια θέματα ονοματολογίας μεγάλων Ελλήνων. Ο κ.Κυριώτης αποφάσισε να απαντήσει σε έναν ανώνυμο αναγνώστη που οι αντιδράσεις του ήταν κάπως έντονες, αλλά καθώς η απάντηση είναι μακροσκελής, δημοσιεύεται σε μορφή άρθρου.

                                                                                                                                                      Θεόδοτος

Γράφει ο Ευστάθιος Κυριώτης 

Κύριε Ανώνυμε (Apr 26, 2012 04:53 PM & Apr 26, 2012 05:22 PM στο άρθρο Ι AM HELLENE...) που κόπτεσθε υπέρ των «αρχαίων σας προγόνων», θα προσπαθήσω να κωδικοποιήσω τις απόψεις και τα επιχειρήματά σας.

 
    1. Η Επανάσταση του 1821 είχε χαρακτήρα πριν και πάνω απ’όλα θρησκευτικό. Οι Χριστιανοί εξεγέρθηκαν εναντίον των Μουσουλμάνων που τους καταπίεζαν. Πρώτα πήραμε τα όπλα υπέρ Πίστεως και μετά υπέρ Πατρίδος, όπως έλεγε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Αυτό ήταν φυσικό, διότι το αντίστοιχο της «εθνικής ιδέας» κατά τον Μεσαίωνα είχε αναπτυχθεί πάνω σε αποκλειστικώς θρησκευτική βάση. Όποιος ήταν Χριστιανός αυτομάτως αποκτούσε την ιδιότητα του υπηκόου του βυζαντινού αυτοκράτορα. Σας υπενθυμίζω εδώ ότι η μονή Κουτλουμουσίου στο Άγιον Όρος έχει ιδρυθεί από εκχριστιανισμένο... Τούρκο, ότι η πολιτική γραμμή της Αυτοκρατορίας επί Μανουήλ  Κομνηνού χαραζόταν επίσης από Τούρκο, τον Αξούχο (Αξούχ), ότι Τούρκοι υπερασπίστηκαν τα θαλάσσια τείχη της Βασιλεύουσας τον Μάιο του 1453 (και ήταν οι μόνοι που αυτοκτόνησαν, όταν τα στρατεύματα του Μωάμεθ μπήκαν στην Πόλη). Απόγονοι εκχριστιανισμένων Τούρκων (από την εποχή της Φραγκοκρατίας) είναι σήμερα ορισμένοι από τους παλαιότερους κατοίκους της Ηλείας, ενώ, για να πάμε και στους γείτονές μας, οι φανατικότεροι Χριστιανοί Ορθόδοξοι της Ρουμανίας είναι Τούρκοι, οι Γκαγκαούζοι (Γκαγκαούζηδες), που φυσικά μιλούν τουρκικά και αρνούνται κατηγορηματικώς να εγκατασταθούν σε έδαφος της εκκοσμικευμένης Τουρκικής Δημοκρατίας. Γιατί δεν διαβάζετε (εφόσον τόσο πολύ ενδιαφέρεστε για την Ιστορία) το τελευταίο βιβλίο του κ. Σπύρου Χατζάρα που λέει αρκετά και ωραία για τους «αυτόχθονες» της «ελληνικής γης»;

    2. Όσον αφορά τα ονόματα, έχετε δίκιο αλλά μόνο εν μέρει. Το σφάλμα σας είναι ότι γενικεύετε. Όταν κάποιος κατά τους αποστολικούς χρόνους και μέχρι την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου γινόταν Χριστιανός,  βαφτιζόταν μεν, αλλά κρατούσε το παλιό του όνομα. Έτσι, υπάρχουν και κληρικοί ακόμα με ονόματα τελείως ειδωλολατρικά, Διόδωρος π.χ. (παλαιός Πατριάρχης Ιεροσολύμων), Αθηναγόρας (παλαιός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως) κ.λ.π.  Πράγματι επίσης, πολλά ονόματα χριστιανικά έχουν εβραϊκή προέλευση, όπως π.χ. Μιχαήλ, Γαβριήλ, Σεραφείμ κ.λ.π. Όλα όμως έχουν τα όριά τους: τα ονόματα Σολομών (που έχει θεωρηθεί όχι δίκαιος όπως λέτε αλλά σοφός), Αβραάμ και Μωυσής είναι εβραϊκά και, όσο τουλάχιστον είναι γνωστό στην Ελλάδα, χρησιμοποιούνται μόνο από Ιουδαίους.  Προσωπικώς, είχα δει κάποτε ένα Γύφτο (Τσιγγάνο), που λεγόταν Αβραάμ, και ένα καλόγερο που ονομαζόταν Μωυσής. Αυτά όμως δεν είναι παρά εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Θέλετε κι άλλο επιχείρημα; Το όνομα Αζώρ είναι από την Παλαιά Διαθήκη και, μάλιστα, ο Αζώρ θεωρείται «πρόγονος του Χριστού». Εγώ δεν ξέρω κανένα Έλληνα όμως να ονομάζεται Αζώρ – και,επιπλέον, παλιότερα, όταν ήμουν κι εγώ νέος, Αζώρ ονομάζονταν αποκλειστικώς οι σκύλοι. Είναι λάθος λοιπόν να βάζετε  φύρδην-μίγδην όλα μαζί τα εβραϊκής προέλευσης ονόματα.

Ι AM HELLENE...ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ

Το παρόν κείμενο γνωρίζουμε πως μπορεί να ενοχλήσει κάποιους αναγνώστες μας, το δημοσιεύουμε όμως καθότι πιστεύουμε πως με «χαϊδέματα» δεν «ξύπνησε» ποτέ κανείς...

                                                                                                                                                   Θεόδοτος

Κατερίνα Μουτσάτσου, σε στιγμές πατριωτικής έξαψης και ρίγους...

Γράφει ο Ευστάθιος Κυριώτης


  Εσείς δεν τον ξέρετε τον Norman Mailer. Ήταν ένας Αμερικανοϊουδαίος συγγραφέας του δεύτερου μισού του περασμένου αιώνα που, όπως συνήθως γίνεται, είχε φήμη αρκετά μεγαλύτερη από την αξία του. Πολλά πάντως από αυτά που έγραψε ήταν σωστά. Σε ένα βιβλίο του λοιπόν έγραφε (αυτός ήταν, εάν θυμάμαι καλά) για κάποιον πλούσιο Αμερικανό που είχε έρθει στην Ελλάδα και είχε βρει μια ντόπια καλλονή που τον περίμενε ξαπλωμένη στα «ονειρεμένα ακρογιάλια της γαλανής μας πατρίδας» σαν «μπριζόλα απλωμένη πάνω σε βράχια καφτά».

Ο Ν.Μailer σε εξώφυλλο του LIFE

  Όταν το πρωτοδιάβασα, δεν κατάλαβα τι «εννοούσε ο ποιητής». Καμιά από τις Ελληνίδες που γνώριζα εγώ και οι γονείς μου δεν «περίμενε» ποτέ της κάποιον Αμερικανό «ξαπλωμένη σαν μπριζόλα σε καφτά βράχια». Μετά περάσανε τα χρόνια και βλέποντας από ‘δω κι από ‘κει διάφορες «Ελληνίδες» των ανώτερων και κατώτερων κοινωνικών τάξεων κατάλαβα πως μάλλον δίκιο είχε ο Mailer. Πείστηκα όμως τελείως, μόλις είδα το σποτάκι αυτής της απίθανης Κατερίνας Μουτσάτσου... Ναι, αυτής της καλλίγραμης και διακριτικώς ημίγυμνης που σειέται, λυγιέται και φοβερίζει το σύμπαν, εάν δεν σπεύσει (το σύμπαν) να «μας πληρώσει και τα σώβρακα, επειδή διδάξαμε (στο σύμπαν) τη ... δημοκρατία και την... ελεύθερη αγορά».

  Πίσω της, εάν παρατηρήσατε προσεχτικά το σποτάκι, φαίνονται άλλες δύο επίσης –αν και όχι και τόσο διακριτικώς- ημίγυμνες καλλονές που από ξαπλωμένες «σαν μπριζόλες πάνω σε καφτά βραχάκια» έχουν μπει σε βαρκάκια, τεντώνουν τα κάλλη τους προς τους γαλανούς ουρανούς και περιμένουν τον –όποιο ματσωμένο- Αμερικανό, να του διδάξουν και «τα υπόλοιπα» της ελεύθερης αγοράς.

Η ΕΞΑΫΛΩΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ

 Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

 

   Πριν από λίγο καιρό, ένα  άρθρο του  CBS News κατέληγε ως εξής : «Οι  περισσότεροι συμφωνούν  ότι  μία  κοινωνία χωρίς  μετρητά  δεν είναι  μόνο αναπόφευκτη, αλλά για τους περισσότερους  από  εμάς, είναι ήδη εδώ ». Πράγματι, στις ΗΠΑ μόνον το 7% των συναλλαγών γίνεται με μετρητά, οι υπόλοιπες γίνονται  με το ηλεκτρονικό χρήμα. Ένας επιφανειακός παρατηρητής των κοινωνικών φαινομένων, σίγουρα θα έλεγε ότι αυτό είναι ένα φυσικό αποτέλεσμα της τεχνολογικής εξέλιξης. Και όμως, πίσω από φαινόμενα που δεν τραβούν ιδιαίτερα την προσοχή μας, κρύβονται πολύ λεπτές καταστάσεις  που φανερώνουν την ολοένα και πιο επιταχυνόμενη πορεία του κόσμου μας προς τον, ας μου επιτραπεί ο όρος, «αποδομητικό ολοκληρωτισμό» (deconstructive totalitarianism)

  Η ερμηνεία μιας ιστορικής στιγμής, όταν παίρνει υπ’ όψιν της εκτός των υλικών παραγόντων και την πνευματική διάσταση των γεγονότων, μπορεί να οδηγήσει σε ακριβείς μελλοντικές προβλέψεις. Έτσι ο Γάλλος διανοούμενος René Guénon είχε προβλέψει αυτή την εξέλιξη , δηλαδή την σταδιακή κατάργηση του νομίσματος, σε ένα κείμενο που έγραψε το 1945: 
  «Συνέβη λοιπόν με το νόμισμα ότι γενικώς συμβαίνει με όλα τα πράγματα που, με τον ένα ή τον άλλο τίτλο, έχουν μία λειτουργία στην ανθρώπινη ύπαρξη: δηλαδή λίγο-λίγο γδύθηκαν από κάθε «ιερό» ή παραδοσιακό χαρακτηριστικό, οπότε αυτή η ίδια η ύπαρξη, στο σύνολό της, έγινε εντελώς βέβηλη και τελικώς κατέληξε στη χαμηλή μεσότητα της ‘συνηθισμένης ζωής’… Το παράδειγμα του νομίσματος δείχνει πως αυτή η ‘βεβηλοποίηση’, εάν είναι επιτρεπτό να χρησιμοποιήσω τέτοιο νεολογισμό, λειτουργεί πρωταρχικά διαμέσου της μείωσης των πραγμάτων μόνο στην ποσοτική τους όψη. πράγματι, κατέληξε να είναι αδύνατον να αντιληφθούμε ότι το νόμισμα είναι κάτι το διαφορετικό από την αντιπροσώπευση μιας καθαρής και απλής ποσότητας…
  Σ’ ένα παραδοσιακό πολιτισμό, αντιθέτως, κάθε αντικείμενο, εκτός από το να είναι πλήρως κατάλληλο για τη χρήση για την οποία είναι προορισμένο, ήταν φτιαγμένο με τρόπο που στην κάθε στιγμή μπορούσε να χρησιμέψει ως ‘υποβοήθημα’ διαλογισμού, ο οποίος επανασυνέδεε το άτομο σε κάτι διαφορετικό από την απλή σωματική υπόσταση και βοηθούσε έτσι τον καθένα να ανυψωθεί σε μία ανώτερη κατάσταση -  ανάλογα με τις ικανότητές του.

TO ΟΝΟΜΑ ΩΣ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΥΤΟΙ ΒΑΖΟΥΝ ΕΣΑΣ ΝΑ «ΣΤΗΡΙΞΕΤΕ»

Γράφει ο Ευστάθιος Κυριώτης

Όπως έχουνε πια όλοι καταλάβει, ιδίως οι αναγνώστες των τεσσάρων τευχών της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως (Το Βήμα, Τα Νέα, Η Καθημερινή και Ελευθεροτυπία), σε λίγο θα έχουμε εκλογές στη δημοκρατική μας χώρα. Για να δούμε όμως, μία προς μία, τις δημοκρατικές προσωπικότητες που θέλουν την ψήφο του Ελληνικού Λαού, ώστε να τον πατήσουν τελείως, να τον αποτελειώσουν έτσι, που να μην του μείνει (του Λαού) ούτε ανάσα. Εντάξει; Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

    1. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. 

K.Mητσοτάκης

Αυτός, παρά την ηλικία του, εξακολουθεί να ρυθμίζει πολλές καταστάσεις. Έχει εδώ και δυο χρόνια όμως αποδειχτεί ότι η οικογένεια Μητσοτάκη είναι ιουδαϊκής καταγωγής. Βρέθηκε συγκεκριμένα έγγραφο στο οποίο πρόγονός της αναγράφεται με δύο ονόματα, το Μωρίς, δηλαδή Μωυσής, και ένα χριστιανικό, όπως κάνανε πολλοί Ιουδαίοι οι οποίοι μεταπηδούσαν στον Χριστιανισμό, για να μην ξεχνάνε την ιουδαϊκή καταγωγή τους και να είναι διακριτοί από τους ομοίους τους.(Γεωργίου Γ. Αϋφαντή, Ο ιστορικός εμπαιγμός..., σελ. 63-66. Για την αντικατάταση του ονόματος Μωυσής από το  Μωρίς, βλ. Χρονικά. Όργανο του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου της Ελλάδος, τεύχος Ιουλίου-Αυγούστου 1998, σελ. 6.)

 

    2. Ευάγγελος Βενιζέλος. 

Ε.Βενιζέλος

Ο Μητσοτάκης πρέπει να αφήσει διάδοχο στη διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων στην Ελλάδα. Η κόρη του φαίνεται ότι δεν μπορεί να αναλάβει πλήρως αυτόν τον ρόλο. Επίσης δεν μπορεί και ο Κυριάκος Μητσοτάκης (γιος της αδελφής του κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες). Έτσι, όπως παλιά η οικογένεια Μητσοτάκη είχε σε βαθμό καθοριστικό προωθήσει τον Ελευθέριο Βενιζέλο (Δ. Μιχαλόπουλου, Ο Εθνικός Διχασμός. Η άλλη διάσταση, Πελασγός 2012, σελ. 33), στη σημερινή εποχή  έχει οπωσδήποτε βοηθήσει και  τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Η αναζήτηση μαρτυριών από πρώην συναδέλφους του στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ίσως έφερνε στο φως σχετικά στοιχεία με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον...
    Αυτός, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, είναι που καθιέρωσε τον όρο «Θεσσαλονίκη, η Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων» (Χρονικά του Κ.Ι.Σ., τεύχος Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 1998, σελ. 15), και αυτή η «κίνησή» του διασφάλισε την πολιτική του άνοδο. Εδώ όμως χρειάζεται προσοχή, διότι τα πράγματα είναι τελείως ξεκαθαρισμένα. Το όνομα Βενιζέλος είναι εβραϊκό (Δημήτρη Μιχαλόπουλου, Ο Εθνικός Διχασμός. Η άλλη διάσταση, Πελασγός 2012, σελ. 33). Σύμφωνα βέβαια με αμερικανικό έγγραφο που δημοσιεύθηκε στο διαδίκτυο (αλλά και κατά πώς λέει η αγγλική Wikipedia) αυτός ο Βενιζέλος, ο Ευάγγελος, δεν λεγόταν Βενιζέλος αλλά Τούρκογλου (Türkoğlu) και ονομάστηκε Βενιζέλος, γιατί θαύμαζε   το εθνοσωτήριο έργο του Βενιζέλου Α΄.  Εγώ δεν ξέρω, τι να σας πω, ούτε στα οικογενειακά των Μητσοτάκηδων είμαι ούτε στα των Βενιζέλων. Ένα ξέρω: Τούρκογλου=γιος του Τούρκου. Πώς θέλετε λοιπόν να λέγεται ο νέος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ; Βενιζέλος; Είναι εβραϊκό. Τούρκογλου; Είναι αυτό που δηλώνει. Μπορείτε λοιπόν να τον ψηφίσετε, ο Θεόδοτος ούτε μπορεί αλλά ούτε και θέλει να παρακωλύσει το δημοκρατικό σας δικαίωμα της ψήφου, αλλά κανένας από εδώ και πέρα δεν θα μπορεί να πει πως «δεν ήξερε τι ψήφιζε» και τα λοιπά.

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ

Δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο με ιδιαίτερη χαρά καθώς σαφώς αντικατοπτρίζει τις ιδέες όλων των συνεργατών του μπλογκ και ελπίζουμε και των επισκεπτών του. Είναι μορφή ιδεολογικού Μανιφέστου που, μάλιστα, αναφέρεται στο κρισιμότερο ζήτημα της εποχής μας.

                                                                                                                                                      Θεόδοτος

 Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

  Μερικές φορές πιέζω τον εαυτό μου να παρακολουθήσει τις συζητήσεις των διαφόρων πολιτικών στις συνεδριάσεις του κοινοβουλίου. Όχι, δεν το κάνω επειδή διακατέχομαι από μαζοχιστικό σύνδρομο. Προσπαθώ να καταλάβω από πού έρχονται αυτοί οι άνθρωποι, εννοώ μέσα από ποια πολιτιστικά και κοινωνικά περιβάλλοντα. Πράγματι ,είναι να απορεί κανείς για τους διανοητικούς και πνευματικούς διαδρόμους μέσα από τους οποίους πέρασαν. Για παράδειγμα, ακούς έναν εκπρόσωπο της αριστεράς και διερωτάσαι : μα αυτοί οι άνθρωποι , εκτός από τον διαλεκτικό υλισμό , δεν έχουν διαβάσει τίποτα άλλο; δεν τους συγκίνησε τίποτα άλλο; Πέρασαν από αυτή την γη τόσοι ιδρυτές θρησκειών, τόσοι φιλόσοφοι, τόσοι ασκητές του πνεύματος, κανείς από αυτούς δεν τους προκάλεσε το ενδιαφέρον , την αναζήτηση;  Πέρασαν επίσης ανθρωπολόγοι, βίο-κοινωνιολόγοι· ούτε σε αυτούς βρήκαν κάτι που άξιζε της προσοχής τους; Μετά παρατηρώ τους εκπροσώπους των λεγόμενων αστικών κομμάτων και διακρίνω... το τίποτα (είναι και αυτό επίτευγμα της εποχής μας: το τίποτα να παίρνει μορφή). Θυμίζουν βαριεστημένους υπαλλήλους  σε δημόσιο οργανισμό που πρέπει να αρχειοθετήσουν κάποια παραπεταμένα έγγραφα. Άλλοι πάλι, σου φέρνουν στο μυαλό σπιναρισμένους νέο – γιάπηδες έτοιμους για το μεγάλο άλμα στην πολυεθνική που δουλεύουν. Όλοι αυτοί λοιπόν βγήκαν από τα σχολεία μας, από τις μικρές κοινωνίες μας, από τα πανεπιστήμιά μας. Εκεί διαμορφώνεται ο άνθρωπος, αποκτά εμπειρίες, εξασκεί το μυαλό του, δέχεται ερεθίσματα και συγκινήσεις. Ας θυμηθούμε  λοιπόν τις υποστάσεις από τις οποίες αποτελείται το ανθρώπινο ον: Την νόηση, τα αισθήματα, τα ένστικτα. Κάθε μία από αυτές τις υποστάσεις έχει έναν έμφυτο παράγοντα, βιολογικό, που δεν αλλάζει , και ένα παράγοντα που μπορεί να μεταβληθεί, να καλυτερέψει ή να χειροτερέψει , να υποστεί τελειοποίηση, να ελεγχθεί ή να αφεθεί αχαλίνωτος κλπ. Ακριβώς γι αυτό το λόγο οι  αρχαίοι μας σοφοί φρόντισαν να βρουν εκείνους τους κανόνες που πρέπει να διέπουν την παιδεία και τις κοινωνικές δομές ,έτσι ώστε ο άνθρωπος από την παιδική του ηλικία να αρχίσει να παίρνει Μορφή. Από αυτή την λέξη προέρχεται και η λέξη Μόρφωση - μόνο που σήμερα έχει  αποκτήσει μία τελείως ρηχή έννοια : σημαίνει την απόκτηση πληροφοριών και δεξιοτήτων. Για  τους αρχαίους, ο ανθρώπινος εσωτερικός κόσμος  έπρεπε να πάρει Μορφή, δηλαδή να μειώσει την εσωτερική του εντροπία και έτσι από την αταξία και την χαώδη κατάσταση να οδηγηθεί στην τάξη και την αρμονία. Γνώριζαν δηλαδή  ότι ο άνθρωπος μέσα του δεν έχει μόνον ευγενή και υψηλά στοιχεία, αλλά κρύβει και  ένα μικρό ή μεγάλο ζωολογικό κήπο μέσα στον οποίο υπάρχει κάθε είδους ζώο. Είναι ανάγκη λοιπόν το καθένα από αυτά  να έχει το δικό του κλουβί, να υπάρχει ο έλεγχος του πότε βγαίνει και πότε μπαίνει στο κλουβί, πότε αυτό το ζώο πρέπει να ξυπνά και πότε να κοιμάται. Έτσι ο Αριστοτέλης, ο Πλάτων, ο Πλούταρχος και οι άλλοι σοφοί μας  βρήκαν ότι υπάρχουν οκτώ παράγοντες που βοηθούν τους νέους στην απόκτηση  Μορφής :  η μίμηση προτύπων , η ενατένιση του Θείου, η πειθαρχία στους νόμους, η αυτογνωσία, η αισθητική καλλιέργεια , η σωματική άσκηση,  η μουσική καλλιέργεια, και η ενάρετη ζωή. Τι από όλα αυτά εφαρμόζεται σήμερα στα σχολεία και στα κοινωνικά περιβάλλοντα, πραγματικά και ουσιαστικά; ΚΑΝΕΝΑ! Αντίθετα  υποχρεώνουν τους νέους να ασχολούνται με άχρηστες(για την διαπαιδαγώγησή τους) εξειδικευμένες πληροφορίες με τις οποίες θα έπρεπε να ασχοληθούν στις πανεπιστημιακές σχολές και όχι στα γυμνασιακά και λυκειακά χρόνια .Ας εξετάσουμε λοιπόν καθένα από τους παραπάνω αναγκαίους οκτώ  παράγοντες για την απόκτηση Μορφής :

Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Λόγω των ημερών, αναδημοσιεύουμε το παρόν κείμενο που αποτελεί βραχεία αλλά πλήρη   επιστημονική προσέγγιση του Θείου Δράματος της Σταύρωσης  και καλούμε τους φίλους και αναγνώστες του Θεόδοτου να το μελετήσουν με προσοχή ιδιαίτερη. Το επιτελείο του μπλογκ, παράλληλα, εύχεται σε όλους τους Ἐλληνες αλλά και τους Χριστιανούς επήλυδες Καλή Ανάσταση και τέλος των δεινών τα οποία, ιδίως κατά την τελευταία δεκαετία, πλήττουν το σύνολο των Λαών της ευρωπαϊκής μας ηπείρου.
                                                                                                                                                      Θεόδοτος

 

Aπεικόνιση της δίκης του Χριστού

 Γράφει ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος

Τον τελευταίο καιρό γίνεται μεγάλος λόγος σχετικώς με τον «Ιουδαιοχριστιανισμό». Οπαδοί αυτού του τερατώδους κατασκευάσματος εμφανίζονται πια να είναι όχι μόνο η Ελληνοορθόδοξη Εκκλησία (κάτι που, δεδομένης της ιστορίας της,  δεν προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση) αλλά και η Ρωμαιοκαθολική. Το όλο «σύστημα» βασίζεται σε δύο «επιχειρήματα»: α) Ο Χριστός ήταν Εβραίος· και β) οι Ιουδαίοι δεν ήταν υπεύθυνοι για τη Σταύρωσή Του. Ας δούμε λοιπόν πώς έχουν τα πράγματα.

                                                                                                    Α΄
Κατά πρώτο και κύριο λόγο –και παρά το όσα έχει γράψει η Πηνελόπη Δέλτα στον Τρελαντώνη (σελ. 92-93)- ο Χριστός δεν ήταν Εβραίος, γιατί στην εποχή Του δεν υπήρχανε πια Εβραίοι. Μετά, πράγματι, τον θάνατο του Σολομώντος, γυιου του Δαυίδ, κατά το έτος 933 π.Χ., το βασίλειό του διχάστηκε: το νότιο τμήμα, με τη φυλή του Ιούδα και ένα μέρος εκείνης του Βενιαμίν, αποτέλεσε το βασίλειο του Ιούδα με πρωτεύουσα τα Ιεροσόλυμα· και το υπόλοιπο, με τις υπόλοιπες δέκα φυλές (το άλλο μισό τής του Βενιαμίν είχε χαθεί) και πρωτεύουσα τη Σαμάρεια, συνέχισε να λέγεται βασίλειο του Ισραήλ. (Γ΄ Βασιλειών, κ΄ 18, κβ΄1-2.) Αυτές οι δέκα φυλές όμως αποτέλεσαν –και αποτελούν- μέγα πρόβλημα, γιατί κάποια στιγμή εξαφανίστηκαν! Το 722 π.Χ.,  ως γνωστόν, οι Ασσύριοι κατέλαβαν τη Σαμάρεια, αιχμαλώτισαν το σύνολο του εκεί εβραϊκού πληθυσμού και, στη συνέχεια, διασκόρπισαν αυτούς τους ανθρώπους στα «όρη της Μηδίας» και σε άλλες περιοχές της επικράτειάς τους. (Δ΄ Βασιλειών, ιζ΄ 6.) Από τότε δεν υπάρχουνε πια Εβραίοι αλλά μόνον Ιουδαίοι, οι οποίοι παρέμειναν στο βασίλειο του Ιούδα και συνέχισαν να είναι υπήκοοι των διαδόχων του Δαυίδ και του Σολομώντος. Όσον αφορά, τώρα, τις δέκα χαμένες φυλές, έχουν διατυπωθεί υποθέσεις πολλές και διάφορες· το πιθανότερο, πάντως, είναι ότι αφομοιώθηκαν από τους πληθυσμούς εν μέσω των οποίων εγκαταστάθηκαν και… χάθηκαν δια παντός. Από τότε, από το 722 π.Χ. δηλαδή, δεν υπάρχουνε πια Εβραίοι αλλά μόνο Ιουδαίοι. Να γιατί, λοιπόν, μεταξύ των σημερινών Ιουδαίων υπάρχουνε σοβαρές αντιρρήσεις ως προς την ονομασία «Ισραήλ» του σύγχρονου ιουδαϊκού Κράτους. Πώς, πράγματι, είναι δυνατόν να λέγεται το Κράτος αυτό «Κράτος του Ισραήλ», εφόσον ο πληθυσμός του αποτελείται μόνο από Ιουδαίους και αλλόφυλους προσήλυτους; 

Φίλιππος & Ναθαναήλ

    Το θέμα μας, όμως, τώρα είναι: Μήπως ο Χριστός ήταν Ιουδαίος; Μία και μόνη απάντηση χωρεί σε αυτό: Όχι! Ο Χριστός, πράγματι, γεννήθηκε στη Βηθλεέμ. Έστω και αν υποτεθεί, όμως, πως η εν λόγω Βηθλεέμ ήταν εκείνη της Ιουδαίας και όχι η άλλη, της Γαλιλαίας, η καταγωγή Του ήταν από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας, όπου και πέρασε τα παιδικά Του χρόνια. (Κατά Λουκάν, β΄ 39-40). Να γιατί, όταν ο Φίλιππος, ένας από τους πρώτους μαθητές Του,  συνάντησε τον Ναθαναήλ και του εξήγησε ότι είχε επιτέλους βρεθεί Εκείνος που επί αιώνες αναμενόταν, δηλαδή ο Ιησούς ο από Ναζαρέτ, ο Ναθαναήλ έκανε την –εκπληκτική- ερώτηση: «Τι το καλό μπορεί να προκύψει από τη Ναζαρέτ;» (Κατά Ιωάννην, α΄ 47.)  Το κομβικό σημείο, κατά συνέπεια, είναι γιατί ο Ναθαναήλ τόσο πολύ αμφέβαλλε πως «κάτι καλό» μπορούσε να βγει από τη Ναζαρέτ.

    Για τους εξοικειωμένους με την Ιστορία της Παλαιστίνης, η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι πολύ εύκολη. Ο ίδιος ο Ναθαναήλ πρώτα-πρώτα είχε δύο ονόματα: λεγότανε και Βαρθολομαίος. Την εποχή του Χριστού όμως δύο ονόματα παίρνανε στη Γαλιλαία μόνο όσοι ήταν Ιουδαίοι «καθαρόαιμοι». Ἔτσι αβιάστως προκύπτει ένα άλλο ερώτημα: Οι Γαλιλαίοι που δεν ήταν Ιουδαίοι «καθαρόαιμοι» τι ήτανε; 

ΩΣ ΠΟΤΕ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΘΑ ΖΟΥΜΕ ΣΤΑ ΣΤΕΝΑ...

Το μπλογκ ευχαρίστως αναδημοσιεύει (από τοπικό φύλλο των Αγράφων) το παρόν άρθρο επίλεκτου συνεργάτη του. Η διαφωνία μας όμως (δηλαδή η δική μας, του Θεόδοτου) είναι ότι αυτά που περιγράφει ο συντάκτης της επιστολής δεν είναι τυχαία. Εδώ και δεκαετίες, από το 1974 ουσιαστικά και, με ραγδαίους ρυθμούς, από το 1981 και μετά η Ελλάδα βάσει σχεδίου μετατρέπεται οικονομικώς σε Κρανίου Τόπο. Το πού πάει το πράγμα οι συνεργάτες του Θεόδοτου το έχουν πει εδώ και καιρό. Μέρος του προβλήματος, κατά συνέπεια, είναι και ακριβώς όσοι εξακολουθούν να πιστεύουνε πως αυτό το Κράτος είναι «ελληνικό», δηλαδή «δικό τους» και συνεχίζουν να βλέπουν τηλεόραση «για να ενημερωθούν», να διαβάζουν την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (τεύχος Α΄:Καθημερινή, τεύχος Β΄:Τα Νέα, τεύχος Γ΄: Το Βήμα, τεύχος Δ΄: Ελευθεροτυπία) και δεν θέλουν να καταλάβουν ότι η τηλεόραση και ο τύπος είναι βασικοί συντελεστές της αθλιότητας όπου έχουν περιέλθει.

                                                                                                                                                      Θεόδοτος

Γράφει ο Θωμάς Θεολόγης

απεικόνιση του Ρήγα Φεραίου

Δεν χρειάζεται να σας θυμίσω τίνος είναι τα λόγια του τίτλου! Σε χειρόγραφό του ο Κύριλλος Λαυριώτης, καλόγερος, τον αποκαλεί «ο διεφθαρμένος την φρένα Ρήγας», για να ‘ναι αρεστός (o καλόγερος) στον Γρηγόριο Ε΄ που είχε αφορίσει την Επανάσταση!...

Μετά τη μικρή αυτή εισαγωγή, εξηγούμαι γιατί ξεκίνησα με το Ρήγα. Τό ‘κανα επειδή βρίσκομαι σε παρόμοια μ’ αυτόν θέση! Γιατί και σήμερα υπάρχουν κατακτητές, παρ’ όλο  που εμείς τους ψηφίσαμε (κάτι ξέρουν αυτοί που βάφτισαν «κάλπικο»  ό,τι  βγαίνει από την κάλπη)• βρίσκομαι, επομένως, στην ανάγκη να σας πω γιατί βρίσκομαι σε παρόμοια θέση μ’ αυτή του Ρήγα!

Παρά τις ελκυστικές ευκαιρίες  για επιτυχημένη σταδιοδρομία στην Ευρώπη, όπου εσπούδασα, ο πόνος για την πατρίδα -η νοσταλγία αν προτιμάτε- μ’ έκανε να επιστρέψω. Με τον ιδρώτα της ξενιτειάς μεταφρασμένο σε ελβετικά φράγκα έκτισα μια τουριστική μονάδα τόσο καλή, που ακόμα και οι Ισπανοί ανταγωνιστές μας τής έδωσαν την πρώτη θέση στην Ευρώπη με το Grand Prix Τουρισμού με το οποίο την εβράβευσαν!

Πάνε δέκα χρόνια που αυτή η μονάδα παραμένει κλειστή! Θα σας πω τα δύο βασικά αίτια:

1. Η ΔΕΚΕ Πατρών, θέλοντας να βελτιώσει τον κόμβο του Αγίου Νικολάου (Ε.Ο. Ιτέας-Ναυπάκτου), αντί για επτά μήνες που ήταν το χρονοδιάγραμμα, έκανε τριάντα δύο!!! Επειδή η αφετηρία της πρόσβασης στην τουριστική μονάδα που είχα δημιουργήσει ήταν σ’ αυτόν τον κόμβο, αντιλαμβάνεστε τη ζημιά!...


2. Δίπλα στην πλαζ της μονάδος λειτούργησε ιχθυοτροφείο, με τις ευλογίες  του Ε.Ο.Τ.!!! Στις ενέργειές μου να προληφθεί το κακό, ο αρμόδιος διευθυντής απάντησε: «ψάρια και κολυμβητές μπορούν να συνυπάρξουν»! Οι πελάτες μου, όμως, είχαν διαφορετική άποψη!...
 
Εάν ακόμα δεν καταλάβατε, θα σας εξηγήσω ακόμα μερικούς λόγους που πια με οδηγούν σε απόγνωση:
Δεν θα σας αποκαλύψω σε ποιό δυσθεώρητο ύψος ανέρχεται η κατώτατη σύνταξη που εισπράττω από το ΙΚΑ. Πώς να ξοδευτούν τόσα χρήματα; Οι κατακτητές μου έσπευσαν να με διευκολύνουν. Προσέξτε τι σοφίστηκαν!

Ο ΚΑΙΡΙΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

 Aναδημοσιεύουμε το παρόν άρθρο, από τον Ελεύθερο Κόσμο της 7ης Απριλίου, και παραθέτουμε φωτοαντίγραφα των πατριαρχικών γραμμάτων που αναφέρονται σε αυτό το ζήτημα καθώς το θεωρούμε καίριας σημασίας. (Και μάλιστα τόσο καίριας, ώστε εκ βάθους καρδίας αναρωτιώμαστε: Μα ποιος, επιτέλους, κυβερνάει αυτόν τον τόπο;) Εξυπακούεται ότι τα πατριαρχικά γράμματα έχουν, για εμάς, ιστορική και μόνο σημασία, διότι η τότε παρέμβαση του κκ. Βαρθολομαίου δεν αρκεί, ώστε να ανατραπεί η αρνητική γνώμη που έχουν γενικώς για το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως το σύνολο των συνεργατών του ιστοχώρου.

                                                                                                                                                   

                                                                                                                                                   Θεόδοτος

 

γράφει ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος

Δημήτριος Γαλανός

Το 1786 έφτασε στην Καλκούτα ο Δημήτριος Γαλανός. Γεννημένος στην Αθήνα και έχοντας πάρει εξαιρετική μόρφωση στο Μεσολόγγι και την Πάτμο, πήγε στις Ινδίες  προκειμένου να καταπιαστεί με το εμπόριο. Το 1793 όμως έκρινε πως είχε μαζέψει αρκετά χρήματα, ώστε να ασχοληθεί εφεξής αποκλειστικώς με ό,τι τον ενδιέφερε. Αποσύρθηκε λοιπόν στο Μπεναρές, ιερή πόλη των Ινδουιστών, έγινε βραχμάνος και  μετέφρασε στα ελληνικά το «Θεσπέσιον Μέλος» (Μπαγκαβάτ Γκιτά) της  Μαχαμπαράτα, του μεγάλου έπους όπου βασίζεται ο Ινδουισμός. (Η μετάφραση αυτή δημοσιεύθηκε στην Αθήνα το 1848.)

    Τι σημασία έχουνε όλα αυτά; Τούτη: πεθαίνοντας ο Δ. Γαλανός άφησε τη μισή του περιουσία, δηλαδή 36.000 δραχμές της εποχής, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Και βέβαια, αυτό έγινε, διότι ο Γαλανός είχε πλήρως κατανοήσει ότι βάση της συνοχής και ανέλιξης του  Ελληνικού Γένους έμελλε να είναι η Παιδεία.

Κ. Παπαρρηγόπουλος

    Το επόμενο βήμα έγινε από τον ιδιοφυή Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο. Ο Παπαρρηγόπουλος είχε καταγωγή από την Πελοπόννησο, αλλά γεννήθηκε το 1815 στην Κωνσταντινούπολη και προσέλαβε τις βάσεις μιας εξαιρετικής παιδείας στην Οδησσό. Μετά το τέλος της Επανάστασης του 1821 εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και σταδιοδρόμησε ως κρατικός λειτουργός. Τελικώς, χάρη στην υποστήριξη τόσο του βασιλιά Όθωνα όσο και του Ιωάννη Κωλέττη, μπήκε ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και κυριολεκτικώς το αγλάισε με τη διδασκαλία του.

    Ο Κ. Παπαρρηγόπουλος υπήρξε ιστορικός αξεπέραστος. Ήταν από εκείνους τους επιστήμονες που  έχουνε την ικανότητα να μελετούν το παρελθόν ψυχικώς και όχι απλώς νοητικώς. Το έργο του, πράγματι, «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» περιέχει διαπιστώσεις οι οποίες, παρά τις δεκαετίες  που περάσανε, αποδεικνύονται ιδίως στον καιρό μας πιο ισχυρές από ποτέ. Έτσι, η σύγχρονη έκφανση του Ελληνικού Γένους απέκτησε το επιστημονικό της έρεισμα...

ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ Η ΑΝΤΙΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΑΣ

σχολιασμός και μετάφραση του Αναστασίου  Γιαννά

René Guénon

     Σε αυτό το άρθρο θα παρουσιάσουμε ένα κείμενο του Γάλλου διανοούμενου René Guénon (1886–1951), το οποίο κατά την γνώμη μας έχει εξαιρετική σημασία, γιατί παρουσιάζει τεράστιο βάθος ανάλυσης. Κάθε πολιτικό και οικονομικό σύστημα είναι η εξωτερική έκφραση ενός πνεύματος, μιας μεταφυσικής. Έτσι , η εκτροπή πρώτα παρουσιάζεται σε αυτόν τον βαθύτερο πυρήνα και μετά  κάνει αισθητή την παρουσία της  στους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς.  Το εν λόγω κείμενο  αποκτά  ιδιαίτερη βαρύτητα, επίσης εάν λάβουμε υπόψιν μας, ότι ο συγγραφέας δεν υπήρξε απλώς ένας θεωρητικός ερευνητής, αλλά κατά την διάρκεια της ζωής του πέρασε μέσα από όλες τις  μασονικές  και αποκρυφιστικές οργανώσεις της Ευρώπης.
     Τέλος, πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτό το κείμενο εκμηδενίζει όλους τους επαγγελματίες ιστορικούς της κατεστημένης νεωτερικής και  μετανεωτερικής νοοτροπίας  και αποδεικνύει  την ρηχότητα  των ερμηνειών  τους.

                         

                      -------------------------------------------------

Απόσπασμα από το έργο : Le Règne de la Quantité et les Signes des Temps  (Η βασιλεία της ποσότητας και τα σημεία των καιρών.)

το εξώφυλλο του βιβλίου

       «Η αντιπαραδοσιακή δράση έπρεπε ταυτοχρόνως να στοχεύσει αφ' ενός  στο να αλλάξει την γενική νοοτροπία και αφ' ετέρου στο να καταστρέψει όλα τα παραδοσιακά καθεστώτα της  Δύσεως. Και τούτο, διότι σε αυτήν [τη Δύση] εξασκήθηκε αρχικά και άμεσα [η αντιπαραδοσιακή δράση], καραδοκώντας την περίσταση που θα της επέτρεπε να επεκταθεί πάνω σε όλον τον κόσμο με όργανά της τους Δυτικούς, τους οποίους θα είχε προηγουμένως  προπαρασκευάσει, ώστε να μεταβληθούν  σε εργαλεία επίτευξης των στόχων της. Άμα άλλαζε η νοοτροπία άλλωστε, όλα τα καθεστώτα που δεν θα ήσαν πια εναρμονισμένα με  αυτήν  φυσικό θα ήταν [πολύ] εύκολο να καταστραφούν. Η εργασία λοιπόν που έγινε για την εκτροπή της νοοτροπίας φαίνεται πως  πραγματικά έχει ουσιωδέστατο χαρακτήρα, διότι απ' αυτήν εξαρτώνται οπωσδήποτε όλα τα άλλα. Επομένως με αυτό το ζήτημα πρέπει να ασχοληθούμε ιδιαιτέρως.

BΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΤΟ ΓΝΩΣΤΙΚΟ ΡΕΥΜΑ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Παρουσιάζουμε σήμερα το βιβλίο του Αναστασίου Γιαννά, "Το γνωστικό ρεύμα και η μεταφυσική του καπιταλισμού", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Patria. O κ. Α. Γιαννάς είναι βασικός συνεργάτης του μπλογκ μας και -το κυριότερο- ο μόνος στον ελληνικό χώρο που έχει συστηματικώς ασχοληθεί με τον Γνωστικισμό, τη δράση και τις επιπτώσεις του

                                                                                                                                                Θεόδοτος

Το εξώφυλλο του βιβλίου

  Το βιβλίο πρόκειται για μια «ενδοσκόπηση» μέσα στα άδυτα μιας αίρεσης, των Γνωστικών, που καθόρισαν εν πολλοίς το περιεχόμενο και την ουσία της κοινωνικοοικονομικής μας ζωής, όπως αυτή σήμερα εκτυλίσσεται και διαμορφώνει το περιβάλλον μας. Ο Γνωστικισμός, φορώντας κατά καιρούς πολλούς διαφορετικούς μανδύες, άλλοτε του διαφωτισμού και του θετικισμού, άλλοτε του προτεσταντισμού, του φιλελευθερισμού ή του αριστερισμού, πάντα όμως με ορθολογιστική διάθεση και με απώτερο στόχο την επιβολή του αστικού και καπιταλιστικού μοντέλου, οδήγησε σε αυτό που ο Ιούλιος Έβολα αποκάλεσε «Ύστερη Δύση» (και «σύγχρονο κόσμο»): τη σημερινή εποχή, την εποχή της παρακμής, την εποχή των δήθεν «ελίτ», των εμποτισμένων από την εβραϊκή εσχατολογία. Στην ιστορική αναδρομή, που επιτελείται στο βιβλίο, γίνεται η επισκόπηση της δράσης των διαφόρων γνωστικών κινημάτων που, ακολουθώντας τις θεωρίες του πρώιμου γνωστικισμού, υπονόμευσαν το παραδοσιακό Κράτος και την Εκκλησία, βάζοντας τις βάσεις για τη μετέπειτα διάδοση  των σοσιαλιστικών ιδεών.

  Γίνεται επίσης ιδιαίτερη μνεία στη δράση των Γνωστικών μέσα στην οθωμανική επικράτεια, με φορέα τους γνωστούς σε εμάς ως «ντονμέδες», ιουδαίους δηλαδή που φαινομενικά μόνο ασπάστηκαν το Ισλάμ και έθεσαν τη βάση για τη δημιουργία και τη συγκρότηση του κινήματος των Νεοτούρκων και του εκκοσμικευμένου κράτους της «Νέας Τουρκίας» υπό τον Μουσταφά Κεμάλ. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου, τέλος, επιτελείται η προσέγγιση της φιλοσοφικής ουσίας: Πώς, με άλλα λόγια, ο βίος του ανθρώπου, από την εμπιστοσύνη στη ζωή και τη χαρά της ύπαρξης, υποβιβάζεται σε διάσταση κατώτερη και πώς ο άνθρωπος χάνει, λόγω της δράσης κοσμικού και γήινου πνεύματος, οτιδήποτε ιερό εμπεριέχει και πέφτει στο άθλιο πεδίο του εγωισμού και της «αυτοδιάθεσης». Ο συγγραφέας, τέλος, αναφέρεται εκτενώς στο νεογνωστικό ρεύμα της Σχολής της Φραγκφούρτης, η οποία, έχοντας καταρρίψει την έννοια της ιεραρχίας στις κοινωνικές δομές, φέρει την κύρια ευθύνη για την εξαθλίωση και τα αδιέξοδα του κόσμου μας.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΜΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Eπειδή πολλοί αναγνώστες μας αγνοούν –κυρίως λόγω ηλικίας- τι ακριβώς έχει γίνει με τον Α. Λιάκο και τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο Θεόδοτος αναδημοσιεύει το παρόν κείμενο, η πρώτη δημοσίευση του οποίου έχει γίνει στην εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος, την Κυριακή, 25^η Μαρτίου 2012.

         Το 1988 προκηρύχθηκε θέση αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με γνωστικό αντικείμενο την «Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος». Υποψήφιοι για τη  θέση αυτή ήταν οι Δημήτρης Μιχαλόπουλος, επίκουρος καθηγητής τότε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ο Αντώνης Λιάκος, επίσης επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Τη θέση  κατέλαβε ο Αντώνης Λιάκος, αντί για τον Δημήτρη Μιχαλόπουλο. Η εκλογή  έγινε παράνομα, δηλαδή βάσει εισηγητικής έκθεσης που είχε συνταχθεί από διμελή επιτροπή  και όχι τριμελή, όπως ρητά ορίζει ο Νόμος.

Ο Δ. Μιχαλόπουλος προσέφυγε στη Δικαιοσύνη, όπως ήταν εύλογο. Η εκδίκαση της υπόθεσης και η έκδοση της σχετικής  απόφασης καθυστερούσε  αρκετά. Στο μεταξύ, λόγω της καθυστέρησης, αυτής ο Α. Λιάκος είχε ήδη προαχθεί  στη βαθμίδα του καθηγητή. Τελικά όμως ο Δ. Μιχαλόπουλος, έστω και αργά, δικαιώθηκε με την με αριθ. 3138/1996 απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας.  Η απόφαση αυτή, μεταξύ των άλλων, τόνιζε ότι «η εκλογή του [κ. Α. Λιάκου] σε θέση της βαθμίδας του καθηγητή είναι συνέπεια της κρίσεως και εξελίξεώς του στη βαθμίδα του αναπληρωτή καθηγητή και συνεπώς έχει ως προϋπόθεση το νόμιμο διορισμό του στην τελευταία αυτή θέση». Αυτό άλλωστε πιστοποιείται και από την παρ. 5 του άρθρου 14 του Νόμου 1268/1982 και την παρ. 1 του άρθρου 7 του Νόμου 2083/1992. Κατά συνέπεια, το Συμβούλιο της Επικρατείας ζητούσε την ακύρωση της εκλογής του Α.Λιάκου, λόγω του παρανόμου της διαδικασίας με την οποία είχε εκλεγεί αναπληρωτής καθηγητής. Το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών λοιπόν όφειλε να εφαρμόσει αυτήν την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Έχει, μάλιστα, σημασία το ότι ο τότε Πρόεδρος αυτού του Τμήματος, για να είναι τελείως κατοχυρωμένος, απηύθυνε (μετά την έκδοση της απόφασης) σχετικό ερώτημα στον Προϊστάμενο του Δικαστικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών, Κωνσταντίνο Ντούση. Ο Κ. Ντούσης  με το υπ’ αρ. 1150/11-3-1997 έγγραφό του υποδείκνυε την έκπτωση του Α. Λιάκου στη βαθμίδα του επίκουρου καθηγητή και την επανάληψη της κρίσης των Α. Λιάκου και Δ. Μιχαλόπουλου, με σκοπό την πλήρωση θέσης αναπληρωτή καθηγητή.

MACHETE: ΤΟ ΑΝΤΙ-ΛΕΥΚΟ ΜΙΣΟΣ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΟΘΟΝΗ

 Ο Θεόδοτος ευχαρίστως δημοσιεύει το παρόν άρθρο και προσκαλεί όλους όσους ασχολούνται με τα θέματα αυτά να γράψουν και να μας στείλουν τα κείμενά τους για δημοσίευση. Επισημαίνουμε παράλληλα ότι η λέξη machete (στα ελληνικά: μασέτα) είναι ισπανική. Σημαίνει μεγάλο μαχαίρι (κάτι σαν χατζάρι) με το οποίο οι Λατινοαμερικανοί σκοτώνουν τα ζώα ή κόβουν τα ζαχαροκάλαμα. Είναι δηλαδή κάτι που ακόμη περισσότερο τονίζει τις ιδέες που εκφράζονται σε αυτο το άρθρο. Επιπλέον, η σταύρωση «καλών» από τους «κακούς» συνειρμικώς παραπέμπει στην Κου-Κλουξ-Κλαν, καθώς και στο υποτιθέμενο "αντιχριστιανικό" ήθος των "κακών" λευκών σε αντίθεση με τους "καλούς" καθολικούς Μεξικάνους.

 Γράφει ο Nikolai Romanov 

Poster της ταινίας

    Στην Ελλάδα όπου έχει επικρατήσει η αριστερά σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου, στις τέχνες και τον πολιτισμό ύπαρχει μια μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας που ακόμα πιστεύει  ότι οι λευκοί καταπιέζουν τις έγχρωμες μειονότητες, δηλαδή τους μαύρους, τους λατινοαμερικάνους και τους ασιάτες. Αυτοί οι ίδιοι  συμπολίτες μας αγνοούν ότι στις ΗΠΑ, ήδη απο την δεκαετία του 1930, η μαρξιστική σκέψη έχει πλήρως επικρατήσει στην ακαδημαϊκή κοινότητα ,αλλά και στα διάφορα think tanks του πολιτκού και οικονομικού κατεστημένου! Αγνοούν ότι η νεομαρξιστική σχολή της Φραγκφούρτης, με τη θεωρία της κοινωνικής μηχανικής (social engineering) έχει διατυπώσει το κυρίαρχο δόγμα στις  ΗΠΑ! Και αγνοούν επίσης ότι τα κινήματα όπως οι χίππυς, που εμφανίστηκαν κατά τη  δεκαετία του '60 και '70, ήσαν δημιούργηματα της CIA, που είχαν ως στόχο την ηθική και πολιτιστική αποσάθρωση και αποδόμηση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων των Ηνωμένων Πολιτειών. Στα μεσαία αυτά στρώματα κυριαρχούν εκείνοι που έχουν καταγωγή βρεταννική, δηλαδή αγγλική, σκωτική, ουαλική ή και ιρλανδική, και γερμανική• φυσικά είναι διαμαρτυρόμενοι ή καθολικοί. Οι άλλοι Ευρωπαίοι, που κατάγονται από Σλάβους, Ιταλούς και Έλληνες, απλώς αποτελούν μειονότητα μέσα στους κόλπους της λευκής πλειοψηφίας.
    

    Το «ειρηνιστικό» κίνημα ενάντια στον πόλεμο του  Βιετνάμ* αναπτύχθηκε στα πανεπιστήμια της Ανατολικής Ακτής, το Harvard π.χ., καθώς και στο Berkeley στην Καλιφόρνια (Δυτική Ακτή). Δεν είναι καθόλου  τυχαίο λοιπόν ότι οι  ηγετικές μορφές του εν λόγω κινήματος κατάφεραν μια χαρά να  ενταχθούν στην ακαδημαϊκή, οικονομική και κοινωνική ελίτ των ΗΠΑ και να σταδιοδρομήσουν στην πολιτική κονίστρα της Αμερικής είτε ως φιλελεύθεροι δημοκρατικοί (liberals) είτε ως  νεοσυντηρητικοί ρεπουμπλικανοί. Και κάτι το οποίο δεν πρέπει να μας εκπλήσει ,η πλειοψηφία των ηγετών του αντιπολεμικού κινήματος ήταν Ιουδαίοι.

ΠΕΡΙ "ΑΝΩΝΥΜΩΝ", ΕΚΠΤΩΤΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΣΥΣΤΗΜΙΚΩΝ "ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ" ΤΗΣ..."ΠΡΟΟΔΟΥ"

Εκ της συντακτικής ομάδας του Θεόδοτου

Ο Σπύρος Μαρκέτος

Πρόσφατα, "ανώνυμος" αναγνώστης, έστειλε υβριστικών τόνων κριτική της πρώτης έκδοσης του βιβλίου του Δ.Μιχαλόπουλου "Ο Εθνικός Διχασμός. Η άλλη διάσταση", που είχε δημοσιευθεί  -όπως μάθαμε- στο περιοδικό "Μνήμων" και μετά από νέες πληροφορίες φίλου αναγνώστη είχε γραφτεί από κάποιον Σπύρο Μαρκέτο επίκουρο καθηγητή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Όσον αφορά την αναδημοσίευση της υβριστικής κριτικής, ο Θεόδοτος έλαβε υπόψη όλες τις δυνατές παραμέτρους και επικοινώνησε ακόμη και με πρόσωπα που είχαν διαδραματίσει ρόλο στην α΄έκδοση. Έτσι είναι σε θέση να επισημάνει τα ακόλουθα:

1. Η κριτική είχε δημοσιευθεί το 1998 στον "Μνήμονα", ο οποίος ελέγχεται από το Ιστορικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, δηλαδή από τον Α. Λιάκο.

2. Όσον αφορά την κατοχή της καθηγητικής θέσης από τον Α. Λιάκο, ο Θεόδοτος πλήρως υιοθετεί τις απόψεις που έχουν εκφραστεί από τον βουλευτή του ΛΑΟΣ Ηλία Πολατίδη και τον δημοσιογράφο Σπύρο Χατζάρα. Μια σύντομη αναζήτηση στο δίκτυο αρκεί για τον οποιονδήποτε για να αντιληφθεί πως κατέλαβε τη συγκεκριμένη θέση ο Α.Λιάκος και τι ιδέες προάγει από τότε.

3. Σύμφωνα με ό,τι μπόρεσε να πληροφορηθεί ο Θεόδοτος, απάντηση στην κριτική αυτή είχε σταλεί, το 1999 κιόλας, από τον Δρα. Χαρίλαο Γκητάκο, διευθυντή τότε του υπουργείου Πολιτισμού. H απάντηση του Δρα. Γκητάκου μπορεί να αναγνωσθεί εδώ
 Μια ακόμα απάντηση του Δρα. Γκητάκου σε αντιστοίχη κριτική του βιβλίου, που έγινε από κάποιον Χ.Εξερτζόγλου μπορεί να αναγνωσθεί εδώ
Επιπρόσθετα, Ο πρέσβυς κ. Α. Ι. Κοραντής, (πατέρας του σημερινού βουλευτή επικρατείας του ΛΑ.Ο.Σ. κ. Ι. Κοραντή), είχε παρουσιάσει την πρώτη έκδοση αυτού του βιβλίου του Δ.Μιχαλόπουλου στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών (Βούρου-Ευταξία), στις 12 Νοεμβρίου 1997. Η ομιλία του έχει σημασία, διότι ο πατέρας Κοραντής είναι ο μόνος στην Ελλάδα που έχει ασχοληθεί συστηματικώς με τη Διπλωματική Ιστορία. To κείμενο, που είναι γραμμένο στη καθαρεύουσα, σε πολυτονικό και με το χέρι, ενδέχεται να είναι κάπως δύσκολο στην ανάγνωση του. Ο ενδιαφερόμενος όμως μπορεί να το βρει εδώ 

4. Ο "Μνήμων" όμως είχε αρνηθεί τη δημοσίευση της απάντησης αυτής.

5. Ο Θεόδοτος, κατά συνέπεια, δεν είναι διατεθειμένος να παραχωρήσει στους εχθρούς της Ελευθερίας τα δικαιώματα που αυτοί αρνούνται στους αντιπάλους τους. Κατά συνέπεια, δεν αναδημοσιεύει την -ανώνυμη- κριτική.

6. Η συντακτική ομάδα του Θεόδοτου τέλος, πιστεύοντας ότι διερμηνεύει τα αισθήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας των αναγνωστών του, αμφιβάλλει κατά πόσον η κάθε λογής και χρώματος αριστερά, που έχει φέρει την Ελλάδα και τους Ἐλληνες στο τωρινό χάλι, είναι σε θέση να τρέφει ειλικρινώς πατριωτικά αισθήματα.

ΥΓ Εκ του διαχείριστη του μπλογκ: η δημοσίευση μηνυμάτων με συγκεκριμένο google ή άλλο account  και η εν συνεχεία δημοσίευση άλλων μηνυμάτων ως «ανώνυμος» σε μια προσπάθεια απόκρυψης της ταυτότητας, δεν εμποδίζει από τον διαχειριστή ενός μπλογκ με βασικές γνώσεις χρήσης της παρούσας τεχνολογίας,  να γνωρίζει για το αν πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο ή όχι.