H ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΥΛΕΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔA

Πρόσφατα το μπλογκ ενεπλάκει σε μια ανούσια συζήτηση περί της γενετικής καταγωγής ενός αρχαίου ήρωα καθώς και κατ' επέκταση στην ατελείωτη συζήτηση για την καταγωγή των Ελλήνων. Το επίμαχο άρθρο που αναφερόταν στο θέμα αφαιρέθηκε από το μπλογκ και εκ των υστέρων συμπεράναμε πως δεν έπρεπε να δημοσιευθεί ποτέ καθώς α) ενίσχυε τα χαρακτηριστικά του Δεξιού χώρου με τα οποία βρισκόμαστε σε άμεση ρήξη (ανόητη προγονολατρεία, εμμονές σε ανούσια και δύσκολα αποδείξιμα γενετικά ζητήματα κλπ), και β) διότι βρίσκουμε ιδιαίτερα κουραστικό να διαβάζουμε κατηγορίες περί κρυπτο-ιουδαϊσμού επειδή διαφωνούμε με τα συμπεράσματα και κυρίως τη μεθοδολογία διαφόρων ιστοριοδιφών. Για να ξεκαθαρίσουμε την θέση μας επί του θέματος λοιπόν δημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο που θεωρούμε πως βάζει τα πράγματα στη θέση τους μια και καλή. Το παρόν άρθρο (αναγκαστικά μακροσκελές) θεωρούμε πως θα πρέπει να διαβαστεί σε συνδυασμό με το προηγούμενο άρθρο του μπλογκ μας: Αριστεροί Εθνικιστές και η Δεξιά της Παράδοσης ώστε ο αναγνώστης να έχει μια πληρέστερη αντίληψη του θέματος. 

Γράφει ο Alex Synodinos

Ο Δευκαλίων και η Πύρρα

Το ζήτημα της φυλετικής καταγωγής των συγχρόνων Ελλήνων και η σχέση τους με τους αρχαίους είναι κάτι που απασχολεί τον σύγχρονο ελληνισμό από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους. Η πίστη στην άμεση καταγωγή μας από τους αρχαίους Έλληνες μαζί με την ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία αποτέλεσαν τους δύο πυλώνες της εθνικής μας ταυτότητας. Για αυτό και όποια επίθεση ενάντια στον έναν από τους δύο ανέκαθεν αντιμετωπιζόταν από τους συντηρητικούς ανθρώπους, που παραδοσιακά υπήρξαν αυτό που ονομάζουμε «παλαιά δεξιά», ως ένα είδος ιεροσυλίας (και ως ένα σημείο η αντίδραση αυτή ήταν δικαιολογημένη). 

Στο παρακάτω κείμενο θα προσπαθήσω να εξηγήσω πως το θέμα αυτό (ασχέτως ποιά ειναι η απάντηση του) ελάχιστη σημασία έχει πλέον και η διαρκής αναμόχλευση του εξυπηρετεί μόνο τον εγκλωβισμό της Δεξιάς σκέψης σε αβλαβή προς το σύστημα μοτίβα και δράσεις.

Πριν ξεκινήσω την ανάλυση μου να πω πως προσωπικά πιστεύω πως φυλετική σχέση του σύγχρονου ελληνικού πληθυσμού με του αρχαίου υπάρχει σε κάποιο βαθμό. Δεν θεωρώ πως είμαστε όλοι απόγονοι του Λεωνίδα και του Αλέξανδρου αλλά βρίσκω και εξίσου, εάν όχι περισσότερο, αστεία την αντίληψη πως οι σύγχρονοι Έλληνες είναι αποκλειστικά συνοθήλευμα Σλάβων και Αλβανών όπως προσπαθεί να παρουσιάσει η Αριστερά. Λες και δηλαδή οι γηγενεις Έλληνες κάποια στιγμή εξαερώθηκαν και την θέση τους κατέλαβαν άλλοι πληθυσμοί. 

Υπάρχουν γενετικές μελέτες που δείχνουν πως το ελληνικό στοιχείο είναι φυλετικά υπαρκτό στα περισσότερα (όχι όμως και σε όλα) γεωγραφικά μέρη της Ελλάδας, στα παράλια της Μικράς Ασίας, στους πληθυσμούς στα βόρεια σύνορα της χώρας αλλά και στη Κάτω Ιταλία και Σικελία. Όσοι τώρα «καίγονται» τόσο για αυτό το θέμα υπάρχει και το διεθνής εμβέλειας ανθρωπολογικό μπλογκ Dienekes οπου θα βρουν τις όποιες απαντήσεις επιθυμούν και τις γενετικές μελέτες στις οποίες αναφέρομαι.

Όμως όλα αυτά δεν έχουν απολύτως καμμία σημασία στις μέρες μας...

ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΚΑΙ Η ΔΕΞΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς

έμβλημα της Γαλλικής Δημοκρατίας

Εάν ρωτήσετε έναν μέσο πολίτη ή ακόμη και ένα φοιτητή πολιτικών επιστημών, εάν ο εθνικισμός αποτελεί στοιχείο της Δεξιάς ή της Αριστεράς, σίγουρα οι περισσότεροι θα απαντήσουν ότι είναι ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει την Δεξιά κοσμοθεωρία. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ο ιστορικός Δ. Μιχαλόπουλος στο πόνημα του με τίτλο Λησμονημένη επανάσταση: Ο κοινωνικός και πολιτικός αγώνας των Ελλήνων επιστράτων (1916-1920)  γράφει τα εξής: «Ο εθνικισμός, πράγματι, είναι δημιούργημα όχι της Δεξιάς  μα της Αριστεράς: Επινοήθηκε κατά την αιματηρή αναταραχή της περιόδου 1789-1792 στην Γαλλία, για λόγους άμεσης σκοπιμότητας• έπρεπε, μετά τα καίρια πλήγματα που οι «επαναστάτες» και, πριν από αυτούς οι «φιλόσοφοι του διαφωτισμού» είχανε καταφέρει κατά του βασιλικού θεσμού, να επινοηθεί νέα βάση νομιμότητας, ώστε να δικαιολογείται η εξόντωση των αντιπάλων του δημοκρατικού καθεστώτος. Στην συνέχεια, τον εθνικισμό αποφασιστικώς (επιθετικώς στην ουσία) προώθησαν οι επαναστάτες της année folle του 1848, ενώ ο ίδιος ο Μαρξ και οι άμμεσοι διάδοχοι του ουδέποτε στράφηκαν κατά της εθνικής ενότητας και των συμπαρομαρτυρούντων. Είναι σαφές άλλωστε, ιδίως από την ιστορία του δευτέρου μισού του Κ΄ αιώνα ότι τα κομμουνιστικά καθεστώτα υπήρξαν πολύ περισσότερο ‘έκδοτα’ από όλα τα άλλα στην – όποια- γοητεία του εθνικισμού.» Πράγματι, ο παραδοσιακός Eυρωπαϊκός κόσμος, δηλαδή το αμάλγαμα της ελληνορωμαϊκής παιδείας και του Χριστιανικού πνεύματος, η Δυτική αριστοκρατία, δεν γνώρισε ποτέ το φαινόμενο του εθνικισμού. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Sacrum Romanum Imperium); Την Βυζαντινή Αυτοκρατορία; ή την πιο κοντινή μας χρονικά , Αυστροουγγρική Aυτοκρατορία, που υπήρξε τόσο μισητή στις απανταχού μασονικές στοές; (βλ. Τα Παρασκήνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου). Eκείνες τις εποχές λοιπόν, το συνεκτικό στοιχείο των κοινωνιών δεν ήταν η εθνική καταγωγή, αλλά  τα θρησκευτικά ιδεώδη και γενικότερα, ένα συγκεκριμένο αξιακό σύστημα με μία σαφώς ιεραρχικά δομημένη κοινωνία.  

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΟΥ

Μετάφραση και συμπληρωματικές αναφορές:  Ιωάννης Αυξεντίου           

χάρακας & διαβήτης

Για κάθε οπαδό της ριζοσπαστικής Δεξιάς , σήμερα είναι αναγκαία μία πλήρη γνώση της Aνατροπής, νοούμενης ως αντίθεση της Παράδοσης. Γι΄αυτό καθίσταται απαραίτητη η προσεκτική μελέτη της έννοιας του «μυστικού πολέμου», ώστε να κατανοήσουμε τις τακτικές κινήσεις του και να καταλάβουμε την γενική στρατηγική του.

Η σύγχρονη ιστοριογραφία  εξηγεί πάντα διαμέσου των πολιτικών, οικονομικών, φυσικών και κοινωνικών αιτίων την ανάπτυξη της ιστορίας, η οποία νοείται ως απλή αλληλουχία γεγονότων,  τα οποία βασίζονται σε εξελικτικούς μηχανισμούς. Οι πόλεμοι και οι επαναστάσεις αναλύονται αποκλειστικά ως τυχαία γεγονότα, χωρίς ποτέ να εστιάζεται η προσοχή  πάνω στο τρισδιάστατο επίπεδο που τους χαρακτηρίζει. Είναι θεμελιώδες, αντίθετα, να λάβουμε υπόψη μας την ύπαρξη μιας αφανούς και «άπιαστης» διάστασης, η οποία αποτελεί την έδρα δυνάμεων που δρουν κρυμμένες στα παρασκήνια. Αυτές οι δυνάμεις χρησιμοποιούν, εφευρίσκουν και ανατρέπουν τους μύθους, κατασκευάζουν ιδεολογίες και άλλα εργαλεία για να επιτελέσουν τον προκαθορισμένο σκοπό τους, κρυμμένο από όλους εκείνους που ασυνείδητα υπακούουν σε αυτές, επειδή πιστεύουν πως ακολουθούν σκοπούς που αυτοί οι ίδιοι θέλουν και επιδιώκουν. Αυτοί, από τους ανθρώπους της εξουσίας μέχρι τους τελευταίους πολίτες, δεν αντιπροσωπεύουν παρά το παθητικό στοιχείο της ιστορίας: Είναι δηλαδή απλά αντικείμενα  που χρησιμοποιούνται από τις κρύφιες δυνάμεις για την επίτευξη των προμελετημένων σχεδίων τους. Είναι σε αυτή την πιο βαθιά οπτική της Ιστορίας που τοποθετείται η αιώνια μάχη των Παραδοσιακών δυνάμεων του κόσμου ενάντια  εκείνων της ανατροπής και του χάους. Στις πρώτες, ανήκει η τάξη, η μορφή, η ιεραρχία, το Είναι, το Φως, ενώ στις δεύτερες, ο εκφυλισμός, η ύλη, η επικράτηση της ποσότητας πάνω στην ποιότητα, το σκοτάδι.

21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967 (ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ)

Με την ευκαιρία της γνωστής επετείου, ο Θεόδοτος δημοσιεύει αποσπάσματα των πρώτων κεφαλαίων σχετικής μελέτης (με έμφαση στην εξωτερική πολιτική του στρατιωτικού καθεστώτος των ετών 1967-1974) του κ. Δημήτρη Μιχαλόπουλου. Η μελέτη αυτή ήταν να κυκλοφορήσει με το φύλλο της Παρασκευής, 19ης Απριλίου, του Ελεύθερου Κόσμου, μα λόγω απροσδόκητων αλλαγών στον προγραμματισμό της εφημερίδας  δημοσίευσή του αναβλήθηκε για τον προσεχή Ιούνιο.

Η γεωπολιτική σημασία του ελλαδικού χώρου

Harold Mackinder

Η κατανόηση της Νεότερης και Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας είναι τελείως αδύνατη, εάν δεν επιχειρηθεί πάνω στη βάση του δόγματος Mackinder: Εάν η Δύναμη η οποία κατέχει την καρδιά της Ευρασίας (=Ευρώπη+Ασία) επιτύχει πρόσβαση στα παράλια ειδικώς της Μεσογείου, τότε αυτομάτως αποκτάει ικανότητα παγκόσμιας κυριάρχησης. Τέτοια Δύναμη είναι κυρίως η Ρωσία… ‘Καθήκον’ κατά συνέπεια των φιλελεύθερων, δημοκρατικών Δυνάμεων της Δύσης…είναι να αποτρέψουνε αυτήν την κάθοδο. Και μια ματιά στον χάρτη είναι αρκετή, για να γίνει αντιληπτή η τεράστια, κολοσσιαία στην ουσία σπουδαιότητα του ελλαδικού χώρου όσον αφορά την εφαρμογή του δόγματος αυτού… Η Δύση, πράγματι [ελέγχοντας την Ελλάδα], είχε καταφέρει να κρατήσει τη Ρωσία μακρυά από τη Μεσόγειο. Η κατάσταση όμως έμελλε δραματικώς να μεταβληθεί το έτος 1967.

                         Η αραβοϊσραηλινή σύγκρουση και οι επιπτώσεις της

…Το ενδεχόμενο νέας σύρραξης μεταξύ του Ισραήλ και των αραβικών Κρατών της περιοχής ήτανε ορατό ήδη από το 1966. Και το ενδεχόμενο αυτό έπαιρνε διαστάσεις παγκοσμίως δραματικές, δεδομένου ότι η «δημοκρατική Δύση» υποστήριζε το Ισραήλ, ενώ αντίθετα η Σοβιετική Ρωσία τις αραβικές χώρες…

ΑΤΟΜΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Ο σκοπός  αυτού  του άρθρου είναι να αναδείξει τον καθοριστικό ρόλο του χαρακτήρα και γενικότερα, της  ψυχονοητικής ιδιοσυγκρασίας του κάθε ατόμου, στην επιλογή πολιτικής ιδεολογίας, καθώς και τα προβλήματα που δημιουργεί αυτό το γεγονός. θα εξεταστεί επίσης ο ρόλος της νεωτερικότητας στην εμφάνιση αυτού του φαινομένου το οποίο δεν μπορούσε να εκδηλωθεί στις προ-νεωτερικές και παραδοσιακές κοινωνίες.

 

Πολλοί έχουν την άποψη ότι η πολιτική επιλογή, που κάνει ένα άτομο (θα φανεί παρακάτω γιατί δεν χρησιμοποίησα τον όρο πολίτης), στη σημερινή εποχή, εξαρτάται από την ταξική του προέλευση, το μορφωτικό του επίπεδο και  την γενικότερη φιλοσοφική του στάση  όσον αφορά τη ζωή. Αυτή η άποψη ισχύει, αλλά μόνον εν μέρει. Παραβλέπει  το γεγονός ότι πίσω από όλα αυτά κρύβεται η ψυχονοητική ιδιοσυγκρασία του ατόμου η οποία, ασυνείδητα, καθορίζει την εν γένει στάση του στη ζωής. Καταλήγουμε δηλαδή στο γεγονός, ότι τις πολιτικές τοποθετήσεις των ανθρώπων τις καθορίζει ένας άλογος παράγοντας, δηλαδή η ψυχοσύνθεσή τους, και όχι μία έλλογη εξέταση των συμβάντων του κόσμου και των τρόπων επίλυσης τους.

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

 Είναι πολύ σημαντικό το παρακάτω άρθρο του κ. Θ. Λάσκαρη για τους εξής τρεις λόγους: α) Πολλοί και διάφοροι, στην Ελλάδα στηρίζονται στους Αλεβήδες, τους οποίους θεωρούν «συμμάχους του Ελληνισμού» κ.τ.λ. β) Προσέξτε τα σύμβολα στην αμέσως επόμενη εικόνα και κάντε τους αναγκαίους συσχετισμούς…Όσον αφορά τώρα το θεμα των ντονμέδων (κρυπτοιουδαίων) της Τουρκίας το έχουμε αναλύσει σε προηγούμενο άρθρο με τίτλο Οι γεωπολιτικές επιπτώσεις της δράσης των Ντονμέδων 

  

Γράφει ο Θεόδωρος  Λάσκαρης

Όπως είναι γνωστό, εξαιτίας της νίκης των Μουσουλμάνων που εκπροσωπήθηκαν από το κόμμα του Ταγίπ Ερντογάν, οι σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ υπέστησαν μία σοβαρή ρήξη. Πράγματι, σχεδόν αμέσως μετά την επικράτηση των Μουσουλμάνων άρχισαν να δημιουργούνται συνεχείς προστριβές, αντιπαραθέσεις, και να εξαπολύονται  μύδροι, από μέρους της Τουρκίας, εναντίον του Ισραήλ. Παρ’όλα αυτά, το Ισραήλ συνέχισε να έχει εμπορικές σχέσεις με την Τουρκία αλλά και συνεργασία σε διάφορα εξοπλιστικά προγράμματα. Ταυτόχρονα η Ισραηλινή διπλωματία, με τη βοήθεια των Αμερικανών, προσπαθεί να ρίξει νερό στη φωτιά και να εξομαλύνει τις σχέσεις των δύο χωρών.

 Ένα από τα σύμβολα των Αλεβήδων

Οι λόγοι, πάντως, για τους οποίους το Ισραήλ δεν τοποθετεί την Τουρκία στον άξονα του κακού (δηλαδή μαζί με το Ιράν) είναι δυνατόν να ταξινομηθούν σε προφανείς και σε υπόγειους. Στους  πρώτους συγκαταλέγεται το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ έχει ανάγκη την Τουρκία λόγω της θέσης που κατέχει στην Μέση  Ανατολή· επίσης, το Ισραήλ δεν θέλει ένα εχθρικό προς αυτό κράτος σε αυτήν τη σημαντική γεωστρατηγικώς περιοχή. Ο άλλος λόγος είναι τα κοιτάσματα πετρελαίου και αερίου που υπάρχουν σε θαλάσσιες περιοχές που διεκδικεί η Τουρκία (Αιγαίο, Κύπρο) και που φυσικά ενδιαφέρουν το Ισραήλ -  αλλά και την Αμερική. Υπάρχει  όμως  και ένας πιο κρυφός λόγος για τον οποίο το Ισραήλ δεν θα ήθελε να αποκόψει τους δεσμούς του με την Τουρκία: Είναι η παρουσία των δέκα εκατομμυρίων Αλεβήδων. Μία θρησκευτική μειονότητα με έντονα γνωστικά στοιχεία, αν και θεωρείται ένας από τους κύριους κλάδους του Σιιτισμού. Ο Αλεβισμός προέρχεται από ένα προ-ισλαμικό μίγμα ζωροαστρικών, χριστιανικών και γνωστικών επιρροών, το οποίο απέκτησε ισλαμική επικάλυψη. Όμως το στοιχείο που περισσότερο επικρατεί είναι το γνωστικό, γι’ αυτό και οι Αλεβήδες υπήρξαν ένθερμοι υποστηρικτές του Κεμάλ και βοήθησαν πολύ το κίνημα των Νεοτούρκων. Ο Κεμάλ μετά την άνοδό του στην εξουσία, στα πλαίσια της πολιτικής του για ένα εκκοσμικευμένο κράτος, δεν τους επέτρεψε να  εκφράζουν ελεύθερα το θρησκευτικό πιστεύω τους, αλλά αυτό, με βάση στοιχεία που έχουν βρεθεί, έγινε με τη σύμφωνη γνώμη της ηγεσίας των Αλεβήδων.

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ: ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΛΩΤΙΝΟ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΦΥΣΙKH

Γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς  

           

Michaela Sagatova, θεωρία των χορδών

     Ο τίτλος του άρθρου που ακολουθεί, σίγουρα φαίνεται παράξενος για ένα μπλογκ που ασχολείται με θέματα πολιτικής και, ειδικότερα, πολιτικής φιλοσοφίας και ιστορίας. Εντούτοις, δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην  δημοσίευσή του, μιας που πρόκειται για ένα εντυπωσιακό εύρημα. Εδώ και αρκετές δεκαετίες, οι φυσικοί επιστήμονες προσπαθούν να δημιουργήσουν μία θεωρία  ενοποίησης των τεσσάρων θεμελιωδών δυνάμεων του σύμπαντος: τη βαρυτική, την ηλεκτρομαγνητική, την ισχυρή δύναμη και την ασθενή δύναμη.  Αυτή η προσπάθεια ενοποίησης περιλαμβάνει και τα διάφορα σωματίδια και υποσωματίδια που συνεχώς ανακαλύπτονται. Με τον όρο ενοποίηση εννοούμε την εύρεση μιας πρωταρχικής  φυσικής οντότητας, η οποία μετασχηματίζεται και παράγει όλα τα σωματίδια και τις δυνάμεις που αυτά δημιουργούν. Μέχρι σήμερα έχουν προταθεί διάφορες θεωρίες ενοποίησης, αλλά η πιο γοητευτική από όλες είναι η « θεωρία των Πάντων ή θεωρία των Υπερχορδών».

       Οι  ρίζες αυτής της θεωρίας βρίσκονται στις εργασίες του Ιταλού φυσικού Gabrielle Veneziano, που τις διατύπωσε κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Στη συνέχεια τελειοποιήθηκε από τον Άγγλο φυσικό  Michael Boris Green και τον Αμερικανό John Henry Schwarz.  Η θεωρία των Υπερχορδών υποθέτει  την ύπαρξη  εξαιρετικά μικρών  σε μέγεθος φυσικών οντοτήτων οι οποίες ομοιάζουν με χορδές. Αυτές, ανάλογα με την συχνότητα ταλάντωσής τους, παράγουν και τα αντίστοιχα σωματίδια.