Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου                       

o "ναός" και οι "ιερείς" του

Θα αρχίσω  αυτή την σύντομη ανάλυση με μία απλή ερώτηση: Έχετε ποτέ ακούσει ένα πολίτευμα που να έχει Ναό; Μέχρι σήμερα γνώριζα ότι ναούς έχουν μόνο τα διάφορα θρησκευτικά δόγματα. Άρα νομίζω ότι είναι λογικό να συμπεράνω, ότι όσοι αποκαλούν έτσι το κοινοβούλιο, ασφαλώς αναφέρονται σε κάποια άγνωστη (στους πολλούς) θρησκεία, της οποίας το τελετουργικό τελείται εντός του κοινοβουλίου. Ναι λοιπόν, το ομολογούν: Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι μία θρησκεία. Δεν ξέρω βέβαια αν ανήκει στις «παραθρησκευτικές οργανώσεις», πάντως έχουν απόλυτο δίκιο! Πρόκειται για ένα θρησκευτικό δόγμα, και ακριβώς την βαθύτερη φύση αυτού του δόγματος θα αναλύσουμε  τώρα.

Η αντιπαραδοσιακή επίθεση στον δυτικό κόσμο άρχισε γύρω στο 1600, με την εμφάνιση του προτεσταντισμού, και αργότερα με τις αστικές επαναστάσεις (Γαλλική κ.λπ.),οι οποίες θα καθιερώσουν το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα. Και τα δύο αυτά φαινόμενα, ο προτεσταντισμός στην θρησκεία και ο αστικός καπιταλισμός στην οικονομία, αποτελούν τις δύο εκφάνσεις του ίδιου ρεύματος,  δηλαδή του εβραϊκού γνωστικισμού. Τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του ρεύματος και της συνακόλουθης εποχής (δηλαδή της νεωτερικότητας), είναι ο ανθρωποκεντρισμός, η πόλωση στον ορθολογισμό, η πίστη στον προοδευτισμό και τον  επιστημονισμό και γενικά σε όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούσαν να οδηγήσουν στην απομάγευση του κόσμου· στη διάρρηξη, δηλαδή, της σχέσης του ανθρώπου με το Θείο και τη συνακόλουθη καλλιέργεια της εντύπωσης πως η μόνη αλήθεια είναι αυτή που προέρχεται από την ανθρώπινη νόηση. Αυτό είναι και το κρίσιμο σημείο στην ανάλυσή μας: ο γνωστικισμός είχε θέσει ως πρωταρχικό στόχο του την εξάλειψη της «αντικειμενικής αλήθειας», δηλαδή της αλήθειας που υπερβαίνει την ατομική υποκειμενικότητα και προέρχεται από τα Άνω. Για να επιτύχει λοιπόν σε αυτό τον σκοπό του, στο κοινωνικό -πολιτικό επίπεδο, το πρώτο που έπρεπε να κάνει είναι να υποκειμενοποίησει το ΗΘΟΣ. Κάτι τέτοιο μπορούσε να γίνει μόνον με την αποκοπή της κοσμικής εξουσίας από την  υπερβατική της θεμελίωση (ο Βασιλέας ως εκπρόσωπος του θεού στην γη) και κατά δεύτερο, με την δημιουργία των κομμάτων, καθένα από τα οποία θα εκπροσωπούσε ένα διαφορετικό ΗΘΟΣ (η υποκειμενοποίηση του ήθους). Ενώ λοιπόν όλες οι παραδοσιακές κοινωνίες ήταν θεμελιωμένες στην εκ των ΑΝΩ ΑΡΧΗ, ο γνωστικισμός κατάφερε να τις θεμελιώσει στην εκ των ΚΑΤΩ ΑΡΧΗ.

ΟΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΧΕΣ

γραφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Ίσως να το παρατηρήσατε: βρισκόμαστε μπροστά σε ένα οργασμό ίδρυσης νέων κομμάτων. Με τη πρώτη ματιά μπορεί κάποιος να αντιληφθεί την ποιότητα των αρχηγών τους: Άλλοι από αυτούς απατεώνες του λόγου και της ιδέας, άλλοι πρώην στελέχη κομμάτων που βυθίζονται, οπότε ψάχνουν για νέα κομματο-βαπόρια στα οποία θα γίνουν οι καπετάνιοι. Φυσικά σε όλους αυτούς, ούτε που τους περνάει η ιδέα από το μυαλό να αφήσουν την πολιτική και να ασχοληθούν με κάτι άλλο. Αλλοίμονο!Βλέπετε είναι τέτοιοι φωστήρες της πολιτικής επιστήμης, διαθέτουν τόση ηγετική ικανότητα και τέτοιο βάθος σκέψης, που δεν επιτρέπουν στο εαυτό τους να μην τεθεί στην υπηρεσία του δημοσίου συμφέροντος. Γίνονται κομμάτια...για τη πατρίδα. Αυτό όμως που εκπλήσσει ακόμη περισσότερο, είναι ότι όλοι αυτοί οι καραγκιόζηδες βρίσκουν οπαδούς και ψηφοφόρους. Δυστυχώς στην εποχή μας υπάρχει κόσμος που δεν έχει ούτε την έμπειρη ματιά του απλού ανθρώπου, που κάποτε ήξερε να διακρίνει τον ψεύτη και τον υποκριτή από απόσταση χιλιόμετρων. Είναι άξιο παρατήρησης το γεγονός ότι τα παλαιά κόμματα μοιάζουν με βόμβες διασποράς: Τώρα που εκρήγνυνται διασπείρουν βομβίδες απατεωνιάς, σήψης και παρακμής, χειρότερα και από πριν.

Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ

Οι αναγνώστες μας ας διαβάσουν προσεκτικά το παρακάτω άρθρο και ας αναλογιστούν την δύναμη που έχει το επάγγελμα των δημοσιογράφων αφου αποτελεί τα μάτια και τα αυτιά του κοινού σχετικά με το τι γίνεται πέρα από το άμεσο περιβάλλον του.

                                                                                                                                 Θεόδοτος

 

γράφει ο Ιωάννης  Αυξεντίου

Αν κάποιος ρωτήσει ποιοι είναι οι πρώτοι υπεύθυνοι για την παρακμή των δυτικών κοινωνιών, οι πολιτικοί ή οι δημοσιογράφοι, χωρίς δεύτερη σκέψη η απάντηση είναι: οι δημοσιογράφοι.   Οι πολιτικοί λένε τις γνώστες τυποποιημένες και ξύλινες φράσεις τους, νομοθετούν, διαχειρίζονται. Οι δημοσιογράφοι κάνουν κάτι πολύ πιο επικίνδυνο και ριζικό: Συσκοτίζουν τα μυαλά των ανθρώπων, είναι οι διασπορείς όλων των παρακμιακών ιδεών, συνηθειών, νοοτροπιών. Είναι αυτοί που  διαμορφώνουν τα πολιτιστικά μοντέλα των δυτικών κοινωνιών, είναι αυτοί που χύνουν το  παρακμιακό δηλητήριο σταγόνα -σταγόνα μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Αλλά είναι και αυτοί που ευθύνονται για την διατήρηση του καθεστώτος, μια που αν ήθελαν  να το κτυπήσουν, τότε αυτό θα κατέρρεε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Ποια είναι η προσωπικότητα του δημοσιογράφου στην  εποχή μας ; Έχει τελειώσει ένα πανεπιστήμιο ή μια άλλη σχολή, και το μυαλό του είναι πλήρως εναρμονισμένο με αυτά που διδάχτηκε στο πανεπιστήμιο της παρακμής και  της διαστρέβλωσης των ιδεών. Με άλλα λόγια, είναι ένας άνθρωπος χωρίς ικανότητα ουσιαστικής έρευνας και εμβάθυνσης  των  κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων, χωρίς ταλέντο στην φιλοσοφική και ερμηνευτική εργασία. Ταυτόχρονα, για να μπορέσει να διατηρήσει το επάγγελμα του και να είναι καλά αμειβόμενος, πρέπει να  υπακούει στους εργοδότες του, οι οποίοι συνήθως είναι καπιταλιστικά συγκροτήματα, ή το ίδιο το κράτος. Ακόμη και αυτοί  που αυτοαποκαλούνται ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι, έχουν ανάγκη  από ένα ευρύ κοινό που πρέπει να τους διαβάζει ή να τους ακούει, και άρα είναι υποχρεωμένοι να γράφουν και να λένε αυτά που ξέρουν ότι είναι αρεστά στα αυτιά των μαζών. Και φυσικά όλα αυτά στην καλύτερη των περιπτώσεων, γιατί στην πραγματικότητα συμβαίνουν πολύ χειρότερα: εκβιασμοί, δωροδοκίες, εξυπηρετήσεις, κλπ.

ΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.

γράφει ο Alex Synodinos

Tι ακριβώς περίμενε η ΝΔ από έναν μαρξιστή;

Τις τελευταίες μέρες γίνεται ιδιαίτερος λόγος για το επερχόμενο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, από αυτά που έχουν λεχθεί μέχρι στιγμής, δείχνει να είναι στο πνεύμα αντιστοίχων που υπάρχουν σε διάφορες άλλες ευρωπαικές χώρες και που έχουν ως άμεσο σκοπό να δεσμεύσουν την σκέψη, τον ελεύθερο λόγο και την όποια κριτική εναντιόν συγκεκριμένων εθνοφυλετικών και θρησκευτικών ομάδων των οποίων η επιρροή στην ελληνική πολιτική σκηνή είναι εμφανέστατη. Το τι πρακτικά θα σημαίνει η εφαρμογή αυτού του νόμου έχει ήδη υπεραναλυθεί, οπότε ας δούμε κυρίως κάποιες άλλες πτυχές του ζητήματος.  

Η στάση της καθεστωτικής αριστεράς απέναντι στο νομοσχέδιο ειναι ασφαλώς αναμενόμενη. Ιστορικά η αριστέρα αυτό το μοντέλο καθεστώτος επιθυμεί να πετύχει. Ένα καθεστώς που κόντρα στην ανθρώπινη φύση και τη λογική προσπαθεί να επιβάλει όλα τα αφύσικα διανοητικά δημιουργήματα της: ισοπεδωτική ισότητα (κάθε είδους), μαζική δημοκρατία (να ψηφίζουν και οι τρόφιμοι ψυχιατρείων αλλά και οι 15χρονοι όπως ήθελε ο Tσίπρας), πολιτική ορθότητα, βίαιος πολυπολιτισμός κλπ. Ακριβώς επειδή οι ιδέες που εκφράζει η αριστερά ειναι βαθύτατα αφύσικες και παράλογες χρειάζεται διαρκής πλύση εγκεφάλου (κατά το «διαρκής εκπαίδευση») για να μπορέσουν να επιβληθούν και όταν η πλύση εγκεφάλου δεν επαρκεί τότε πρέπει να μπουν εν ενεργεία δρακόντειοι νόμοι. Βλέπετε η αλήθεια (πχ ότι όλες οι φυλές των ανθρώπων δεν έχουν παράγει ισάξιο πολιτισμό) έχει το πλεονέκτημα όπου ξεφυτρώνει να πείθει τους ευφυείς και εχέφρονες ανθρώπους (αυτούς δηλαδή που δεν κατάφερε να λοβοτομήσει η «διαρκής εκπαίδευση»). Μπορείς για παράδειγμα να στήσεις έναν «καθηγητή» (κατά προτίμηση στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ) σε μια έδρα ή έναν δημοσιογράφο στο τηλεοπτικό φακό και εύκολα να πείσεις τα διάφορα εικοσαχρονα αεροκέφαλα φοιτητοκόριτσα (ασχέτως φύλου) ότι οι λασποκαλύβες της Υποσαχάριας Αφρικής είναι ισάξιες αρχιτεκτονικά με την Notre Dame του Παρισιού ή τον Καθεδρικό του Μιλάνου και άμα τις πείσεις για αυτό, πιθανότατα θα τις πείσεις και πως η γλυπτική των κατοίκων του Κονγκό (δείγμα) είναι κλάσεις ανώτερη από την αναγεννησιακή (δείγμα). Μάλιστα εάν επιμείνεις στη πλύση εγκεφάλου μπορείς να τις φτάσεις να έχουν Παβλωφικά Αντανακλαστικά και να εκρηγνύονται με οργή εάν κάποιος τολμήσει να αμφισβητήσει οποιοδήποτε από τα μαρξίζοντα αξιώματα τους έχεις ενσταλάξει (για αυτό το φαινόμενο θα επιστρέψω με ειδικό άρθρο). Τέτοιες όμως βέβαια πρακτικές ουδέποτε θα έχουν κάποιο αποτέλεσμα σε έναν νηφάλιο, σκεπτόμενο και εχέφρονα άνθρωπο. 

Σε καθεστώς μαζικής δημοκρατίας αφού ο μέσος ψηφοφόρος είναι διανοητικά κοντυνότερα στις προαναφερθείσες αεροκέφαλες κορασίδες (είπαμε ασχέτως φύλου) από ότι στον εχέφρονα άνθρωπο, αρκεί απλά η εξουσία να πείσει τους ανόητους και πολλούς και να αδιαφορήσει για τους λίγους και εχέφρονες. Αλλά εδώ υπάρχει ένα ζήτημα. Οι εξουσιαστές γνωρίζουν πως ενώ μεν οι μάζες τους κρατάνε στην εξουσία δια της δημοκρατίας, οι ίδιες οι μάζες δεν γράφουν ποτέ ιστορία, την ιστορία την γράφουν οι μειοψηφίες, οι οργανωμένες μειοψηφίες για την ακρίβεια και ασφαλώς όχι δια μέσου δημοκρατικών διαδικασιών. Συνεπώς απαραίτητη προϋπόθεση για το καθεστώς είναι να ελεγχθούν και οι μειοψηφίες.

ΕΚΕΙ ΚΑΤΩ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΟΣΜΟ ΚΟΙΜΑΣΤΕ; ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΧΛΗΣΗ...

γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Πριν  αρχίσει η ανάπτυξη του θέματος του παρόντος άρθρου, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράγματα: Είμαι ένας παραδοσιακός Ορθόδοξος χριστιανός. Δεν ακολουθώ ούτε τις εκσυγχρονιστικές τάσεις, ούτε  με ενδιαφέρουν οι «πνευματικές καινοτομίες». Ο πιο επιτυχής αυτοπροσδιορισμός μου, θα ήταν ότι είμαι ένας ορθόδοξος του Μεσαίωνα. Οι λόγοι που με έσπρωξαν να γράψω αυτό το άρθρο, είναι ότι πρέπει επιτέλους να ειπωθούν κάποια πολύ σημαντικά πράγματα που αφορούν τον Ελληνικό Ορθόδοξο κόσμο και την Εκκλησία, πριν να είναι πολύ αργά, προτού δηλαδή η Ορθόδοξη χριστιανική κοινωνία αλλοτριωθεί εντελώς. Το άρθρο χωρίζεται σε δύο τμήματα. Το πρώτο αφορά γενικότερα τον ορθόδοξο κόσμο, και ιδιαίτερα τους διανοούμενούς του, και το δεύτερο την ίδια την Εκκλησία.

                       ΠΡΟΣ  ΤΟΝ  ΟΡΘΟΔΟΞΟ  ΚΟΣΜΟ

Σε αυτό το μπλογκ, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το τονίζω αυτό, έγινε διεξοδική ανάλυση του νέο-γνωστικού φαινομένου, των σχέσεων του με τα σύγχρονα πολιτικό-ιδεολογικά ρεύματα, καθώς και με κοινωνικά φαινόμενα όπως αυτό του Γαλλικού Μάη του 68, το  κίνημα των χίπις της δεκαετίας του ’60, αλλά και την εμφάνιση της  νέας αριστεράς (New Left) (μερικά από τα άρθρα: 1, 2, 3 )                                                   

Ξέρετε από πού προήλθε η επιστημονική βιβλιογραφία και γενικότερα οι έρευνες πάνω στις  οποίες βασιστήκαμε για να κάνουμε αυτή την παρουσίαση; Από ιστορικούς, κοινωνιολόγους και φιλοσόφους που προέρχονται από καθολικές ως επί το πλείστον χώρες. Θα ρωτήσετε, ασφαλώς,  γιατί δεν χρησιμοποιήσαμε ελληνική βιβλιογραφία. Απαντώ: Διότι δεν υπήρχε. Τίποτα. Μα τίποτα σας λέω. Και εγώ με την σειρά μου ερωτώ: Γιατί; Πως εξηγείται αυτή η κατάσταση; Οι Ορθόδοξοι διανοούμενοι τι κάνουν; Που βρίσκονται; Η εξήγηση αυτής της κατάστασης οφείλεται στο γεγονός ότι η Ορθόδοξη παράδοση δεν ανέπτυξε τη δική της ούτε κοινωνιολογική αλλά ούτε και  πολιτική επιστήμη. Οι λόγοι για τους οποίους συνέβη αυτό είναι βασικά τέσσερεις. 

ΣΤΟΝ ΙΣΤΟ ΤΗΣ ΑΡΑΧΝΗΣ

Σημείωση: Επειδή και φέτος τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης συνεχίζουν την προβολή του Γαλλικού Μάη του '68, όσοι θέλουν μπορούν να διαβάσουν το ακόλουθο άρθρο μας: Ο Ιουδαϊκός Μάης του '68: Η Ομολογία  για να κατανοήσουν τι στην πραγματικότητα ήταν αυτή η εξέγερση.

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Αν ανοίξετε μία εγκυκλοπαίδεια στο λήμμα Νίκος Πουλαντζάς θα διαβάσετε: Έλληνας θεωρητικός του μαρξισμού, υποστηρικτής του ευρωκομουνισμού και ρεφορμιστής. Με δράση εις Παρισίους καθώς και στην Ελλάδα στο ΚΚΕ εσωτερικού. Εν ολίγοις ένας από τους προδρόμους της νέας αριστεράς στην Ελλάδα, από την οποία προήλθε και ο Σύριζα. Πώς το’παμε αυτό; Έλληνας; Στο Ιουδαϊκό περιοδικό Χρονικά (αρ.τεύχους. 225, 2010 διαβάζουμε: «Σε χρονικό της Μονής του Ντέγκουλου αναφέρεται πως τον 13^ο αιώνα η οικογένεια Πουλαντζά της Τσίμοβας (Αρεόπολης) ήταν ισραηλιτικού θρησκεύματος, ενώ υπήρχε στο χωριό Τρύπη ερειπωμένο κτίριο με εβραϊκές   επιγραφές, οι οποίες καταστράφηκαν επί δικτατορίας της 4^ης  Αυγούστου.». Κοιτάζω και την εφημερίδα H Φωνή της Μάνης και το επιβεβαιώνει. Ο Ιουδαίος λοιπόν Πουλαντζάς στο Παρίσι, ως γνήσιος... διεθνιστής, δεν παντρεύεται μία Γαλλίδα, μία Ελληνίδα, μία Γερμανίδα, αλλά την επίσης Ιουδαία συγγραφέα και φεμινίστρια Annie Leclerc. Στην Ελλάδα υπάρχει και το Ινστιτούτο Πουλαντζά το οποίο αναφέρει πως: «…..αποτελεί συνέχεια και μετεξέλιξη της Εταιρείας Πολιτικού Προβληματισμού “Νίκος Πουλαντζάς”, που ιδρύθηκε το φθινόπωρο του 1997 με πρωτοβουλία του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου (σήμερα Συνασπισμός της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας).» Και φυσικά συνεχίζει αναλύοντας το «κοινωφελές» έργο του...

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

γράφει ο Αναστάσιος Γιαννάς   
           

Αναπαράσταση του Πλατωνικού Σπηλαίου

Οι διάφοροι αναλυτές και ερμηνευτές του Πλάτωνα, έχουν ασχοληθεί διεξοδικά με όλες σχεδόν τις φιλοσοφικές εμβαθύνσεις αυτού του μεγάλου φιλοσόφου και μας έχουν παρουσιάσει αναλυτικά  τις μεγάλες αλήθειες του για την φύση του ανθρώπου και του κόσμου. Υπάρχει όμως μία αναφορά του Πλάτωνα που νομίζω ότι δεν έχει επισημανθεί όσο θα έπρεπε, ενώ είναι ζωτικής σημασίας τόσο για τις ανθρώπινες κοινωνίες όσο και τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. 

Στο έβδομο βιβλίο της Πολιτείας λοιπόν,  παρατίθεται ο μύθος του Σπηλαίου, μέσα στο οποίο οι άνθρωποι που κατοικούν εκεί δεν μπορούν να δουν την πραγματική φύση των πραγμάτων, αλλά μόνον τις σκιές τους, δηλαδή αντιλαμβάνονται έναν κόσμο ψεύτικο και ουσιαστικά ανύπαρκτο. Τελειώνοντας λοιπόν ο Πλάτωνας την διήγηση του,  λέει το εξής συγκλονιστικό: Αν αυτός που απελευθερώθηκε από τα δεσμά του μέσα στο σπήλαιο και ανέβηκε στην επιφάνεια, αντικρίζοντας έτσι την αληθινή φύση των πραγμάτων, επιστρέψει μέσα σε αυτό και θελήσει να πει την αλήθεια στους  φυλακισμένους του σπηλαίου, αυτοί θα μπορούσαν ακόμη και να τον σκοτώσουν.  Δηλαδή, ο Πλάτωνας με αυτές τις φράσεις μας εξηγεί ότι οι άνθρωποι δεν επιθυμούν να γνωρίσουν την αλήθεια, η αλήθεια τους τρομάζει και προτιμούν έτσι να ζουν μέσα στις ψευδαισθήσεις τους. Μα θα μου πείτε, οι διάφοροι ερμηνευτές του Πλάτωνα έχουν ασχοληθεί με τον μύθο του σπηλαίου, δεν μας λες κάτι νέο. Ναι, το γνωρίζω αυτό, εγώ όμως επικεντρώνομαι ιδιαιτέρα σε εκείνο το απόσπασμα που περιγράφει την εξαιρετικά βίαιη αντίδραση των ανθρώπων, ενάντια σε αυτόν που θέλει να τους ανοίξει τα μάτια: Επιθυμούν να τον σκοτώσουν. Λοιπόν αυτή την μανία και την επιθετικότητα των ανθρώπων που δεν θέλουν να δουν την αλήθεια, μπορεί κάποιος να την καταλάβει, να την νοιώσει, μόνον αν την έχει βιώσει στην ζωή του, δηλαδή να έχει πέσει θύμα ο ίδιος αυτής της επιθετικής μανίας. Εκτός του ότι είναι μία βίαιη αντίδραση, είναι συνάμα απρόσμενη και ξαφνική. Δεν είναι πράγματι συγκλονιστικό; Γιατί άραγε να συμβαίνει αυτό; Γιατί να μην δείξουν προθυμία, λέγοντας, ναι, πες μας αυτό που είδες, πες μας αυτό που μπορεί να υπάρχει και εμείς δεν το βλέπουμε. Θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε αυτό το φαινόμενο γιατί εκτός της σημασίας που έχει για την προσωπική μας ζωή και εξέλιξη, παίζει καθοριστικό ρόλο και στην διαμόρφωση των κοινωνιών. Η ανάλυσή μας θα αναπτυχθεί σε τρία επίπεδα: 

ΚΙΤΡΙΝΟΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ

γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

                   

                        

Κινέζοι προτεστάντες

Οι τελευταίες αναφορές για τη θρησκευτική κατάσταση στην Κίνα ομιλούν για μία ραγδαία αύξηση των κινέζων που προσηλυτίζονται στον προτεσταντισμό. Ο ακριβής αριθμός δεν είναι γνωστός , αλλά υπολογίζονται γύρω στα 70 εκατομμύρια. Βέβαια, κάποιος θα πει ότι ο αριθμός δεν φαίνεται μεγάλος για μία χώρα 1.5 δισεκατομμυρίου ανθρώπων. Όμως εάν λάβουμε υπόψη μας ότι οι συνειδητά θρησκευόμενοι υπολογίζονται γύρω στα 300 εκατομμύρια, τότε ο αριθμός των 70 εκατομμυρίων είναι ιδιαίτερα σημαντικός. 

Πως εξηγείται άραγε αυτό το φαινόμενο; Κάποιοι αναλυτές θεωρούν ότι λόγω της αυξημένης οικονομικής και επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Κίνα, μόνον η θρησκεία που γέννησε τον καπιταλισμό (Μαξ Βέμπερ, Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού) θα μπορούσε να ανταποκριθεί στη νέα νοοτροπία των Κινέζων. Πάντως εγώ όταν άκουσα για πρώτη φορά αυτήν την είδηση, θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει πριν πολλά χρόνια: Ο Σουν Γιατ-Σεν, ο Κινέζος επαναστάτης που ανέτρεψε την  Δυναστεία Μαντσού, και εγκαθίδρυσε την δημοκρατία στην Κίνα ήταν προτεστάντης. Μετά τον θάνατο του, οι συνεργάτες του χωρίστηκαν και κάποιοι από αυτούς πέρασαν στον κομμουνισμό. Λοιπόν και αυτοί ήταν προτεστάντες, για την ακρίβεια Μεθοδιστές και οι περισσότεροι ήταν συνδεδεμένοι με την γνωστή προτεσταντική οργάνωση Y.M.C.A. Μετά το 1953, η κομμουνιστική κυβέρνηση απέλασε όλους τους προτεστάντες  ιεραπόστολους, αλλά αυτό δεν μας λέει κάτι το ιδιαίτερο, μια που όταν τα κομμουνιστικά καθεστώτα παγίωναν την εξουσία τους, αμέσως προέβαλλαν ένα αντί-θρησκευτικό προσωπείο.