Η ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ-ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

                                                           Bedtime Stories (ελλ. παραμύθια…)
                               
                                                                ΑΦΗΓΗΣΗ 1η

Η αφήγηση των δημοκρατών, όσον αφορά την ιστορία των ολοκληρωτισμών είναι η ακόλουθη: Οι μεγάλες και ειλικρινείς δημοκρατίες της Δύσης, την περίοδο 1917-1939, αναπαύονταν μέσα στην παραδείσια αγνότητά τους και ξαφνικά, ω! του θαύματος, βλέπουν να εμφανίζονται οι ολοκληρωτισμοί των εθνικιστών δικτατόρων και να ξεσπούν κόκκινες επαναστάσεις. Τι θλίψη για τις καλές αυτές δημοκρατίες.

Είναι άραγε αυτή η πραγματική ιστορία; Συνήθως, η δημόσια συζήτηση, όταν  αναφέρεται στους ολοκληρωτισμούς του 20ου αιώνα, εννοεί το ναζισμό, το φασισμό και ενίοτε τον κομμουνισμό, όπως αυτοί εξελίχθησαν αντιστοίχως στη Γερμανία, στην Ιταλία και στη Ρωσία. Όμως στη δημόσια αυτή συζήτηση δεν γίνεται ποτέ νύξη για εκείνους που επώασαν, εξέθρεψαν και φρόντισαν με κάθε μέσον την ανάπτυξη και την ενηλικίωση αυτών των ολοκληρωτισμών. Γι’ αυτό το θέμα ουδείς μιλά, ‘Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει!’…

H ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ: Ο ΛΑΟΣ ΤΩΝ ΑΜΑΛΗΚΙΤΩΝ

Άρθρο του M. Blondet                                           

Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης

Η Οθωμανική Aυτοκρατορία δεν μπορούσε να διατάξει καμία γενοκτονία κατά την διάρκεια των ετών 1913-1918, διότι πολύ απλά ήταν θύμα ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος. Τη διακυβέρνηση είχε αναλάβει μία ομάδα που είχε τη μασονική ονομασία ‘Κομιτάτο Ένωσης και Προόδου’. Την ομάδα αυτή την αποτελούσαν αξιωματικοί, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, δικηγόροι και πλούσιοι αστοί, συχνά με δεσμούς συγγένειας μεταξύ τους. Όπως γνωρίζουν οι αναγνώστες μας, οι περισσότεροι από αυτούς ήταν Ντονμέδες, δηλαδή κρυπτοιουδαίοι οπαδοί του ψευδομεσσία Sabbatai Zevi (1626-1676), που ασπάστηκε εξωτερικά το Ισλάμ ενώ στην πραγματικότητα ήταν ο δημιουργός ενός εξτρεμιστικού γνωστικού αντινομιστικού κινήματος. Πράγματι τα μέλη της σέκτας τελούσαν οργιαστικές πρακτικές, αιμομιξία και ανταλλαγή των γυναικών τους. Όμως δύο αιώνες μετά τον θάνατο του μεσσία τους, αυτοί οι κρυπτοιουδαίοι αποτελούσαν πλέον τη ραχοκοκαλιά μιας εκκοσμικευμένης, αντι-μουσουλμανικής και αντι-χριστιανικής μποργκεζίας της Τουρκίας. Είχαν δημιουργήσει την πολιτική σέκτα των Νεότουρκων, πάνω στο μοντέλο της “Νέας Ιταλίας” του G. Mazzini.Αυτοί είναι που προκάλεσαν τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Ποντίων.

ΕΜΠΡΟΣ, ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ!

          

Το κάτωθεν έργο είναι ο πίνακας με τίτλο ‘Il quarto stato’ του ιταλού ζωγράφου Giuseppe Pellizza, ένα έργο, που για πολλά χρόνια, υπήρξε σύμβολο της αριστεράς. Όχι όμως πια, αυτό το έργο δεν μπορεί πλέον να το διεκδικεί η αριστερά. Οι άνθρωποι, που εικονίζονται στον πίνακα, δεν εντάσσονται πλέον στην αριστερά, δεν την αναγνωρίζουν αλλά και η αριστερά δεν αναγνωρίζει εκείνους. Γιατί; Διότι είναι οι παλαιοί άνθρωποι, οι ωραίοι άνθρωποι, αυτοί που είχαν οικογένειες, οικογένειες που αποτελούνταν από πατέρα και μητέρα, οικογένειες που πριν να κόψουν το ψωμί τους έκαναν το σταυρό τους. Ήταν άνδρες, γυναίκες, νέοι και παιδιά που αγαπούσαν την πατρίδα τους, την πόλη τους, το χωριό τους, τη γειτονιά τους· που ως άνθρωποι της εμπειρίας και του μόχθου, γνώριζαν ότι τον ξένο πρέπει να τον αντιμετωπίζουν με καχυποψία· δεν άνοιγαν την πόρτα τους στον οποιοδήποτε που δεν ήξεραν “από πού κρατάει η σκούφια του”. Ήταν οι παλαιοί άνθρωποι και ως εκ τούτου είχαν επίγνωση του πραγματικού. Δεν αλλοίωναν την πραγματικότητα για να την προσαρμόσουν στο μυαλό τους. Δεν ήταν δηλαδή αριστεροί. Φτωχοί άνθρωποι ήταν. 

Τούτος ο πίνακας,  είναι τώρα  δικός  μας!

ΤΑ ΔΕΚΑ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ’68

Άρθρο του Marcello Veneziani                                       
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Πέρασαν πενήντα χρόνια από το '68, αλλά τις συνέπειες εκείνου του τοξικού και τόσο μηθοποιημένου νέφους που παρήγαγε, τις βλέπουμε ακόμη και σήμερα. Θα τις συνοψίσω λοιπόν σε δέκα κληροδοτήματα.  

1. Το συντριπτικό
Καταρχάς, το  '68 άφησε μία εξαιρετική καταστροφική φόρτιση: τη μέθη της κατεδάφισης ή της θέλησης για διάλυση, την αρνητική σκέψη, την επιθυμία της αποδόμησης, τη μεγάλη απόρριψη. ‘Φτάνει’, ‘Όχι’, ‘έξω’, ‘μακριά’, ‘αντι’, ‘οργή’, ‘κατά’, υπήρξαν οι λέξεις κλειδιά και τα επιφωνήματα της εποχής. Όχι τυχαία λοιπόν ονομάστηκε ‘Ολική Αμφισβήτηση’ διότι υπήρξε η ολική καταστροφικότητα· υπήρξε η επιβεβαίωση του εαυτού μέσω της άρνησης του πλαισίου, του συστήματος, των θεσμών, της τέχνης και της ιστορίας. Ο καταστροφισμός μεταβλήθηκε στο νέο κοινωνικό συνδετικό κρίκο υπό τη μορφή διαμαρτυρίας, της ύβρεως, και της αντιπολιτικής. Σήμερα, ζούμε μεταξύ των ερειπίων αυτού του καταστροφισμού.