ΟΙ ΤΕΧΝΙΤΕΣ ΤΗΣ ΝΟΗΤΙΚΗΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ - ΟΙ ΕΦΕΥΡΕΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Ένα  εκπληκτικό άρθρο που αποδεικνύει ότι  η γένεση  σημαντικών κοινωνικών φαινομένων δεν είναι αυθόρμητη.

Μετάφραση- επιμέλεια:  Ελευθέριος  Αναστασιάδης

Ε.L. Bernays

Ο  E. L. Bernays γεννήθηκε στην Βιέννη από εβραίους γονείς και ήταν ανιψιός του Σ. Φρόυντ. To 1892 η οικογένεια  του μεταφέρθηκε στην Νέα Υόρκη, χωρίς όμως να διακόψει τις επαφές της με τον θείο Φρόυντ. Στην Νέα Υόρκη, ο πατέρας Bernays κατόρθωσε να γίνει ένας πλούσιος έμπορος σιτηρών, και ενθάρρυνε τον γιό του να σπουδάσει γεωπονική στο πανεπιστήμιο Cornell. Πράγματι, ο υιός Bernays  το 1912 παίρνει το πτυχίο του αλλά δεν θα ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του. Αρχίζει να δουλεύει ως δημοσιογράφος και διαφημιστής. 

Συνδυάζοντας τις θεωρίες του Gustave Le Bon (συγγραφέα του γνωστού βιβλίου: ''Η ψυχολογία του όχλου'') και του Wilfred Trotter, μελετητή παρόμοιων θεμάτων, με τις ψυχολογικές θεωρίες που επεξεργάστηκε ο θείος του ο Φρόυντ, ο Bernays υπήρξε ένας από τους πρώτους που εμπορευματοποίησε τις μεθόδους για να μπορεί να χρησιμοποιηθεί η ψυχολογία του ασυνειδήτου ως μέσο χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Αυτός δημιούργησε τους όρους ''συλλογικός νους'' και ''κατασκευή της συναίνεσης'', σημαντικές έννοιες για την πρακτική εργασία της προπαγάνδας. 

Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Ο τίτλος αυτού του άρθρου θα μπορούσε να είναι διαφορετικός, για παράδειγμα: «Γιατί η δημοκρατία δεν φοβάται τον γραπτό λόγο;» Μπαίνω αμέσως στο θέμα: στοχαστές, φιλόσοφοι, διανοούμενοι, μελετητές, επιστήμονες, μπορεί να ξενυχτάνε γράφοντας τις σκέψεις τους για τα προβλήματα της κοινωνίας, για την αναποτελεσματικότητα του πολιτικού συστήματος, για τα σφάλματα των επιλογών μας και άλλα πολλά ωραία και ψυχωφελή. Ποιοί τους διαβάζουν, και από αυτούς που τους διαβάζουν, πόσοι τους κατανοούν πραγματικά; μία ελάχιστη μειοψηφία. Έτσι λοιπόν, αφού αραδιαστούν πάνω στο χαρτί χιλιάδες λέξεις, αφού εκφραστούν εκατοντάδες αναλύσεις και διαπιστώσεις, έρχονται οι εκλογές! Αυτό ήταν! Όλα όσα γράφτηκαν, όλα όσα τυπώθηκαν και εκδόθηκαν, ποδοπατούνται και αφανίζονται από τα ΠΛΗΘΗ που καταφθάνουν με αυτοκίνητα, μηχανάκια ή λεωφορεία στα εκλογικά τμήματα. Η βαρβαρότητα σε όλο της το μεγαλείο, εάν αναλογιστούμε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτής της διαδικασίας, σε σχέση με την κριτική ικανότητα και την λεπτή διάκριση την οποία απαιτεί μία εκλογή αρχόντων. 

Ο ΘΕΟΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ

               

Γράφει ο Ιωάννης  Αυξεντίου

Πριν από λίγες ημέρες, εντύπωση και χαμόγελα προκάλεσε η είδηση ότι ένας Ισραηλινός ονόματι David Shoshan, κατάφυγε στις δικαστικές αρχές τις χώρας του ζητώντας να επιβληθούν περιοριστικά μέτρα εναντίον του Θεού, ώστε να μην εμπλέκεται στην ζωή του, διότι αυτός (ο θεός) δεν εισακούει τις προσευχές του και του δημιουργεί προβλήματα. Μάλιστα ο νομοταγής αυτός πολίτης ακολούθησε όλη την τυπική διαδικασία, αφού πριν πάει στο δικαστήριο είχε απευθυνθεί στην… αστυνομία.

Πάντως δεν είναι η πρώτη φορά που ο Θεός οδηγείται στα δικαστήρια, και μάλιστα υπάρχουν καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον του που… εξετελέστηκαν.

Μετά την οκτωβριανή επανάσταση του 1917, ο μπολσεβίκος Anatoly Lunacharsky  συγγραφέας και κομισάριος για την παιδεία, οργάνωσε την ''Δίκη του Σοβιετικού Κράτους εναντίον του Θεού''. Η απόφαση του δικαστηρίου δεν άργησε να βγει, και ήταν: ένοχος. Η ποινή: Θάνατος δια τουφεκισμού. Η ποινή εκτελέστηκε από ένα στρατιωτικό απόσπασμα  που  πυροβόλησε… τον ουρανό!

ΑΡΙΣΤΕΡΑ: ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ

Ο Θεόδοτος συνιστά θερμά στους αναγνώστες του την μελέτη αυτού του περιεκτικού και ιδιαίτερα  κατατοπιστικού άρθρου.

Γράφει  ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Οι συμβολισμοί που αποδίδονται στις έξι κατευθύνσεις του χώρου, πάνω- κάτω, εμπρός-  πίσω, δεξιά - αριστερά, είναι τόσο παλαιοί  όσο και ο  ανθρώπινος πολιτισμός. Το ον, τόσο στην υλική  όσο και στην υπερβατική του διάσταση, δεν υπάρχει μόνο του, ούτε η συνείδηση και η αντίληψη του αναδιπλώνονται μονίμως εντός του, αλλά σχετίζεται με άλλα  όντα  και  με  τις ''καταστάσεις-ποιότητες'' που αυτά δημιουργούν. Έτσι λοιπόν, το ον ΚΟΙΤΑΖΕΙ για να αντιληφθεί που βρίσκεται το ''άλλο'', από πού έρχεται και τι αυτό ''φέρνει μαζί του'', ποιες είναι δηλαδή, οι ''ποιότητες'' που το συνοδεύουν: Ο «κάτω κόσμος»  είναι ο Άδης, ο χώρος των σκιών και της  θλίψης, ο «πάνω κόσμος», είναι ο τόπος των ουρανίων υπάρξεων και του φωτός. «…Ο  μεν δίκαιος ληστής ευρίσκεται «εκ δεξιών» του Κυρίου, έχει την όψιν ήμερον και παρακαλεστικήν, ο δε κακός ληστής, οπού είναι σταυρωμένος «εξ αριστερών» του Κυρίου, έχει την όψιν ηγριωμένην…». Οι Πυθαγόρειοι συσχέτιζαν  το  εμπρός με  την  δεξιά  και  το  πίσω με την αριστερά.  Αρχετυπικά  λοιπόν, οι  έξι κατευθύνσεις του χώρου έχουν ''χρωματιστεί'' θετικά ή αρνητικά ανάλογα με ποια από αυτές επέλεξε (αρχεγονικά) μία συγκεκριμένη ποιότητα για να φανερωθεί  και  να  εκφραστεί. 

ΚΑΤΑ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΦΥΣΗ: Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΥ ΜΑΚBΕΘ

Άρθρο του Marco Zonetti, 

Πηγή: Arianna Editrice 

Μετάφραση–επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου

Στιβαρό, διφορούμενο και αυτοστοχαστικό, το έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ,  Μάκβεθ, ορίζεται από πολλούς ως η τραγωδία της φιλοδοξίας και της δίψας για εξουσία, γι’αυτό άλλωστε μετονομάστηκε  σε Ο Θρόνος του Αίματος στην κινηματογραφική εκδοχή του Ακίρα Κουροσάβα. Ξαναϊδωμένος  με την σύγχρονη ματιά, σε αυτή την κοινωνία του σήμερα που όλο και περισσότερο αποφεύγει την Φύση, προκαλώντας την και θέτοντάς την σε συνεχή αμφισβήτηση, συνεργός σε μία παράφρονη Ύβρη που θέλει να την μειώσει σε ένα παιχνίδι των ιδιοτροπιών του οποιουδήποτε, ο Μάκβεθ αποκτά μία ερμηνεία εντελώς νέα.

Ο Μάκβεθ, βαρόνος του Glamis, σπρώχνεται ύπουλα να διαπράξει βασιλοκτονία από τις τρείς μάγισσες (υπερφυσικές δυνάμεις), που αφυπνίζουν την λανθάνουσα φιλοδοξία του μολύνοντας το καλό που υπάρχει μέσα του. Έρμαιο πλέον της μανίας για εξουσία, ο Μάκβεθ γράφει λοιπόν μία επιστολή στην αγαπημένη του σύζυγο που, από εκείνη την στιγμή και μετά, γίνεται η  κύρια σύμμαχος του (και υποκινήτρια) στο σχέδιο για να καταλάβει τον θρόνο της Σκωτίας.