Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ: ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ

Άρθρο του Giovanni Brizzi
Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης

Δομημένο σύμφωνα με ένα χρονολογικό-αφηγηματικό σχήμα, το βιβλίο του Gastone Breccia ‘Η ασπίδα του Χριστού, οι πόλεμοι της Ανατολικής Ρωμαϊκής  Αυτοκρατορίας’, καλύπτει την περίοδο μεταξύ της ήττας που υπέστη ο Ουάλης στην Αδριανούπολη (378 μ.Χ.) και την αποτυχημένη επίθεση του Βούλγαρου ηγεμόνα Κρούμ εναντίον της Κωνσταντινούπολης (813 μ.Χ.). Δηλαδή, τους αιώνες που είδαν την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία να αντιτάσσεται σε διαδοχικά κύματα, πάντα διαφορετικών εισβολέων, να εμποδίζει επιδρομές, να προστατεύει τα σύνορα και ακόμη να ανακτά από καιρό χαμένα εδάφη.

Τα βασικά σημεία στα οποία εστιάζει ο συγγραφέας είναι η πολιτική και στρατιωτική κατάσταση της αυτοκρατορίας, καθώς και η δομή, η οργάνωση και η χρήση των στρατευμάτων της. Με δύο κύρια σημεία καμπής: τη δημιουργία ενός νέου αμυντικού συστήματος από μέρους του Θεοδόσιου του Α΄μετά την Αδριανούπολη καθώς και τη μεγάλη ΄θεματική μεταρρύθμιση') του δεύτερου μισού του 7ου αιώνα. Το πρώτο σημείο καμπής αφορούσε μόνο τις ένοπλες δυνάμεις, το δεύτερο μεταμόρφωσε πλήρως το κράτος.

ΔΥΟ ΑΡΘΡΑ ΣΕ ΕΝΑ: Ο ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ & ΟΙ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΑ ΕΥΝΟΥΧΟΙ

    
                            ΠΩΣ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ EΞΕYΤEΛΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης

Μία βασική αλήθεια, που έχει γίνει κτήμα όλων μας από τα μαθητικά ακόμη χρόνια, είναι πως ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ένα υλικό ον που έχει ανάγκη από τροφή και υλικά αγαθά, αλλά πως έχει και μία πνευματική διάσταση. Αυτή η διάσταση του εκφράζεται μέσω της θρησκείας, της φιλοσοφίας, της ηθικής και των ανωτέρων συναισθημάτων.

Πράγματι, αυτή η διάσταση υφίσταται, αλλά μόνον μέχρι τις…εκλογές. Μόλις προκηρυχθεί αυτή διαδικασία, αυτή η ‘γιορτή της δημοκρατίας’, η πνευματική διάσταση του ανθρώπου αφανίζεται και οι πολίτες εξευτελίζονται, εκούσια ή ακούσια, στο έπακρο. «Τι εννοείς;», θα με ρωτήσετε. Είναι απλό: όλες οι εκλογικές εξαγγελίες και τα προγράμματα, όλη η εκλογική αντιπαράθεση, όλες οι κομματικές συζητήσεις, βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά σε ένα ζήτημα: πόσα χρήματα θα υποσχεθούν οι πολιτικοί αρχηγοί ότι θα μπουν στην τσέπη των ψηφοφόρων.

ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΟ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ: Η ΦΙΛΑΛΗΘΕΙΑ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου
                                                        
                                                                                        Ο φιλελεύθερος είναι ο εκκοσμικευμένος 
                                                                                        προτεστάντης που ερμηνεύει το βιβλίο της
                                                                                        ζωής κατά το δοκούν. 

John Locke, o 'πατέρας' του φιλελευθερισμού

Φιλαλήθεια: να υιοθετήσουμε αυτό τον όρο στην πολιτική μας φιλοσοφία, ώστε να πάψει επιτέλους να έχει το μονοπώλιο του πολιτικού λόγου ο όρος 'φιλελευθερισμός'. Εκείνο δηλαδή το αριστερό ρεύμα που ονομάστηκε φιλελευθερισμός, του οποίου οι ρίζες βυθίζονται στα γνωστικά κινήματα του 14ου, 15ου, 16ου και 17ου αιώνα και το οποίο επισημαίνει τη φιλία προς την ελευθερία, χωρίς όμως να δίνει σαφή απάντηση στα κάτωθι κεφαλαιώδη ερωτήματα:

Α) Eλευθερία για να κάνω τι;
Β) Eλευθερία από τι; 
Γ) Eλευθερία και Αλήθεια, ποια η σχέση τους;

Είναι αξιοσημείωτο, ότι μετά την είσοδο των κοινωνιών στη νεωτερική εποχή, δύο ήταν οι ιδέες που επικράτησαν στην πολιτική και κοινωνική φιλοσοφία: από τη μία πλευρά η ιδέα της ελευθερίας και από την άλλη η ιδέα της κοινοκτημοσύνης. Αντίθετα, η ιδέα της Αλήθειας (και ένας όρος που να την εκφράζει πολιτικά και ιδεολογικά) εξαφανίστηκε από το προσκήνιο και διαγράφηκε πλήρως. Μάλιστα έγινε συνώνυμο του σκοταδισμού, του μη-προοδευτισμού, της οπισθοδρόμησης. Με άλλα λόγια, η φιλοσοφία του Πόντιου Πιλάτου: ‘Τί ἐστιν ἀλήθεια;’ έγινε η κυρίαρχη φιλοσοφία. Αντιθέτως, το υπέρτατο αγαθό της κλασικής φιλοσοφίας, δηλαδή η Αλήθεια, κατέληξε στο περιθώριο.

Οι φιλελεύθεροι και γενικότερα οι αριστερόστροφοι πάσης φύσεως, συνηθίζουν να ταυτίζουν το ζήτημα της Αλήθειας με τη θρησκεία, οπότε μιλούν για την ανάγκη της ελευθερίας από τους ‘θρησκευτικούς απολυτισμούς’. Συνεπώς, δεν θα τους κάνω εδώ τη χάρη να αναφερθώ στη θρησκευτική–μεταφυσική αλήθεια, αλλά θα κατέλθω στο πεδίο τους, δηλαδή στην κοσμική διάσταση και έτσι θα εξετάσουμε εάν μέσα σε αυτή τη διάσταση υπάρχουν αντικειμενικές αλήθειες.

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΥΡΙΤΑΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Άρθρο του d. Curzio Nitoglia                                                                                    

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Το Αγγλικανικό Σχίσμα 

Οι Προτεστάντες της Αγγλίας, μετά το σχίσμα του Ερρίκου του Η', αποτελούνταν από ένα δίκτυο οικογενειών οι οποίες είχαν κατορθώσει να γίνουν πολύ ισχυρές οικονομικά και πολιτικά. Αυτό ασφαλώς οδήγησε σε μια κοινωνική και πολιτική κατάσταση που θα άλλαζε τη φύση του χριστιανισμού στην Αγγλία. Πριν τη Μεταρρύθμιση, τα δύο διακριτά χαρακτηριστικά του χριστιανισμού ήταν τα εξής: α) η πρωτοκαθεδρία του πνευματικού επί  του κοσμικού, δηλαδή της Εκκλησίας επί του κράτους και β) η εναντίωση της Εκκλησίας στην τοκογλυφία και στις χρηματιστηριακές δραστηριότητες. Κατά συνέπεια, ο χωρισμός της Βασιλείας από την Εκκλησία και η επιθυμία άντλησης κέρδους από την τοκογλυφία, έγιναν από τα βασικά κίνητρα για τον Αγγλικανικό επαναστατικό αγώνα. Πράγματι, ο Αγγλικανισμός, δεν μπορεί να αποκαλεστεί θρησκεία, με την ακριβή έννοια του όρου, καθώς είναι γεννημένος από την απληστία του βασιλιά Ερρίκου του Η' και από εκείνους του ευγενείς που ήθελαν να πλουτίσουν απαλλοτριώνοντας τις εκκλησιαστικές γαίες. Οι οικογένειες αυτές αργότερα θα αποτελούσαν τη συντηρητική ελίτ της Μεγάλης Βρετανίας. 

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΕΞΙΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Άρθρο του Luca Valentini
Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης

Τα νέα πολιτικά σενάρια, τους τελευταίους μήνες, φαίνεται να διαμορφώνουν μία ενοποιητική διαδικασία σε αυτό που κοινώς αποκαλείται 'Εθνικολαϊκό Kίνημα' (Σ.τ.Μ. αναφέρεται στο εξωτερικό). Αναφερόμαστε σε εκείνο το σύνολο των μικροκομμάτων, των στρατευμένων κοινοτήτων και των μεμονωμένων ατόμων, που με διαφοροποιημένο τρόπο σχετίζουν την πολιτική και υπαρξιακή τους δράση με τα κινήματα της αντίδρασης στο ψεύτικο δίπολο καπιταλισμός-κομμουνισμός, που κατά την διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων είχαν την άμεση πραγμάτωση τους σε διάφορα μέρη της Ευρώπης και του κόσμου. Η αναφορά μόνο στην Ιταλία ή στη Γερμανία θα ήταν πολύ περιοριστική και θα πρέπει να συμπεριλάβουμε, για παράδειγμα και κινήματα όπως το Βελγικό Ρεξισμό του Leon Degrelle ή τη Ρουμανική 'Σιδηρά Φρουρά' του Corneliu Codreanu. Υπό αυτές τις εξελίξεις λοιπόν, επιβάλλονται μερικές γενικές θεωρήσεις πάνω σε αυτό που παραδοσιακά πρέπει να νοείται με τον όρο Πολιτική και με τον όρο Δεξιά.