Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΕΞΙΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Άρθρο του Luca Valentini
Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης

Τα νέα πολιτικά σενάρια, τους τελευταίους μήνες, φαίνεται να διαμορφώνουν μία ενοποιητική διαδικασία σε αυτό που κοινώς αποκαλείται 'Εθνικολαϊκό Kίνημα' (Σ.τ.Μ. αναφέρεται στο εξωτερικό). Αναφερόμαστε σε εκείνο το σύνολο των μικροκομμάτων, των στρατευμένων κοινοτήτων και των μεμονωμένων ατόμων, που με διαφοροποιημένο τρόπο σχετίζουν την πολιτική και υπαρξιακή τους δράση με τα κινήματα της αντίδρασης στο ψεύτικο δίπολο καπιταλισμός-κομμουνισμός, που κατά την διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων είχαν την άμεση πραγμάτωση τους σε διάφορα μέρη της Ευρώπης και του κόσμου. Η αναφορά μόνο στην Ιταλία ή στη Γερμανία θα ήταν πολύ περιοριστική και θα πρέπει να συμπεριλάβουμε, για παράδειγμα και κινήματα όπως το Βελγικό Ρεξισμό του Leon Degrelle ή τη Ρουμανική 'Σιδηρά Φρουρά' του Corneliu Codreanu. Υπό αυτές τις εξελίξεις λοιπόν, επιβάλλονται μερικές γενικές θεωρήσεις πάνω σε αυτό που παραδοσιακά πρέπει να νοείται με τον όρο Πολιτική και με τον όρο Δεξιά.

Θα αρχίσουμε εξετάζοντας την πραγματική σημασία της λέξης Πολιτική, που φυσικά είναι πολύ διαφορετική από αυτό που κοινώς νοείται σήμερα, δηλαδή ένα κινηματισμός, μία δράση για τη δράση, η οποία δεν εμψυχώνεται από καμία ανώτερη Ιδέα, αλλά μόνον από σλόγκαν και κατασκευασμένες φράσεις, που στην καλύτερη περίπτωση δεν οδηγούν πουθενά και στη χειρότερη σε μία σατανική πορεία προς την εξουσία, με την πιο υλιστική και αντι-παραδοσιακή έννοια του όρου. Για να το επιτύχουμε αυτό, είναι απαραίτητο να αναφερθούμε κυρίως στο έργο του Πλάτωνα, αναλύοντας αυτό που εννοούσε ο μαθητής του Σωκράτη ως 'Πολιτεία', για να παρουσιάσει καλύτερα μία Ιδέα αναφοράς, ένα Αρχέτυπο, που μπορεί να μας κάνει να διακρίνουμε μεταξύ των παραδοσιακών θεσμικών αντιλήψεων και των σύγχρονων κοινωνικών συνενώσεων όπως εξηγούνται από τον Hobbes ή τον Rousseau.

Κατά αυτό τον τρόπο, μπορούμε να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε την ουσία της πλατωνικής πολιτικής και κρατικής θεωρίας, η οποία εκκρεμεί πάνω σε δύο ταυτότητες: εκείνη μεταξύ της Γήινης Πολιτείας και της Ουράνιας Πολιτείας και εκείνη μεταξύ της οργανωμένης κοινωνίας και του μεμονωμένου πολίτη. Και οι δύο ξαναπαρουσιάζουν την άμεση αντιστοιχία της παραδοσιακής διδασκαλίας μεταξύ του μακρόκοσμου και του μικρόκοσμου, αντιπροσωπεύοντας ο κρατικός θεσμός ένα στοιχείο (στην πρώτη σχέση με το Θείο), μικροκοσμικής αξίας και στη δεύτερη σχέση (με την Πόλη) μακροκοσμικής αξίας. Σημειώστε, εξάλλου, τη μεγάλη σημασία που προσλαμβάνει στην πλατωνική σκέψη η ιδέα της Πολιτείας.

Στον Πλάτωνα, ξαναβρίσκουμε τον χωρισμό του κοινωνικού οργανισμού σε τρεις τάξεις: τους Σοφούς, τους Φύλακες-Πολεμιστές και τους Παραγωγούς Αυτός ο τριμερής διαχωρισμός είναι τυπικός της θεσμικής οργάνωσης των μεγάλων ινδοευρωπαϊκών πολιτισμών. Να θυμηθούμε πως στην Avesta αναφέρονται τα τρία Pishtra: οι Κυρίαρχοι της Φωτιάς (Αthreva), οι Μαχητές με τα πολεμικά άρματα (Rathaesta) και οι Εκτροφείς-Καλλιεργητές (Vastriya-Fshuyant). Όπως επίσης πως μεταξύ των Κελτών υπήρχε ο διαχωρισμός μεταξύ των Δρυίδων, των Πολεμιστών, και των Γεωργών και πως στην ίδια τη Ρώμη, οι τρείς κοινωνικές λειτουργίες αντιπροσωπεύονταν από τους Flamines Maiores, τους ιερείς της τριάδας του Καπιτωλίου: Δίας, Άρης, Κουϊρίνος. 

Σε αυτό το σημείο, πρέπει να διαφωτίσουμε την πραγματική σχέση μεταξύ της πνευματικής σφαίρας του ανθρώπου και της οργανωμένης κοινωνίας, ιδιαίτερα για να κατανοηθεί ο ορισμός της ιεραρχικής οντολογίας και να κατεδαφιστεί κάθε οικονομικίστικη ερμηνεία. Ο μαθητής του Σωκράτη αναγγέλλει τρεις αρετές και καθορίζει την λειτουργία κάθε μίας σύμφωνα με το στοιχείο που κυριαρχεί στο μικρόκοσμο, καθορίζοντας επίσης μία ιεραρχική δομή στην ανθρώπινη εσωτερική ανατομία: η Σοφία είναι η αρετή που εγγυάται την κυριαρχία του νου και του πνεύματος. Το σθένος είναι η αρετή που χαρακτηρίζει την ψυχή, το στοιχείο που επιτηρεί τα πάθη. Η εγκράτεια είναι η αρετή του σώματος, αυτή που ελέγχει τις ηδονές. Σε αυτές τις αρετές, ο Πλάτωνας προσθέτει μία άλλη ακόμη πιο θεμελιώδη: τη Δικαιοσύνη, δηλαδή τη σωστή τάξη που αναγκαστικά πρέπει να υπάρχει μεταξύ αυτών των στοιχείων: μεταξύ του νου, της ψυχής και του σώματος.

Μετά από αυτές τις θεωρήσεις, είναι εύκολο να κατανοηθεί πως η μεγαλύτερη ή μικρότερη προσήλωση στην αρετή της Δικαιοσύνης καθορίζει την ταξική διαφοροποίηση: στην κορυφή της εσωτερικής ιεραρχίας βρίσκεται ο νους, και  οι λειτουργοί του είναι οι Φιλόσοφοι, στη  συνέχεια, στο ψυχικό στοιχείο αντιστοιχεί η πολεμική λειτουργία και στο σώμα η λειτουργία των Παραγωγών. Η εξέταση της πολύπλοκης πλατωνικής θεολογίας του κράτους έφερε στο φως όσα γράψαμε περί της ταυτότητας μεταξύ της πόλης και του κόσμου, μεταξύ της πόλης και του πολίτη. 

Την Πολιτεία μπορούμε να την ορίσουμε χωρίς επιφυλάξεις, ως ένα πραγματικό πνευματικό γυμναστήριο, στο οποίο ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να 'θέσει δικαιοσύνη εντός του', να αναγνωρίσει το Είναι του, πλησιάζοντας ο ίδιος και η κοινότητα στην οποία ζει το Θείο Κόσμο, αποκτώντας την ευδαιμονία. Ο όρος πολιτική λοιπόν, νοείται παραδοσιακά ως δράση αποσκοπούσα στην ανακάλυψη της Δικαιοσύνης εντός του εσωτερικού μας κόσμου και εντός της κοινωνίας, έτσι ώστε η Πολιτεία μας να πλησιάσει στο αρχέτυπο που: «ίσως να υφίσταται ως υπόδειγμα στον ουρανό για όποιον θέλει να τη βλέπει και κοιτώντας την να ιδρύσει μία τέτοια πολιτεία μέσα του. Αν κάπου υπάρχει αυτή η πολιτεία ή αν πρόκειται να υπάρξει, δεν κάνει καμία διαφορά· διότι αυτός θα εφαρμόζει τους δικούς της νόμους και καμίας άλλης» (Πολιτ. 592b, Πλάτων).

 

Σε αυτό το σημείο, αφού διαλευκάναμε την πραγματική σημασία της Πολιτικής, είναι αναγκαίο να κάνουμε μία ακόμη πιο σημαντική αποσαφήνιση όσον αφορά αυτό που παραδοσιακά πρέπει να νοείται ως Δεξιά. Είναι απαραίτητο να διαλύσουμε αμέσως κάθε σύγχυση και κάθε παρανόηση, δηλώνοντας ότι η ιδανική παράταξη στην οποία αναφερόμαστε, είναι από την φύση της εχθρική σε όλα εκείνα που ωρίμασαν από τις επαναστάσεις, είτε την αμερικανική είτε τη γαλλική. Είναι επίσης εχθρική στην ανατρεπτική δράση που επέτρεψε στο Διαφωτισμό να πραγματωθεί στις διάφορες εξελικτικές του φάσεις, στο φιλελευθερισμό, στον κομμουνισμό, στη δημοκρατία, δηλαδή στην 'προοδευτική ανατροπή' του πλατωνικού και παραδοσιακού πολιτικού αρχετύπου.

Χρησιμοποιήσαμε τον όρο 'επανάσταση' (rivoluzione) και θεωρούμε πως στην Παραδοσιακή Δεξιά  ταιριάζει περισσότερο ο όρος 'αντίδραση' με την έννοια της εναντίωσης στον γκρεμισμένο κόσμο, αν και οι δύο όροι μπορεί να θεωρηθούν συνώνυμοι. Αυτή η δήλωση μας μπορεί να εκπλήξει κάποιους, αλλά θυμίζουμε ότι ο όρος rivoluzione  προέρχεται από το λατινικό ρήμα -revolvere- που εκφράζει την ιδέα μιας επιστροφής στο σημείο εκκίνησης, στις απαρχές, στην Παράδοση. (Ελληνικά: ἐπανάστασις<ἐπανίστημι: ξανασηκώνομαι όρθιος).  

        
«Το θεμέλιο κάθε αληθινού κράτους είναι η Υπερβατικότητα της αρχής του, δηλαδή, της αρχής της κυριαρχίας, του κύρους και της νομιμότητας», μαζί με τη δικαιοσύνη, την ιεραρχία, τις λειτουργικές τάξεις, την υπεροχή της πολιτικής τάξης έναντι της οικονομικής. Αυτές οι κατευθύνσεις προσλαμβάνουν μία κανονιστική αξία που δεν συνδέεται με την εξέλιξη και την ιστορία. Αυτή η αξία πρέπει να μεταφράζεται σε έναν καθημερινό τρόπο δράσης, σε ένα λεγεωνάριο ύφος που πρέπει να χαρακτηρίζει, χωρις καμία εξαίρεση, κάθε τομέα της ανθρώπινης ύπαρξης μας. Ως άτομα να παραμένουμε πάντα 'όρθιοι ανάμεσα στα ερείπια'. Ο ριζοσπαστισμός μας, να είναι τα ουσιώδη στοιχεία εκείνης της 'αντίδρασης–επανάστασης', που αντιπροσωπεύει την πρώτη ιδέα της αυθεντικής και παραδοσιακής Δεξιάς.