ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

                                                 

                 "Αντιπροσωπεύω την παράδοση, με την οποία τα έθνη παραμένουν  

              σε όλη την διάσταση των αιώνων. Αν η φωνή μου έχει οποιαδήποτε

                αξία, κύριοι, δεν είναι επειδή είναι δικιά μου : αλλά γιατί είναι     

               η  φωνή των πατέρων μας." 

         "Η αρχή της νομιμοποίησης ενός ηγέτη  δεν πρέπει να βασίζεται

                                      στη λαϊκή θέληση, αλλά στις δίκαιες πράξεις του."

                                                                                                    Juan  Donoso  Cortés

Juan Donoso Cortes

Πήρα την απόφαση να γράψω αυτό το άρθρο, διότι πιστεύω ότι ήλθε πλέον το πλήρωμα του χρόνου, για να αποκτήσουν (η μάλλον να ξαναβρούν) οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί μία πολιτική  θεολογία. Δεν είναι δυνατόν, να υπόκεινται ακόμη στην δικτατορία του νέο-γνωστικισμού, που επέβαλε την απόσχιση του Θεολογικού από την κοσμική πραγματικότητα, που εξοβέλισε στα τάρταρα εκείνο το στοιχείο που έδινε νόημα, τάξη και  ελπίδα στο γήινο γίγνεσθαι, δηλαδή το στοιχείο της «Μάγευσης» του κόσμου, για να χρησιμοποιήσω την ορολογία του Μαξ Βέμπερ. Δεν επιτρέπεται πλέον οι διάφοροι πολιτικάντηδες να στρέφονται προς τους χριστιανούς λέγοντας τους: «Εσείς στις εκκλησίες σας· για τα γήινα αποφασίζουμε εμείς». Λοιπόν θα τους απαντήσω, ότι μακάρι να ήταν έτσι. Μακάρι δηλαδή να αποφάσιζαν για τα γήινα. Στην πραγματικότητα αποφασίζουν για τα...τάρταρα, έχουν δηλαδή και αυτοί μία μεταφυσική αλλά αρνητικής φύσης, τη μεταφυσική του εωσφορικού χάους, τη μεταφυσική των κατωτέρων πεδίων. Φθάνει επιτέλους να λένε την γνωστή, ηλίθια και ταυτόχρονα δόλια φράση: «Οι Χριστιανοί  πρέπει να ψηφίζουν όλα τα κόμματα και να ανήκουν σε όλο το πολιτικό φάσμα». Φθάνουν πλέον αυτές οι κουτοπονηριές. Σαν ξεκίνημα και έναυσμα λοιπόν, για την διαμόρφωση μιας χριστιανικής πολιτικής θεωρίας, διάλεξα την σκέψη και την φιλοσοφία του Ισπανού διπλωμάτη Juán Donoso Cortés (1809-1853). Τον επέλεξα γιατί ήταν ο πρώτος, που μέσα στην επέλαση του επαναστατικού και διαφωτιστικού πνεύματος, είχε το νοητικό και ψυχικό σθένος να επαναδιατυπώσει μία Πολιτική Θεολογία. Από αυτόν άντλησε ιδέες και ο Γερμανός νομικός και φιλόσοφος Carl Schmitt. Ο άλλος λόγος που με οδήγησε να επιλέξω τον συγκεκριμένο στοχαστή, είναι για να εναντιωθώ σε ένα αριστερόστροφο ρεύμα Πολιτικής Θεολογίας, που προσπαθεί με χίλιους δόλιους τρόπους, να επηρεάσει την Ορθόδοξη παράδοση. Σπινθηροβόλο και περίεργο μυαλό ο Donoso Cortés, κατά την διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων είχε επηρεαστεί από τις φιλελεύθερες ιδέες διαφόρων στοχαστών, όπως του Locke, του Condillac, του Rousseau και του Voltaire. Αργότερα όμως, ζώντας από κοντά τα αποτελέσματα των ευρωπαϊκών επαναστάσεων κατά την περίοδο της θητείας του στο διπλωματικό σώμα, έκανε στροφή 180 μοιρών και ανέπτυξε μία πολιτική φιλοσοφία που βασίστηκε στις αρχές του παραδοσιακού χριστιανισμού.

ΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑ

Γράφει ο Ιωάννης  Αυξεντίου

           

ουροβόρος όφις, το τέλος μου, η αρχή μου

         Διαβάζοντας τα ακαδημαϊκά εγχειρίδια της πολιτικής  ιστορίας, σας δημιουργήθηκε ποτέ η εντύπωση ότι ,στον μεσαιωνικό κόσμο , στην περίοδο της Αναγέννησης, ακόμη και μέχρι  τον 17^ο  αιώνα, υπήρχε και δρούσε μία διεθνής της ριζοσπαστικής αριστεράς; Νομίζω πως όχι. Και όμως υπήρχε. Αν  ερευνήσετε την ιστορία από τον 7^o αιώνα μ.Χ. μέχρι τον 17^o αιώνα (παραλείπω τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες) θα διαπιστώσετε ότι οι γνωστικές σέκτες και κινήματα κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου, ήταν τόσο πολυάριθμα  και  η  γεωγραφική τους  κατανομή  τόσο μεγάλη, ώστε αποτέλεσαν μία πραγματική κόκκινη διεθνή. Αν κάποιος προσπαθήσει να τα απαριθμήσει θα διαπιστώσει ότι ουκ έστιν αριθμός : οι Παυλικιανοί, οι Βογόμιλοι, οι Καθαροί, οι Βάλδιοι, οι Dolciniani, οι αδελφοί του «Ελευθέρου πνεύματος», οι Tondrachiani , οι Doukhobors, οι  Khlysts, κ.λπ. Και όμως , παρόλο που όλα αυτά τα κινήματα είχαν πολιτική δράση και διεκδικήσεις, τα εγχειρίδια της πολιτικής ιστορίας  είτε δεν τα αναφέρουν ή κάνουν κάποιες σύντομες αναφορές μόνον για τα κατά τόπους γνωστικά κινήματα, δηλαδή εντελώς μεμονωμένα, μιλώντας για παράδειγμα λίγο για τους Kαθαρούς στην Γαλλία, λίγο για τους Bογόμιλους στο Βυζάντιο κ.λπ. 

     Το τέχνασμα λοιπόν σε τι συνίσταται; Α) Αφήνουν την παρουσίαση αυτών των κινημάτων στην Θρησκευτική ιστορία, η οποία επικεντρώνεται στην αιρετική τους θεολογία και δεν αναφέρεται εκτεταμένα στην πολιτική τους ιδεολογία. Β) Η δράση τους εξετάζεται  όχι ως σύνολο αλλά αποσπασματικά, απομονώνοντάς τα σε συγκεκριμένους τόπους και χρονικές περιόδους. Με αυτό τον τρόπο ο μελετητής της ιστορίας σχηματίζει την ιδέα  ότι κατά καιρούς, σε διάφορες χώρες,εμφανίστηκαν κάποιες θρησκευτικές αιρέσεις και....τελεία. 

ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Γράφει ο Ιωάννης  Αυξεντίου

 Τι πραγματικά ήταν η Γαλλική επανάσταση του 1789; Ένας λαϊκός ξεσηκωμός ενάντια στην τυραννία; Μία επανάσταση εναντίον της βασιλείας; Ο αγώνας της αστικής τάξης εναντίoν των προνομίων της αριστοκρατικής τάξης; Αυτοί είναι οι μύθοι που δημιουργήθηκαν για να συσκοτίσουν την πραγματική και ουσιαστική φύση της Γαλλικής Επανάστασης, που δεν ήταν άλλη, από την νικηφόρα επέλαση και αιματηρή εκδίκηση των γνωστικών κινημάτων και του ιουδαϊσμού.

Πρώτος μύθος: Η επανάσταση κυνήγησε τους αριστοκράτες. 

Λουδοβίκος-Φίλιππος Β' της Ορλεάνης

Όπως γράφει ένας από τους πιο φημισμένους ιστορικούς της Γαλλίας, ο François Furet, η αριστοκρατία σαράντα χρόνια μετά την επανάσταση ήταν τόσο πλούσια και ισχυρή όσο και στην Γαλλία του Λουδοβίκου XVΙ. Πρέπει να σημειώσουμε ότι στην ορολογία των επαναστατών, ο όρος «αριστοκράτης» δεν εννοούσε καθόλου τα μέλη μιας ορισμένης κοινωνικής τάξης αλλά μόνον τον εχθρό της επανάστασης. Έτσι, θεωρούσαν αριστοκρατικό έναν εργάτη καθολικό από την Ανδεγαυία ή έναν αγρότη αντεπαναστάτη από την Λοζέρ. O Αμερικανός ιστορικός Donald Greer απέδειξε ότι από τα θύματα που θανατώθηκαν κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τρομοκρατίας (La Grande Terreur), μόνον το 8,5% ήταν αριστοκράτες και το 91,5% ήταν από τις λαϊκές τάξεις. Επίσης στην ίδια έρευνα απέδειξε ότι από τους 400.000 ευγενείς που ζούσαν το 1789 εκτελέστηκαν  μόνον 1.158, δηλαδή ένα ποσοστό του 0,03%. Το 1790 πολυάριθμοι ευγενείς βρίσκονταν στις πρώτες γραμμές της επανάστασης και την υπηρετούσαν με τον καλύτερο τρόπο. (O Θεόδοτος έχει αναλύσει αυτό το θέμα στο άρθρο με τον τίτλο: Η  ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ RADICAL CHIC.) Μάλιστα, κατά την διάρκεια της Μεγάλης Τρομοκρατίας εκδόθηκε ειδικό διάταγμα που απαγόρευε τις επιθέσεις στους πύργους των ευγενών. Και φυσικά να μην ξεχάσουμε ότι ένας από τους πρωταγωνιστές της επανάστασης και μέγας διδάσκαλος της μασονικής στοάς  της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας ήταν ο Δούκας  Λουδοβίκος-Φίλιππος Β΄της Ορλεάνης.

ΟΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΜΕΝΕΙ

Γράφει ο Αναστάσιος  Γιαννάς

Alexandre Seon Η λύρα του Ορφέα

Ένας οπαδός της δεξιάς, ένας του μαρξισμού και ένας του φιλελευθερισμού, στην Ευρώπη (Ιταλία, Γαλλία, Αυστρία, κ.λπ.) των μέσων του προηγούμενου αιώνα, τι το κοινό είχαν; Τίποτα θα μου πείτε. Και όμως είχαν κάτι, που υπερέβαινε τις ιδεολογίες  στις οποίες, για τον α΄ ή β΄ λόγο πίστευαν. Eίχαν αισθητική. 

Τι σημαίνει αυτό; θα διερωτηθεί κάποιος. Ας ορίσουμε λοιπόν τι εννοούμε με τον όρο αισθητική. Δεν θα αναφέρω τους  φιλοσοφικούς ορισμούς, που κατά καιρούς έχουν δοθεί όσον αφορά  αυτήν την έννοια, αλλά θα προτιμήσω κάτι πιο ποιητικό : Είναι το ψυχικό κάλλος, που  σμιλεύει  την νοητική και υλική πραγματικότητα, προσδίδοντάς της  χάρη, ομορφιά και ευγένεια.

                

 Επειδή όμως η ιδιότητα του «ψυχικού κάλλους» μπορεί να αποδοθεί μόνον σε λίγους ανθρώπους και άρα δεν ενδείκνυται για μαζικούς χαρακτηρισμούς, θα την αντικαταστήσω με τον όρο «εσωτερική κομψότητα». Αυτή η εσωτερική κομψότητα λοιπόν, μπορεί να είναι είτε έμφυτη, είτε δημιούργημα μιας κουλτούρας ή όπως συνήθως συμβαίνει, και των δύο μαζί. Η επιλογή της ιδεολογίας, πράγματι, την οποία κάποιος έχει ενστερνιστεί μπορεί να οφείλεται σε διάφορους παράγοντες: έλλειψη γνώσεων ή αντίθετα επάρκεια γνώσης, λανθασμένη ή σωστή αντίληψη του κοινωνικού γίγνεσθαι, κοινωνικές  επιρροές κ.λπ. Η αισθητική, όμως,  όλα αυτά τα ξεπερνά, διότι η έδρα της βρίσκεται σε ένα ψυχικό κέντρο πιο βαθύ από τα υπόλοιπα. Φανταστείτε μία σειρά φωτογραφιών πάνω σε  δύο τοίχους: οι φωτογραφίες δείχνουν τους οπαδούς της αριστεράς, τους οπαδούς της δεξιάς, τους επαναστάτες και τους αστούς. Στον κάθε ένα από τους δύο τοίχους υπάρχουν οι ίδιες φωτογραφίες. Όμως οι φωτογραφίες του δεύτερου τοίχου φωτίζονται από ένα όμορφο, γλυκό, κιτρινωπό φως, ενώ αυτές του δεύτερου τοίχου δεν φωτίζονται καθόλου. Κάπως έτσι λειτουργεί η αισθητική και ξεπερνά ιδεολογίες, απόψεις, πιστεύω.

ΟΤΑΝ Η ΚΕΦΑΛΗ ΤΟΥ "ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΚΟΣΜΟΥ" ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΟΝ ΔΙΕΘΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ, ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΨΥΧΡΟ ΠΟΛΕΜΟ

γράφει ο Alex Synodinos

 

Υποθέτω πως οι περισσότεροι αναγνώστες του Θεόδοτου γεννήθηκαν πριν από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και ασφαλώς έχουν ακούσει την επίσημη «δεξιά» ιστορική θεώρηση για την περίοδο εκείνη· πώς δηλαδή οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν το σοβιετικό μπλοκ και τον διεθνή κομμουνισμό όπου κι αν αυτός σήκωσε το «άσχημο κεφάλι του» (για να θυμηθούμε και την περιβόητη φράση του Τρούμαν). Αποτελεί κάποιου είδους ιδιόμορφης ιεροσυλίας να αμφιβητήσει κάποιος αυτή τη θέση, ειδικά στην Ελλάδα όπου η συντηρητική παράταξη θεωρεί την αμερικανική βοήθεια στον Συμμοριτοπόλεμο ως θεόσταλτο δώρο κατά των κομμουνιστών.

Σε αυτό το κείμενο θα καταδείξουμε πως η ψυχροπολεμική πολιτική των ΗΠΑ πολύ απέχει από του να χαρακτηρισθεί ως αντικομμουνιστική «σταυροφορία». Όσον αφορά μάλιστα την ενίσχυση του ελληνικού στρατού κατά την περίοδο του Συμμοριτοπολέμου ήταν το αποτέλεσμα μιας γεωπολιτικής στρατηγικής η οποία δεν θέλει την κάθοδο της Ρωσίας στην ανατολική μεσόγειο. Μια στρατηγική την οποία οι Αμερικάνοι κληρονόμησαν από τους Βρεταννούς και η οποία, εάν επικρατούσαν οι κομμουνιστές το 1949, θα ματαιωνόταν, εφόσον η Ελλάδα θα γινόταν δορυφόρος της (σοβιετικής έστω) Ρωσίας.

Το να αναλύσουμε βέβαια όλη την ιστορία του Ψυχρού Πολέμου σαφώς είναι αδύνατον σε ένα άρθρο·  μπορούμε όμως να ερευνήσουμε διάφορα περίεργα περιστατικά εκείνης της περιόδου που αμφισβητούν ευθέως την επίσημη ιστορία όπως μας την έμαθαν.

H AΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΦΥΛΟΥ

γράφει ο Nikolai Romanov

Trotsky, o εφευρέτης του όρου "ρατσισμός"

Όταν ήμουν πρωτοετής φοιτητής , για πρώτη φορά στη ζωή μου άκουσα τον όρο "σεξισμός", ή για να είμαι πιο ακριβής το είδα γραμμένο σε μια μπροσούρα μιας αριστερίστικης-τροτσκιστικής οργάνωσης. Στην αρχή νόμισα ότι με τον όρο σεξιστής εννοούν αυτόν που έχει ή επιδιώκει πολλές ερωτικές επαφές. Αργότερα έμαθα ότι με τον όρο σεξισμό εννοούν τις οποιεσδήποτε διακρίσεις με κριτήριο το φύλο ακόμα και τις διακρίσεις σε βάρος των ομοφυλοφίλων. Ο όρος σεξισμός δημιουργήθηκε από ιουδαίους (κυρίως) φιλελεύθερους και μαρξιστές πανεπιστημιακούς στα αμερικανικά πανεπιστήμια (κυρίως στο Μπέρκλεϋ της Καλιφόρνια) στις δεκαετίες του '60 και '70. Εξυπακούεται ότι όλοι αυτοί οι πανεπιστημιακοί ήσαν επηρεασμένοι από την "Σχολή της Φραγκφούρτης".

Μία παρένθεση , ο όρος "ρατσισμός" πριν τον 20ο αιώνα ήταν ανύπαρκτος. Η λέξη "ρατσισμός" δημιουργήθηκε από τον Ιουδαίο χασάπη του Ρωσικού λαού Λέο Τρότσκυ. Ο Τρότσκυ στο βιβλίο του "Η Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης" θέλοντας να καταδικάσει τους Ρώσους διανοούμενους του Σλαβόφιλου κινήματος του 19ου αιώνα χρησιμοποιεί τον όρο ρατσιστής .

Δεν είναι, επομένως καθόλου παράξενο που οι ομόφυλοι του και ομοϊδεάτες του δημιούργησαν τον όρο "σεξισμός".

Η ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (NEW LEFT)

γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

   

Το περιοδικό της Νέας Αριστεράς στις ΗΠΑ (1967)

Με τον όρο Νέα Αριστερά χαρακτηρίστηκαν διάφορα ριζοσπαστικά αριστερόστροφα κινήματα που αναπτύχθηκαν στην Αμερική και την Ευρώπη κατά τη δεκαετία του 1960, και είχαν, ως φαινομενική θεωρητική βάση, μία κριτική ερμηνεία του Μαρξισμού και της πάλης των τάξεων, δηλαδή αυτού που αποκαλούσαν παλαιο-κομμουνισμό, καθώς και την απόρριψη του αστικού και μαρξιστικού ορθολογισμού. Έδειξαν επίσης μία ιδιαίτερη προτίμηση στις παραβατικές κοινότητες και το Λούμπεν προλεταριάτο. Είναι γενικά αποδεκτό ότι ουσιαστικό ρόλο στην τελική διαμόρφωση της πολιτικοκοινωνικής φιλοσοφίας της Νέας Αριστεράς έπαιξε η Σχολή της Φραγκφούρτης και ιδιαίτερα ο Μαρκούζε. Ταυτόχρονα, αυτό το κίνημα  χρησιμοποιήθηκε  και από την CIA για να μειώσει την δύναμη των φιλοσοβιετικών κομμάτων. (Να μην ξεχνάμε ότι ο Μαρκούζε εργάστηκε στην CIA.)

Από τον πυρήνα της Νέας Αριστεράς ξεπήδησαν λοιπόν όλα εκείνα τα κινήματα που με τον ένα ή άλλο τρόπο διαμόρφωσαν το πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό πνεύμα της Ευρώπης μετά το 1960: Ο Μάιος του 68, τα κόμματα των πρασίνων, καθώς και οι διάφορες πολιτικές δυνάμεις της λεγόμενης «ριζοσπαστικής αριστεράς». Αφού λοιπόν η Νέα Αριστερά πατροναρίστηκε από την Σχολή της Φραγκφούρτης σημαίνει ότι αποτέλεσε το μακρύ χέρι αυτής της Σχολής, για τον ιουδαϊκό-γνωστικό χαρακτήρα της οποίας, έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενα άρθρα. Επειδή όμως ορισμένοι αναλυτές επιμένουν ακόμη  να ερμηνεύουν την Νέα Αριστερά και τη Σχολή της Φραγκφούρτης με απλούς πολιτικούς και κοινωνιολογικούς όρους, αποκρύπτοντας έτσι την πραγματική φύση αυτών των κινημάτων, αποφασίσαμε ότι θα ήταν χρήσιμο να δούμε πως χαρακτηρίζεται η προαναφερθείσα Σχολή, από κάποιους που, λόγω καταγωγής και θέσης, γνωρίζουν τα πράγματα πολύ καλά:

Η ΔΙΑΣΠΟΡΙKH ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Ένα φάντασμα τριγυρίζει μέσα στην Ελλάδα, το φάντασμα της Φραγκφούρτης: Ο εκπρόσωπος  του νέο-γνωστικού ρεύματος, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτό διαμορφώθηκε από την Σχολή της Φραγκφούρτης, υπάρχει κίνδυνος να βρεθεί στην ηγεσία της χώρας μας! Το ‹‹Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα›› στο πανεπιστήμιο της Φραγκφούρτης, δημιούργημα της «φιλοσοφίας» της ιουδαϊκής διασποράς (diasporic  philosophy), ήταν αυτό που ακαδημακοποίησε και πολιτικοποίησε το παραβατικό πνεύμα, που έσπρωξε στην κατάβαση σε αβύσσους, που μετέτρεψε το αιρετικό γνωστικό πνεύμα σε μαζική κοινωνική διεκδίκηση. Και τώρα, εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα, υπάρχει η πιθανότητα να γίνει αυτό που ούτε οι ιδρυτές της Σχολής της Φραγκφούρτης δεν είχαν τολμήσει να φανταστούν: Να κυβερνηθεί μία χώρα από τους...οπαδούς τους. Το ΠΑΣΟΚ ήταν η μικροαστική κατσαπλιά, η θεσμοθέτηση της απατεωνιάς και της ρεμούλας, ο εκχυδαϊσμός της κοινωνικής ζωής. Αλλά ‹‹μέχρι›› εκεί. Δεν τόλμησε, αλλά και ούτε ήταν στο DNA του, η κατάβαση στους αβυσσαλέους χώρους της ψυχοπνευματικής παραβατικότητας και της αιρετικής  οντολογίας. Πάμε λοιπόν μια χαρά: Από το πνεύμα της ρεμούλας θα μετακινηθούμε στο πνεύμα...του ιουδαϊκού παραβατισμού.