ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΩΣ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ: «ΨΥΧΑΡΙΑ» ΠΟΛΛΑΠΛΩΝ ΧΡΗΣΕΩΝ

        

Ευσταθίου Κυριώτη

Αυτή τη φορά θα αναλύσουμε το επίθετο Ψυχάρης. Όλοι θα έχουνε μάθει ότι ο κ.Ανδρέας Ψυχάρης, γιος του κ. Σταύρου Ψυχάρη, κληρονόμου του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, πλασσαρίστηκε δίπλα στον κ. Αντώνη Σαμαρά και έχει βάλει πλώρη για βουλευτής, υπουργός και (γιατί όχι;) πρωθυπουργός. Εάν υπάρχουν άτομα που ακόμα αναρωτιούνται: «Μα καλά, πώς γίνεται αυτό, αφού ο ένας είναι αριστερός (ο Ψυχάρης) και ο άλλος δεξιός (ο Σαμαράς);» εντάξει, τον λόγο τον έχει ο αρμόδιος ψυχολόγος. Καλύτερα λοιπόν ούτε αυτός να διαβάσει τι θα πούμε στη συνέχεια ούτε εμείς να απαντήσουμε στις –εκ προοιμίου ανόητες-  ερωτήσεις του. Αυτό που θα τονίσουμε εξαρχής όμως δεν είναι αυτό που ακόμα λέγεται «όλοι ίδιοι είναι»  ή, όπως έλεγε παλιά η εφημερίδα Στόχος, «δεξιοί κι αριστεροί όλοι ίδιοι στο φαΐ». Όχι, δεν είναι έτσι. Απλώς, όλοι τους μα όλοι τους είναι αριστεροί, έχουνε από πίσω τους τις τράπεζες που τους χρηματοδοτούνε και το παίζουνε, όποτε και εάν χρειαστεί κεντροδεξιοί ή και «δεξιοί» ακόμα, για να ξεγελάνε τους αφελείς. Ο Μαύρος Τζαφέρ είναι η περισσότερο κραυγαλέα περίπτωση – αλλά όχι η μόνη. Μόλις του Τζαφέρ του δώσανε το σύνθημα, έριξε τη μάσκα και εκδηλώθηκε: Πιο πασόκος από τους πασόκους! ΠΑΣΟΚ-ΛΑ.Ο.Σ. στην εξουσία, που λέει και ο Σπύρος Χατζάρας.
    Το ίδιο στυλ είναι και ο Σταύρος Ψυχάρης, του Δ.Ο.Λ. (Όπως λέει) κατάγεται από τη Μεσσηνία, άρα (θεωρητικώς πάλι) πρέπει να έχει γνωριμία με τον Α. Σαμαρά. Το θέμα είναι γιατί τον θυμήθηκε  τώρα τον κ. Σαμαρά και του πλασσάρισε τον γιο του; Γιατί, να πούμε, δεν τον βοήθησε προηγουμένως με την ΠΟΛΑΝ (τη θυμάστε;) ή τον καιρό της σύγκρουσης του Σαμαρά με τον Μητσοτάκη; Ε, μην το ψάχνετε: Τώρα τα αφεντικά του Σταύρου Ψυχάρη τού έδωσαν το ελεύθερο. Και κυττάει, σαν καλός πατέρας, να βολέψει το στερνοπαίδι του, ο οποίος, όπως λέγανε και οι παλιότεροι, «δεν έχει δα ανακαλύψει και την πυρίτιδα». Μην ξεχνάτε ότι ο Σταύρος Ψυχάρης έχει και άλλο γιο, που ήδη είναι βαθύπλουτος, για αυτό και κανένας δεν μιλάει για αυτόν. Ο μικρός είναι το πρόβλημα, για αυτό και πάει να τον κάνει βουλευτή, να τον βολέψει άπαξ διά παντός. Έτσι είναι... Ξαναπαντρεμένος ο κ. Σταύρος Ψυχάρης (όχι με τη μητέρα του Ανδρέα βέβαια), με διάφορα στην πλάτη του, πάει τώρα να κάνει βουλευτή το στερνοπαίδι του, για να τον ευγνωμονεί (το στερνοπαίδι του). Αμέ!  Να τι σημαίνει Ελληνική Δημοκρατία! Όποιος δεν το κατάλαβε και συνεχίζει να πιστεύει και να λέει ανοησίες του τύπου: «Λαϊκή κυριαρχία», «Ευρωπαϊκό Ιδεώδες», «η χώρα όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία και ο Πολιτισμός», καταντάει γραφικός πέρα και πάνω από κάθε ανεκτό όριο και πρέπει να τον πάνε σηκωτό στον πλησιέστερο ψυχίατρο.

"ΤΟ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΛΩΝΙΖΕΙ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ ΝΑ ΑΛΩΝΙΖΕΙ" ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ"

Η συνέντευξη παραχωρήθηκε στον δημοσιογράφο Ν.Χιδήρογλου και δημοσιεύθηκε στη σελ. 10 του φύλλου της 30ης Ιανουαρίου 2012 της εφημερίδας Ελεύθερη Ώρα.

Δημοσιογράφος: Πολλοί μιλούν για οικονομική κρίση, κάποιοι άλλοι όμως για πρωτίστως ηθική κρίση. Πως θα περιγράφατε εσείς την κατάσταση που επικρατεί;
  

Δ.Μιχαλόπουλος: Πάντοτε η ηθική κρίση επιφέρει την οικονομική. Με άλλα λόγια, τα δύο φαινόμενα είναι αλληλένδετα.

Δημοσιογράφος: Πόσο επίκαιρο είναι σήμερα, εποχή που βλέπουμε τις εθνικές κοινωνίες της Ευρώπης να αποδομούνται, το φιλοσοφικό ερώτημα «αίμα ή χρυσός»; Κάποιοι μάλιστα, έθεσαν, στους χαλεπούς καιρούς του εκσυγχρονισμού και ένα παρόμοιο δίλημμα: βούτυρο ή κανόνια... Πως μπορούν εν τέλει οι ευρωπαϊκοί λαοί να λυτρωθούν από τη δουλεία του χρυσού;

Δ.Μιχαλόπουλος: Το δίλημμα «βούτυρο ή κανόνια» υπήρξε ψεύτικο. Και τούτο, διότι και τα δύο αποτελούν στοιχεία που διασφαλίζουν την επιβίωση και ανέλιξη ενός Λαού. Ακόμη –και στον βαθμό τουλάχιστον που εγώ γνωρίζω- ο Γερμανικός Λαός τελικώς απέκτησε κανόνια χωρίς καθόλου να στερηθεί το βούτυρο. Επιπλέον, το ερώτημα που τώρα πια αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα καθόλου δεν είναι «αίμα ή χρυσός;» Είναι «χρυσός ή εργασία;» Και τούτο, διότι η αναγωγή του χρυσού σε βάση του πλούτου και συνακολούθως τής ευημερίας των Λαών εξοβελίζει την εργασία από τον δημόσιο και ιδιωτικό βίο των ανθρώπων – με αποτέλεσμα βραχυπροθέσμως την αποτελμάτωση των ανθρωπίνων κοινωνιών και μακροπροθέσμως τη θανατική τους καταδίκη. Κανείς δεν μπορεί, πράγματι, και να εργάζεται και να συσσωρεύει χρυσό. Ή το ένα ή το άλλο. Σήμερα γίνεται το δεύτερο, για αυτό και παρατηρείται η κοινωνική σήψη, στην οποία ήδη αναφερθήκατε.

Η WALL STREET ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΗ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

 Aναστασίου Γιαννά

Σε δύο χρόνια η Γερμανία θα παράγει πετρέλαιο και αέριο από
μαλακό άνθρακα αρκετό για μακροχρόνιο πόλεμο. Η  Standard Oil
της Νέας Υόρκης την προμηθεύει με εκατομμύρια δολάρια για να
βοηθήσει. (Αναφορά του Εμπορικού Ακόλουθου, Πρεσβεία των ΗΠΑ στο
Βερολίνο, Γερμανία, Ιανουάριος 1933, προς State Department,
Ουάσιγκτον.)

         
           

    Το 1947 ο Heinrich Brüning, ο οποίος είχε διατελέσει καγκελάριος της Γερμανίας κατά τα έτη 1930-1932, έστειλε απ’ την Αμερική μία επιστολή στην Deutsche Rundschau: «Η χρηματοδότηση του ναζιστικού κόμματος από πρόσωπα τα οποία δεν θα περίμενε ποτέ κανείς να το υποστηρίξουν, είναι κεφάλαιο ιδιαίτερο. Εγώ δεν μίλησα ποτέ δημοσίως, όμως για το συμφέρον της Γερμανίας ίσως θα ήταν αναγκαίο να το κάνω, για να αποκαλύψω πώς οι ίδιοι τραπεζίτες, το φθινόπωρο του 1930, προσπάθησαν να επηρεάσουν τον πρεσβευτή Sackett εναντίον της κυβέρνησής μου και υπέρ του Ναζιστικού κόμματος…»

     Τι εννοούσε με αυτές τις φράσεις ο Heinrich Brüning;   Φυσικά   δε  αναφερόταν  στον Αμερικανό βιομήχανο  Henry Ford, μια  που εξαιτίας των πεποιθήσεών του, ήταν φυσικό  και  αναμενόμενο να  χρηματοδοτήσει τον Χίτλερ. Ποια ήταν λοιπόν εκείνα τα πρόσωπα για τα  οποία ο  Heinrich Brüning δεν μπόρεσε ποτέ να μιλήσει δημοσίως;
     Είναι γνωστό πως τα είχε  απαριθμήσει σε μία επιστολή του προς τον Winston Churchill  το 1937: Από τον Οκτώβριο του 1928 οι  μεγαλύτεροι   χρηματοδότες του ναζιστικού κόμματος ήταν δύο από τους σημαντικότερους Ιουδαίους τραπεζίτες του  Βερολίνου - και μάλιστα ο ένας εξ αυτών ήταν ο αρχηγός του σιωνιστικού  κινήματος στην Γερμανία. Η επιστολή βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Syracuse, στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης (Dorothy Thompson collection of  the George  Arents Research Library), και παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον το ακόλουθο απόσπασμά της:   I didn't, and do not even today for understandable reasons, wish to reveal [that]  from October 1928, the two largest regular contributors to the Nazi Party were the general managers of two of the largest Berlin banks, both of Jewish faith and one of them the leader of Zionism in Germany.

                                                                        *                                                                                     

   Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.     

      Ο William Averell Harriman ήταν γιος του μεγιστάνα των Αμερικανικών σιδηροδρόμων Edward Harriman. Το 1913 αποφοίτησε από πανεπιστήμιο του Yale. Εκεί, κατά την διάρκεια των σπουδών του,έγινε στέλεχος του περιβόητου τάγματος Skull & Bones (=  Νεκροκεφαλή και Οστά). Το 1919 μαζί με τον Prescott Bush,  πατέρα του πρώην προέδρου των ΗΠΑ G.W Bush, φτιάξανε την εταιρία Harriman & Co, της οποίας την προεδρία αναλαμβάνει το 1933 ο ιουδαίος τραπεζίτης Max Warburg.          

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΩΣ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ: ΤΖΑΦΕΡ(ΗΣ) Ο ΜΕΛΑΣ

Το παρον άρθρο εστάλθει από αναγνώστη μας, κάτοικο εξωτερικού, το δημοσιεύουμε καθότι ασχέτως από τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγει, η γλωσσολογική ερμηνεία που παρουσιάζει είναι αδιαμφησβήτητη.

 Ευσταθίου Κυριώτη
 

Ο Μέγας Βεζύρης Jafar, καρτούν του Ωόλτ Ντίσνεϋ

Αυτή τη φορά ερευνάμε την περίπτωση του κ. Γιώργου Καρατζαφέρη, ανθρώπου ευσεβή και φιλόχριστου που έχει σχέσεις με όλους σχεδόν τους παπάδες και επισκόπους της ελληνικής επικράτειας – και πολλούς έξω από αυτήν. Διατυμπανίζει επιπλέον την πελοποννησιακή του καταγωγή. Πρόκειται δηλαδή για άτομο του οποίου οι οικογενειακές ρίζες μάλλον φτάνουνε μέχρι τους 300 του Λεωνίδα. Κάποιος θα σώθηκε στις Θερμοπύλες, όπως θα μας εξηγήσει και η «λαχταριστή» γραμματέας του (κατά πολλούς πραγματικό «ξερολούκουμο»), που πρόσφατα βραβεύθηκε για τις υπηρεσίες της προς την Ελλάδα γενικώς και τον κ. Καρατζαφέρη ιδιαιτέρως, γύρισε στην Αρχαία Σπάρτη και από αυτόν κατάγεται ο κ. Γιώργος Καρατζαφέρης. Αυτός λοιπόν είναι ο Παράκλητος που θα σώσει την Ελλάδα μας. Άλλωστε αυτό έχει βεβαιώσει και ο ίδιος ο Θεός. Όπως θα θυμάστε, όταν είχε πάει στην Κωνσταντινούπολη πριν από χρόνια για να παραστεί στην τελετή των Θεοφανείων, το περιστέρι που εξαπέλυσε η Αυτού Θειοτάτη Παναγιότης ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος πήγε και έκατσε ακριβώς πάνω στο κεφάλι του κ. Καρατζαφέρη. Έτσι συμβαίνει με τους πραγματικά Εκλεκτούς του Θεού. Τι ήταν ο ίδιος ο Χριστός μπροστά στον κ. Καρατζαφέρη; Σχεδόν τίποτα! Η περιστερά δεν πήγε να καθήσει πάνω στο κεφάλι του Χριστού, ενώ το γεγονός διαδραματιζόταν μπροστά στον Ιωάννη τον Βαπτιστή, νηστικό, αναμαλλιάρη και ρακένδυτο, και όχι μπροστά στον ίδιο τον Πατριάρχη ολόκληρης της Οικουμένης!

          Αμέ! Έτσι έχουν τα πράγματα και όποιος αμφιβάλλει δεν έχει παρά να δει το βίντεο με το περιστέρι και τον κ. Βαρθολομαίο. Και το λέω αυτό, γιατί πολλοί ευλαβείς Νεοέλληνες, εντυπωσιασμένοι από την προτίμηση του ίδιου του Θεού, είχαν μαγνητοσκοπήσει ολόκληρη τη φάση. Δεν είναι λοιπόν καθόλου δύσκολο να το βρει κανείς.

ΜΑΤΙΑ ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΛΕΙΣΤΑ: ΟΙ ΑΠΟΚΡΥΦΕΣ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

Αναστασίου Γιαννά

H σκηνή της οργιαστικής τελετής από την ταινία

      Μάτια Ερμητικά Κλειστά (Eyes Wide Shut) ήταν ο τίτλος της τελευταίας ταινίας του γνωστού σκηνοθέτη Stanley Kubrick. Μία περίεργη ταινία, για την οποία έχουν γραφεί πολλά. Eπίσης πολλές υπήρξαν οι προσπάθειες ερμηνείας της ιστορίας που παρουσιάζει: Ο Γουίλλιαμ Χάρφορντ, ένας ευκατάστατος γιατρός, αποφασίζει να συνάψει εξωσυζυγικές σχέσεις, όταν μια νύχτα η σύζυγός του, Άλις, κάτω από την επίδραση της μαριχουάνας, του αποκαλύπτει ότι είχε σεξουαλικές φαντασιώσεις μ’ έναν άλλον άνδρα. Κατά την διάρκεια της περιπλάνησής του μέσα στη νύχτα, λοιπόν, συναντάει ένα γνωστό του πιανίστα, ο οποίος του εκμυστηρεύεται την ύπαρξη μιας αδελφότητας, που επιδίδεται σε σεξουαλικά όργια. Ο Γουίλλιαμ παίρνει την απόφαση  να παρευρεθεί σε μία από τις συγκεντρώσεις αυτής της αδελφότητας. Το κάνει - και  διαπιστώνει ότι σε αυτή ανήκουν άτομα με υψηλές κοινωνικές θέσεις και μεγάλη δύναμη.

      Αυτό που περισσότερο εντυπωσιάζει στην ταινία είναι η σκηνή με  μία μαγική σεξουαλική τελετουργία υπό τους ήχους μιας εκκλησιαστικής Ρουμανικής ψαλμωδίας διαβασμένης και ηχογραφημένης ανάποδα. Το μυστικό αυτό της σκηνής θα μας πάει πίσω στο χρόνο, τουλάχιστον τρεις αιώνες. Θα μας αποκαλύψει κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα που σημάδεψαν ακόμη και τη Σύγχρονη Ιστορία. Καλλίτερα όμως να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

    Το σενάριο της ταινίας βασίστηκε (με ορισμένες αλλαγές) στο μυθιστόρημα Traumnovelle(= Ονειρική Ιστορία) του ιουδαϊκής καταγωγής δραματουργού Arthur Schnitzler. Αυτός γεννήθηκε το 1862 στην Βιέννη από γονείς ευκατάστατους. Σπούδασε Ιατρική την οποία όμως εγκατέλειψε, για να αφιερωθεί στην συγγραφή. Ο  Arthur Schnitzler είχε μία εμμονή με τα σεξουαλικά θέματα  και τους λαβυρίνθους τού ασυνείδητου , πράγμα που τον έφερε σε επαφή με τον επίσης Ιουδαίο ψυχαναλυτή Ζίγκμουντ Φρόιντ. Η εμμονή του αυτή ήταν τόσο μεγάλη που κρατούσε ημερολόγιο στο οποίο σημείωνε τους …οργασμούς του.

ΟΙ ΕΜΠΝΕΥΣΤΕΣ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ

 Αναστασίου  Γιαννά            

      

       Εδώ και πολλές δεκαετίες, οι πολιτικοί αναλυτές ασχολούνται με τα προβλήματα που δημιουργεί ο τουρκικός εθνικισμός στις γειτονικές  της Τουρκίας χώρες αλλά και στις μειονότητες που κατοικούν στο  εσωτερικό της ίδιας της Τουρκίας. Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό, είναι το πως και από ποιους δημιουργήθηκε αυτή η εθνικιστική ιδεολογία.

       Μας το αποκαλύπτει ο καθηγητής Bernard  Lewis στο βιβλίο του  «Το Ισλάμ στην Ιστορία». Στην οθωμανική αυτοκρατορία δεν υπήρχαν εθνικιστικές -φυλετικές ιδεολογίες. Η κυρίαρχη ιδεολογία ήταν η πίστη στο Ισλάμ. Γιαυτό και σέβονταν τους Άραβες που είχαν υπαχθεί στην οθωμανική κυριαρχία. Τα πράγματα όμως άρχισαν να αλλάζουν μετά το 1800 εξαιτίας τριών Εβραίων. Ο πρώτος ήταν ο Arthur L. David (1811-1832), Άγγλος υπήκοος, ο οποίος ταξίδεψε στην Τουρκία και έγραψε ένα  βιβλίο με τίτλο «Προκαταρκτικές ομιλίες». Με αυτό προσπάθησε να αποδείξει ότι η Τούρκοι είναι μία ξεχωριστή φυλή και ανώτερη από τους Άραβες και τους άλλους ανατολικούς  λαούς. Το βιβλίο του  Arthur L. David μεταφράστηκε στα Τουρκικά και έτσι άρχισαν να κυκλοφορούν οι πρώτες  ιδέες για την ανωτερότητα της «Τουρκικής  φυλής». 

      

David Leon Cahun

       Ο δεύτερος Εβραίος ήταν ο  David Leon Cahun, Γάλλος υπήκοος. Το 1899 έγραψε το βιβλίο «Γενική εισαγωγή στην ιστορία της Ασίας», στο οποίο και αυτός εκθείαζε την ανωτερότητα της «Τουρκικής φυλής» και μιλούσε για τα «επικά κατορθώματά» της στο πέρασμα της ιστορίας. Θεωρείται ένας από τους εμπνευστές του παντουρκισμού. Ο τρίτος, και ίσως  αυτός που έπαιξε τον κυριότερο ρόλο στην ανάπτυξη του Τουρκικού εθνικισμού ήταν ο Ουγγροεβραίος Arminius Vambery, ιστορικός, γλωσσολόγος και κατάσκοπος για λογαριασμό των Άγγλων. Δημοσίευσε πολλές εργασίες   στις οποίες υποστήριζε την ανάγκη αναγέννησης του τουρκικού εθνικισμού και γενικότερα της τουρκικής «κουλτούρας». Ανέπτυξε στενές σχέσεις με την οθωμανική ελίτ και έγινε γραμματέας του Φουάτ Πασά.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΟΘΩΜΑΝΙΚΟΥ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ: ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ

 Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Εστία την 1η Ιανουαρίου 2011

τοῦ Δημήτρη Μιχαλόπουλου

 

Οἱ παλιότεροι σίγουρα θά θυμοῦνται τή σπαρακτική σκηνή πού περιγράφει μεγάλος Νεοέλληνας λογοτέχνης: Μετά τήν κατά τό 1881 ἐνσωμάτωση τῆς Θεσσαλίας στό Ἑλληνικό Κράτος, οἱ ἐκεῖ ἀγρότες, ἀγανακτισμένοι λόγω τῆς φαλαγγηδόν εἰσβολῆς «ἐπιστημόνων» (ἰδίως δικηγόρων)  πού ἄρχισαν νά τούς καταπιέζουν καί νά τούς ἀπομυζοῦν μέ μεθόδους τελειοποιημένες καί ὄχι ἀρχαϊκές, ὅπως ἐκεῖνες τῆς Ὑψηλῆς Πύλης, νοστάλγησαν τήν όθωμανική κυριαρχία καί εὐχήθηκαν τήν ἀποκατάστασή της. Αὐτό, μέ τρόπο ‘βρεταννικοῦ ἐπιπέδου’, ἄρτιο, συνειρμικῶς ἐπαναφέρει στή μνήμη νέα (2011) ἔκδοση τοῦ Οἴκου Isis, στήν Κωνσταντινούπολη, μέ τίτλο: Α Plea for Turkey. England and the Ottoman Empire in the 1860’s.

                     Τό θέμα ἔχει ὡς ἑξῆς:  Τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1863, ὁ ἡγεμόνας τῆς Σερβίας Μιχαήλ Ὀβρένοβιτς, ὑποτελής τοῦ σουλτάνου, ἔστειλε στό Λονδῖνο τή χαριτωμένη σύζυγό του, Ἰουλία, μέ σκοπό νά ἐξεγείρη τήν ἀγγλική κοινή γνώμη ὑπέρ τῆς σερβικῆς ἀνεξαρτησίας. Ὅπως καί πάλι θά θυμοῦνται οἱ παλαιότεροι, οἱ Σέρβοι εἶχαν ξεσηκωθῆ τό 1809, πρίν ἀπό τούς Ἕλληνες δηλαδή. Ἡ ἐπανάστασή τους ὅμως κατέληξε στή δημιουργία Κράτους αὐτόνομου καί ὄχι ἀνεξάρτητου. Ἔτσι, ἡ παρουσία ὀθωμανικῆς φρουρᾶς στό φρούριο τοῦ Βελιγραδίου καί ἡ ἐκεῖ καθημερινή ἔπαρση τῆς τουρκικῆς σημαίας ἀποτελοῦσε, κατά τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ ΙΘ΄ αἰώνα, ἐμβληματική ἀπόδειξη τῆς ψιλῆς κυριαρχίας τοῦ παδισάχ. Ἔ, αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἀπόδειξη ἐπιδίωξε νά ἐξαλείψη ὁ ἡγεμών Μιχαήλ καί, εὐφυῶς ποιῶν, ἔστειλε τή γοητευτική Ἰουλία του νά ξεσηκώση τά πνεύματα στήν πρωτεύουσα τῆς Ἀγγλίας.