Η ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ ΕΝΟΣ ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ

Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή σε αυτό το άρθρο, γιατί κάνει μία εξαιρετική και αποκαλυπτική εμβάθυνση στα προβλήματα της εποχής μας, αυτά που συνήθως χαρακτηρίζονται ως «Σημεία των καιρών». 

Μετάφραση από τα Ιταλικά, του Αναστασίου Γιαννά.

καρικατούρα του Μαξ Στίρνερ

Ήδη το 1845, ο Μαξ Στίρνερ, ο  φιλόσοφος του αναρχικού ατομικισμού, χαιρόταν, γιατί ο Θεός πεθαίνει στις καρδιές των Ευρωπαίων, «Να τα σπάσουμε με το Ιερό ή, καλύτερα, να σπάσουμε το Ιερό, είναι κάτι που  μπορεί να γενικευθεί. Δεν είναι ότι έρχεται μια νέα επανάσταση, αλλά το ισχυρό, το περήφανο, το χωρίς σεβασμό, το  χωρίς ντροπή, το χωρίς συνείδηση, είναι ένα έγκλημα που πυκνώνει στον ορίζοντα με βροντή. Δεν βλέπεις ότι ο ουρανός, γεμάτος προαισθήματα, σκοτεινιάζει και σιωπά; ». Προφητεία αποκρουστική μέσα στην ευφορία που προδίδει, αλλά - ομολογουμένως – πολύ ακριβής. Μαθητές που πετάνε μολότοφ, κορίτσια που κτυπάνε κορίτσια, οδηγοί που όλο και περισσότερο, με αδιαφορία, κατ 'εξακολούθηση παρανομούν, σκοτώνουν περαστικούς και το σκάνε αφήνοντας αβοήθητα τα θύματά τους στην άσφαλτο. Φοιτητές που δέρνουν καθηγητές, νεανικές ομιλίες γεμάτες υβρεολόγια και ακαταλαβίστικες εκφράσεις. Η σεξουαλική ανωμαλία λανσάρεται πλέον ως μόδα σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Μία υπανθρωπότητα , «χωρίς σεβασμό, χωρίς ντροπή και συνείδηση» που παίρνει στην κατοχή της την κοινωνία, «δυνατή και περήφανη» και, ίσως,  ήδη πλειοψηφική.

Το σύνολο της κοινωνίας, μέσα στους σωματιδιακούς και βίαιους αποσχηματισμούς της, είναι ήδη αυτή στην οποία ήλπιζε ο Στίρνερ: Μία απόλυτη αποκοινωνικοποίηση, ο πόλεμος όλων εναντίον όλων. Ο Μαξ Στίρνερ (1806-1856) ήταν ο πρώτος απόστολος της "ατομικής ελευθερίας" χωρίς όρια, που σήμερα είναι η ιδεολογία που διέπει τις άπειρες εκφάνσεις των απολίτιστων «χωρίς ντροπή».

Σύχναζε στο club των χεγκελιανών της Αριστεράς (μαζί με τον Μαρξ), τo  « club των απελευθερωμένων »:  Εδώ ο Θεός δεν ήταν πλέον μισητός, ήταν ήδη θαμμένος. Δεν ήταν τίποτα άλλο από μία αλλοτρίωση του εγώ, η οποία επιβαρύνεται από φαντασιακά καθήκοντα. Αλλά η απόλυτη ελευθερία έλειπε ακόμη: Το κράτος, έστω το δημοκρατικό, εξακολουθεί να επιβάλλει νόμους· ο σοσιαλισμός εξακολουθεί να θέλει να υποδουλώσει το άτομο στην ανθρωπότητα, κάτι που είναι απλά ένας άλλος τρόπος υποδούλωσης σε έναν [άλλο] Θεό.

TO ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΠΟΥ ΕΙΣΗΓΗΘΗΚΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

γράφει ο Μιχάλης Κονταξής

το μέγαρο του CFR στη Νέα Υόρκη

Mετά την περίοδο του Α Παγκοσμίου στις ΗΠΑ τέθηκε το δίλημμα: με την Κοινωνία των Εθνών (ΚΤΕ) ή εκτός. Εκτός ήθελαν οι Ρεπουμπλικάνοι και εντός οι Δημοκρατικοί που με επικεφαλής τον πρόεδρο Γουιλσον είχαν στρώσει χαλί στην ΚΤΕ. Από τότε σχηματίστηκε ένα καθοριστικό δίπολο στις ΗΠΑ, οι Ρεπουμπλικάνοι ήταν κυρίως απομονωτιστές και οι Δημοκρατικοί κυρίως διεθνιστές (σήμερα ο όρος είναι γκλομπαλιστές). Οι Ρεπουμπλικάνοι κατάφεραν να βγάλουν τρεις προέδρους στη σειρά μετά τον Γουίλσον και έτσι οι ΗΠΑ σνόμπαραν την ΚΤΕ αλλά οι διεθνιστές έκαναν μια μακρόπνοη επένδυση. Σχημάτισαν το 1921 το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων (Council on Foreign Relations, CFR) που ήταν ένα γκλομπαλιστικό θινκ τανκ το οποίο στις επόμενες δεκαετίες κατέστη στοά και σχολή για Αμερικάνους πολιτικούς, διπλωμάτες, αναλυτές και στρατιωτικούς. Το 1927 οι Ροκφέλερ θα χρηματοδοτήσουν το CFR, το οποίο θα πάρει επίσης μεγάλες δωρεές από τα ιδρύματα Φορντ και Κάρνεγκυ και από αρκετούς μεγιστάνες της Γουώλ Στρητ. Έτσι κι αλλιώς από την ίδρυση του, το CFR φαινόταν ότι ήταν δημιούργημα του τραπεζικού κεφαλαίου. Στο πρώτο διοικητικό του συμβούλιο υπήρχαν τέσσερεις τραπεζίτες, ο Πωλ Βάρμπουργκ, ο Φρανκ Πολκ, ο Νόρμαν Ντέηβις και ο Ότο Καν. 

Στο επιτελείο του πρόεδρου Φράνκλιν Ρούζβελτ, όλα σχεδόν τα μεγάλα ονόματα ήταν μέλη του CFR (στις τρεισήμιση θητείες του Ρούζβελτ κυριάρχησε το CFR στην πολιτική ζωή), για παράδειγμα οι Μοργκεντάου (υπουργός οικονομικών), Στετίνους (υπουργός εσωτερικών), Στίμσον (υπουργός πολέμου) και Γουέλς. Ο ίδιος ο ΟΗΕ ξεκίνησε από τις εισηγήσεις των μελών του CFR όπως επίσης το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα.  Επιπλέον επιτροπές μελέτης του σχεδίασαν μεταπολεμικά την ανοικοδόμηση της Γερμανίας και της Ιαπωνίας.

VERTIGO

γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης

Ζάλη, όλα γύρω μου στροβιλίζονται. Άνθρωποι και χώρες, ζούνε σε μία κατάσταση περιδίνησης, που  τις  σπρώχνει σε  μία ανεξιχνίαστη άβυσσο. Μία χώρα έχει μεταναστευτικό πρόβλημα και αποφασίζει να πάρει κάποια μέτρα. Αμέσως έρχεται ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ για τα ‹‹ανθρώπινα δικαιώματα›› και  βάζει τις φωνές στην ηγεσία αυτής της χώρα, επειδή «καταπιέζει τα δικαιώματα των μεταναστών». Μία άλλη χώρα, θέλει να απαγορεύσει τους γάμους των ομοφυλοφίλων· αμέσως καταφθάνει ο εκπρόσωπος για τα ‹‹δικαιώματα των gay›› και απειλεί την ηγεσία αυτής της χώρας. Ένα κράτος αποφασίζει να απαλλαχθεί από την μάστιγα των διεθνών αγορών: αρχίζουν τότε οι απειλές σε βάρο της εδαφικής του ακεραιότητας ή ξεκινούν οι τρομοκρατικές  ενέργειες. Ένας γονιός δεν θέλει να στείλει την κόρη του σε ένα σχολείο που μαθητές και  μαθήτριες συνευρίσκονται σεξουαλικά από τα 14 χρόνια τους· δεν θέλει ο γιος του να πηγαίνει σε ένα σχολείο που οι μαθητές μαζί με τους καθηγητές πετάνε πέτρες στα αστυνομικά τμήματα. Πού να στείλει όμως τα παιδιά του; Θα τον πουν οπισθοδρομικό, θα τον στιγματίσουν σαν αντιδραστικό. 

Ο πολίτης αισθάνεται γελοίος, που είναι αναγκασμένος να μαζεύει τις αποδείξεις από ό,τι πράγμα αγοράζει, σαν να ήταν ψυχαναγκαστικός συλλέκτης ανούσιων αντικειμένων. Διαφορετικά όμως  θα του αλλάξουν τα φώτα στους φόρους. Ο  εργάτης, που κάθεται στο  παλιό καφενείο της γειτονιάς του, δεν μπορεί να πιει τον βαρύ γλυκό καφέ του, καπνίζοντας ένα τσιγάρο, γιατί ο προτεσταντίζων πρωθυπουργός  της χωράς του, αποφάσισε ότι τον καφέ θα τον πίνει χωρίς τσιγάρο, για το …καλό του. Αν είσαι ηγέτης και θέλεις να φτιάξεις αγωγούς για να παίρνεις αέριο ή πετρέλαιο από χώρες που δεν αρέσουν στον μεγάλο αφέντη, κινδυνεύεις να βρεθείς με μία σφαίρα  ντουμ - ντουμ  στο κεφάλι. 

ΕΛΙΤ, ΜΑΖΕΣ ΚΑΙ Η ΔΕΞΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

γράφει ο Alex Synodinos

αναπαράσταση Σπαρτιάτη αριστοκράτη

Θα έχετε ακούσει ασφαλώς την σύνηθη καραμέλα του ευρύτερου «πατριωτικού χώρου» πως το πρόβλημα του πολιτικού μας συστήματος είναι πως έχουμε έλλειψη δημοκρατίας. Μάλιστα αυτή η ηλιθιότητα διατυμπανίζεται και από κάποιους εθνικιστές που στη προσπάθεια τους να χτυπήσουν το παρόν σύστημα φτάνουν να ταυτίζονται ιδεολογικά με τους αριστερούς που μιλούν για καθολική και διαρκή συμμετοχή της μάζας στα κοινά (σύστημα Σοβιέτ).

Οι «δημοκράτες-πατριώτες» λοιπόν μας λένε πως στην Ελλάδα έχουμε ένα ολιγαρχικό καθεστώς που αποφασίζει για τους πολίτες χωρίς τους πολίτες για πληθώρα θεμάτων και σύμφωνα με αυτή την άποψη το μόνο που χρειάζεται να γίνει είναι να αυξηθεί η συμμετοχή της μάζας στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Έτσι, μας λένε, πως θα μπορέσει ο λαός να αποφασίσει για τη τύχη του και θα σταματήσει τα σχέδια της υπάρχουσας πολιτικής ελίτ.

Για να είμαστε αντικειμενικοί, εάν ο λαός αφηνόταν να αποφασίσει σε κάποια θέματα (πχ λαθρομετανάστευση) μέσω δημοψηφισμάτων όντως οι αποφάσεις που θα έπερνε θα ήταν διαφορετικές από αυτές που παίρνουν οι πολιτικοί που εκλέγει. Εκ πρώτης όψεως δηλαδή μπορεί να φανεί πως ένας περαιτέρω εκδημοκρατισμός θα είχε θετικά αποτελέσματα, όμως αυτό δεν αποτελεί στην ουσία επιχείρημα υπερ του δημοκρατικού πολιτεύματος. Το φαινόμενο που προαναφέραμε είναι ένα σύμπτωμα και φυσικό αποτέλεσμα της δημοκρατίας που εξέλεξε τους πολιτικούς αυτούς και τίποτα στη φύση δεν διορθώνεται με το να μεγιστοποιείς και ισχυροποιείς κάτι που είναι εξ αρχής προβληματικό...Κάτι αντίστοιχο είναι η αστεία θέση των φεμινιστριών που όταν ερωτώνται για το καταστροφικό χάος στις ανθρώπινες σχέσεις και στη κοινωνία που δημιούργησε ο φεμινισμός απαντούν πως η λύση είναι περισσότερος φεμινισμός...

Βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά όσο μας τα περιγράφουν οι «δημοκράτες-πατριώτες» και ο λαός έχει δικαίωμα στο να αποφασίζει. Ίσως μόνο κάθε 4 χρόνια αλλά σίγουρα δεν είναι αποκλεισμένος από την πολιτική. Οι αποφάσεις δε που παίρνει ο λαός τα τελευταία 40 χρόνια καταδεικνύουν κιολας στο κατά πόσο η λύση για την Ελλάδα είναι περισσότερη δημοκρατία και η ενεργότερη συμμετοχή της μάζας στα κοινά. Μέχρι σήμερα ο ελληνικός λαός εμπιστεύθηκε την εξουσία της χώρας, μεταξύ άλλων, σε:

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; Β΄

Γράφει ο Δημήτριος Τσεργίνης

Είναι πολύς καιρός αφότου έγραψα το πρώτο μέρος αυτού του –ας το πούμε έτσι- δοκίμιου. Με άλλα λόγια, καθυστέρησα πολύ να δώσω συνέχεια σε ό,τι είχα αρχικώς πει. Και τούτο, διότι ήθελα να επικρατήσει κατά πρώτο λόγο κατάσταση νηφαλιότητας στο μπλογκ και, κατά δεύτερο, να μάθω περισσότερα, για όσα θέματα θεωρώ κρίσιμα, ακριβώς από σας, τους αναγνώστες μας. 

 Σας εκπλήσσει αυτό; Κακώς! Όλοι μας γηράσκουμε αεί διδασκόμενοι  και, όπως λέει και ένας φίλος του Θεόδοτου, κάθε χρόνο ο σωστός άνθρωπος εκπλήσσεται με το πόσο ανόητος υπήρξε τον προηγούμενο. Έτσι κι εγώ τώρα… θα σας παρουσιάσω σκέψεις  που έχουνε ωριμάσει αυτές τις ώρες, τώρα, υπό τις τωρινές συνθήκες· και επειδή τίποτα δεν είναι τέλειο σε αυτόν τον κόσμο, προτείνω αυτά που τώρα θα σας πω να συζητηθούν – ιδίως από τους νεότερους και πάντοτε, βέβαια, στα πλαίσια της δεοντολογίας που έχει θεσπιστεί από τη  διεύθυνση του μπλογκ.

       Έχοντας λοιπόν αυτά υπόψη μας, μπορούμε να αρχίσουμε.

1. Το κυρίως πρόβλημα

 Το κύριο ή, μάλλον, θεμελιακό πρόβλημα της Ελλάδας και, ευρύτερα, της σημερινής Ευρώπης είναι η γενικώς η δημοκρατία και ειδικότερα η κοινοβουλευτική της μορφή. Ο κοινοβουλευτισμός, πράγματι, στηρίζεται στη διαφθορά και, στην ουσία, αποκλειστικώς  σε αυτήν. Εάν, κατά συνέπεια, δεν καταργηθεί ο κοινοβουλευτική δημοκρατία, η διαφθορά δεν πρόκειται να εξαλειφθεί ποτέ. 

 Ελπίζω, κατά συνέπεια, ότι οι αναγνώστες του Θεόδοτου είναι αρκετά ευφυείς, ώστε να διαισθάνονται ότι όλη αυτή η φασαρία γύρω από τον Παπακωνσταντίνου και όλους τους άλλους της «Λίστας Λαγκάρντ» δεν πρόκειται να καταλήξει πουθενά. Θα γίνεται, με λίγα λόγια, σαματάς για ένα διάστημα, ο κουρασμένος και λυωμένος από τις φροντίδες μέσος άνθρωπος θα «εκτονωθεί» διαβάζοντας τις εφημερίδες και τα «σπαρακτικά» δελτία ειδήσεων των καθεστωτικών ΜΜΕ και, μετά μόλις το κοινοβουλευτικό σύστημα πειστεί πως η κοινή γνώμη βρίσκεται σε κατάσταση κορεσμού, μεγάλη σιωπή θα τυλίξει τα πάντα.

ΠΩΣ ΑΛΛΟΙΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Γράφει ο Αναστάσιος  Γιαννάς

Η ανθρώπινη αντίληψη για τα πράγματα του εξωτερικού κόσμου αλλά και η αντίληψη των εσωτερικών καταστάσεων μπορούν,  σε μεγάλο βαθμό, να επηρεαστούν από τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις που έχουν ήδη καταγραφεί στην συνείδηση του ατόμου. Αυτές οι «παραστάσεις», μπορεί να είναι είτε εικόνες που περιβάλλονται, που αποτυπώνονται μέσω  συγκεκριμένου νοήματος ή συμβολισμού, είτε απόψεις ή συμπεριφορές, οι οποίες είναι κυρίαρχες μέσα σε ένα ορισμένο πολιτικοκοινωνικό σύστημα..

Θα προβάλουμε λοιπόν ένα παράδειγμα, παρουσιάζοντας  απόσπασμα ενός άρθρου που είχε δημοσιευθεί στη εφημερίδα Τα Νέα: 

Ο αρχιτέκτονας που υπηρέτησε την ομορφιά

(Αναφέρεται στον Oscar Niemeyer.) 

«Στα μέσα της δεκαετίας του '30 ο νεαρός αρχιτέκτονας αποφάσισε να σταματήσει να δουλεύει στο τυπογραφείο του πατέρα του και να ξεκινήσει την αρχιτεκτονική του διαδρομή ως άμισθος συνεργάτης στο γραφείο του Λούθιο Κόστα.

      Δίπλα του [στον Λούθιο Κόστα δηλαδή] έμαθε να δουλεύει με ελευθερία τα σχέδιά του, προς μία αρχιτεκτονική με γλυπτές καμπυλόσχημες φόρμες. Και παρά το σκυρόδεμα που χρησιμοποιούσε ως υλικό, οι καμπύλες των κτηρίων του χαρακτηρίζονταν από φως και αισθησιασμό, οι χώροι τους ήταν άπλετοι, ενώ το πάντρεμα του όγκου και των μεγάλων κενών διαστημάτων δημιουργούσαν απρόσμενα σχήματα που συμπληρώνονταν από πυλωτές. 

        ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΕΡΓΑ. Από τα πιο χαρακτηριστικά του έργα [του Oscar Niemeyer], εκείνα δηλαδή που συνδυάζουν το μπαρόκ ύφος με τη μοντέρνα αρχιτεκτονική, είναι ο Καθεδρικός Ναός της Μπραζίλια, το Εθνικό Κογκρέσο της Βραζιλίας, το Μουσείο Μοντέρνας [= Σύγχρονης] Τέχνης στο Ντητρόιτ, ιδιωτικές κατοικίες, εκκλησίες και εκπαιδευτικά κτήρια. 

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΝΩ

Σε παλαιότερη δημοσίευση μας είχαμε παρουσιάσει το μνημειώδες έργο του Dr. Kerry Bolton, Revolution from Above. Για τις ανάγκες του ελληνικού κοινού το βιβλίο μεταφράστηκε στα ελληνικά και κυκλοφορεί σε μια ευκολοδιάβαστη περίληψη του από τις εκδόσεις Ελεύθερος Κόσμος. Δίνεται μαζί με την ομώνυμη εφημερίδα που θα κυκλοφορήσει τη Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013. Εκ μέρους του Θεόδοτου θέλουμε να τονίσουμε πως το έργο αυτό αποτελεί το πλέον απαραίτητο εργαλείο για την κατανόηση του σύγχρονου κόσμου. Δημοσιεύουμε εδώ τον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης του βιβλίου.

Πρόλογος

το εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης

Ο Kerry Bolton είναι πρωταγωνιστής στο κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης. Γεννημένος το 1956 στη Νέα Ζηλανδία, αναμείχθηκε γρήγορα  στην πολιτική ζωή: συμμετείχε ενεργώς ή και δημιούργησε  κινήσεις που διέπονταν από την ιδεολογία της Δεξιάς. Αρχικά είχε πάρει τεχνική μόρφωση. Μελετώντας αδιάκοπα όμως, πήρε πρώτα πτυχίο στην Ψυχολογία και, στη συνέχεια, διδακτορικά διπλώματα στη Θεολογία και την Ιστορική Θεολογία. Το 2009, τέλος, ίδρυσε μαζί με τρεις άλλους ιδεολογικούς του συντρόφους την Ακαδημία Κοινωνικών και Πολιτικών Ερευνών (Academy of Social and Political Research), από την οποία εκδίδεται, στα αγγλικά, το περιοδικό Ab Aeterno.

          H μεγάλη προσφορά του Κ. Bolton έγκειται στην αποκάλυψη των παραγόντων που δρουν πίσω από τις «επαναστάσεις» τις οποίες προκαλεί η Αριστερά. Πολλοί ήταν εκείνοι που προσφάτως κατανόησαν ότι η κοινωνική πραγματικότητα είναι ακριβώς η αντίθετη από εκείνη που προέβαλε  ο Μαρξ και  οι οπαδοί του: Κατά κανόνα, οι –υλικώς- φτωχοί είναι δεξιοί και πατριώτες,  ενώ οι απανταχού της γης πλούσιοι εντάσσονται στην Αριστερά και εμφορούνται από κοσμοπολιτική ιδεολογία. Την ορθότητα όμως αυτού που πολλοί είχανε δει πρώτος ο Bolton την απέδειξε. Και οι βασικότερες αποδείξεις του, περιβεβλημένες από τους διαυγείς συλλογισμούς του, περιέχονται στο ανά χείρας βιβλιδάριον.

          Όπως θα δει ο αναγνώστης, η Γαλλική Επανάσταση βασικά υπήρξε καρπός της  δράσης μυστικών εταιρειών και, φυσικά, άνωθεν χρηματοδότησης. Το ίδιο ισχύει και για τη Ρωσική Επανάσταση καθώς και για την επανάσταση που αναπτύσσεται ακριβώς τώρα, στις μέρες μας – κυρίως στον πολιτιστικό τομέα. Κινήματα όπως οι χίππυς, ο φεμινισμός και γενικώς η Νέα Αριστερά, τα οποία καθοριστικώς επισφράγισαν τη δεκαετία του 1960, είχαν αναπτυχθεί υπό τη στοργική προστασία της CIA και χάρη στη δαψιλή χρηματοδότηση των –σχεδόν πάντοτε ιουδαϊκής καταγωγής- πλουτοκρατών στις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρεταννία. Και αφού τα κινήματα αυτά επικράτησαν στην Αμερική και την Αγγλία ξαπλώνονται τώρα στην ηπειρωτική Ευρώπη, με σκοπό τη διάλυση της Οικογένειας και των Εθνών. Και τούτο, διότι, όπως σωστά έχουνε καταλάβει οι πλουτοκράτες, μόνο έτσι θα είναι δυνατή η μετατροπή των ευρωπαϊκών Λαών σε ανθρωπομάζα που, ασυνειδήτως υποδουλωμένη, θα ζει μόνο και μόνο για να καταναλώνει.

ΔΑΝΕΙΑ ΑΥΤΕΠΙΣΤΡΟΦΑ (ΜΠΟΥΜΕΡΑΝΓΚ)

Το παρακάτω άρθρο αν και γραμμένο το 2010 θεωρούμε πως περιέχει καίριες πληροφορίες για το ζήτημα των δανείων που κάθε Έλληνας ωφείλει να γνωρίζει, για αυτό και το δημοσιεύουμε. 

Γράφει ο Θωμάς Θεολόγης

Ἐκτός ἀπό τόν γνωστό μύθο τοῦ λαγοῦ καί τῆς χελώνας, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖο ἡ χελώνα κέρδισε τό λαγό σέ ἀγώνα δρόμου, ὑπάρχει κι ἕνας ἄγνωστος, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖο ἕνας χελῶνος ἀπαύτωσε ἕνα λαγό! Τό συμβάν προέκυψε ὡς ἑξής: Ἕνας πεινασμένος ἀετός εἶδε ἀπό ψηλά ἕνα λαγό κι ἐφόρμησε καθέτως νά τόν καταβροχθίσει. Ὁ λαγός, πανικόβλητος, χώθηκε σέ μιά τρύπα πού βρήκε μπροστά του καί γλύτωσε. Πρίν ξεθαρρέψει καί βγεῖ ἀπό τή σήραγγα πού ὁδηγούσε σέ χελονοφωλιά, νά ’σου ἕνας χελῶνος πού πήγαινε νά πλαγιάσει. Βλέποντας τά ὀπίσθια τοῦ λαγοῦ μπροστά του ἀναπάντεχα, τόν ἀπαύτωσε! Τότε ὁ λαγός εἶπε μέ παράπονο: «Χάριν τοῦ ἀετού, γ……. με κι ἐσύ, χελώνα».

Γνώριζα, βέβαια, πώς οἱ σύμμαχοί μας, πότε ντυμένοι ὡς «Προστάτιδες Δυνάμεις», πότε ἡμίγυμνοι ὡς ΑΝΤΑΝΤ καί τώρα τσίτσιδοι ὡς Τρόϊκα, μᾶς ἀπαύτωσαν κατά συρροήν!.. Ἄν τά γράφω αὐτά σήμερα, 8 Σεπτεμβρίου 2010, δέν τό κάνω τυχαίως. Ὁ χθεσινοβραδινός λόγος τοῦ Γάλλου Εὐρωβουλευτοῦ κ. Μπεντίτ, ἐνώπιον τῆς Κομισιόν στό Στρασβούργο, μοῦ ’φερε παλιές ἀναμνήσεις. Εἶπε - γιά ὅσους δέν τόν παρακολούθησαν - ὅτι γιά νά εἰσπράξουμε τή β΄ δόση τοῦ δανείου, μᾶς ὑποχρέωσαν νά προμηθευτοῦμε ὁπλικά συστήματα, ἀπό τή Γαλλία καί τή Γερμανία! Διαπιστώνω, μέ λύπη μου, ὅτι ἰσχύει τό σύστημα πού ἐφαρμόστηκε καί πρίν ἀπό 185 χρόνια κι ἐξηγοῦμαι:

Στίς 7 Φεβρουαρίου 1825 εἶχε συνομολογηθεῖ στό Λονδίνο τό β΄δάνειο, ὕψους 2.000.000 λιρῶν, πρός 55,5% τοῦ ὀνομαστικοῦ κεφαλαίου. Κρατηθείτε καλά, γιατί ἕπονται οἱ κρατήσεις: Τόκοι δύο ἐτῶν 200.000, χρεόλυτρον ἑνός ἔτους 20.000, διάφορα μεσιτικά 68.000, διάφορα ἔξοδα καί ζημιές 13.700, ἐξαγορά ὁμολογιῶν τῶν δύο δανείων 212.220, ναυπήγηση δύο φρεγάδων στήν Ἀμερικήν 156.600, γιά τούς διαπραγματευτές 15.487, γιά πολεμοφόδια καί ἐξοπλισμό 77.200, ναυπήγηση 6 ἀτμοκινήτων πλοίων 123.300, μισθοδοσία λόρδου Κόχραν 73.000, σύνολον 923.507.