Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

MEGA: Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ


Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης

το νέο μοντέλο οικογένειας που προτείνει το Mega
Όχι, δεν αποφασίσαμε να γίνουμε  τηλεκριτικοί, ούτε βέβαια να ασχοληθούμε με τα εφήμερα και αμελητέα γεγονότα της σύγχρονης κοινωνικής ζωής.

Νοιώσαμε όμως την ανάγκη να γράψουμε δύο λόγια για αυτό το κανάλι, πρώτον, διότι όλα αυτά που προωθεί καθόλου 'εφήμερα' δεν είναι, και δεύτερο, διότι περιβάλλεται από  μία  αύρα, πολύ  ιδιαίτερη, ή μάλλον, πολύ ιδιαίτερα αρνητική. (όχι πως τα άλλα κανάλια υστερούν σε αρνητικότητα)

Θα αρχίσω αυτή την μικρή ανάλυση, με κάποιες σκηνές από γνωστή σειρά επεισοδίων που  παρουσιάζει αυτός  ο τηλεοπτικός σταθμός: Ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων έχει υιοθετήσει ένα μικρό παιδάκι, το περιφέρει, υπερήφανα, από εδώ και από εκεί, και οι δύο πατεράδες-μανάδες, δεν ξέρω πώς να τους αποκαλέσω, παρουσιάζονται στοργικοί, ευαίσθητοι, όλο χαρούλες και αγκαλίτσες με το παιδί τους.

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ: ΠΩΣ ΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΗΚΕ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΛΛΗ


Άρθρο του di Michael  Durnan (ο  τίτλος  και  τα  σχόλια στο τέλος, είναι του μεταφραστή, Ιωάννη Αυξεντίου.)


Τα  Χριστούγεννα είναι η πιο σκοτεινή περίοδος του χρόνου, στη Βόρεια Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική. Σε εκείνα τα παγωμένα εδάφη, το δένδρο των Χριστουγέννων είναι ένα ισχυρό Χριστιανικό σύμβολο, ένα φως λάμπει μέσα στο χειμωνιάτικο σκοτάδι. Τα φύλλα του, πάντα πράσινα, ξαναζωντανεύουν τα χειμωνιάτικα τοπία μας, σκοτεινά και στείρα, σε μία στιγμή του χρόνου στην οποία τα δένδρα χωρίς φύλλα στέκονται γυμνά, έρημα και σκελετωμένα.  


Πώς  συνέβη  τα  κωνοφόρα, πεύκα και έλατα,  να γίνουν αναγνωρίσιμα σύμβολα  της  Εορτής  της  Γεννήσεως  του  Χριστού;

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

ΤΑ ΚΛΑΠΑΤΣΙΜΠΑΛΑ: ΠΩΣ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ


γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό• είναι τόσο παλιό που θα μπορούσαμε να το εντοπίσουμε ακόμη και στα μέσα του 18ου αιώνα. Όταν οι μειοψηφικές ομάδες φορείς της αιρετικής σκέψης, με σημερινούς όρους, οι ομάδες του αριστερόστροφου ρεύματος, θέλουν να περάσουν μέσα στην κοινωνία τα μηνύματα τους, αλλά και να επηρεάσουν τους θεσμούς προς μια ορισμένη κατεύθυνση, εφαρμόζουν την μέθοδο του ΘΟΡΥΒΟΥ, με την ευρεία έννοια του όρου: προκαλούν δηλαδή, αναταραχή σε βαθμό αντιστρόφως ανάλογο του μεγέθους τους. Παραδείγματα: απεργίες πείνας που, με σπαρακτικά λόγια, θα περιγράφονται από τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης, καταλήψεις σχολείων, μεγαλοστομίες, γυμνές εμφανίσεις των σωμάτων, συναυλίες με εκκωφαντικούς ήχους και ξέφρενους ρυθμούς, δραματοποίηση συμβάντων, κλπ.

Αυτή η μέθοδος δεν είναι φυσικά καθόλου τυχαία και αυθόρμητη. Οι υποκινητές από τα παρασκήνια, γνωρίζουν πολύ καλά ότι εάν προσπαθήσουν να διαδώσουν τα μηνύματα τους με ήρεμο τρόπο και με επιχειρήματα, θα αποτύχουν στις περισσότερες των περιπτώσεων , διότι αυτά (τα μηνύματα)πηγαίνουν ενάντια στην κοινή λογική και στο επικρατών  κοινωνικό ήθος. Ο μονός τρόπος λοιπόν να επηρεάσουν το ευρύ κοινό, είναι να στοχεύσουν το συγκινησιακό του ασυνείδητο, δηλαδή, να αναμοχλεύσουν τις  λανθάνουσες   ορμές, τους φόβους και τους εφιάλτες , που κείτονται στα βάθη του υποσυνείδητου, να ταράξουν τον εσωτερικό του κόσμο.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΝΟΧΗ…


Γράφει ο Ελευθέριος  Αναστασιάδης

William A. Bouguereau- Οι τύψεις του Ορέστη
Παρακολουθώντας τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, για να πω την αλήθεια, χωρίς να διακατέχομαι από κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, σκέφθηκα με πικρία: Δεν είναι δυνατόν αυτή η χώρα, μετά από όσα  τράβηξε,  να έχει σαν πολιτική μοίρα της, την ταλάντευση ανάμεσα στους γνωστούς  δύο πόλους: ΝΔ (και συμπαραστατούντες) - ΣΥΡΙΖΑ (και συμπαραστατούντες).

Τούτη η μοίρα δεν μπορεί να είναι το αποτέλεσμα τυχαίων περιστάσεων, απλή συγκυρία γεγονότων. Κάποια βαριά ενοχή  πρέπει να τράβηξε αυτή την κατάρα επάνω μας. Εάν πράγματι είναι έτσι, πρέπει να βρεθεί και να συνειδητοποιηθεί η Ενοχή, να καθαρίσει το συλλογικό ασυνείδητο αυτού του λαού.

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

Η ΜΠΟΑΖIA ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ: Η ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΦΥΛΕΤΙΚΟΥ ΕΞΙΣΩΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΥ ΣΧΕΤΙΚΙΣΜΟΥ


Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Franz Uri Boas
Όπως ασφαλώς γνωρίζετε, εδώ και πολλές δεκαετίες, υπάρχει ένας όρος που έχει εξαφανιστεί από κάθε ακαδημαϊκή, πολιτική και κοινωνική συζήτηση ή αναζήτηση: ο όρος φυλή, ράτσα (razza). Μάλιστα, αν δεν κάνω λάθος, υπάρχουν και χώρες στις οποίες αυτός ο όρος βρίσκεται υπό απαγόρευση ή σχεδόν. Παλαιότερα τα πράγματα δεν ήταν έτσι: Πριν από το 1930 ήταν  αποδεκτή πεποίθηση από σχεδόν όλη την ακαδημαϊκή κοινότητα αλλά και από κάθε εχέφρονα άνθρωπο, ότι οι πολιτισμικές διαφορές των διαφορετικών ανθρωπίνων φυλών, οφείλονται σε βιολογικούς παράγοντες, και άρα, ότι οι πολιτισμοί είχαν στην βάση τους  φυλετικές βιολογικές προδιαθέσεις. Έλα όμως που ο καιρός των αυτονόητων και της ορθής ερμηνείας της πραγματικότητας έπρεπε να λάβει τέλος, γιατί έτσι αποφάσισαν κάποιοι…

Ένας από αυτούς ήταν ο Φραντς Ούρι Μπόαζ  (1858 –  1942): θεωρείται ο  πατέρας της σύγχρονης αμερικανικής ανθρωπολογίας. Η λαϊκή παροιμία είναι γνωστή: όποια πέτρα και αν σηκώσεις…Ο Ούρι Μποάζ λοιπόν, γεννήθηκε από Ιουδαίους γονείς φιλελεύθερης-κοσμοπολίτικης αντίληψης στην Γερμανία. Μετά το τέλος των σπουδών του μετανάστευσε στην Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπου και γίνεται καθηγητής ανθρωπολογίας στο πανεπιστήμιο της Κολούμπια. Εκεί αρχίζει να βάζει τις νέες βάσεις πάνω στις οποίες πρέπει να στηριχθεί η σύγχρονη ανθρωπολογία: