γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης
Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό• είναι τόσο παλιό που θα μπορούσαμε να το εντοπίσουμε ακόμη και στα μέσα του 18ου αιώνα. Όταν οι μειοψηφικές ομάδες φορείς της αιρετικής σκέψης, με σημερινούς όρους, οι ομάδες του αριστερόστροφου ρεύματος, θέλουν να περάσουν μέσα στην κοινωνία τα μηνύματα τους, αλλά και να επηρεάσουν τους θεσμούς προς μια ορισμένη κατεύθυνση, εφαρμόζουν την μέθοδο του ΘΟΡΥΒΟΥ, με την ευρεία έννοια του όρου: προκαλούν δηλαδή, αναταραχή σε βαθμό αντιστρόφως ανάλογο του μεγέθους τους. Παραδείγματα: απεργίες πείνας που, με σπαρακτικά λόγια, θα περιγράφονται από τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης, καταλήψεις σχολείων, μεγαλοστομίες, γυμνές εμφανίσεις των σωμάτων, συναυλίες με εκκωφαντικούς ήχους και ξέφρενους ρυθμούς, δραματοποίηση συμβάντων, κλπ.
Αυτή η μέθοδος δεν είναι φυσικά καθόλου τυχαία και αυθόρμητη. Οι υποκινητές από τα παρασκήνια, γνωρίζουν πολύ καλά ότι εάν προσπαθήσουν να διαδώσουν τα μηνύματα τους με ήρεμο τρόπο και με επιχειρήματα, θα αποτύχουν στις περισσότερες των περιπτώσεων , διότι αυτά (τα μηνύματα)πηγαίνουν ενάντια στην κοινή λογική και στο επικρατών κοινωνικό ήθος. Ο μονός τρόπος λοιπόν να επηρεάσουν το ευρύ κοινό, είναι να στοχεύσουν το συγκινησιακό του ασυνείδητο, δηλαδή, να αναμοχλεύσουν τις λανθάνουσες ορμές, τους φόβους και τους εφιάλτες , που κείτονται στα βάθη του υποσυνείδητου, να ταράξουν τον εσωτερικό του κόσμο.
Φυσικά , η επιτυχία της μεθόδου εξαρτάται και από την ψυχοσύνθεση του κάθε λαού και της κάθε κοινωνίας. Φαίνεται λοιπόν, ότι κάποιοι έχουν καταλάβει ότι οι Έλληνες είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στην εσωτερική αναστάτωση, εύκολοι και δεκτικοί στους συγκινησιακούς ερεθισμούς, θα λέγαμε περισσότερο Διονυσιακοί παρά Απολλώνιοι στην ιδιοσυγκρασία, και αυτό το εκμεταλλεύονται δεόντως.
Πλέον, κοντεύουμε να φθάσουμε σε ένα σημείο, που ο κοινωνικός διάλογος και η συζήτηση ,δεν θα γίνεται με λογικούς συνειρμούς και επεξεργασία νοημάτων, αλλά με κραυγές, ντουντούκες, σπαραγμούς, βρισιές, γδυσίματα, κλαψουρίσματα, και άλλες τέτοιες εκδηλώσεις του θυμικού.
Κάποιοι εδώ και αρκετό καιρό, προσπαθούν με κάθε τρόπο, να στρέψουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες προς έναν άκρατο ψυχικό Διονυσιασμό, και δείχνουν ότι απεχθάνονται σε μεγάλο βαθμό το Απολλώνιο ήθος. Το απεχθάνονται διότι εάν επικρατούσε επί του Διονυσιακού, θα τους χάλαγε τα σχέδια.
Αν παρακολουθήσετε με διεισδυτική ματιά, όλα όσα παρουσιάζονται στην τηλεόραση, στις εφημερίδες, στα περιοδικά, στις θεατρικές ή κινηματογραφικές παραστάσεις, στους πολιτικούς διαλόγους εντός και εκτός βουλής, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, θα εντοπίσετε την διάχυση αυτού του άναρχου, άλλες φορές μελό και άλλες εκρηκτικού, συγκινησιακού μηνύματος.
Σύμφωνοι, θα πει κάποιος, αλλά και η αστική σκέψη (ο ''οικονομικός καθωσπρεπισμός''), δεν έχει τα δικά του κλαπατσίμπαλα; Βεβαίως! Όταν αντιληφθεί ότι υπάρχει ο κίνδυνος να αποσταθεροποιηθεί, βγάζει ήχους σειρήνας, που έχουν σκοπό να διεγείρουν στους πολίτες το αρχέγονο αίσθημα της ανασφάλειας, του φόβου της επικείμενης καταστροφής, και προτείνει: «τάξη και ασφάλεια». Άρα υπάρχουν δύο αντίθετες κατηγορίες κλαπατσίμπαλων; Μόνον φαινομενικά. Το ''βαθύ σύστημα'', εμπεριέχει και τις δύο μορφές σκέψης, την αστικό-καπιταλιστική και την εξεγερσιακή αριστερόστροφη, και αυτό που κάνει είναι να φροντίζει να υπάρχει κατάσταση ισορροπίας μεταξύ τους, η ζυγαριά να μην γέρνει υπέρμετρα από την μία ή την άλλη μεριά, ώστε η μία σκέψη να μην εξαφανίσει εντελώς την άλλη, και να διατηρηθεί η γνωστή συζυγία : ο καπιταλισμός στην εξουσία και ο αριστεροστροφισμός στα ήθη.
Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν:
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια πρώτα από όλα στον κ. Θεόδωρο Λασκάρη για το εξαίρετο και πληροφορικό άρθρο που έγραψε!!!
Ουσιαστικά περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο η αριστερά κατάφερε να κυριαρχίσει στο δημόσιο χώρο: προκαλώντας όσο πιο πολύ θόρυβο μπορεί, ο σκοπός δεν είναι να ακουστεί κάτι καλό απλά αυτή να ακούγεται και τίποτα άλλο. Ουσιαστικά ό,τι δεν αρέσει σε αριστερό δεν πρέπει καν να ακουστεί, η πλειοψηφία των "δεξιών" προσώπων στη χώρα πέφτουν άμεσα σε αυτή τη παγίδα καθώς είναι πρόθυμοι να μην υψώσουν τη φωνή ούτε να εμείνουν στο να ζητούν τη σειρά τους σε δημόσιες ρητορίες, καθώς αυτή παραβιάζεται από αυτούς που δε ξέρουν από περιορισμούς.
Ουσιαστικά ο τρόπος λειτουργίας της αριστεράς βασίζεται στην εξής λογική: πάει κάπου και προσπαθεί να εισχωρήσει σε ένα χώρο φανφαρολογόντας ιδέες και απόψεις τις οποίες βαφτίζει λαϊκές και προσπαθεί να πείσει πως ο κόσμος όλος τις ενστερνίζεται. Μετά από αυτό έρχονται οι αντιδράσεις οι οποίες στρέφονται ενάντια αυτών. Τότε είναι που αρχίζει το κόλπο: είτε η κυβέρνηση θα αδιαφορήσει, είτε θα αντιμετωπίσει ισότιμα τα μέλη της. Στη πρώτη περίπτωση γυρνάει ο αριστέρας με τη μύτη σπασμένη και το ηθικό του κατακρεουργημένο στο σπίτι και βγάζει το σκασμό, δημοσίως. Στη δεύτερη παίρνει βήμα και αρχίζει να ζωγραφίζει τον εαυτό του ως το απόλυτο θύμα της κακιάς κοινωνίας των κοπρόψυχων (αγαπημένη λέξη των εγχώριων) και έτσι παίρνει βήμα συμπόνοιας και λύπης από τα πιο ευαίσθητα μέλη της κοινωνίας, στρέφοντας μετά τη σκέψη των ανθρώπων προς το σημείο το οποίο θέλει δηλαδή ότι τον κυνηγούν γιατί νοιάζεται για τον άλλον, και όχι για τον εαυτό του, καταφέρνει να κερδίσει ανθρώπους που κανονικά δε θα υποστήριζαν ποτέ τις ιδέες του. Μετά από αυτό ξεκινάει να στρέφεται ενάντια σε όσους μπορούν να τον αντιμετωπίσουν αντιμετωπίσουν ή διαφωνούν σε θέματα κλειδιά με εκείνον. Το θέμα όμως είναι πως τα νομικά εργαλεία που θα χρησιμοποιήσει δε μπορούν να έχουν τα ίδια ονόματα με τα εργαλεία των κακών άλλων, για αυτό τα ωραιοποιεί πχ πολιτική ορθότητα αντί λογοκρισίας, αντί διάκριση στον εργασιακό τομέα θετική δράση κλπ. Βέβαια τα καινούγια τους λουλούδια τους δίνουν όνομα που ωραιοποιεί απλά τις ιδιότητες: αντί ανύπαρκτης κοινωνίας: ανοικτή κοινωνία κλπ.
Άμα θέλει ο κόσμος να ξαναέχει φυσιολογική ζωή και ασφάλεια πρέπει να πάψει να πέφτει στη παγίδα των ωραιοποιήσεων.
δεν μπορω πια ουτε να κυκλοφορω εξω απο το σπιτι μου. η μποχα των ανθρωπων μου το απαγορευει. μου δημιουργειται δυσφορια. η κακη ποιοτητα ζωης, οι ξενες σκατοφατσες (σαν εγκληματιες ειναι οι φατσες τους) που κυκλοφορουν και δεν ομιλουν ελληνικα (πανε εκεινοι οι παλιοι αριστοκρατες που ζουσαν στην κυψελη και τα πατησια), η βρωμα απο τα σκουπιδια και απο τα σκυλοσκατα. τα μαλακισμενα που σαν ηλιθια μεσα στα λεωφορεια και στα τρολευ και παντου χαζευουν τα μαλακοκινητα τους, οι συζητησεις των ανθρωπων που ακουω στους δρομους για το ποια χρωματος μπλουζα επρεπε να παρουν καλυτερα, για τα μικρομαγαζα πεντικιουρ μανικιουρ με ολα τα τερατα μεσα τους (γυναικες που μοιαζουν σαν τερατα - εξωγηινες και καθολου με γυναικες), δεν αντεχω αλλο. τι θα κανουμε? πως θα αλλαξουμε αυτο το χαλι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχει λόγος να βρίζουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή