ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΝΟΧΗ…

Γράφει ο Ελευθέριος  Αναστασιάδης

William A. Bouguereau- Οι τύψεις του Ορέστη

Παρακολουθώντας τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις, για να πω την αλήθεια, χωρίς να διακατέχομαι από κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, σκέφθηκα με πικρία: Δεν είναι δυνατόν αυτή η χώρα, μετά από όσα  τράβηξε,  να έχει σαν πολιτική μοίρα της, την ταλάντευση ανάμεσα στους γνωστούς  δύο πόλους: ΝΔ (και συμπαραστατούντες) - ΣΥΡΙΖΑ (και συμπαραστατούντες).

Τούτη η μοίρα δεν μπορεί να είναι το αποτέλεσμα τυχαίων περιστάσεων, απλή συγκυρία γεγονότων. Κάποια βαριά ενοχή  πρέπει να τράβηξε αυτή την κατάρα επάνω μας. Εάν πράγματι είναι έτσι, πρέπει να βρεθεί και να συνειδητοποιηθεί η Ενοχή, να καθαρίσει το συλλογικό ασυνείδητο αυτού του λαού.

Αυτό που καθορίζει όλες τις επιλογές του κάθε ανθρώπου, είτε στην προσωπική σφαίρα , είτε στην κοινωνική, είναι η «κεντρική και πιο κρυφή του επιθυμία»: αυτή η επιθυμία λοιπόν, από τα παρασκήνια της ψυχής, καθορίζει όλο το δράμα που εξελίσσεται στην σκηνή• επιλέγει  το σενάριο του έργου, τους ρόλους, τους διαλόγους, τα κοστούμια των ηθοποιών, τα πάντα. Αν βρεθεί αυτή η «κεντρική και πιο κρυφή επιθυμία»,  τότε είναι εύκολο να μάθεις την αρχή, την μέση, και το τέλος του έργου που παίζεται.

Τούτος ο λαός, σε μεγάλο ποσοστό, τι έδειξε να έχει σαν «κεντρική επιθυμία», όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν; Πίσω από τις προσχηματικές συμπεριφορές, πίσω από τους κοινωνικούς καθωσπρεπισμούς( ακόμη και αυτοί είχαν χαθεί), πίσω από τους εκκλησιασμούς των εορτών, πίσω από  τους ''κοινωνικούς αγώνες'', πίσω από τους μελό συναισθηματισμούς, ένοιωθες ότι η βασική, η κεντρική, η αγωνιώδης επιθυμία του, ήταν μία: Η υλική ηδονή σε όλες της τις εκφάνσεις (χρήμα, αγαθά, ναρκισσισμός, σεξ). Αυτή η στάση των μεγάλων, αντανακλόταν και στις πολύ μικρότερες ηλικίες, φθάνοντας σε καταστάσεις που δεν συναντούμε  ούτε στην αρχαία Ρώμη των οργίων. Για να μην τα ξεχνάμε: παιδιά έκαναν στοματικό σεξ και άλλες αθλοπαιδιές, μέσα στα προαύλια των σχολείων, εν ώρα λειτουργίας, μπροστά σε όλους! Τα ξεχάσαμε; Είναι γεγονότα που είχαν καταγραφεί και σχολιαστεί αναλυτικά, από γνώστες τηλεοπτικές δημοσιογραφικές εκπομπές. Αν αυτά λοιπόν συνέβαιναν στον κόσμο των μικρών, μπορείτε να φανταστείτε τι συνέβαινε (και  μάλλον συμβαίνει) στον κόσμο των μεγάλων. Και ‘σύ  λαέ  βασανισμένε…. λέει το λαϊκό  άσμα.

Δεν είναι το Jeep Grand Cherokee, ή η βίλα με την πισίνα, ή οι διακοπές στην Αράχωβα, αυτά καθαυτά, που δημιουργούν το πρόβλημα. Το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν όλα αυτά, υπό την μορφή οράματος, ονείρου, άσβεστης επιθυμίας, καταλαμβάνουν τα μύχια της ψυχής, τσιμεντώνουν το καρδιακό κέντρο, δημιουργούν παραισθήσεις στον νοητικό οφθαλμό. Ίσως τον καλύτερο ορισμό για την ύλη, να τον έδωσε ο Πλωτίνος: «η ύλη είναι στέρηση αγαθού.»  Άρα, κάθε υλιστική θεωρία ή διδασκαλία, συνιστά μία διαδικασία που οδηγεί στην στέρηση του Αγαθού, στην στέρηση της Καλοκαγαθίας.

Το Κάλλος και το Αγαθό, είναι αυτά που έλειψαν από τον Έλληνα όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Και αυτή είναι βαριά ενοχή. Και γίνεται ακόμη βαρύτερη, εξαιτίας της  ιστορικής και μεταφυσικής κληρονομιάς που έχει αποδεχθεί αυτός ο λαός. (εκτός και εάν δεν την έχει αποδεχθεί. Η συμβολαιογραφική πράξη θα δείξει…)

Δεν ξέρω εάν ''όλα εδώ πληρώνονται'', όπως λέει η λαϊκή παροιμία, ή εάν πολλά πληρώνονται και αλλού, πάντως το σίγουρο είναι ότι εμείς πληρώνουμε, και από ότι βλέπω από τα διαδραματιζόμενα στο πολιτικό σκηνικό, θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε για πολύ ακόμα. 

Κατέφθασαν και τα εκατομμύρια των αλλοδαπών. Είδατε εσείς εκατομμύρια  ξένων να κοιμούνται σε πλατείες ή βουνά; Που κοιμούνται; Στα διαμερίσματα που τους νοίκιασαν τα εκατομμύρια των νέο-ελλήνων αστών. Αν κάποιος δεν βρίσκει σπίτι και δουλειά, πόσο καιρό θα αντέξει να παραμένει σε ένα τόπο; Στο τέλος θα σηκωθεί και θα φύγει. Ποιος λοιπόν φταίει για το μεταναστευτικό ''πρόβλημα''; Όχι εμείς βέβαια, αλλά… οι κυβερνήσεις, που και αυτές…πάλι εμείς τις ψηφίσαμε.

Παιδεία, πρώτα  απ’ όλα, σημαίνει την ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι το είναι των όντων που συναντάς, και την ουσία των γεγονότων που λαμβάνουν χώρα στο περιβάλλον. Όταν λοιπόν, το φέρνω  ως  παράδειγμα, ένα κόμμα που ιδρύθηκε στην τηλεόραση, χωρίς να έχει καμία ιστορική, κοινωνική και πολιτική ύπαρξη, όπως το κόμμα ''Το Ποτάμι'', λαμβάνει ποσοστό 6,6%, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε το επίπεδο παιδείας πολλών εκ των συμπολιτών μας. Αναμενόμενο, μια που όπως προαναφέραμε, όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν είχαμε χρόνο για παιδεία, αλλά είχαμε πολύ  χρόνο για…παιχνίδια.

Τι  μπορούμε λοιπόν να περιμένουμε από το μέλλον; Να εξαλείψουμε  την  ενοχή .