ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΤΕΙΧΗ

 
Το πρακτορείο ταξιδιών Momondo έκανε ένα βίντεο το οποίο, για να ωθήσει στο ταξίδι, δείχνει, με ένα τεστ DNA, ότι οι εθνικές ταυτότητες δεν υπάρχουν και ότι όλοι είμαστε 'ξαδέλφια'. Ο επίσημος ύμνος των Ολυμπιακών του Ρίο ήταν ένα μείγμα από τους εθνικούς ύμνους όλου του πλανήτη (περίεργη σύμπτωση, επιλέχθηκαν μόνο τα μέρη που μιλούν για 'πρόοδο'…) και με ένα μήνυμα στο τέλος που αναφερόταν στην 'αδελφοσύνη των εθνών'. Εν ολίγοις, η ιδεολογία 'no  borders' διαχέεται.

Κρίμα, γιατί τα σύνορα δίνουν αξία σε αυτό που περιέχουν, καθιστώντας το χαρακτηριστικό. Το άνοιγμα των συνόρων σημαίνει ομογενοποίηση, πτώχευση, ισοπέδωση...Σημαίνει θάνατο.
             
                                                                            

                                                                                        «Εσύ οριοθετείς τους λαούς και τις πόλεις και  
                                                                                          τα μεγάλα βασίλεια: χωρίς εσένα κάθε πεδίο

                                                                                                       θα είναι σε  διαμάχη».                        

                                                                                                              (Οβίδιος, Fasti, II, 659-660)

Άρθρο του Claudio Mutti                                                                                               

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Αφού διέσχισε την Ευρώπη σε αναζήτηση των βοδιών του Γηρυόνη, ο Ηρακλής έφθασε στην  νότιο Ιβηρία στην Ταρτησσό, όπου το Betis (το σημερινό Γουαδαλκιβίρ) εκβάλλει στον Ατλαντικό και εκεί τοποθέτησε, στη μνήμη της διάβασής του, δύο στήλες, την μία εμπρός από την άλλη, στα σύνορα της Ευρώπης και της Λιβύης. Ανακαλώντας το τελευταίο ταξίδι του Οδυσσέα, ο Δάντης θα επιβεβαιώσει την ιερότητα των ορίων που τοποθετήθηκαν από τον ήρωα στο δυτικό άκρο της Μεσογείου, ώστε «ο άνθρωπος πιο μακριά να μην πάει.»

Η ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΟΣ ΑΣΠΙΔΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Άρθρο του Girolamo Rossi

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Οι ανθρωπολόγοι μιλούν για τοτεμικά ζώα ως σύμβολα, τα οποία συλλαμβάνουν την προσοχή, όχι διότι αντιπροσωπεύουν κάτι που είναι 'καλό για τροφή', αλλά διότι αντιπροσωπεύουν κάτι που είναι 'καλό για σκέψη'. Επηρεάζουν την φαντασία γιατί είναι συγκεκριμένες απεικονίσεις  στις οποίες ωστόσο είναι δυνατόν να συνδεθεί μία αφηρημένη έννοια. Αυτή η διαδικασία νοηματοδότησης του τοτεμικού συμβόλου έχει έναν ορθολογικό παράγοντα, που αφορά τον 'λόγο' που οι κοινωνικές ομάδες μπορούν να αναπτύξουν γύρω από το σύμβολο και έναν ενστικτώδη ή ανορθολογικό παράγοντα, που αφορά την αντήχηση που το ίδιο το σύμβολο μπορεί να έχει στην ψυχολογία του βάθους κάθε προσώπου. Εάν ένα σύμβολο έχει επιτυχία εξαιτίας του ότι είναι 'καλό για σκέψη', τότε και τα πολιτικά εμβλήματα έχουν μεγαλύτερη ή μικρότερη τύχη ανάλογα με τις σημασίες που σε αυτά μπορούμε να διαβάσουμε, τα νοήματα που ανακαλούν, τις συγκινησιακές αντηχήσεις που μπορούν να έχουν σε εμάς κλπ.

Η σταυροφόρος ασπίδα είναι χωρίς αμφιβολία -σε αυτή την προοπτική- ένα καλό σύμβολο για σκέψη, γιατί παρουσιάζει μία εξαιρετική φαινομενολογία: κράτησε ως σύμβολο του κόμματος των χριστιανών Ιταλών για σχεδόν έναν αιώνα, σημείωσε μεγάλες εκλογικές νίκες ήδη από το ντεμπούτο του το 1919, ως έμβλημα του νεογέννητου Λαϊκού Κόμματος του Luigi Sturzo. Αλλά προπάντων αναγνωρίστηκε ως μία αποτελεσματική σύνθεση, η ίδια η ουσία, του χριστιανικής έμπνευσης κόμματος από μία πολυ ευρεία εκλογική βάση, ευρισκόμενη σε κάθε περιοχή της χώρας και αποτελούμενη από άτομα διαφορετικής κουλτούρας και κοινωνικής τάξης. Σύμβολο λοιπόν καλό, αλλά και εύκολο για την σκέψη λόγω της αμεσότητας του και της εκφραστικής του δύναμης. 

Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ

Άρθρο του Eugenio Orso
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

 

Η λέξη 'λαϊκισμός', στις ημέρες μας, είναι μία πολιτικά ορθή έκφραση που αντιστοιχεί σε μία απαγόρευση, ένα πραγματικό ταμπού αποκλειόμενο από την πολιτική συζήτηση, που μαζί με τα άλλα πολιτικά ορθά ταμπού, εμποδίζει την κριτική σκέψη και καταπνιγεί εν τη γενέσει οποιαδήποτε αντίθεση στην υφιστάμενη εξουσία.

Οι διανοούμενοι, όλοι ΄φιλελεύθεροι-ελευθεριακοί΄, σημαιοφόροι της κυρίαρχης σκέψης, που κατηγορούν συχνά για λαϊκισμό όποιον αντιτίθεται στην χρηματιστική–κεφαλαιοκρατική κυριαρχία, ανακαλούν με αυτή την έκφραση τα φαντάσματα της ιστορίας του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Στην πραγματικότητα, εάν τοποθετήσουμε ορθά τον λαϊκισμό σε μία ακριβή ιστορική διάσταση, αυτός ήταν μόνον έναν κίνημα για την χειραφέτηση πολλών εκατομμυρίων φτωχών αγροτών που κατοικούσαν στη Ρωσική ύπαιθρο τον 19ο αιώνα. Άλλο πράγμα λοιπόν η δημαγωγία, άλλο ο ουτοπισμός και εντελώς άλλο ο λαϊκισμός. Δεν πρέπει να συγχέουμε αυτές τις τρεις έννοιες. Ο λαϊκισμός οριζόταν ως: «Η αφοσίωση στο λαό που η διανόηση αισθάνεται ότι πρέπει να εκδηλώσει με τις δραστηριότητές της [...] από την αίσθηση ότι έχει ένα χρέος να εκπληρώσει σε  αυτούς που κερδίζουν το ψωμί τους με τα χέρια τους, βάζοντας την κουλτούρα της και τη γνώση της [...] στην υπηρεσία της χειραφέτησης και της ευημερίας του λαού».

C. Z. CODREANU: Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΙΩΧΝΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΛΙΤ

''Δεν λαμβάνω  υπ’ όψιν  μου κανένα είδος κανόνων από αυτούς που τηρούν οι συγγραφείς. Δεν έχω χρόνο. Γράφω βιαστικά από το πεδίο των μαχών, εις το μέσον των επιθέσεων του εχθρού.''

Corneliu Zelea Codreanu

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου                   

                                                                                 

Μπορεί ένας λαός να εκλέξει την ελίτ του; Τότε λοιπόν, γιατί οι στρατιώτες δεν εκλέγουν αυτοί τον καλύτερο στρατηγό; Για να μπορεί να εκλέξει, αυτή η συλλογική επιτροπή, θα έπρεπε να γνωρίζει καλά:

α) Τους νόμους της στρατηγικής, της τακτικής, της οργάνωσης κλπ.

β) Σε ποιο βαθμό το Χ πρόσωπο συμμορφώνεται, ως προς τις ικανότητες και την επιστήμη, σε αυτούς τους νομούς. 

Χωρίς αυτές τις γνώσεις, κανείς δεν μπορεί να προχωρήσει στην εκλογή. Η μάζα, εάν θέλει να εκλέξει την δική της ελίτ, πρέπει αναμφίβολα και αναγκαστικά να γνωρίζει τους νόμους που καθοδηγούν τον εθνικό οργανισμό και να ξέρει σε πιο βαθμό οι υποψήφιοι συμμορφώνονται, ως προς τις ικανότητες τους και την επιστήμη, σε αυτούς τους νόμους.

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΠΕΤΑΓΑΜΕ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Δεν ξέρω εάν το μάτι σας έχει πέσει ποτέ πάνω στις μοντέρνες βιτρίνες ρούχων, ειδικά αυτές που απευθύνονται  σε νέους: Ακριβώς τα παλιόρουχα που κάποτε τα πετούσαμε στα σκουπίδια, σήμερα πωλούνται σε πανάκριβες τιμές. Αυτά τα ρούχα ντρεπόμαστε ακόμη και να τα χαρίσουμε  σε κάποιον φτωχό γείτονα, δεν υπήρχε άλλη λύση από το να ριχτούν στην σακούλα των σκουπιδιών. Ξεσκισμένα και ξεβαμμένα παντελόνια, μπλούζες ρετάλια, ζακέτες που είναι σαν βγήκαν από κάδο απορριμμάτων:  στις καλύτερες βιτρίνες.

Έτσι ακριβώς δεν είναι και  όλος ο σημερινός 'πολιτισμός' μας; Ότι παλαιότερα το απορρίπταμε ως κοινωνικό σκουπίδι, ως κοινωνική μπόχα, σήμερα μοστράρεται στις καλύτερες βιτρίνες της πολιτικής ορθότητας και του αριστερού καθωσπρεπισμού: από τις σεξουαλικές ιδιοτροπίες μέχρι τις νομαδικές 'συλλογικότητες' και νοοτροπίες, από τους καπνούς της μαστούρας  μέχρι  τις καταλήψεις (αρπαγές) κτηρίων. Φανταστείτε, πριν 40 χρόνια, κάποιος να πήγαινε σε ένα σχολείο με την πρόθεση να διακόψει την πρωινή προσευχή των μαθητών: 'βρε ουστ από εδώ!', θα του φώναζαν όλοι, και θα  έτρεχε ο άμοιρος να κρυφτεί! Σήμερα, όχι απλώς να διακόψεις την προσευχή, αλλά να την καταργήσεις τελείως, είναι chic, radical-progressive chic και φυσικά liberal chic. 

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΧΑΣΕ ΤΟ ΛΑΟ ΑΛΛΑ ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΤΗΝ ΕΥΝΟΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Άρθρο του Luciano Lago                                                                                                               
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Δεν είναι δύσκολο να γἰνει κατανοητό ότι η ραγδαία διαδοχή των γεγονότων αυτής της χρονιάς, θα έχει διαρκείς συνέπειες πάνω σε όλη την ιστορική διαδρομή της αρχής του αιώνα. Γι’αυτό πολλοί αναλυτές αρχίζουν να μιλούν για ένα σημείο καμπής, δηλαδή μια αλλαγή τάσης της ιστορικής φάσης του Δυτικού Κόσμου.

Η αρχή αυτού του αιώνα ξεκίνησε έχοντας τον τον άνεμο της παγκοσμιοποίησης στην πρύμνη, κι αυτό το φαινόμενο έμοιαζε ασταμάτητο και ανθεκτικό. Περιγραφόταν ως μία θετική μεταμόρφωση για τους λαούς, φορέας προόδου και ευημερίας για όλους, με την κατάργηση των συνόρων και το ξεπέρασμα της λογικής των εθνικών κρατών. Μάλιστα, πολύς κόσμος πίστευε αφελώς ότι όλο αυτό ήταν ένα αυθόρμητο φαινόμενο, όπως το περιέγραφαν τα μέσα ενημέρωσης και οι διανοούμενοι της 'διαρκούς προόδου'.

Η πρώην μαρξιστική αριστερά είχε πηδήξει πάνω στην άμαξα της παγκοσμιοποίησης ως μία αναγκαιότητα και την είχε κάνει σημαία της, στιγματίζοντας ως οπισθοδρομικούς και λαϊκιστές όλους εκείνους που τολμούσαν να αμφισβητήσουν τις θετικές όψεις αυτού του φαινομένου: "αλίμονο εάν γυρίσουμε στους παλιούς εθνικισμούς! Πρέπει να ρίξουμε τα τείχη και να φτιάξουμε γέφυρες."  έλεγε...

Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΜΕΤΑ-ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

Άρθρο του Francesco Lamendola
Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης

 

Αρκετές φορές έχουμε παρατηρήσει ότι, εξαιτίας διαφόρων παραγόντων, συμβαίνει μία πραγματική ανθρωπολογική μετάλλαξη, η οποία δημιουργεί μεταξύ των νέων γενεών και των παλαιών, ένα χάσμα που είναι πολύ πιο μεγάλο και είναι, προπάντων, ποιοτικά διαφορετικό από οποιοδήποτε άλλο που μπορεί να είχε παραχθεί στις προηγούμενες εποχές. Πράγματι, όχι μόνον άλλαξε ο τρόπος του σκέπτεσθαι και του αισθάνεσθαι, αλλά άλλαξαν οι ίδιοι οι μηχανισμοί του σκέπτεσθαι και του αισθάνεσθαι. Ο εγκέφαλος και η καρδιά του ανθρώπου δεν λειτουργούν όπως κάποτε, κατά συνέπεια οποιοσδήποτε τύπος επικοινωνίας έγινε αδύνατος, γιατί όχι μόνον η γλώσσα, αλλά το υπόβαθρο της γλώσσας: ευαισθησία, θέληση, μνήμη, ευφυΐα, κουλτούρα, προσέλαβε μία δομή εντελώς νέα, χωρίς πια σημεία επαφής με τον κόσμο του χθες.

O TRUMP, Η ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Εν αναμονή των αυριανών εκλογών στις ΗΠΑ, δημοσιεύουμε ένα πολυ ενδιαφέρον και κατατοπιστικό άρθρο αναγνώστη μας, αναφορικά με το μέλλον της Δεξιάς, των ΗΠΑ και του Δυτικού Πολιτισμου γενικότερα.

Γράφει ο Γιώργος Παξινός

Donald J. Trump

Πάνω  στην καμπή μιας κρίσιμης εποχής για τον Δυτικό Πολιτισμό, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το γεγονός ότι οτιδήποτε συμβαίνει ή πρόκειται να συμβεί σε μια οποιαδήποτε Ευρωπαϊκή ή γενικότερα Λευκή χώρα επηρεάζει το σύνολο των Δυτικών Κρατών.

Έτσι ακολουθώντας την πορεία των γεγονότων φτάνουμε από το Brexit και το Ουγγρικό Δημοψήφισμα στις Αμερικάνικες Εκλογές. Γιατί είναι όμως σημαντικές; Αυτό θα απαντηθεί παρακάτω κάνοντας ταυτόχρονα μια μικρή Ιστορικο-Πολιτική Διαδρομή στην Αμερικάνικη Ιστορία και επικαιρότητα καθώς και στην σύνδεσή της με τα Ευρωπαϊκά Δρώμενα.

ΑΣΚΕΝΑΖΙΜ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ…

  
Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης

Ζbigniew Brzezinski

"Η μεγάλη σκακιέρα", "Η επιλογή, παγκόσμια κυριαρχία ή παγκόσμια ηγεσία", "Η τεχνοτρονική εποχή", είναι μερικά από το πιο γνωστά βιβλία του γεωπολιτικού που καθόρισε σε σημαντικό βαθμό την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ εδώ και αρκετές δεκαετίες και συνέβαλλε στην δημιουργία των πρώτων παγκοσμιοποιητικών δομών (Trilateral Commission): μιλάμε φυσικά για τον εκ Πολωνίας προερχόμενο και εγκατεστημένο στην Αμερική το 1940, Zbigniew Brzezinski.

Ο Zbigniew Brzezinski και ο G. Soros έχουν 6 κοινά χαρακτηριστικά: εβραϊκή ασκεναζίμ καταγωγή, είναι αντιπαθείς στους Ισραηλινούς σιωνιστές, αλλά όχι σε βαθμό να θεωρηθούν 'μη ανεχτοί' (το Arutz Sheva για τον Brzezinski εδώ, η Jerusalem Post  κατακεραυνώνει τον Soros εδώ) είναι κοσμοπολίτες, είναι οπαδοί του φιλελευθερισμού, η καταγωγή τους είναι από την ανατολική Ευρώπη, και μισούν την Ρωσία.

Γιατί περιοχές όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία, και γενικά η ανατολική Ευρώπη 'έβγαλε' εβραϊκές  προσωπικότητες  με αυτά τα χαρακτηριστικά;

Ο ΟΛΙΚΟΣ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ

Γράφει ο  Ελευθέριος  Αναστασιάδης

 
 

Μαρξισμός, κομμουνισμός, ανατρεπτικά-ψυχεδελικά κινήματα του ‘60, σοσιαλισμός του΄80, χριστιανοδημοκρατία ή συντηρητική ''δεξιά'', όλα αυτά ξεχάστε τα. Επιτέλεσαν τον σκοπό για τον οποίο είχαν δημιουργηθεί, και τώρα πλέον έχουν τεθεί και τακτοποιηθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Σήμερα το σύστημα έχει ομοφωνήσει ως προς το ποιο θα είναι το νέο μοντέλο του: Ο 'Ολικός Φιλελευθερισμός', δηλαδή, ο οικονομικός, σεξουαλικός και φυλετικός ελευθεριασμός. Αυτός είναι ο εχθρός μας και πρέπει να τον στοχοποιήσουμε με ακρίβεια. (όσον αφορά την χώρα μας, η μείξη μπολσεβικισμού και φιλελευθερισμού αποτελεί… ελληνική πρωτοτυπία). Στην οικονομία, κανένας φραγμός  στις καπιταλιστικές διαδικασίες και στην κερδοσκοπία των χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων. Τα σεξουαλικά παραβατικά ήθη αφήνονται σε πλήρη ασυδοσία και μάλιστα αυτή η ασυδοσία  θεσμοθετείται. Οι διάφορες ανθρώπινες φυλές έχουν όχι μόνον την πλήρη ελευθερία να αναμιγνύονται μεταξύ τους, αλλά διευκολύνονται με κάθε τρόπο  για να επιτευχτεί αυτή η ανάμειξη.

ΠΑΡΣΙΦΑΛ: ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ, ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Η ιστορία του Πάρσιφαλ είναι πολύπλοκη, και αντιστοιχεί τέλεια στην μοίρα του σύγχρονου ανθρώπου, γενιά χωρίς πατέρα. Ορφανός από έναν ιππότη που πέθανε με γενναιότητα στην ανατολή, αυτός ανατράφηκε από την μητέρα σε μια απομακρυσμένη φάρμα, αγνοώντας τον κόσμο, τον πολιτισμό και την ιπποτική ζωή. Όταν βρίσκει την ευκαιρία φεύγει από την μητέρα του και από τον σίγουρο μικρόκοσμο στον οποίο ήταν κλεισμένος, και μετά από αναρίθμητες δοκιμασίες στις  οποίες ζει μία βαθιά διαδικασία μύησης στην αρρενωπότητα, από τις πιο φυσικές και υλικές  όψεις  της  μέχρι εκείνες της υψηλής πνευματικότητας, γίνεται ένας τέλειος άνθρωπος και ιππότης, άξιος να  δεχθεί το Άγιο Δισκοπότηρο.

Άρθρο του Roberto Pecchioli  

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Η νίκη της Μεγάλης Μητέρας

Η Aφροδίτη του Willendorf

Η ύστερη δυτική νεωτερικότητα αφόρισε τις ανδρικές αξίες και υποτίμησε την πατρότητα. Η κυριαρχία της αγοράς βασίζεται πάνω στο θηλυκό στοιχείο της άμεσης ικανοποίησης των αναγκών και ιδιαίτερα των επιθυμιών. Είναι γνωστός ο ορισμός του Gilles Deleuze για τον σύγχρονο άνθρωπο ως 'μηχανή που επιθυμεί'. Υλισμός, εξαναγκασμός στην επανάληψη, τα εξαρτημένα ανακλαστικά του Παυλώφ: ο καταναλωτής με το σάλιο στο στόμα μόνον με την ιδέα να πραγματοποιήσει την παρόρμηση της αγοράς.

Αντίθετα, το αρσενικό αρχέτυπο είναι εκείνο του μυητή, δημιουργού των μορφών, προαγωγού και παράγοντα αλλαγών. Η αναστολή του, μάλιστα, η ακριβής απαγόρευση στο όνομα του υπάρχοντος, του μοναδικού, της κοινωνικής οργάνωσης που δεν έχει εναλλακτικές καθώς θεωρείται το τελικό στάδιο της εξέλιξης μίας γραμμικής πορείας, επιταχυμένη κατά τη διάρκεια της νεωτερικότητας, είναι η προφανής μορφή του ευνουχισμού.

Να θυμηθούμε την  ανάλυση του Paul Virilio, όσον αφορά την 'δρομοκρατική' φύση της εποχής μας, την ταχύτητα ως παράδειγμα, ή τις ανακαλύψεις του Koselleck πάνω στην έννοια του 'παρελθόντος' μέλλοντος, αλλά ο πυρήνας της σύγχρονης εποχής είναι εκείνος της προσαρμογής, του εξαναγκασμού του καθενός εντός σχημάτων που οριοθετούν ή αποκλείουν το στοιχείο του νέου και του ανεξερεύνητου προς όφελος της καταναλωτικής διάστασης, συγκρατώντας την ώθηση προς το 'πέραν', το  'άλλο', την υπέρβαση των δοσμένων ορίων, καταλήγοντας έτσι στο καθησυχαστικό, δηλαδή στο θηλυκό. Στο θηλυκό που εμφανίζεται διαμέσου της αρχετυπικής φιγούρας της μητέρας, μάλιστα, της αρχέγονης θεάς  'Μεγάλης Μητέρας' που τα εμπεριέχει όλα.

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΑΤΑΒΑΣΙΣ

Σε αυτό το άρθρο δεν θα διαβάσετε πολιτικές αναλύσεις, ούτε θα συναντήσετε την συνήθη  ιδεολογική και πολιτική ορολογία: εδώ, γίνεται η κατάβαση στις 'αβύσσους της αριστεράς', εκείνους τους σκοτεινούς και ομιχλώδεις τόπους μέσα από τους οποίους αναδύθηκε το 'αριστερό πνεύμα', που πολύ αργότερα έγινε ιδεολογία και πολιτική. Προειδοποιούμε ότι δεν είναι ένα εύκολο άρθρο από πολλές απόψεις. Όποιος θέλει να εμβαθύνει ακόμη περισσότερο, ας μελετήσει τους συνδέσμους.

  ΟΙ ΟΦΙΤΕΣ: Ο ΟΦΙΣ ΩΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ

 Άρθρο του Massimo Borghesi

Μετάφραση-σχόλια: Ιωάννης Αυξεντίου    

Τότε θα πει και σ’ αυτούς που

θα είναι από τα αριστερά του:

 “Φύγετε από εμένα 

εσείς οι καταραμένοι…’’ 

Κατά Ματθαίον, 25:41

Είναι περισσότερο από δύο αιώνες που η δυτική κουλτούρα χαϊδεύει το κακό, το κολακεύει, το δικαιολογεί. Το αρνητικό επικοινωνεί ίλιγγο, παραλήρημα παντοδυναμίας, ανομολόγητες συγκινήσεις· φωτίζει με κοκκινωπές λάμψεις τα απαγορευμένα μονοπάτια, τις αβύσσους της νύχτας, τις παγωμένες κορυφές. Χρωματίζει τον ιδιότυπο μοντέρνο Τιτανισμό (Τιτάνες), την πρόκληση που αυτός κάνει στο Αιώνιο. Εάν ο αρχαίος Φάουστ, εκείνος του Μάρλοου, μετανοεί στο κατώφλι του θανάτου, εκείνος που ακολουθεί ζει με την ύβρη, λαχταρά την διάλυση. ‘Το σύμφωνο με τον Όφι’, όπως ονομάζει ο Mario Praz ένα από τα τελευταία βιβλία του, τώρα μονιμοποιείται και σταθεροποιείται. Ο όφις, ο ‘πειράζων’, εμφανίζεται υπό το ένδυμα του απελευθερωτή, εκείνου που ανυψώνει τον άνθρωπο πέρα από το καλό και το κακό, πέρα από τον ‘νόμο’, πέρα από τον παλαιό Θεό, εχθρό της ελευθερίας. 

Ο ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Ο τίτλος του παρόντος άρθρου θα μπορούσε επίσης να ήταν: ''Κριτική στο βιβλίο του James Hadley Billington, ''Fire in the Minds of Men: Origins of the Revolutionary Faith''. (Σημ.Μετ. το βιβλίο βρίσκεται διαθέσιμο σε pdf στο διαδίκτυο).

Ο James Hadley Billington καθηγητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Harvard,  συνέγραψε αυτό το βιβλίο το 1980 και σήμερα πλέον θεωρείται ένα από τα κλασικά πονήματα όσον αφορά το θέμα που εξετάζει: Την προέλευση της πίστης από μέρος των διανοουμένων του 18^ου αιώνα, στην πολιτική επανάσταση ως μέσον για την δημιουργία ενός ''νέου κόσμου'', μιας ''νέας εποχής''.

Το βιβλίο αναπτύσσει μία ιστορική ερμηνεία η οποία, συνοψίζοντας, θα λέγαμε ότι αποτελείται από δύο θέσεις, από τις οποίες την πρώτη την θεωρούμε σωστή και  άριστα εμπεριστατωμένη, ενώ την δεύτερη θα την χαρακτηρίσουμε ως ελλιπή και επιφανειακή.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ

Άρθρο του Francesco Lamendola

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Το 1963 εκδόθηκε το ιστοριογραφικό αριστούργημα ενός εξαιρετικού ιταλού ερευνητή και συγγραφέα, του Franco Bandini, ο τίτλος του ήταν ''Η Τεχνική της ήττας'' και ήταν αφιερωμένο στις πρώτες σαράντα ημέρες της παρέμβασης στον πόλεμο της Ιταλίας το 1940, μέχρι την μάχη της Punta Stilo. Η θέση του Bandini, πολιτικά μη ορθή, είναι ότι ήταν η Μ.Βρετανία που ήθελε, με οποιοδήποτε κόστος, η Ιταλία να εισέλθει στο μέτωπο δίπλα στην Γερμανία, διότι μόνον έτσι, με την επέκταση της σύγκρουσης που θα προέκυπτε (Μεσόγειος, Βαλκάνια, βόρεια και ανατολική Αφρική) οι ΗΠΑ θα έσπαγαν την αδράνεια τους και θα παρατάσσνταν στο πλευρό της Αγγλίας. Η πρωτοτυπία της θέσης του Franco Bandini δεν σταματά εδώ, υποστηρίζει επίσης ότι η ιταλική στρατιωτική κάστα, και όχι μόνον εκείνη, έκανε τα πάντα για να χάσει τον πόλεμο και ότι με μία διαφορετική στρατηγική σχεδίαση των επιχειρήσεων, θα μπορούσε να επιφέρει εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα. Ο λόγος ήταν η επιθυμία να ανατραπεί ο Φασισμός, έτσι ώστε πολλοί εκπρόσωποι του οικονομικού και βιομηχανικού κόσμου να διασφαλίσουν τα εγωιστικά συμφέροντα τους και επίσης το γεγονός πως πολλοί στρατηγοί και ναύαρχοι ήταν φίλο-Βρετανοί.

Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΤΑΛΥΕΙ ΤΟ 'ΚΑΤΕΧΟΝ'

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Μέχρι σήμερα στον Θεόδοτο, έχουμε αναφερθεί διεξοδικά στην αντι-παραδοσιακή δράση και στις ενέργειες για την ανατροπή  των θεμελίων του δυτικού πολιτισμού, από μέρους των υφιστάμενων πολιτικών εξουσιών, πολιτικών οργανώσεων και συνασπισμών, καθώς και των διαφόρων φανερών ή κρυφών ομάδων και κέντρων. Με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, δεν είναι δυνατόν να μην αναφερθούμε στον ρόλο της σημερινής δικαστικής εξουσίας, αφού, πρακτικά, αυτή ορίζει και καθορίζει τις ζωές όσων δεν θέλουν να υποκύψουν, όχι στην 'νέα τάξη πραγμάτων', αλλά στην ''πρωτοφανή  αταξία  των  πραγμάτων''.

Ο μεγάλος Γερμανός  φιλόσοφος  του δικαίου Καρλ Σμιτ είχε δώσει τεράστια σημασία στην πολιτική και νομική ερμηνεία του «Κατέχον» (για την οποία έχουμε γράψει εδώ), δηλαδή εκείνης της μεταφυσικής υπόστασης που εμποδίζει την έλευση της οντολογικής ανομίας: το Κατέχον αντιπροσωπεύει, για τον Σμιτ, την διανοητικοποίηση της αρχαίας Χριστιανικής Αυτοκρατορίας, που με όλες τις αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις της επιδιώκει να επιβάλλει την ορθόδοξη  ηθική. Έγραφε ο Καρλ Σμιτ: «Πιστεύω στο 'Κατέχον': είναι για μένα ο μόνος δυνατός τρόπος για να κατανοήσουμε την χριστιανική ιστορία και να την βρούμε γεμάτη νόημα». Και  στην συνέχεια προσθέτει : «Κάποιος πρέπει να είναι σε θέση να αναφέρει το 'Κατέχον' για κάθε εποχή των τελευταίων 1948 χρόνων. Ο χώρος ουδέποτε υπήρξε κενός, αλλιώς δεν θα υπήρχαμε πλέον.»

Η ΤΑΞΗ ΕΙΝΑI ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ Ή ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;

Συμπαντική τάξη, κοσμική τάξη, κοινωνική τάξη: ποιά είναι η πολιτική απόχρωση της Τάξεως;

γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Η έννοια της Τάξεως είναι τόσο σημαντική, ώστε οι Πυθαγόρειοι να ταυτίσουν τον ίδιο τον κόσμο με αυτή: Κόσμος=Τάξη. Αλλά και το φαινόμενο της ζωής είναι απόλυτα συνδεδεμένο με αυτή. Όταν ένας οργανισμός πεθαίνει, αυξάνεται ο βαθμός της εντροπίας του, δηλαδή της αταξίας που επικρατεί σε αυτόν, ενώ αντίθετα, όταν είναι υγιής μειώνει τον βαθμό εντροπίας του, δηλαδή  διατηρεί αυξημένη τάξη.

Ως γνωστόν,  η πολιτική είναι η αντανάκλαση των πνευματικών, νοητικών, συγκινησιακών και βιολογικών τάσεων, επιθυμιών και αναγκών των ανθρώπων που απαρτίζουν μία κοινωνική ομάδα. Ο άνθρωπος , οι κοινωνικές ομάδες, είναι μέρος του κόσμου, μέρος του μικρόκοσμου. Ως εκ τούτου, οι δραστηριότητες τους  πρέπει να εναρμονίζονται με το «κοσμικό όλον» ώστε να μην προκαλούν διαταραχή στην κοσμική τάξη, κάτι που θα επέφερε την αύξηση της εντροπίας, και άρα μία διαδικασία που θα οδηγούσε στον κοσμικό θάνατο.

Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΚΑΙ Ο ΔΕΙΚΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ

Το παρόν άρθρο έχει γραφτει βάσει των ιταλικών δεδομένων και του ιταλικού δείκτη νοημοσύνης (Δ.Ν. ή IQ), ο οποίος είναι, σύμφωνα με τις περισσότερες μετρήσεις, ο υψηλότερος στην Ευρώπη. Αντίστοιχες όμως συνέπειες με αυτές που αναλύονται στο άρθρο υπάρχουν για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Ειδικότερα δε για αυτές με χαμηλό -για δεδομένα λευκού πληθυσμού- Δ.Ν. όπως η Ελλάδα. (Σημ. Διαχ. παρακαλούνται όσοι ενοχληθούν από αυτό το στοιχείο να μην αρχίσουν να διαμαρτύρονται ανοήτως. Πέρα από τις έρευνες υπάρχει και η εμπειρική δυνατότητα διαπίστωσης του: οι πολιτικές επιλογές των νεοελλήνων και η πλήρη κυριαρχία της αριστεράς στην Ελλάδα). 

Πηγή: identità 

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Η Ιταλία υπήρξε ανέκαθεν μία επικράτεια χωρίς πόρους στο υπέδαφος: δεν έχουμε πετρέλαιο, δεν έχουμε σημαντικές ποσότητες ορυκτών. Όλος ο πλούτος αυτής της χερσονήσου, από πάντα, εξαρτάται αποκλειστικά από τις ικανότητες των κατοίκων της.

Και η ικανότητα είναι η άμεση έκφραση  της ευφυΐας. Αυτό σημαίνει ότι εάν για έναν οποιοδήποτε λόγο, η συλλογική ευφυΐα όσων βρίσκονται στην Ιταλία -ο μέσος όρος μεταξύ των κατοίκων της- κατεβεί, ή ακόμη χειρότερα καταρρεύσει, θα διαπιστώσουμε μία κάμψη του μοναδικού πόρου που διαθέτουμε: της ευφυΐας. Και κατά συνέπεια του επιπέδου ευημερίας που έχουμε επιτύχει.

ΟΙ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΕΣ ΠΟΥ ΗΞΕΡΑΝ ΑΠΟ ΤΕΧΝΗ

Το παρόν άρθρο αναφέρεται σε ένα περιστατικό που συνέβει το 2015 στην Ιταλία. Δεν είναι όμως μεμονομένο. Αντίστοιχα περιστατικά έχουν συμβεί και σε άλλες παρόμοιες εκθέσεις "τέχνης" σε όλο τον κόσμο. Διαβάζοντας το, ο προσεκτικός παρατηρητής της ιστορίας δεν μπορεί παρά να θέσει το ακόλουθο ερώτημα. Η προμοντέρνα εποχή χαρακτηριζόταν από τη θρησκευτικότητα της και την ιεραρχική κοινωνική δομή της, η εποχή αυτή μας παρήγαγε αριστουργήματα τέχνης που ακόμα θαυμάζουμε: από τους γοτθικούς ναούς μέχρι τις συνθέσεις του Bach. H σύγχρονη εποχή της δημοκρατίας, της ισότητας, των "παρδαλών" κινημάτων κ.λπ τι ακριβώς τέχνη παράγει;

Άρθρο του Sebastiano Caputo

Μετάφραση-επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου

Η σοφία είναι πάντα λαϊκή. Άντε να το εξηγήσεις στους καλλιτέχνες bobo της τρίτης χιλιετίας. Είναι καλό κάθε τόσο οι ιδεομηρυκασμοί τους να συγκρούονται με την πραγματικότητα, που είναι πολύ πιο ωμή και άσπλαχνη από ένα απεριτίφ στο καλύτερο κλαμπ του Λονδίνου ή της Νέας Υόρκης. Όπως συνέβη την Κυριακή το πρωί στον Οίκο Ατελιέ του Μουσείου  στο Μπολτσάνο, όπου οι καθαρίστριες έριξαν στα σκουπίδια ένα έργο τέχνης νομίζοντας ότι τα μπουκάλια της σαμπάνιας, τα ποτήρια, και οι γιρλάντες που ήταν διασκορπισμένες στο πάτωμα, ήταν τα απομεινάρια μιας γιορτής που έγινε το προηγούμενο βράδυ. Η τύχη θέλησε να πρόκειται για μία έκθεση μοντέρνας τέχνης υπό τον τίτλο: “Που θα πάμε να χορέψουμε το βράδυ;”, υπογεγραμμένη από τις καλλιτέχνιδες Sara Goldschmied και Eleonora Chiari, η οποία είναι μέρος μιας ευρύτερης εθνικής έκθεσης υπό την επιμέλεια του Achille Bonito Oliva.

Λίγες ημέρες πριν το παράπτωμα, οι δύο καλλιτέχνιδες είχαν παρουσιάσει την δουλειά τους ως εξής: 

Ο ΣΑΜΠΕΤΑΪΣΜΟΣ- ΦΡΑΝΚΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΗΠΕΙΡΩΝ

 Άρθρο του Ιωάννη Αυξεντίου

Ζέβι και Φρανκ

Μέχρι πριν από κάποιες δεκαετίες, ο ρόλος του Φρανκισμού στην παγκόσμια ιστορία ήταν σχεδόν άγνωστος και η ακαδημαϊκή έρευνα δεν τον είχε αναδείξει στον βαθμό που θα έπρεπε. Όμως πριν από λίγα χρόνια, σε ένα  μεταπτυχιακό πρόγραμμα έρευνας του Ιταλικού πανεπιστημίου της Σιένας, διαβάσαμε τα εξής:

«Α) Θα μελετηθεί ο ρόλος του εβραϊκού Φρανκισμού στην συγκρότηση των εθνικών κρατών και στις διαδικασίες χειραφέτησης  και  εκδημοκρατισμού των σύγχρονων κρατών. Β) Ο F. B. ιστορικός του εβραϊσμού, συγγραφέας ενός βιβλίου πάνω στον εβραϊκό αναρχισμό θα μελετήσει τον σύγχρονο αναρχισμό και το κίνημα των Φρανκιστών που προεικονίζει τον μηδενισμό και μία μυστικιστική θεωρία της επανάστασης.»

Φυσικά η παρουσίαση του Φρανκισμού σε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα, γίνεται με τον κατάλληλο, ''παραποιητικά εξευγενισμένο'' και συστημικό τρόπο. Τέλος πάντων, οι γνωστές  ακαδημαίζουσες  τζιριτζάντζουλες. Αυτό που εμάς ενδιαφέρει στην παραπάνω ανακοίνωση, είναι η παραδοχή για τον σημαντικό ρόλο που διαδραμάτισε στις πολιτικές και πολιτισμικές εξελίξεις της Δύσης αλλά και της Ανατολής,  μία εβραϊκή γνωστική σέκτα με εξτρεμιστικά  πιστεύω  και  πρακτικές.

ΕΧΟΥΜΕ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ; ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΟΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ;

Άρθρο του Maurizio Blondet
Μετάφραση – επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου
 

Η ισλαμική τρομοκρατία δεν υπήρχε 'πριν'

Υπήρχε ισλαμική τρομοκρατία όταν το Αφγανιστάν ήταν υπό κομμουνιστική κυβέρνηση, το Ιράκ υπό τον Σαντάμ, η Αίγυπτος κυβερνιόταν από τον Μουμπάρακ, η Συρία από την οικογένεια του Ασάντ και η Λιβύη από τον Καντάφι; Όχι. Ποιος έριξε αυτά τα καθεστώτα χρησιμοποιώντας μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις αποσταθεροποιώντας  τις  χώρες τους, ρίχνοντάς  τες  στο χάος και στους εσωτερικούς πολέμους; Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής: επικεφαλής των  δυτικών συνασπισμών, στους οποίες συμμετείχαν η Μ. Βρετανία, η Γαλλία, χώρες μέλη του ΝΑΤΟ ή όχι , όπως η Αυστραλία.

Για ποιο λόγο η δύση υπό την Αμερικανική καθοδήγηση έριξε στο χάος αυτές τις χώρες; 

Διότι εκτελούσε το ισραηλινό σχέδιο (το λεγόμενο σχέδιο Yinon) που από το 1982  υποστήριζε τον διαμελισμό αυτών των χωρών 'σύμφωνα με τις εθνοτικές και θρησκευτικές διαχωριστικές γραμμές τους'. Το εβραϊκό περιοδικό Kivunim, είχε γράψει: “Το Ιράκ, πλούσιο σε πετρέλαιο και εσωτερικά διχασμένο, είναι σίγουρα ένας υποψήφιος των στόχων του Ισραήλ. Η διάλυση του είναι ακόμη πιο σημαντική για εμάς από εκείνη της Συρίας. Το Ιράκ είναι πιο ισχυρό από την Συρία… Κάθε αραβική εσωτερική αντιπαράθεση θα μας βοηθήσει βραχυπρόθεσμα και θα συντομεύσει τον δρόμο στον πιο σημαντικό στόχο, το σπάσιμο του Ιράκ σε τομείς, όπως η Συρία και ο Λίβανος. Στο Ιράκ, είναι δυνατή η διαίρεση σε επαρχίες κατά μήκος των εθνικών-θρησκευτικών γραμμών, όπως στη Συρία κατά τη διάρκεια της οθωμανικής περιόδου. Έτσι, θα υπάρχουν τουλάχιστον τρία κράτη γύρω από τις τρεις μεγάλες πόλεις: Βασόρα, Βαγδάτη και Μοσούλη, και οι Σιιτικές περιοχές στο νότο θα διαχωριστούν από το σουνιτικό και κουρδικό Βορρά. ... Το σύνολο της αραβικής χερσονήσου είναι ένας φυσικός υποψήφιος  για διάλυση υπό των εσωτερικών και εξωτερικών πιέσεων...''

JOURNOLIST: ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΣΤΑ ΜΜΕ

Γράφει ο Alex Synodinos

Ο Εzra Klein

Εάν σας έλεγα πως υπάρχουν διάφορα δίκτυα με μέλη εκατοντάδες ή και χιλιάδες "προοδευτικούς" δημοσιογράφους, αριστερούς ακτιβιστές, ακαδημαϊκούς, λομπίστες και άλλα άτομα με δύναμη στα ΜΜΕ και στην πολιτική, τα οποία στην καλύτερη περίπτωση παρέχουν αλληλοϋποστήριξη στα μέλη τους και στη χειρότερη ενορχηστρώνουν επιθέσεις σε πολιτικούς αντιπάλους, προωθούν πολιτικούς που επιθυμούν και 'θάβουν άλλους' κλπ θα με πιστεύατε;

Προφανώς, εσείς οι αναγνώστες του Θεόδοτου θα με πιστεύατε, εάν το λέγατε όμως σε κάποιον normie θα σας πίστευε; Προφανώς και όχι. Εάν δε αριστερίζει κιόλας θα σας έλεγε ότι αυτά είναι ‘θεωρίες συνωμοσίας’, ψεύδη και ανοησίες που γράφουν οι φασίστες κλπ κλπ.

Ασφαλώς μια τέτοια συνωμοσία ή για την ακρίβεια όπως θα δούμε παρακάτω πολλές αντίστοιχες υπήρξαν και αποκαλύφθηκαν.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

γράφει ο Alex Synodinos

Ζούμε σε μια εποχή που, λόγω της παγκοσμιοποίησης, το τι συμβαίνει σε μια χώρα έχει έμμεση ή και άμεση επιρροή σε όλες τις άλλες. Τώρα λογικά θα με ρωτήσετε: πως είναι δυνατόν μια σφαγή στο Νότιο Σουδάν, για παράδειγμα, να επηρεάζει την ελληνική πραγματικότητα; Η απάντηση είναι πως την επηρεάζει, έμμεσα μεν αλλά την επηρεάζει. Πως; Θα σας εξηγήσω αμέσως: έχετε στην οθόνη σας εικόνες με πτώματα, παιδάκια που κλαίνε, καμένα σπίτια, κατεστραμμένα χωριά και η δημοσιογράφος στην τηλεόραση αρχίζει να περιγράφει το δράμα των κατατρεγμένων Αφρικανών (οι οποίοι βέβαια σφάζονται από άλλους Αφρικανούς, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει). Είναι πρακτικά αδύνατο να μην συγκινηθείτε και αν το θέαμα αγγίζει εμάς τους "κακούς ρατσιστές", φανταστείτε τι συμβαίνει στο μυαλό και στην καρδιά του μέσου ατόμου και ειδικά ασφαλώς των γυναικών… Έχοντας βομβαρδιστεί με τις εικόνες αυτές είσαστε πλέον "ενήμεροι" για το δράμα της Αφρικής. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα δείτε πλεούμενα με υπο-σαχάριους Αφρικανούς να καταφθάνουν σε ευρωπαϊκές και ειδικότερα ελληνικές ακτές, στη μνήμη σας θα ανακληθούν οι εικόνες των Σουδανών. Το πιθανότερο είναι πως στα πλεούμενα αυτά δεν θα υπάρχουν άτομα από το Νότιο Σουδάν και ούτε και άτομα που έχουν γλιτώσει από γενοκτονία. Ο εγκέφαλος σας όμως θα συνδυάσει τα γεγονότα στο άκουσμα της λέξης "Αφρική", "γενοκτονία", "κατατρεγμένοι πρόσφυγες" κι αν δεν το κάνει, οι δημοσιογράφοι θα φροντίσουν να σας κάνουν άμεσα αυτή τη σύνδεση ώστε να εκβιαστείτε ψυχικά και είτε να σιωπάτε στο θέμα της εισβολής αλλοφύλων στη χώρα είτε και να την υποστηρίζεται ως κάτι αναγκαίο και ηθικό. 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΒΙΟΠΟΙΚΙΛΟΤΗΤΑ...

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Η εποχή μας προοδεύει με μεγάλα άλματα. Τώρα πλέον δεν έχω καμία αμφιβολία, και αυτό το οφείλω σε μία εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης την οποία έτυχε να παρακολουθήσω πριν από κάποιο καιρό. Η δημοσιογράφος συζητούσε με έναν ιστορικό (καθηγητή πανεπιστημίου) ο οποίος έχει διοριστεί στο υπουργείο παιδείας. Αφού  μίλησαν για την άνοδο της ''ακροδεξιάς'' στην Ευρώπη και τους ''κινδύνους'' που  επιφέρει αυτό το γεγονός μια που οι ευρωπαϊκές κοινωνίες μπορεί να οδηγηθούν σε ''συντηρητικές συμπεριφορές'', αφού ανέπτυξαν και άλλες τέτοιες μπουρδολογίες με τις οποίες σήμερα κάποιος κτίζει καριέρες και μπορεί να γίνει ότι επιθυμεί, έφθασαν και στο θέμα του ''ρατσισμού'' και της ''ξενοφοβίας''. Σε αυτό το σημείο ο ''πεφωτισμένος'' καθηγητής λέει:  «Η ακροδεξιά μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την ΒΙΟΠΟΙKIΛΟΤΗΤΑ της Ευρώπης», εννοώντας προφανώς ως ''βιοποικιλότητα'' την ύπαρξη πακιστανικών, μαροκινών, τουρκικών και αφγανικών ''βιολογικών στοιχείων'' στην ήπειρο μας. 

Ο ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Άρθρο του Maurizio Blondet.

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Θα ακούσατε ίσως με ποιο τρόπο το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο υποδέχθηκε την ομιλία του Nigel Farage –ένα μέλος αυτού του κοινοβουλίου- την επόμενη του Brexit: φωνές, σφυρίγματα, ξεσπάσματα θυμού, συμπεριφορές θυμωμένων γάτων. Λοιπόν, περνούν δύο ημέρες, και το ευρωκοινοβούλιο ακούει με λατρευτική σεβάσμια σιγή, διακοπτόμενη μόνον από χειροκροτήματα θαυμασμού, τον δισεκατομμυριούχο  George Soros.

Τώρα, ένας αφελής, θα μπορούσε να αναρωτηθεί: υπό ποιο τίτλο ο Soros μιλά στο ευρωκοινοβούλιο, με πρόσκληση του ίδιου του κοινοβουλίου; Σε μία Ευρώπη που βρίσκεται σε ''συνεχές πένθος'' για το ολοκαύτωμα, και σε άγρυπνη ''αντιφασιστική'' επιφυλακή, το άτομο αυτό θα έπρεπε να είχε συλληφθεί για ναζιστικά εγκλήματα και αντισημιτισμό: όπως ο ίδιος έχει πει πολλές φορές, το 1944 στην Βουδαπέστη μαζί με τον αγαπημένο του πατέρα, βοήθησε τους αξιωματούχους του Τρίτου Ράιχ να κατάσχουν την περιουσία των εβραίων οι οποίοι μετά στέλνονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Υποστήριξε μάλιστα ότι εκείνη η περίοδος ήταν η πιο ευτυχισμένη της ζωής του. Και πάλι ένας αφελής, θα μπορούσε να αναρωτηθεί πως το εβραϊκό σύστημα που κυνηγά τους ναζιστές και τους συνεργάτες τους, αφήνει να του ξεφύγει ένα τόσο μεγάλο ''ψάρι'' και δεν του ζητά αποζημιώσεις και όλα τα σχετικά, όπως κάνει με τους γερμανούς φορολογούμενους. Και όμως αυτός ο κύριος είναι ελεύθερος και κυρίαρχος, παρόλο που κρέμεται από πάνω του ένα διεθνές ένταλμα σύλληψης που ζητήθηκε από τον Βλαντίμιρ Πούτιν για τη χρηματοδότηση εσωτερικής υπονόμευσης στη Ρωσία.