ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ

Άρθρο του Francesco Lamendola

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Το 1963 εκδόθηκε το ιστοριογραφικό αριστούργημα ενός εξαιρετικού ιταλού ερευνητή και συγγραφέα, του Franco Bandini, ο τίτλος του ήταν ''Η Τεχνική της ήττας'' και ήταν αφιερωμένο στις πρώτες σαράντα ημέρες της παρέμβασης στον πόλεμο της Ιταλίας το 1940, μέχρι την μάχη της Punta Stilo. Η θέση του Bandini, πολιτικά μη ορθή, είναι ότι ήταν η Μ.Βρετανία που ήθελε, με οποιοδήποτε κόστος, η Ιταλία να εισέλθει στο μέτωπο δίπλα στην Γερμανία, διότι μόνον έτσι, με την επέκταση της σύγκρουσης που θα προέκυπτε (Μεσόγειος, Βαλκάνια, βόρεια και ανατολική Αφρική) οι ΗΠΑ θα έσπαγαν την αδράνεια τους και θα παρατάσσνταν στο πλευρό της Αγγλίας. Η πρωτοτυπία της θέσης του Franco Bandini δεν σταματά εδώ, υποστηρίζει επίσης ότι η ιταλική στρατιωτική κάστα, και όχι μόνον εκείνη, έκανε τα πάντα για να χάσει τον πόλεμο και ότι με μία διαφορετική στρατηγική σχεδίαση των επιχειρήσεων, θα μπορούσε να επιφέρει εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα. Ο λόγος ήταν η επιθυμία να ανατραπεί ο Φασισμός, έτσι ώστε πολλοί εκπρόσωποι του οικονομικού και βιομηχανικού κόσμου να διασφαλίσουν τα εγωιστικά συμφέροντα τους και επίσης το γεγονός πως πολλοί στρατηγοί και ναύαρχοι ήταν φίλο-Βρετανοί.

 

Λοιπόν: αυτό το βιβλίο, και η παράδοξη, αλλά διόλου απίθανη, θέση του επιστρέφει με δυναμισμό στην μνήμη μας αυτές τις ημέρες της σύγχυσης και της απώλειας, εμπρός από την διπλή ισλαμική απειλή, εκείνη της μετανάστευσης–αποίκησης και εκείνη των βάρβαρων τρομοκρατών επιθέσεων που εκδηλώνονται την μία ημέρα εδώ και την άλλη εκεί, σπέρνοντας τον πανικό σε όλη την Ευρώπη.

Ο τίτλος του βιβλίου του Franco Bandini μας έρχεται στο μυαλό γιατί διαπιστώνουμε, αυτή την φορά σε ευρωπαϊκή κλίμακα, ένα φαινόμενο πολύ όμοιο: ένα μίγμα ασυνειδησίας, επιφανειακότητας, ερασιτεχνισμού, άγνοιας, εγκληματικού καιροσκοπισμού και ιδεολογικής άρνησης να ιδωθεί η πραγματικότητα. Όλες αυτές οι συμπεριφορές παραδίδουν την ήπειρό μας στα χέρια της μετανάστευσης–αποικισμού-ισλαμικής κατάκτησης, και ευνοούν το αδυνάτισμα των αμυνών και των όποιων αντισωμάτων. Όλα αυτά σε μία προοπτική που μοιάζει περισσότερο με μία πραγματική κατατρόπωση, παρά με μία απλή ήττα: είναι η ήττα μαζί με την ατίμωση, δηλαδή μία ήττα όχι μόνον ολοκληρωτική, αλλά προπάντων επίσης και μία ηθική παράδοση, μία αυτό-καταστροφή της δικής μας ταυτότητας και αξιοπρέπειας.

Οι ευρωπαϊκοί λαοί είναι στο έλεος μιας πολιτικής κλάσης προδοτών, πουλημένων στα σχέδια της παγκοσμιοποίησης. Κατά συνέπεια, η πολιτική κλάση αυτή είναι αποφασισμένη να επιβάλει την πολιτική της ισλαμοποίησης για να καταστρέψει ταχέως την ευρωπαϊκή ταυτότητα και να συντομεύσει, με αυτό τον τρόπο, τον ερχομό μιας κοινωνίας υποτακτικών πολιτών, χωρίς ρίζες, χωρίς ιστορία, χωρίς ιδανικά, χωρίς προορισμούς πάρεξ εκείνων του καταναλωτισμού, του ηδονισμού, της ελευθερίας των ναρκωτικών και της καταστροφής της οικογένειας. Σε αυτό η ευθύνη των αριστερών κομμάτων είναι τεράστια, διότι ενθάρρυναν και τροφοδότησαν συμπεριφορές αυτό-περιφρόνησης των Ευρωπαίων έναντι του πολιτισμού τους και των παραδόσεων τους. Αντίστοιχη είναι και η ευθύνη της Καθολικής Εκκλησίας, η οποία, ενώ έχει μία μεγάλη παράδοση από την οποία μπορεί να εμπνευστεί για να υπερασπιστεί την θρησκευτική ταυτότητα της ηπείρου, προτίμησε να ακολουθήσει την αντίθετη οδό: να δεχθεί την απεριόριστη εισέλευση των μεταναστών, να υποκειμενοποιήσει  τις αξίες και τα ιδανικά της, να μειώσει τον Χριστιανισμό σε μία διδασκαλία για κάθε χρήση και τελικά να εκκοσμικεύσει το υπερβατικό.

Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι διανοούμενοι και αυτοί οι κακοί επίσκοποι και ιερείς φέρουν την ηθική ευθύνη γι’ αυτό που συμβαίνει και θα συμβεί εις βάρος των επόμενων γενεών. Από την άλλη πλευρά όμως, πρέπει να τονίσουμε πως εάν η ευρωπαϊκή κοινωνία ήταν ένας υγιής οργανισμός, η ήττα δεν θα ήταν τόσο εύκολη και η κατάρρευση δεν θα συνέβαινε τόσο γρήγορα.

Έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι  όλοι οι καθοδηγητές της Ευρώπης, οι πολιτικοί, οι δημόσιοι λειτουργοί, οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι,οι  διανοούμενοι και οι δημοσιογράφοι, οι επίσκοποι και το Βατικανό, είναι σύμφωνοι- για λόγους διαφορετικούς βέβαια η κάθε κατηγορία, αλλά ουσιαστικά σύμφωνοι- να επιταχύνουν τη διαδικασία ισλαμοποίησης της Ευρώπης.

Τα εξήντα χρόνια ειρήνης που η ήπειρος μας απόλαυσε μετά το 1945 υπήρξαν, κατά κάποιο τρόπο, ουσιώδη για εμάς: αποκτήσαμε την ψευδαίσθηση ότι η ειρήνη είναι κάτι το δεδομένο και το κατοχυρωμένο για πάντα. Δεν συλλογιστήκαμε ότι αυτή (η ειρήνη) ήταν μόνον μία εκεχειρία που προκλήθηκε από την ''κατάψυξη'' του κόσμου στους δύο αντιπαρατιθέμενους συνασπισμούς του ψυχρού πολέμου. Και  όταν θα τελείωνε αυτή η γενική ''κατάψυξη'', όλοι οι λαοί του κόσμου συμπεριλαμβανομένων των Ευρωπαίων, θα καλούντο να υπερασπιστούν την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους. Οι Ευρωπαίοι, απομωραμένοι από μία ψεύτικη ειρήνη, αφέθηκαν στην κραιπάλη του καταναλωτισμού ξεχνώντας την ίδια την ιστορία τους, και οι Χριστιανοί έχασαν την αυθεντική ουσία της πίστης τους. Η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη, σε ορισμένες περιόδους του Μεσαίωνα, αναγκάστηκε να αγωνιστεί σκληρά για να υπερασπιστεί τον εαυτό της, τις αξίες της και τον πολιτισμό της. Ακόμη και η θρησκεία της αγάπης και της συγχώρεσης, ο Χριστιανισμός, βρέθηκε στην ανάγκη να πιάσει το ξίφος για να απωθήσει την απόπειρα άλλων λαών να την καταστρέψουν. Εάν οι Kέλτες κάτοικοι της Ουαλίας, μεταξύ του 6ου και 9ου αιώνα, δεν αμύνονταν με τα όπλα από την επίθεση των παγανιστών εισβολέων, Σαξόνων και Δανών, ο Χριστιανισμός θα εκδιωκόταν από τις Βρετανικές νήσους. Εάν οι αυτοκρατορικοί [Σημ.Μετ. εννοεί τους κατοίκους της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας], οι Ενετοί και οι Πολωνοί δεν είχαν συνασπιστεί τον 17ο αιώνα, αντιμέτωποι με την οθωμανική απειλή, η Βιέννη θα έπεφτε κάτω  από το ξίφος της ημισελήνου, ο καθεδρικός ναός του Αγίου Στεφάνου θα μετατρεπόταν σε τζαμί (όπως ήδη είχε συμβεί στην βασιλική της Αγίας  Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, δύο αιώνες πριν) και ο Χριστιανισμός, με τον πολιτισμό που από αυτόν ζωοποιείται, θα εξαφανιζόταν από την καρδιά της Ευρώπης.

Ορισμένες ψυχές που διαβάζουν το Ευαγγέλιο με μόνο το ένα μάτι- ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ- ξεχνούν, ή δεν ξέρουν ή κάνουν πως δεν ξέρουν, ότι η εντολή του Ιησού, να αγαπάμε ακόμη και τους εχθρούς μας και να προσευχόμαστε γι’ αυτούς, δεν σημαίνει την αυτοκτονία μας, την παράδοση των αγαπημένων μας στον εχθρό και την αποκήρυξη του πολιτισμού μας, του οποίου η χριστιανική πίστη είναι αναπόσπαστο μέρος. Εάν διάβαζαν καλύτερα το Ευαγγέλιο, θα έβρισκαν ότι ο Ιησούς συνέστησε: Να αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου, όχι περισσότερο από τον εαυτό σου, και  να  αγαπάς τον εαυτό σου σημάνει ότι είσαι διατεθειμένος να αγωνιστείς για να υπερασπιστείς αυτό που αγαπάς και αυτό στο οποίο πιστεύεις. Η εντολή να βοηθάς τον φτωχό και τον ξένο, δεν επεκτείνεται στην  υποχρέωση που έχει ένας λαός, να δεχθεί εισβολείς και να αφομοιωθεί από τεράστιες ποσότητες προσώπων που προέρχονται από άλλους πολιτισμούς.   

Υπάρχει και μία φιλανθρωπία προς εμάς τους ίδιους!