Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΧΑΣΕ ΤΟ ΛΑΟ ΑΛΛΑ ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΤΗΝ ΕΥΝΟΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Άρθρο του Luciano Lago                                                                                                               
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Δεν είναι δύσκολο να γἰνει κατανοητό ότι η ραγδαία διαδοχή των γεγονότων αυτής της χρονιάς, θα έχει διαρκείς συνέπειες πάνω σε όλη την ιστορική διαδρομή της αρχής του αιώνα. Γι’αυτό πολλοί αναλυτές αρχίζουν να μιλούν για ένα σημείο καμπής, δηλαδή μια αλλαγή τάσης της ιστορικής φάσης του Δυτικού Κόσμου.

Η αρχή αυτού του αιώνα ξεκίνησε έχοντας τον τον άνεμο της παγκοσμιοποίησης στην πρύμνη, κι αυτό το φαινόμενο έμοιαζε ασταμάτητο και ανθεκτικό. Περιγραφόταν ως μία θετική μεταμόρφωση για τους λαούς, φορέας προόδου και ευημερίας για όλους, με την κατάργηση των συνόρων και το ξεπέρασμα της λογικής των εθνικών κρατών. Μάλιστα, πολύς κόσμος πίστευε αφελώς ότι όλο αυτό ήταν ένα αυθόρμητο φαινόμενο, όπως το περιέγραφαν τα μέσα ενημέρωσης και οι διανοούμενοι της 'διαρκούς προόδου'.

Η πρώην μαρξιστική αριστερά είχε πηδήξει πάνω στην άμαξα της παγκοσμιοποίησης ως μία αναγκαιότητα και την είχε κάνει σημαία της, στιγματίζοντας ως οπισθοδρομικούς και λαϊκιστές όλους εκείνους που τολμούσαν να αμφισβητήσουν τις θετικές όψεις αυτού του φαινομένου: "αλίμονο εάν γυρίσουμε στους παλιούς εθνικισμούς! Πρέπει να ρίξουμε τα τείχη και να φτιάξουμε γέφυρες."  έλεγε...

Σε λίγα χρόνια ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος είχε παράγει τις καταστροφικές του συνέπειες στις δυτικές χώρες. Μεταξύ των άλλων συνεπειών ήταν οι μαζικές εισαγωγές από την Κίνα και από τις χώρες με χαμηλό κόστος, το χάσιμο θέσεων εργασίας, το  θάψιμο της μεσαίας τάξης, η συρρίκνωση των κοινωνικών εγγυήσεων, η μετεγκατάσταση των επιχειρήσεων, η μαζική μετανάστευση, η μείωση των μισθών, η εισαγωγή εγκληματικών φαινομένων. Οι πολιτικοί της παγκοσμιοποιητικής αριστεράς συνέχιζαν να κηρύττουν ότι αυτά δεν ήταν σημαντικά αλλά το σημαντικό ήταν να δεχόμαστε τους πάντες, να ενσωματώνουμε και να καταρρίπτουμε τις διαφορές, εκθειάζοντας τις ανοιχτές αγορές και την νέα κουλτούρα που έθετε σε πρώτη θέση τα δικαιώματα των διαφορετικών: οι γκέι, οι τρανσέξουαλ, οι μετανάστες, ακόμη και τα  ζώα απέκτησαν  'δικαιώματα'.

Στην πραγματικότητα, μερικοί απομονωμένοι επικριτές είχαν σημάνει συναγερμό και είχαν δώσει μία διαφορετική ερμηνεία του φαινομένου: ήθελαν να προειδοποιήσουν ότι στην πραγματικότητα  η  τόσο εγκωμιασμένη παγκοσμιοποίηση ήταν η έξυπνη μεταμφίεση που έγινε από την αγγλοαμερικανική οικονομική ελίτ για να επιβάλλει το χωρίς όρια άνοιγμα των αγορών ώστε να έχει τον έλεγχο των χρηματοπιστωτικών κυκλωμάτων, την εκμετάλλευση  προς όφελός της των φυσικών πόρων, και  του εργατικού δυναμικού με χαμηλό κόστος. Ήθελαν να προειδοποιήσουν, ότι η οικονομική παγκοσμιοποίηση θα οδηγούσε σε μία νέα παγκόσμια τάξη που θα χαρακτηριζόταν από την αύξηση των ανισοτήτων με τον πλουτισμό μιας περιορισμένης ελίτ εις βάρος των πολλών.Ένα σύστημα  που κυριαρχείται από την οικονομία και από τις μεγάλες τραπεζικές οντότητες, το οποίο βασίζεται στην τεχνητή δημιουργία χρήματος. Και ξαφνικά, σε ορισμένες χώρες, άρχισαν να συνειδητοποιούν την μεγάλη αυτή παγίδα και τα αρνητικά αποτελέσματα της. Αναμφίβολα, ο εκρηκτικός παράγοντας ήταν η  ανεξέλεγκτη μετανάστευση, με όλες τις συνέπειές της.

Μετά ήλθε το Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο κι ακόμη πριν υπήρξε η άνοδος εθνικιστικών κομμάτων και κινημάτων στην παλαιά Ευρώπη, από την Γαλλία στην Γερμανία και από την Αυστρία στις ανατολικές χώρες. Η μεγάλη αλλαγή όμως έφθασε με την εκλογή του Trump, του  'αγενή', του 'ρατσιστή', εκείνου που θέλει να ορθώσει το τείχος στα σύνορα με το Μεξικό, που θέλει να κλείσει όλες τις εμπορικές συμφωνίες και να επιστρέψει στο παλαιό σύστημα των εθνικών κρατών και στην υπεράσπιση των οικονομιών τους. Ο Trump μπορεί να ορισθεί ως ο αντι-παγκοσμιοποιητής, μία βλασφημία για τους υποστηρικτές της παγκόσμιας 'Μοναδικής Σκέψης'. Ο Trump βρήκε στην βαθιά Αμερική, εκείνη των εργαζομένων, της μεσαίας τάξης, των παραγωγών, των αγροτών, εκείνους  που  άκουσαν και έλαβαν το μήνυμα του.

Ένα απότομο ξύπνημα συνετελέσθηκε στην πιο ισχυρή Δυτική χώρα, σε αυτήν που ήταν ο κύριος αρχιτέκτονας της Παγκοσμιοποίησης. Ένα ξύπνημα από το οποίο οι προφήτες της παγκοσμιοποίησης δεν έχουν συνέλθει ακόμη, οπότε εκδηλώνουν υστερικές αντιδράσεις.

Αυτό που γινεται προφανές είναι ότι παγκοσμιοποιητική αριστερά, εκείνη των πολιτικών κύκλων, των μέσων ενημέρωσης, των διανοητών, είχε ξεχάσει εντελώς ποιός ήταν ο λαός, ποιά ήταν η εργατική τάξη.

Ο λαός, εκείνος ο αυθεντικός της παλιάς γενιάς, εκείνων που πραγματοποίησαν το μεγάλο θαύμα της κοινωνικοοικονομικής μεταμόρφωσης σε όλη την Ευρώπη, μεταξύ του 1950-1970, που δεν υπήρξαν ακτιβιστές LGBT (Lesbian, Gay, Bisexual Transgender), ούτε προωθητές του μιγαδισμού και του πολυπολιτισμού, αλλά υπήρξαν Ευρωπαίοι αρχαίας καταγωγής, ετεροφυλόφιλοι με παιδιά, στην πλειοψηφία τους χριστιανοί (έστω με όλες τις διαφορές τους), με μία πολύ ρεαλιστική ιδέα, καθόλου ιδεολογική, αυτή της ελευθερίας και της ευημερίας.

Ήταν αυτές οι γενιές που δημιούργησαν την κοινωνική βάση πάνω στην οποία επιτελέστηκαν οι μεγάλες πολιτικές της ανασυγκρότησης της Ευρώπης. Ήταν αυτές που δημιούργησαν το κοινωνικό κράτος που τώρα η παγκοσμιοποίηση τείνει να διαγράψει. Αυτές υπήρξαν ο 'λαός', εκείνο που κάποτε οι μαρξιστές ονόμαζαν ΄οι μεγάλες λαϊκές μάζες' που μετανάστευαν στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών χωρών προς αναζήτηση εργασίας από τον νότο προς τον βορρά, αλλά διατηρούσαν τα ευρωπαϊκά και χριστιανικά χαρακτηριστικά τους, υπερήφανες για την ιταλική, πορτογαλική, ιρλανδική, ελληνική ή ισπανική κουλτούρα τους. Αυτές, υπό μία άποψη, ήταν οι ήρωες του δευτέρου μισού του 20ου αιώνα, εκείνες που ανήγειραν το ευρωπαϊκό οικονομικό και κοινωνικό οικοδόμημα. Όλα αυτά σήμερα αμφισβητούνται από την πολυπολιτισμική και κοσμοπολίτικη θεώρηση των προφητών της παγκοσμιοποίησης που θέλουν να αφανίσουν τις κουλτούρες και τις ταυτότητες.

Αυτός ο αυθεντικός λαός, αποτελούμενος από τους εργαζόμενους και από τα παιδιά εκείνων που οικοδόμησαν τις σημερινές κοινωνίες, εδώ και πολλά χρόνια έλαβε κάθε είδους κτυπήματα  από την παγκοσμιοποίηση που θέλησε η οικονομική ελίτ και την οποία υποστηρίξε η κοσμοπολίτικη αριστερά. Τα παιδιά αυτών των εργαζομένων αν και είναι πιο μορφωμένα από τους πατέρες τους, λαμβάνουν χαμηλότερους μισθούς, έχασαν την σταθερότητα και τα δικαιώματα και ταυτόχρονα απειλούνται από τον ανταγωνισμό  των  μη-Ευρωπαίων μεταναστών. Οι συνέπειες αυτών είναι η άνοδος του  Εθνικού  Μετώπου στην Γαλλία, του FPO στη Αυστρία, της AfD στη Γερμανία, της Lega στην Ιταλία.

Διότι ο αυτόχθονος αυτός λαός έχασε την αντιπροσώπευση του και έχει ελάχιστη εμπιστοσύνη στους πολιτικούς και στους συνδικαλιστές και νοιώθει  προδομένος  από  αυτούς.

Διασπάστηκε ο κοινωνικός ιστός και κτυπήθηκε η οικογένεια στο όνομα ενός νέου ατομικισμού. Η αριστερά συνεργάστηκε σε αυτή την διαδικασία της αποξήλωσης των δικαιωμάτων και των εγγυήσεων στο όνομα του πολυπολιτισμού, όμως δεν κατάλαβε ότι έχανε πλέον την παλιά κοινωνική βάση της, η αριστερά έμεινε χωρίς λαό και η παλιά  κοινοβουλευτική 'δεξιά' έχασε το έθνος. Ο λαός ακολουθεί άλλους δρόμους και η αριστερά  μαζεύει ψήφους σε κάθε χώρα στην μεγαλοαστική τάξη, στα χρηματιστηριακά γραφεία, στις καλές συνοικίες των πόλεων. Όμως στις υποβαθμισμένες περιφέρειες και στις αγροτικές περιοχές, ο λαός σήμερα ακούει τον λόγο όποιου υπόσχεται την ρεβάνς της κοινωνίας και την υπεράσπιση των ταυτοτήτων.


Σχόλιο: 

Όσον αφορά τον Donald John Trump, είναι ευνόητο ότι η εκλογή του αποτελεί μία σημαντική αλλαγή για την διεθνή σκηνή. Όμως για τα ζητήματα της Μ. Ανατολής (αλλά και γενικότερα) καλό είναι να κρατάμε μικρό καλάθι: το εβραϊκό λόμπι στην Αμερική δεν είναι απλώς ισχυρό, είναι ο βασικός ρυθμιστής των πάντων, οπότε όλα μπορούν να συμβούν και οι κίνδυνοι παραμένουν. Όπως είχε ειπωθεί σε μια παλιά ελληνική ταινία: "Είναι πολλά τα λεφτά,  Άρη…".

Πάντως, το περιοδικό 'The Economist' -των οικογενειών Rothschild και Agnelli- με το εξώφυλλό του τελευταίου τεύχους του δηλώνει ποιοί ή μάλλον ποιός είναι ο κύριος και βασικός του εχθρός: