ΟΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΧΕΣ

γραφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Ίσως να το παρατηρήσατε: βρισκόμαστε μπροστά σε ένα οργασμό ίδρυσης νέων κομμάτων. Με τη πρώτη ματιά μπορεί κάποιος να αντιληφθεί την ποιότητα των αρχηγών τους: Άλλοι από αυτούς απατεώνες του λόγου και της ιδέας, άλλοι πρώην στελέχη κομμάτων που βυθίζονται, οπότε ψάχνουν για νέα κομματο-βαπόρια στα οποία θα γίνουν οι καπετάνιοι. Φυσικά σε όλους αυτούς, ούτε που τους περνάει η ιδέα από το μυαλό να αφήσουν την πολιτική και να ασχοληθούν με κάτι άλλο. Αλλοίμονο!Βλέπετε είναι τέτοιοι φωστήρες της πολιτικής επιστήμης, διαθέτουν τόση ηγετική ικανότητα και τέτοιο βάθος σκέψης, που δεν επιτρέπουν στο εαυτό τους να μην τεθεί στην υπηρεσία του δημοσίου συμφέροντος. Γίνονται κομμάτια...για τη πατρίδα. Αυτό όμως που εκπλήσσει ακόμη περισσότερο, είναι ότι όλοι αυτοί οι καραγκιόζηδες βρίσκουν οπαδούς και ψηφοφόρους. Δυστυχώς στην εποχή μας υπάρχει κόσμος που δεν έχει ούτε την έμπειρη ματιά του απλού ανθρώπου, που κάποτε ήξερε να διακρίνει τον ψεύτη και τον υποκριτή από απόσταση χιλιόμετρων. Είναι άξιο παρατήρησης το γεγονός ότι τα παλαιά κόμματα μοιάζουν με βόμβες διασποράς: Τώρα που εκρήγνυνται διασπείρουν βομβίδες απατεωνιάς, σήψης και παρακμής, χειρότερα και από πριν.

Ένα άλλο αξιοσημείωτο γεγονός είναι η εισαγωγή νέων όρων από τις αριστερό-αστικές δυνάμεις: Τα κόμματα που είναι εντός του «συνταγματικού (ή δημοκρατικού) τόξου» και άλλα που είναι εκτός. Μέχρι τώρα γνώριζα την ύπαρξη «μουσουλμανικού τόξου», «ατλαντικού τόξου» κλπ, να που προστέθηκε άλλο ένα…τόξο. Φυσικά πρόκειται για μια πολύ γνωστή και αποτελεσματική τεχνική ψυχολογικής χαλιναγώγησης των μαζών, δηλαδή η μανιχαϊστική προπαγάνδα: Από εδώ οι δυνάμεις του φωτός και από εκεί οι δυνάμεις του σκότους. Με αυτό τον τρόπο δημιουργούν στους πολίτες μία ασυνείδητη αίσθηση ότι υπάρχει κάτι που«δεν είναι επιτρεπτό», τους δημιουργούν ενοχές. Είναι σαν να λένε στον πολίτη που θέλει να γευθεί τον «απαγορευμένο καρπό»: Πρόσεξε! Τι πας να κάνεις; θέλεις να πας στην κόλαση; Δηλαδή του δίνουν την άδεια να διαμαρτυρηθεί, αλλά εντός των «επιτρεπτών ορίων». Υπάρχει η «εγκεκριμένη διαμαρτυρία» και η «αμαρτωλή διαμαρτυρία».

Τώρα, για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα της ίδρυσης νέων κομμάτων, πρέπει να πούμε ότι το πιο σημαντικό στην όλη ιστορία,είναι ότι η δημιουργία όλων αυτών των νέων σχηματισμών δεν είναι τυχαία. Γίνεται προσπάθεια να κατευθυνθεί η ψήφος των πολιτών σε διάφορες πολιτικές δυνάμεις ,που εμφανίζονται να έχουν σημαντικές διαφορές, αλλά που στην ουσία είναι πλήρως ενταγμένες στο σύστημα, ώστε μετά τις εκλογές να γίνουν συμμαχίες και έτσι, να ξαναγυρίσουμε στα ίδια. Δηλαδή, όλη η υπόθεση είναι…πως να αλλάξει ρούχα ο Μανωλιός.