Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΟΥ

Μετάφραση και συμπληρωματικές αναφορές:  Ιωάννης Αυξεντίου           

χάρακας & διαβήτης

Για κάθε οπαδό της ριζοσπαστικής Δεξιάς , σήμερα είναι αναγκαία μία πλήρη γνώση της Aνατροπής, νοούμενης ως αντίθεση της Παράδοσης. Γι΄αυτό καθίσταται απαραίτητη η προσεκτική μελέτη της έννοιας του «μυστικού πολέμου», ώστε να κατανοήσουμε τις τακτικές κινήσεις του και να καταλάβουμε την γενική στρατηγική του.

Η σύγχρονη ιστοριογραφία  εξηγεί πάντα διαμέσου των πολιτικών, οικονομικών, φυσικών και κοινωνικών αιτίων την ανάπτυξη της ιστορίας, η οποία νοείται ως απλή αλληλουχία γεγονότων,  τα οποία βασίζονται σε εξελικτικούς μηχανισμούς. Οι πόλεμοι και οι επαναστάσεις αναλύονται αποκλειστικά ως τυχαία γεγονότα, χωρίς ποτέ να εστιάζεται η προσοχή  πάνω στο τρισδιάστατο επίπεδο που τους χαρακτηρίζει. Είναι θεμελιώδες, αντίθετα, να λάβουμε υπόψη μας την ύπαρξη μιας αφανούς και «άπιαστης» διάστασης, η οποία αποτελεί την έδρα δυνάμεων που δρουν κρυμμένες στα παρασκήνια. Αυτές οι δυνάμεις χρησιμοποιούν, εφευρίσκουν και ανατρέπουν τους μύθους, κατασκευάζουν ιδεολογίες και άλλα εργαλεία για να επιτελέσουν τον προκαθορισμένο σκοπό τους, κρυμμένο από όλους εκείνους που ασυνείδητα υπακούουν σε αυτές, επειδή πιστεύουν πως ακολουθούν σκοπούς που αυτοί οι ίδιοι θέλουν και επιδιώκουν. Αυτοί, από τους ανθρώπους της εξουσίας μέχρι τους τελευταίους πολίτες, δεν αντιπροσωπεύουν παρά το παθητικό στοιχείο της ιστορίας: Είναι δηλαδή απλά αντικείμενα  που χρησιμοποιούνται από τις κρύφιες δυνάμεις για την επίτευξη των προμελετημένων σχεδίων τους. Είναι σε αυτή την πιο βαθιά οπτική της Ιστορίας που τοποθετείται η αιώνια μάχη των Παραδοσιακών δυνάμεων του κόσμου ενάντια  εκείνων της ανατροπής και του χάους. Στις πρώτες, ανήκει η τάξη, η μορφή, η ιεραρχία, το Είναι, το Φως, ενώ στις δεύτερες, ο εκφυλισμός, η ύλη, η επικράτηση της ποσότητας πάνω στην ποιότητα, το σκοτάδι.

Η ιστορία λοιπόν έχει  μία τρίτη  διάσταση  στην οποία λειτουργούν δυνάμεις που είναι πραγματικές  «νοήσεις» οι οποίες κατέχουν μία ακριβή γνώση  των μέσων προς εκμετάλλευση και των σχέσεων αιτίου και αποτελέσματος.

Σίγουρα οι επαναστάσεις στα τέλη του 18^ου αιώνα,  στα μέσα του  19^ου και στις αρχές του 20^ού  καταλαμβάνουν μία εξέχουσα θέση στο συνωμοτικό σχέδιο που εφαρμόστηκε από  αυτές τις νοήσεις. Η αστική επανάσταση, η δημοκρατία, η κομμουνιστική επέλαση υπήρξαν τα όπλα που χρησιμοποίησε  η αντιπαραδοσιακή ελίτ. Από αυτή την περίοδο, που υπήρξε ιδιαίτερα καρποφόρα για το απόκρυφο μέτωπο, άρχισε μία ασταμάτητη διαδικασία χαοτικών δημοκρατιών όπου ο εξαπατημένος λαός υπήρξε το αντικείμενο και όχι το υποκείμενο των βίαιων επαναστάσεων της «προόδου». Ο μυστικός αυτός πόλεμος λοιπόν πραγματοποιεί-ται με ειδικά όπλα επιρροής, τα πιο σημαντικά από τα οποία είναι τα εξής:

Ο μύθος του θετικισμού: Είναι η δημιουργία και διασπορά, μέσω της χρήσης των μέσων μαζικής πληροφόρησης καθώς και των εκπαιδευτικών/πολιτιστικών δομών, μιας μαζικής ιδεολογίας με σκοπό την τυποποίηση των συνειδήσεων. Έτσι μπόρεσε να επικρατήσει ένα πνεύμα υλιστικού ορθολογισμού και επιστημονισμού το οποίο κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι το κοινωνικό γίγνεσθαι εξαρτάται μόνον από οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες οι οποίοι είναι «εμφανείς» σε όλους.

Η τακτική των αντικαταστάσεων : Χρησιμοποιείται για να καταστείλει το  ενδεχόμενο «ξύπνημα» κάποιων ανθρώπων οι οποίοι θα μπορούσαν να αντιληφθούν το διαβολικό σχέδιο των αντι-παραδοσιακών δυνάμεων. Η τακτική συνίσταται στο να εστιάζουν την προσοχή αυτών των ανθρώπων  σε υποτιθέμενους κρυμμένους εχθρούς, που τάχα απειλούν την κοινωνική τάξη, ή να τους κάνουνε να πιστεύουν πως για όλα φταίει μια συγκεκριμένη κυβέρνηση ή ένα –επίσης συγκεκριμένο- οικονομικό μοντέλο, που, αν αλλάξουν, όλα θα διορθωθούν.

Η τακτική της αντιστροφής: Οι αντιπαραδοσιακές νοήσεις γνωρίζουν πολύ καλά πια είναι η Πηγή της τάξης που θέλουν να καταστρέψουν, η Πηγή από την οποία εκπορεύεται κάθε αρμονία και ωραιότητα, όπως θα έλεγε ο Πλάτωνας, δηλαδή το υπέρτατο Ον. Έτσι, επιχειρούν να εκτρέψουν την έλξη των ανθρώπων προς το υπερβατικό σε πνευματιστικές, αποκρυφιστικές και θεοσοφιστικές κατευθύνσεις.

Η τακτική του οικονομισμού και της κατανάλωσης: Είναι ίσως η πιο επιτυχημένη τακτική. Επικεντρώνει το ενδιαφέρον ανθρώπων στην οικονομία, με την δημιουργία περιόδων ευημερίας που διακόπτονται από περιόδους οικονομικής δυσχέρειας, με τελικό αποτέλεσμα την μόνιμη ψυχονοητική ενασχόληση των ανθρώπων με τα οικονομικά  θέματα. Ταυτόχρονα, οι άνθρωποι σπρώχνονται προς την απόλαυση των υλικών αγαθών με την δημιουργία  ερεθισμάτων που διεγείρουν τα πιο χαμηλά ένστικτα τους. (Τώρα μου έρχονται στην μνήμη, οι εικόνες που βλέπουμε στις τηλεοράσεις την περίοδο του Πάσχα : Σφαγμένα αρνιά και εντόσθια να κρέμονται από τα τσιγκέλια, και η συζήτηση να είναι πόσο κάνει το κιλό το αρνί και το κατσίκι φέτος.)                             

                          

  Η τακτική του δημοκρατισμού: Παγιωμένη τακτική που  στοχεύει στην διέγερση του «δημοκρατικού συναισθήματος» του λαού, έτσι ώστε αυτός ευχαρίστως να οδηγείται σε εκλογές, και να ψηφίζει βέβαια αυτά που του έχουν «ετοιμάσει στο τραπέζι».

Ας έχουμε υπόψη μας λοιπόν αυτές τις τακτικές πολέμου του αντι-παραδοσιακού  μετώπου. Καθήκον όλων μας είναι ο καθένας από το πόστο του και με τον τρόπο του να τις αντιπαλεύει.