Aναδημοσιεύουμε το παρόν άρθρο, από τον Ελεύθερο Κόσμο της 7ης Απριλίου, και παραθέτουμε φωτοαντίγραφα των πατριαρχικών γραμμάτων που αναφέρονται σε αυτό το ζήτημα καθώς το θεωρούμε καίριας σημασίας. (Και μάλιστα τόσο καίριας, ώστε εκ βάθους καρδίας αναρωτιώμαστε: Μα ποιος, επιτέλους, κυβερνάει αυτόν τον τόπο;) Εξυπακούεται ότι τα πατριαρχικά γράμματα έχουν, για εμάς, ιστορική και μόνο σημασία, διότι η τότε παρέμβαση του κκ. Βαρθολομαίου δεν αρκεί, ώστε να ανατραπεί η αρνητική γνώμη που έχουν γενικώς για το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως το σύνολο των συνεργατών του ιστοχώρου.
Θεόδοτος
γράφει ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος
 |
| Δημήτριος Γαλανός |
Το 1786 έφτασε στην Καλκούτα ο Δημήτριος Γαλανός. Γεννημένος στην Αθήνα και έχοντας πάρει εξαιρετική μόρφωση στο Μεσολόγγι και την Πάτμο, πήγε στις Ινδίες προκειμένου να καταπιαστεί με το εμπόριο. Το 1793 όμως έκρινε πως είχε μαζέψει αρκετά χρήματα, ώστε να ασχοληθεί εφεξής αποκλειστικώς με ό,τι τον ενδιέφερε. Αποσύρθηκε λοιπόν στο Μπεναρές, ιερή πόλη των Ινδουιστών, έγινε βραχμάνος και μετέφρασε στα ελληνικά το «Θεσπέσιον Μέλος» (Μπαγκαβάτ Γκιτά) της Μαχαμπαράτα, του μεγάλου έπους όπου βασίζεται ο Ινδουισμός. (Η μετάφραση αυτή δημοσιεύθηκε στην Αθήνα το 1848.)
Τι σημασία έχουνε όλα αυτά; Τούτη: πεθαίνοντας ο Δ. Γαλανός άφησε τη μισή του περιουσία, δηλαδή 36.000 δραχμές της εποχής, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Και βέβαια, αυτό έγινε, διότι ο Γαλανός είχε πλήρως κατανοήσει ότι βάση της συνοχής και ανέλιξης του Ελληνικού Γένους έμελλε να είναι η Παιδεία.
 |
| Κ. Παπαρρηγόπουλος |
Το επόμενο βήμα έγινε από τον ιδιοφυή Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο. Ο Παπαρρηγόπουλος είχε καταγωγή από την Πελοπόννησο, αλλά γεννήθηκε το 1815 στην Κωνσταντινούπολη και προσέλαβε τις βάσεις μιας εξαιρετικής παιδείας στην Οδησσό. Μετά το τέλος της Επανάστασης του 1821 εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και σταδιοδρόμησε ως κρατικός λειτουργός. Τελικώς, χάρη στην υποστήριξη τόσο του βασιλιά Όθωνα όσο και του Ιωάννη Κωλέττη, μπήκε ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και κυριολεκτικώς το αγλάισε με τη διδασκαλία του.
Ο Κ. Παπαρρηγόπουλος υπήρξε ιστορικός αξεπέραστος. Ήταν από εκείνους τους επιστήμονες που έχουνε την ικανότητα να μελετούν το παρελθόν ψυχικώς και όχι απλώς νοητικώς. Το έργο του, πράγματι, «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» περιέχει διαπιστώσεις οι οποίες, παρά τις δεκαετίες που περάσανε, αποδεικνύονται ιδίως στον καιρό μας πιο ισχυρές από ποτέ. Έτσι, η σύγχρονη έκφανση του Ελληνικού Γένους απέκτησε το επιστημονικό της έρεισμα...
... Η καταστροφή του οποίου άρχισε με γεγονός εμβληματικό: Την ευθύς μετά τη μεταπολίτευση του 1974 απομόνωση, απομάκρυνση ή και θανάτωση σπουδαίων επιστημονικών προσωπικοτήτων. Θέλετε ονόματα; Βεβαίως: Νικόλαος Καρμίρης, Φαίδων Μπουμπουλίδης και, ακόμη, Κωνσταντίνος Ηλιόπουλος. Ποιος τους θυμάται σήμερα; Κανείς... και κάκιστα, διότι από τότε άρχισε η πορεία των Ελλήνων «προς την άβυσσο». Έχει μεγάλη σημασία, πράγματι, το ότι οι από το 1974 και μετά «εκκαθαρίσεις» περιορίστηκαν στον πανεπιστημιακό χώρο και κυρίως στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Και η σημασία αυτή γίνεται έκδηλη, εάν κανείς αναλογιστεί ότι η Φιλοσοφική Σχολή (αρχικώς ενωμένη με τη Φυσικομαθηματική) υπήρξε ο χώρος όπου εκπαιδεύονταν οι καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Και την αποστολή της αυτήν η Σχολή την έφερε επιτυχώς σε πέρας έως τα τέλη του περασμένου αιώνα. Σε αντίθεση, μάλιστα, με ό,τι γινόταν και γίνεται στη Δυτική Ευρώπη, οι φοιτητές της Φιλοσοφικής Σχολής προέρχονταν κατά βάση από στρώματα «λαϊκά». Ευφυώς δηλαδή αλλά σιωπηρώς είχε θεσπιστεί σύστημα στρατολόγησης των καθηγητών της Μέσης Παιδείας όμοιο με εκείνο της Εκκλησίας. Και το σύστημα αυτό έχει, από την εποχή του Πλάτωνα, αξιολογηθεί ως το καλλίτερο για την επιβίωση και ανέλιξη των κοινωνικών δομών.
 |
| Γ.Μπαμπινιώτης, νυν Υπ. Παιδείας |
Αυτή ήταν η Σχολή στην οποία σπούδασα κατά τα έτη 1970-1974. Τη μετέπειτα ιστορία μου οι αναγνώστες του Ε. Κ. την ξέρουν από το δημοσίευμα στο φύλλο της 25ης Μαρτίου. Άνθρωποι από –πού αλλού;- την Αμερική, με εμφανώς αριστερή ιδεολογία, στους οποίους το στρατιωτικό καθεστώς είχε επιτρέψει θορυβώδη εμφάνιση στην Αθήνα ήδη στις αρχές της δεκαετίας του 1970, διείσδυσαν στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και τελικώς επέβαλαν ως καθηγητή τον Α. Λιάκο. Η επικράτηση της ιδεολογίας του Α. Λιάκου, όμως, επιφέρει την απόρριψη της ιστορικής συνέχειας του Ελληνικού Έθνους και, καταληκτικώς, την αποδόμησή του. (Βλ. ενδεικτικώς άρθρα του στην εφημερίδα Το Βήμα, στις 23-1-1994, σ. Β2 /32 και 28-8-1994, σ. Β2/26.) Δεδομένου όμως ότι ο Α. Λιάκος ποτέ δεν απέκρυψε τις πεποιθήσεις του, το πρόβλημα έγκειται στην αποδοχή του από πρόσωπα που λίγο τον ήξεραν μέχρι την ημέρα της «εκλογής» του το 1989. Ακόμη και ο τωρινός υπουργός Παιδείας, κ. Γ. Μπαμπινιώτης, με τον οποίο είχα σχέση περίπου μαθητή με Δάσκαλο, όταν τον ρώτησα γιατί εμμέσως επέλεγε τον Α. Λιάκο και –τεχνηέντως- απέρριπτε εμένα, λακωνικώς μού απάντησε «Σεις έχετε κάνει τις επιλογές σας».
Σήμερα δημοσιεύονται φωτογραφίες Γραμμάτων του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου, τα οποία αυτός είχε απευθύνει ένα σε εμένα και ένα στον τότε πρύτανι του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τον Πατριάρχη δεν τον έχω δει ποτέ μου. Απλώς του είχα στείλει, το 1998, το βιβλίο μου Ο Εθνικός Διχασμός: Η Άλλη Διάσταση και ο ίδιος έσπευσε να πληροφορηθεί την απόφαση 3138/1996 του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία εντελλόταν η έκπτωση του Α. Λιάκου στη βαθμίδα του επίκουρου καθηγητή και η επανάκριση των δυο μας για την κατάληψη της βαθμίδας του αναπληρωτή. Πίστεψε λοιπόν ο Πατριάρχης ότι η απόφαση αυτή πραγματικά θα εφαρμοζόταν και έστειλε τα Γράμματα με τα οποία με συνιστούσε στην πρυτανική αρχή. Αντί όμως να εισακουστούν οι συστάσεις του, εγώ βρέθηκα τελικώς άνεργος, ενώ ο Α. Λιάκος διδάσκει όχι μόνο στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών αλλά και στην... Ορθόδοξη Ακαδημία της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος.
 |
| Η.Πολατίδης, βουλ. Σερρών ΛΑ.Ο.Σ |
Είναι σαφές ότι η παραμονή του Α. Λιάκου στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών περιβάλλεται από ισχυρότατη πολιτική κάλυψη. Και η μέθοδος που ακολουθείται είναι απλή: χρονική παρέλκυση. Η απόφαση του 1996 του Συμβουλίου της Επικρατείας καθυστέρησε να εκδοθεί μέχρις ότου ο Α. Λιάκος να προαχθεί σε πρωτοβάθμιο καθηγητή. Τώρα πάλι, η επαναβεβαίωση της μη συμμόρφωσης της διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών με αυτήν την απόφαση, που προκλήθηκε χάρη στις επερωτήσεις του βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ. κ. Ηλία Πολατίδη, καθυστερεί σχεδόν δύο χρόνια. Τι αναμένεται δηλαδή; Μήπως να συνταξιοδοτηθεί ο Α. Λιάκος, ώστε μετά οι πάντες να ανακράζουνε: «Ε, και τώρα τι να κάνουμε;»
Ακολουθούν τα γράμματα του κκ. Βαρθολομαίου
 |
| προς κ. Κ.Δημόπουλο, Πρύτανη του Παν. Αθηνών |
 |
| προς κ.Δ.Μιχαλόπουλο |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου