ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΜΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Eπειδή πολλοί αναγνώστες μας αγνοούν –κυρίως λόγω ηλικίας- τι ακριβώς έχει γίνει με τον Α. Λιάκο και τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο Θεόδοτος αναδημοσιεύει το παρόν κείμενο, η πρώτη δημοσίευση του οποίου έχει γίνει στην εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος, την Κυριακή, 25^η Μαρτίου 2012.

         Το 1988 προκηρύχθηκε θέση αναπληρωτή καθηγητή στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με γνωστικό αντικείμενο την «Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος». Υποψήφιοι για τη  θέση αυτή ήταν οι Δημήτρης Μιχαλόπουλος, επίκουρος καθηγητής τότε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ο Αντώνης Λιάκος, επίσης επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Τη θέση  κατέλαβε ο Αντώνης Λιάκος, αντί για τον Δημήτρη Μιχαλόπουλο. Η εκλογή  έγινε παράνομα, δηλαδή βάσει εισηγητικής έκθεσης που είχε συνταχθεί από διμελή επιτροπή  και όχι τριμελή, όπως ρητά ορίζει ο Νόμος.

Ο Δ. Μιχαλόπουλος προσέφυγε στη Δικαιοσύνη, όπως ήταν εύλογο. Η εκδίκαση της υπόθεσης και η έκδοση της σχετικής  απόφασης καθυστερούσε  αρκετά. Στο μεταξύ, λόγω της καθυστέρησης, αυτής ο Α. Λιάκος είχε ήδη προαχθεί  στη βαθμίδα του καθηγητή. Τελικά όμως ο Δ. Μιχαλόπουλος, έστω και αργά, δικαιώθηκε με την με αριθ. 3138/1996 απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας.  Η απόφαση αυτή, μεταξύ των άλλων, τόνιζε ότι «η εκλογή του [κ. Α. Λιάκου] σε θέση της βαθμίδας του καθηγητή είναι συνέπεια της κρίσεως και εξελίξεώς του στη βαθμίδα του αναπληρωτή καθηγητή και συνεπώς έχει ως προϋπόθεση το νόμιμο διορισμό του στην τελευταία αυτή θέση». Αυτό άλλωστε πιστοποιείται και από την παρ. 5 του άρθρου 14 του Νόμου 1268/1982 και την παρ. 1 του άρθρου 7 του Νόμου 2083/1992. Κατά συνέπεια, το Συμβούλιο της Επικρατείας ζητούσε την ακύρωση της εκλογής του Α.Λιάκου, λόγω του παρανόμου της διαδικασίας με την οποία είχε εκλεγεί αναπληρωτής καθηγητής. Το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών λοιπόν όφειλε να εφαρμόσει αυτήν την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Έχει, μάλιστα, σημασία το ότι ο τότε Πρόεδρος αυτού του Τμήματος, για να είναι τελείως κατοχυρωμένος, απηύθυνε (μετά την έκδοση της απόφασης) σχετικό ερώτημα στον Προϊστάμενο του Δικαστικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών, Κωνσταντίνο Ντούση. Ο Κ. Ντούσης  με το υπ’ αρ. 1150/11-3-1997 έγγραφό του υποδείκνυε την έκπτωση του Α. Λιάκου στη βαθμίδα του επίκουρου καθηγητή και την επανάληψη της κρίσης των Α. Λιάκου και Δ. Μιχαλόπουλου, με σκοπό την πλήρωση θέσης αναπληρωτή καθηγητή.

Δυστυχώς όμως η Διοίκηση του Πανεπιστημίου Αθηνών δεν συμμορφώθηκε με την απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας, παρά και τη σύμφωνη  γνωμοδότηση του Δικαστικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο τότε Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, μάλιστα, επινόησε «λύση» τελείως έκνομη, βάσει της οποίας ο μεν Α. Λιάκος θα παρέμενε, χωρίς να τον θίξει κανείς, στη βαθμίδα του καθηγητή, ενώ ο Δ. Μιχαλόπουλος θα κρινόταν μόνος του για να καταλάβει βαθμίδα αναπληρωτή καθηγητή. Η θέση όμως αυτή,  του αναπληρωτή καθηγητή, έμελλε να δημιουργηθεί μετά την –τυχόν- εκλογή του Δ. Μιχαλόπουλου, χωρίς δηλαδή να έχει εξασφαλιστεί, αλλά ούτε καν να έχει ζητηθεί το κονδύλι για τη μισθοδοτική της κάλυψη. Ήταν, με λίγα λόγια, θέση «Μαϊμού» ή, για να το πούμε διαφορετικά, η υπόθεση ήταν τελείως στημένη Ο Α. Λιάκος, πράγματι, παρέμενε ισχυρότατος. Από αυτόν (λόγω της θέσης του ως πρωτοβάθμιου καθηγητή) ήταν εξαρτημένες οι προαγωγές όλων, αναπληρωτών, επικούρων, λεκτόρων. Ποιος θα τολμούσε να πάει εναντίον του;

Έτσι ο Δ. Μιχαλόπουλος δήλωσε ότι δεν ήταν υποψήφιος για τη θέση αυτή, ενώ παράλληλα ο τότε Πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας, καθηγητής Γ. Κορρές, και ο κοσμήτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής, καθηγητής Ε. Μικρογιαννάκης, δήλωσαν ότι δεν αναγνώριζαν τη διαδικασία αυτήν ως νόμιμη και πράγματι αρνήθηκαν να συμμετάσχουν.

Στις 22 Νοεμβρίου 1999, το Συμβούλιο Επικρατείας, μετά από συνεδρίαση της επιτροπής του άρθρου 5 του Νόμου 1470/1984, επισήμως διαπίστωσε ότι, η απόφαση του με αριθ. 3138/1996 δεν είχε ακόμη  εφαρμοστεί (αρ. πρακτικού 12/1999). Από τότε ο Α. Λιάκος έμεινε άθικτος στη θέση του, παρά τις ερωτήσεις που απηύθυνε σχετικώς στις 4 Φεβρουαρίου 2010, στις 10 Ιουνίου 2010, στις 28 Ιουνίου 2010 και στις 2 Αυγούστου 2011 ο βουλευτής Σερρών του ΛΑ.Ο.Σ Ηλίας Πολατίδης στην τότε υπουργό Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου.

Στις 26 Οκτωβρίου 2010, κατατέθηκε στο Συμβούλιο της Επικρατείας νέα αίτηση του Δ. Μιχαλόπουλου για επιβεβαίωση, από την επιτροπή του άρθρου 5 του Νόμου 1470/1984, της μη εφαρμογής της απόφασης 3138/1996 (αρ. πρωτ. Π 6818/26-10-2010). Την υπόθεση την έχει αναλάβει η κα. Σταματελάτου αλλά –κάτι πρωτοφανές για τις εργασίες της επιτροπής αυτής- μέχρι σήμερα απόφασή της δεν έχει δημοσιευθεί.

Κατά τα άλλα το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης –Γενική Δ/νση Διοικητικής Οργάνωσης και Διαδικασιών (προς τιμήν του)εξέδωσε μία Χάρτα για τα δικαιώματα του Πολίτη Αρ. Πρωτ. ΔΙΣΚΠΟ /1.18/οικ.6190/12 Μαρτίου 2012 στην οποία επισημαίνει ότι «η υποχρέωση της Διοίκησης για συμμόρφωση προς τις δικαστικές αποφάσεις  συνιστά ουσιώδες στοιχείο της αρχής του κράτους δικαίου και αποτελεί Συνταγματική επιταγή κατά τις διατάξεις της παρ. 5 του άρθρου 95 του Συντάγματος».

Τα συμπεράσματα δικά σας...