ΕΙΣΑΙ ΜΙΖΕΡΟΣ ΔΙΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ !

Το παρόν άρθρο έχει εμπνευσθεί από το άρθρο THE SUPERHERO AS A REACTIONARY ARCHETYPE του alternative right.

Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν

Είναι το αγαπημένο σλόγκαν των αντιδραστικών, πρώτη τους παρουσία στην λογοτεχνία ήταν στο πρόσωπο του Σκάρλετ Πιμπερνέλ o οποίος ήταν επίσης και ο πρώτος υπερήρωας. Έκρυβε για ανάγκη προστασίας την ταυτότητα του και κυρίως έκρυβε για τον ίδιο λόγο την ανωτερότητά του, σε αυτήν τη περίπτωση πνευματική, φορώντας μάσκα και ήταν ανίκητος στη μάχη με ξίφος. Εχθρός του ήταν η διεφθαρμένη γαλλική κυβέρνηση των δημοκρατικών, εξισωτιστών (egaliterians) που κυνηγούσαν και φτωχούς και ευγενείς. Είναι ουσιαστικά η εικόνα του αριστοκράτη που επιβιώνει σε ένα δημοκρατικό καθεστώς και ως σωστός αριστοκράτης πολεμάει για το καλό όλων. Η εικόνα αυτή με δυσκολία μπόρεσε να γίνει εκμεταλλεύσιμη από τους δημοκράτες. Ο λόγος  που ο Σούπερμαν (υπεράνθρωπος) αναγκάζεται να δουλεύει και να μειώνει τον εαυτό διαδίδοντας τον αμερικανισμό και κυνηγώντας όσους είναι ενάντια της «πατρίδας» του δε μπορεί απλά να εξηγηθεί, για αυτό και δεν εξηγείται.

Το θέμα όμως δεν είναι οι υπερήρωες, ούτε ο υπεράνθρωπος, ούτε ο σκάρλετ, το ερώτημα είναι γιατί το σλόγκαν που έχουμε και ως τίτλο κρύβει αλήθειες τρομερές. Ο σκοπός που έγινε αναφορά στους δύο αυτούς φανταστικούς χαρακτήρες είναι για να συγκριθούν τα πιστεύω της δεξιάς με της αριστεράς, βασική πολιτική υπόσταση της τελευταίας είναι η δημοκρατία λόγω του πολιτικού εξισωτισμού της, και το πώς επηρεάζουν τη ζωή των ανθρώπων μέσω αυτών.

ο υπεράνθρωπος βγαίνει από τη ντουλάπα για να ξαναμπεί
σε αυτή

Ας σκεφτούμε όμως από τον υπεράνθρωπο τι υπονοεί το όνομά του και τι σημαίνει αυτό για το πρότυπο το οποίο παράγει. Ο υπεράνθρωπος, ο ιδεολογικός υπεράνθρωπος, το όποιου καθεστώτος, είναι το ίνδαλμα που ακολουθούν οι άνθρωποι. Στην περίπτωση του Σούπερμαν, δεν υπάρχει τίποτα πιο μακρινό από τον ιδεολογικό υπεράνθρωπο που δεν προέρχεται… από τον μέσο άνθρωπο! Είναι ο υπεράνθρωπος της δημοκρατίας, για αυτό και αυτή προσπαθεί συνεχώς με δημοσκοπήσεις να τον βρει, να του αλλάξει γνώμη, να του προτείνει ενδιαφέροντα και τρόπο ζωής ακόμα και φύλο...

Για αυτό το λόγο και ο μέσος άνθρωπος δε μπορεί να υπάρξει, αναρωτηθείτε άμα βρήκατε  ποτέ άνθρωπο με την εξής πολιτική τοποθέτηση: Συ.Ρι.Ζα.: 25,8%, ΝΔ: 22,2%, Πα.Σο.Κ.: 6,8% κλπ. Μάλλον κανέναν. Ο μέσος άνθρωπος δε μπορεί να υπάρξει γιατί τέτοια κατάσταση ψυχικής διάλυσης δε μπορεί να υπάρξει σε ανθρώπινο ον, σε κοινωνία μάλιστα οδηγεί σε έλλειψη συνοχής και σταδιακής αποσύνθεσης. 

Επίσης αυτός ο ‘μέσος άνθρωπος’ αυτή τη μη-συνοχή, την παρουσιάζει ακόμα και στα ενδιαφέροντά του και τη γνώμη που έχει για αυτά. Πρόκειται για το πλέον μέτριο ον, ένα ον που δε μπορεί να επιφέρει εκπλήξεις. Οπότε γιατί η διαφοροποίηση αυτή υφίσταται στη λογοτεχνία χαμηλής ποιότητας που αποτελούν τα κόμικ; Πρώτον διότι αλλιώς δεν θα ήταν ενδιαφέροντα, δεύτερον, όπως υποδηλώνει η λεζάντα στη φωτογραφία, διότι ο υπεράνθρωπος βγαίνει από τη ντουλάπα μόνο όταν η μετριότητα τον χρειάζεται απολύτως. Μετά όμως από αυτή του την αποκάλυψη πρέπει πάλι να βάλει τα γυαλιά του, να δέσει τη γραβατούλα του, και να γίνει άλλος ένας από εμάς, να μειώσει τον εαυτό του από το επίπεδο της υπεροχής και να πέσει στη βιοπάλη, ενώ θα μπορούσε να ηγηθεί των ανθρώπων οδηγώντας τους σε ένα λαμπρότερο μέλλον. Με λίγα λόγια καταντά μίζερος, με λίγες στιγμές ευτυχίας στις οποίες και αποκαλύπτεται.

Ο αντιδραστικός διεκδικεί τη θέση που του
στέρησε η εξίσωση 

Αυτή είναι η θέση του υπεράνθρωπου στην αριστερά: υπάρχει μόνο για να μας εξυπηρετεί μετά πρέπει να τον κρύψουμε γιατί έτσι θα φανεί η δική μας μιζέρια που είμαστε μόνιμα καθηλωμένοι στη μετριότητα. Η μιζέρια των ελεύθερων βγαίνει από το γεγονός ότι οι ελευθερίες τους δεν είναι αρκετές να τους γεμίσουν την ψυχή ή να τους ικανοποιήσουν τα συναισθήματά τους. Όποιος μπορεί να το κάνει αυτό πρέπει να κρυφθεί, να μπει στη ντουλάπα και από αυτή να βγει όποιος δε μπορεί να ικανοποιήσει τον εαυτό του. Παραδείγματος χάριν, αφαιρέθηκαν τα δεσμά του γάμου, η υπερσεξουαλικότητα (ή αλλίως πολυγαμία) όμως δεν δύναται να θρέψει της ψυχές των ανθρώπων, μπορεί να προσφέρει μόνο πρόσκαιρη ηδονή, κατά συνέπεια αφήνει τον άνθρωπο ανολοκλήρωτο και ως ψυχικό ον στάσιμο. Η ανάγκη για ελευθερία είναι αχόρταγη, τη δικαιολόγησή της στη φιλελεύθερη ιδεολογία τη βρίσκει στο ανόητο σόφισμα πως οι άνθρωποι τον εαυτό και τις ικανότητές τους μπορούν να τον βελτιώσουν μόνο σε κατάσταση ελευθερίας. Το θέμα είναι πως όταν τα προβλήματα του ανθρώπου, ό,τι μπορεί να τον κρατήσει ή να τον εμποδίσει να καλυτερεύσει, γίνουν αισθητά τότε είτε θα ζητήσει και άλλη ελευθερία ή θα στραφεί στον ανώτερό του. Η σύγχρονη κοινωνία επιτρέπει όλες τις ελευθερίες εκτος από αυτές που θα οδηγήσουν τον άνθρωπο στην ταπεινότητα της θέσης του, και άρα στη γαλήνη της ψυχής του. Για αυτό το λόγο και είμαστε μίζεροι στην ‘ελευθερία’.