Η ΠΝΕΥΜΑΤΟΠΑΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Γράφει ο  Ιωάννης  Αυξεντίου

Ο Χίτλερ πετά πάνω από ένα πρότυπο
σχολείο 

Σε προηγούμενο άρθρο του Θεόδοτου αναλύσαμε τους λόγους για τους οποίους οι αριστεροδομημένοι, τάχθηκαν εναντίον του πολυτονικού συστήματος γραφής, καθώς και τα βαθύτερα αίτια που κρύβονται πίσω από τις ενδυματολογικές τους προτιμήσεις. 

Τώρα θα ασχοληθούμε με την γνωστή πρώτη κίνηση του υπουργού παιδείας: η κατάργηση των προτύπων σχολείων, δηλαδή, των σχολείων αριστείας. Σκεφθείτε πόσα προβλήματα του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος περιμένουν επίλυση, αλλά τον υπουργό τον ''έκαιγε'' το πρόβλημα της αριστείας. Τον ''έκαιγε'' σε τέτοιο βαθμό που χαρακτήρισε τα πρότυπα σχολεία ως «χιτλερικό εγχείρημα»! Όπως καταβαίνετε, μετά από τέτοιες δηλώσεις, δεν γνωρίζω αν πρέπει να αντλήσουμε υλικό από το πεδίο της κλινικής ψυχοπαθολογίας για εξηγήσουμε αυτές τις συμπεριφορές, πάντως το βέβαιο είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μία κατάσταση πνευματικής παθολογίας. Όπως λοιπόν η ψυχοπαθολογία έχει τα διαγνωστικά της εργαλεία και ανιχνεύει τα αίτια των νευρώσεων, έτσι και η πνευματοπαθολογία ανιχνεύει με τα δικά της εργαλεία τα αίτια των αριστερώσεων (=είδος πνευματικής νεύρωσης).

Ο πάσχων λοιπόν από αυτήν την πνευματονεύρωση, όταν αντιλαμβάνεται ότι κάποιος παράγοντας  χαλάει την ιδέα της «ισότητας», του «όλοι είμαστε το ίδιο», όταν βλέπει ότι κάποιος δύναται να ορθώσει το ανάστημα του πάνω από την «μαζική εκπροσώπηση», ότι μπορεί να είναι καλύτερος από τους πολλούς, ότι η φύση και ο θεός τον προίκισε με ξεχωριστά ταλέντα, τότε το πνεύμα του συσκοτίζεται, παθαίνει παράκρουση και φθάνει σε σημείο να έχει παραισθήσεις: βλέπει τον Χίτλερ να υπερίπταται των προτύπων σχολείων ως μαυροντυμένος και εωσφορικός άγγελος.

Γιατί να βάλω γραβάτα όταν μπαίνω στο Προεδρικό μέγαρο; αφού είμαστε όλοι  ίδιοι, δεν έχουμε καμιά διαφορά, σε ποιόν να απονέμω τιμή και σεβασμό; Γιατί να υπάρχουν πρότυπα σχολεία αφού δεν υπάρχουν ''υπεράνθρωποι'', υπάρχουν μόνον ''ισάνθρωποι'' ή και ''υπάνθρωποι'', ιδιαίτερα αν υπάρχουν μόνον ''υπάνθρωποι'' νοιώθω ακόμα ποιο καλά, λέει το ασυνείδητο του πάσχοντος από αριστέρωση.

Ο αριστερωτικός (από το νευρωτικός), επιθυμεί την ποικιλία του διαφορετικού  όταν αυτό είναι  παρά  φύση, ποτέ όταν είναι  υπέρ  φύση. Το δε κατά φύση δεν μπορεί να το διακρίνει  ορθώς, διότι η αντίληψη του για τον φυσικό κόσμο είναι αλλοιωμένη, αφού κάθε πληροφορία από τον έξω κόσμο διέρχεται μέσα από το παραμορφωτικό πρίσμα της ιδεολογίας του.

Καιρός όμως να εστιαστούμε στον βαθύτερο πυρήνα της πνευματοπαθολογίας της ισότητας, επαναλαμβάνοντας όσα είχαν γραφεί σε ένα προηγούμενο άρθρο του Θεόδοτου: Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό  της  αριστεράς  είναι η θέληση για «ισότητα». Ποια είναι τα ασυνείδητα κίνητρα που δημιουργούν αυτή την ανάγκη; Ο Sigmund Freud  είχε διατυπώσει αυτή την φράση: «Ο κομμουνισμός δεν γεννιέται από την απληστία για τα υλικά αγαθά, αλλά από τον φόβο ότι μπορεί να μας αγαπούν λιγότερο από τους  άλλους.» Με άλλους όρους, οποιαδήποτε διαφορά, είναι σημάδι ότι κάποιος μπορεί να είναι περισσότερο αξιαγάπητος από εμένα. Γι αυτό ο αυθεντικός επαναστάτης αγωνίζεται να φέρει μία τέλεια ισότητα, πρώτα διαμέσου της εξάλειψης των διαφορών που δημιουργεί η ιδιοκτησία, μετά,   αναγκαστικά, με την εξάλειψη εκείνων των διαφορών που υπάρχουν εξαιτίας των διαφορετικών πολιτιστικών αξιών, και τέλος, με την  κατάργηση κάθε εξωτερικής διαφοράς, από το ντύσιμο, έως και τις, εάν είναι δυνατόν, διαφορές που συνίστανται από μία διαφορετική φυσική έλξη. Όπως ειρωνικά έγραφε στο ρομάντζο του «Facial Justice» ο  L.P. Hartley, όπου μιλά για ένα ινστιτούτο τυποποίησης  των προσώπων, μέσα στο οποίο οι όμορφες κοπέλες, προς τιμήν του δόγματος της ισότητας, υπόκεινται σε μία χειρουργική επέμβαση που τις φέρνει στο επίπεδο της γενικής ασχήμιας.

Αυτή η ανικανότητα  να δεχτεί κάποιος ότι οι άλλοι μπορεί να είναι καλύτεροι από εκείνον, ή ότι δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει την επιτυχία στην ζωή, ανικανότητα  που εξηγεί σύμφωνα με τον Freud, την ισχυρή τάση προς την ισότητα του επαναστάτη, μας εισαγάγει, κατά την γνώμη μας, σε μία πιο βαθιά ανάλυση από αυτή που προσφέρει η ψυχολογία.

Σε αυτή την επιθυμία για  ισότητα, συναντούμε την παλαιά, αλλά πάντα επίκαιρη άρνηση των γνωστικών, της «περιορισμένης κατάστασης», μία κατάσταση έντασης, γιατί το κάθε ξεχωριστό Εγώ, εξαιτίας της πτώσης, δεν μπορεί να ταυτιστεί με το "Όλο". Μόνον αρνούμενο ως Εγώ, θα μπορέσει να επιστρέψει στην απόλυτη ενότητα του πληρώματος, θα πάψει να είναι μέρος και θα  γίνει το «Όλο». Η ισότητα μεταφερόμενη στο μέγιστο επίπεδο, όπως είχε σημειώσει ο Leibniz, καταργεί ακόμη και την αριθμητική διαφορά: δύο σταγόνες τέλεια όμοιες δεν είναι πια δύο ,αλλά μόνον μία. Έτσι, πίσω από ένα Διονυσιασμό φαινομενικά απλό, κρύβεται η αρχαία προμηθεϊκή επιθυμία  ενός απόλυτου μονισμού. Το εγώ  επιστρέφει στην εωσφορική κοιτίδα του.

Αλήθεια, τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την απουσία μιας γραβάτας ή πίσω από την κατάργηση ενός πρότυπου σχολείου!   


 Φίλοι μου έτσι είναι ο Κόσμος: γεμάτος από συμβολισμούς, σημεία, οιωνούς· τα μυστικά της πλάσης δεν φανερώνονται, απλώς μας μισοκλείνουν το μάτι...