Η ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Για πολλούς και ουσιαστικούς λόγους ο θρησκευόμενος και ευσεβής άνθρωπος, έχει την καλύτερη βάση πάνω στην οποία μπορεί να στηριχθεί και να κάνει την πιο σωστή πολιτική επιλογή. Όλους αυτούς τους λόγους δεν θα τους αναλύσουμε τώρα, εξάλλου όποιος έχει διαβάσει τα προηγούμενα άρθρα του Θεόδοτου μπορεί να τους συμπεράνει. Σε αυτό το άρθρο θα αναφερθούμε σε έναν μόνον από αυτούς τους λόγους που είναι ιδιαίτερα σημαντικός: Ο θρησκευόμενος άνθρωπος κατανοεί εις βάθος  και αποδέχεται την έννοια της Αίρεσης. Μα, ίσως κάποιοι να απορήσουν, τι σχέση έχει η αίρεση με την πολιτική;

Στην νεωτερική και μετανεωτερική εποχή, το ''πνεύμα των καιρών'' δεν καθορίζεται, ούτε συζητείται, με όρους και νοήματα θρησκευτικής φύσεως  όπως γινόταν στον Μεσαίωνα, αλλά με όρους πολιτικούς και κοινωνιολογικούς. Για παράδειγμα, στο ζήτημα αν πρέπει ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων να υιοθετεί παιδιά, η συζήτηση θα βασιστεί πάνω στις θετικές ή αρνητικές απόψεις επί του ζητήματος, των κοινωνιολόγων, των ψυχολόγων κλπ. Η φωνή της εκκλησίας πολύ λίγο θα ακουστεί. Το αν πρέπει ο καταναλωτισμός να έχει πρόσφορο έδαφος μέσα σε μία κοινωνία ή αν ξένοι λαοί μπορούν ελεύθερα να εγκαθίστανται μέσα στην χώρα μας, είναι θέματα που θα εξεταστούν από τον πολιτικό και τον οικονομολόγο. Η εμπειρία και η διδαχή της θρησκευτικής παράδοσης δεν θα ακουστεί ούτε για αυτά τα θέματα.

Με αυτό τον τρόπο η αντίληψη της Αιρέσεως , δηλαδή  η αίσθηση και η κατανόηση ότι μία κοινωνία ζει αποκομμένη από τις Μεταφυσικές αλήθειες, αποδεχόμενη παραβατικές συμπεριφορές, χωρίς ωστόσο αυτές να διατυπώνονται με θρησκευτικούς όρους, και άρα χωρίς να δημιουργούν θρησκευτικές συνειδησιακές ανησυχίες στους πολλούς, εκλείπει παντελώς. Παράδειγμα: Στο Μεσαίωνα η αίρεση του «ελευθέρου πνεύματος» που προπαγάνδιζε τον σεξουαλικό ελευθεριασμό, δεν αντιμετωπιζόταν από τους χριστιανούς ως μία πολιτική ή κοινωνική κίνηση, αλλά, ακριβώς, ως μία αίρεση.

Σήμερα, αντίθετα, ο σεξουαλικός ελευθεριασμός δεν έχει την σφραγίδα της αιρετικής συμπεριφοράς, αλλά αυτή ενός απλού κοινωνικού φαινομένου ή μόδας. Η αναγωγή λοιπόν των παραβατικών πολιτικών και κοινωνικών φαινομένων σε  Αίρεση (όχι με την αυστηρή θεολογική έννοια του όρου, αλλά με την έννοια της μεταφυσικά μη αποδεκτής συμπεριφοράς), εκτός από την ευνόητη σημασία της προς όφελος της χριστιανικής κοινότητας αλλά και γενικότερα προς όφελος της κοινωνικής δόμησης, είναι ιδιαίτερα σημαντική και για έναν άλλο λόγο: με τον αιρετικό δεν συζητάς, δεν μπαίνεις σε διάλογο, αυτό που κάνεις είναι να τον  ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙΣ.

Έτσι λοιπόν, όταν ο φιλελεύθερος-καπιταλιστής θ α προτείνει το μοντέλο του προς κοινωνική συζήτηση, η απάντηση που θα λαμβάνει θα είναι: εξαφανίσου από μπροστά μας, είσαι αιρετικός. Όταν ο αριστερός ''δικαιωματιστής'' θα μας προτείνει προς συζήτηση τον ομοφυλοφιλικό γάμο, η απάντηση που θα λαμβάνει θα είναι: εξαφανίσου από μπροστά μας, είσαι αιρετικός.

Είναι μεγάλη ανάγκη να ''θεολογικοποιηθούν''  πολλές πολιτικές και κοινωνιολογικές έννοιες, διότι διαφορετικά θα οδηγηθούμε,(έχουμε ήδη οδηγηθεί) ο τρόπος ζωής ενός ανθρώπου όχι μόνον να μην έχει καμία απολύτως σχέση με την θρησκεία στην οποία πιστεύει, αλλά και να ακολουθεί συμπεριφορές αιρετικών σεχτών, χωρίς να το γνωρίζει!

Όπως εξηγήσαμε και στην αρχή του άρθρου, μην περιμένετε σήμερα , για παράδειγμα, η αίρεση του γνωστικισμού να προταθεί μαζικά ως λατρεία του ''Αβράξας'' ή της ''Σοφίας'', προτείνεται όπως το είχε κάνει και την δεκαετία του 1960: ως ένα ανατρεπτικό κοινωνικό κίνημα. Και την εποχή εκείνη οι εκκλησίες έχασαν το παιχνίδι ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο, δηλαδή, δεν εντόπισαν την μεταμόρφωση ενός αιρετικού θρησκευτικού φαινόμενου,  σε πολιτικό-κοινωνικό ρεύμα.

             

 Η  ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ  ΕΚΛΟΓΩΝ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΑΙΡΕΣΗ

Η λέξη ''αἵρεσις'' σημαίνει δικαίωμα ή δυνατότητα επιλογής μεταξύ δύο ή περισσότερων προσφερόμενων  αντιλήψεων. Ο όρος  «Αιρετικός»  χρησιμοποιείται από την εκκλησία για να υποδείξει  αυτόν  που δεν υιοθετεί τις Παραδεδομένες Αλήθειες αλλά επιλέγει (εκλέγει) μία άποψη βάση των δικών του προσωπικών κριτηρίων. Βάση αυτής της συλλογιστικής, οι πολιτικές Εκλογές (οι οποίες υπενθυμίζουμε ότι δεν αποσκοπούν στην επιλογή του  ικανότερου ανδρός, αλλά στην επιλογή κοσμοθεωρητικών  συστημάτων, πχ  επιλέγω κόμμα που αποδέχεται τον γάμο μεταξύ ανδρών) ταυτίζονται με την Αίρεση.     

Μόνο μέσα στον Προτεσταντικό χώρο νομιμοποιούνται εκλογές: η μη ύπαρξη Παραδεδομένων  Αληθειών και η ''ελεύθερη ερμηνεία'' των Γραφών,  αντανακλώνται στον υποκειμενισμό του κοινωνικού γίγνεσθαι. Την στιγμή που ο πολίτης συμπληρώνει ένα ψηφοδέλτιο, δεν είναι σαν να ερμηνεύει  ελευθέρως τον ''τρόπο'' του εκκλησιαστικού (=χριστιανική κοινωνία) βίου;    

 Ας το έχουμε  λοιπόν  ξεκάθαρο στο μυαλό μας:  ΕΚΛΟΓΕΣ = ΑΙΡΕΣΗ