ΠΑΡΑΙΝΕΣΗ ΠΡΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ: ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΠΙΑΣΤΕ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Ο εξ αριστερών θεατής του Κόσμου, επιδιώκει διακαώς να αλλάξει, να μεταμορφώσει έναν Κόσμο  που δεν κατανοεί και ερμηνεύει  λάθος. Ας σκεφθεί λοιπόν αντικειμενικά, και προπάντων, ας δει αντικειμενικά την ιστορία: όποτε προσπάθησε να το κάνει (να διορθώσει τον κόσμο) επέφερε μεγάλη αιματοχυσία, καταστροφές, πόνο, αλλά και αποτυχία: σε όλα τα πλάτη και μήκη της οικούμενης το σύστημα του δεν έφερε τα κοινωνικά αποτελέσματα που ήλπιζε, και τελικά, μετά από σύντομο χρονικό διάστημα, κατέπεσε.

Η εμμονή σε αυτή την πορεία, με προσπάθειες διόρθωσης των παλαιών ''λαθών'', ιδεολογικές διασπάσεις και νέες στρατηγικές, δεν οδηγεί παρά σε έναν φαύλο κύκλο. Η αριστερή προσπάθεια ''επιδιόρθωσης'' του κόσμου, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία για τον απλούστατο λόγο ότι δεν λαμβάνει υπόψη της την «αρχή της πραγματικότητας»: την δομή και την νομοτέλεια του κόσμου όπως αυτή είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Η αριστερά είτε  ΑΓΝΟΕΙ  την πραγματικότητα (πχ. όσα έταζε ο ΣΥΡΙΖΑ, το μεταναστευτικό, κλπ) είτε ΣΚΟΤΩΝΕΙ την πραγματικότητα (πχ. τα σοβιετικά γκουλάγκ και οι μαζικές εκτελέσεις).

Πρέπει λοιπόν ο αριστερός να καταπνίξει την θέληση του  να αλλάξει τον  κόσμο; Όχι, αρκεί να αλλάξει κλίμακα : να σταματήσει να ασχολείται με τον κόσμο και να ενδιαφερθεί για τον… μικρόκοσμο: Ως γνωστόν, οι περισσότεροι αριστεροί είναι πλούσιοι ή τουλάχιστον ''βολεμένοι''. Ας εφαρμόσουν λοιπόν την παλαιά διδαχή: «Ο  έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι, και ο έχων βρώματα ομοίως ποιείτω». Να βάλουν ως στόχο πρώτα την ''διόρθωση'' της γειτονιάς τους: ''Καλέ μου γείτονα μπορείς να πληρώσεις τον ΕΝΦΙΑ; εάν όχι , να σε βοηθήσω εγώ''. ''Το παιδάκι της γειτόνισσας έχει αθλητικά παπούτσια; εάν δεν έχει, θα του πάρω εγώ''. Να πως θεμελιώνονται οι μικροί παράδεισοι: παράδεισος θα ανοίξει στην καρδιά του αριστερού, παράδεισος και στην καρδιά του γείτονα.

Η μούμια του Λένιν 

Τα  υψωμένα χέρια με τις γροθιές, λίγα ή και κακά αποτελέσματα είχαν στο  πέρασμα της ιστορίας, ενώ  αντίθετα όταν το χέρι μπαίνει στην τσέπη, τότε όντως κάτι προσφέρει. Ένας αριστερός μπορεί, ενώ διαθέτει χρήματα, ο ίδιος να ζει  λιτά, ξοδεύοντας τα χρήματα όχι για να βοηθήσει τον συνάνθρωπο, αλλά για να ενισχύσει την ιδεολογία του: τα δίνει στο κόμμα, στην οργάνωση, στην προπαγάνδα. Χαλάει χρήματα και στερείται ο ίδιος  χάριν της ουτοπίας, αλλά δεν δίνει τσακιστή δεκάρα για την…πραγματικότητα της  διπλανής  πόρτας . Φυσικά υπάρχουν και οι αριστεροί που δεν δίνουν τα χρήματά τους ούτε για την ουτοπία, δίνουν τα χρήματα των… άλλων, ενώ οι ίδιοι διαβάζουν Μαρξ αναπαυόμενοι στην πολυτελή βίλα τους.

Ποιος  όμως είναι αυτός που στερείται τα υλικά αγαθά, ή δεν ασχολείται με τα προβλήματα του διπλανού του που έχει άμεση ανάγκη βοήθειας, περιμένοντας την αλλαγή του κόσμου; Ο Μεσσιανιστής! Αυτός που ελπίζει ότι κάποτε θα έλθει η ώρα που θα εμφανιστεί  ο ''Μεσσίας'' (οι «επαναστατημένοι  προλετάριοι», η «νίκη του  κόμματος» κλπ) και τότε όλα ως δια μαγείας θα αλλάξουν, οι φτωχοί θα φάνε και οι διψασμένοι θα πιούν. Ο Μεσσιανισμός του μαρξιστικού γνωστικισμού: Το  μουμιοποιημένο σώμα του Λένιν μέσα σε σαρκοφάγο, τέθηκε σε δημόσιο προσκύνημα. 

Ο αριστερός  πρέπει να κατανοήσει ότι θέλει να αλλάξει τον κόσμο όχι διότι νοιάζεται για τον συνανθρωπό του, αλλα διότι ο ίδιος αισθάνεται ξένος  και  μόνος  μέσα σε αυτό τον κόσμο. Αν υπάρχει ένα ποίημα  που περίτεχνα αποτυπώνει το συναίσθημα της γνωστικής  αποξένωσης, αυτό  είναι  «Οι Μοιραίοι» του Κ. Βάρναλη:       

                                                                                          

Αυτή η μεταφυσική αποξένωση, αυτή αδυναμία  αίσθησης οικιότητας με τον Κόσμο (που οι αρχαίοι Ελληνες φιλόσοφοι περιέγραφαν ως «…ο Θείος ούτος κόσμος, πλήρης κάλλους, εκτεινόμενος από της κορυφής της ουρανίας αψίδος μέχρι των εσχάτων της γης, ο συντηρούμενος υπό της αφθάρτου Προνοίας του Θεού…» ), αυτή η εσωτερική κενότητα,  πολλές φορές συνοδευόμενη από μία κρυφή έπαρση και εγωισμό, αποτελούν τον πυρήνα της αριστερής συμπεριφοράς. Για τον ''υλιστικό γνωστικισμό''  η σωτηριολογική γνώση που θα φέρει «το θάμα που προσμένουν», δεν βρίσκεται βέβαια στην ''απόκρυφη γνώση'' του μεταφυσικού γνωστικισμού, αλλά στην ''επιστημονική  γνώση'' που θα επιδιορθώσει τις ατέλειες της φύσης, και στον μαρξισμό που θα καταργήσει τις κοινωνικές ανισότητες. Μάταια όμως ελπίζουν σε αυτόν τον επίγειο παράδεισο, δεν θα έλθει ποτέ, γιατί τον ψάχνουν σε λάθος μέρος: έξω από την καρδιακή τους  σφαίρα.

Ας  επιλέξουν λοιπόν να δώσουν κάποιες ''παραδείσιες γεύσεις'' στον γείτονα  τους  που  υποφέρει. Ας αφήσουν τον Κόσμο  και  ας  μοχθήσουν  για  τον  μικρόκοσμο.