ΤΑ ''ΑΤΟΜΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ'' ΩΣ ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Σχολιασμός επικαιρότητας: Πρέπει να το εμπεδώσετε καλά, εξάλλου το δήλωσε και ο Netanyahu στη συνάντηση της Ομάδας του Βίσεγκραντ: «Η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει εάν θέλει να ζήσει και να ευημερήσει ή εάν θέλει να συρρικνωθεί και να αφανιστεί. Δεν είμαι πολύ πολιτικά ορθός. Γνωρίζω ότι είναι ένα σοκ για ορισμένους από εσάς. Αλλά η αλήθεια είναι αλήθεια, τόσο για την ασφάλεια της Ευρώπης όσο και για το οικονομικό μέλλον της. Και οι δύο αυτές ανησυχίες απαιτούν  μία διαφορετική πολιτική προς το Ισραήλ (…) Η ΕΕ υπονομεύει την ασφάλειά της, υπονομεύοντας το Ισραήλ. Η Ευρώπη υπονομεύει την πρόοδό της υπονομεύοντας τη σχέση της με την ισραηλινή καινοτομία» (διαβάστε όλο το άρθρο του Guardian για να καταλάβετε, αν και νομίζω ότι ήδη το “πιάσατε το υπονοούμενο”.) 

Ξέρετε τι μου θυμίζουν όλα αυτά; Αυτούς που πουλάνε προστασία στα μαγαζιά. Πρώτα τα καίνε, τα σπάνε και μετά πηγαίνουν στον ιδιοκτήτη και του λένε: «αν θέλεις το μαγαζάκι σου να μην έχει πρόβλημα  κάνε αυτό που θα σου πούμε».

 Ιδού λοιπόν για ποιο λόγο Eυρωπαίε πέθανες στα πεδία των μαχών το 1940, για να μαζεύεις σήμερα τα σφαγμένα παιδιά σου από τους δρόμους της Βαρκελώνης, του Παρισιού, του Λονδίνου, της Ρώμης…

Άρθρο του Mauro Indelicato

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Ο ορισμός της μεταμοντέρνας πολιτικής θα μπορούσε να είναι ο

 ακόλουθος. Εάν μία ίλη αρμάτων ισοπεδώσει ένα 

 χωριό, μπορεί να μην αντιδράσει κανείς διεθνής 

παράγοντας. Αν όμως δεν γίνουν δεκτά τα ''δικαιώματα''  

 του γκέι μπορεί να στείλουν ένα σμήνος βομβαρδιστικών 

να  ανατινάξει τους ''ομοφοβικούς''.

 

Πολιτισμός, πρόοδος, δικαιώματα κλπ είναι, χωρίς αμφιβολία, όμορφες λέξεις που παραπέμπουν σε  κάτι θετικό, που φορτίζουν άμεσα με θετικότητα όποιον τις ακούει. Όμως, στο βάθος, αυτές οι λέξεις σήμερα εκφράζουν το δράμα που ζει ο Δυτικός κόσμος, και πιο ειδικά η Ευρώπη. Η προνοητικότητα και η ικανότητα στην εκμετάλλευση αυτών των λέξεων, δίνει την ιδέα του πως από αρκετές δεκαετίες η κουλτούρα και η μαζική πληροφόρηση, βρίσκονται στα χέρια σκοτεινών κέντρων και σε εκείνα τα οικονομικά λόμπι που αναισθητοποιούν την νόηση του Ευρωπαίου ανθρώπου. Αυτές οι λέξεις έχουν γίνει τώρα πλέον αληθινές ασπίδες, πίσω από τις οποίες όποιος έχει το συμφέρον να μεταμορφώσει την κοινωνία με έναν ορισμένο τρόπο, το κάνει ανενόχλητος, περνώντας μάλιστα σχεδόν σαν ήρωας και σαν ένας “προοδευτικός” ή ένας υπέρμαχος των ατομικών, ηθικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και όποιος δεν συμφωνεί με αυτή την οπτική, κινδυνεύει σοβαρά να περιθωριοποιηθεί από την κοινωνία και να κατηγορηθεί για επικίνδυνο αναχρονισμό…

Πράγματι, ο μέσος Eυρωπαίος πολίτης, κατευθύνεται εδώ και πολύ καιρό, αλλά τα τελευταία χρόνια, αυτοί που κρατούν το τιμόνι κάνουν τον Ιταλό ή το Γάλλο ή το Γερμανό να πιστέψει ότι οδηγεί εκείνος. Πως όμως οι πραγματικοί οδηγοί καταφέρνουν από δεκαετίες (ή αιώνες) να δημιουργούν αυτήν την ψευδαίσθηση; Είναι απλό, μεταφέροντας τις συζητήσεις στο ψεύτικο πεδίο των δικαιωμάτων, ώστε να περάσουν στο περιθώριο τα αληθινά ζητήματα σχετικά με την επιβίωση της Ευρώπης. Οπότε, ενώ στην Ευρώπη γινόταν ο πόλεμος μεταξύ φτωχών πάνω στα θέματα των αμβλώσεων, το γάμο των gay, την ευθανασία κλπ, με την πεποίθηση ότι αυτά είναι τα ζωτικά θέματα του μέλλοντος, η  Bilderberg, η Trilateral και τόσες άλλες οργανώσεις δημιούργησαν τα τέρατα των κοινών νομισμάτων, του ελεύθερου εμπορίου και των τραπεζών που παίρνουν τα ηνία της εξουσίας.

Αλλά το πλασάρισμα επιβλαβών συνηθειών ως μεγάλων κατακτήσεων του πολιτισμού, δεν χρησίμευσε μόνο στο να αποσπάσει την προσοχή του ικανοποιημένου και άρα νωχελικού μέσου Ευρωπαίου, χρησίμευσε και στην καταστροφή της οικονομίας και της ενότητας της οικογένειας. Εάν είναι πράγματι αλήθεια, ότι πολλά γραπτά της μασονίας παρακινούν, για την επίτευξη της κυριαρχίας επί του κόσμου, το χωρισμό της κοινωνίας, την κατάργηση των ηθών, την απώλεια της ιερότητας της γυναίκας και το τέλος της ομοιογένειας των ευρωπαϊκών κοινωνιών, τότε είναι ξεκάθαρο ότι πολλά από εκείνα τα μέτρα που τα περνούν ως “ατομικά δικαιώματα” χρησίμευαν και χρησιμεύουν στους σκοπούς της ελίτ. 

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη δεκαετία του ’60, είναι η δεκαετία της “σεξουαλικής απελευθέρωσης” και των διαμαρτυριών που ήθελαν την κατεδάφιση των βασικών αρχών της κοινωνίας. Από εκεί και μετά, στο κέντρο της πολιτικής  (ή μάλλον της ψευδο-πολιτικής) συζήτησης ετέθησαν σχεδόν αποκλειστικά τα “ατομικά δικαιώματα”. Ξεκινήσαμε με την απελευθέρωση των διαζυγίων, μετά με τις αμβλώσεις, μετά με τους γάμους των γκέι, μετά με την ευθανασία, την έρευνα πάνω στα έμβρυα και τώρα είμαστε στη δεκαετία των δικαιωμάτων των μεταναστών που καταφθάνουν στις ακτές μας. Αυτό όμως που είναι πιο σοβαρό είναι η κατεύθυνση που πήραν οι υποτιθέμενες δημοκρατικές συζητήσεις, μια που εάν κάποιος πάει στην τηλεόραση να πει ότι είναι αντίθετος με τον γάμο των ομοφυλοφίλων, θα τον κατηγορήσουν ότι είναι “ομοφοβικός”, αν διαμαρτυρηθεί για τη μετανάστευση, θα τον κατηγορήσουν ότι είναι “ρατσιστής”.

Δημιουργήθηκε, δηλαδή, μία πολιτιστική δικτατορία, που όμως ζωγραφίζεται με το ίδιο θαυμάσιο χρώμα που έχουν τα τριαντάφυλλα που φυτρώνουν στη γη. Είναι όλοι πεπεισμένοι ότι βρίσκονται στο σωστό δρόμο, ενσταλάζουν  στους νέους την προοδευτική νοοτροπία, τον καταναλωτισμό και γενικά ο πολιτισμός κατασκευάζεται όπως οι ελίτ θέλουν να κατασκευαστεί.

Αλλά, ας ξαναγυρίσουμε για λίγο στη δεκαετία του ’60, από τι ξεκίνησε, σε καλλιτεχνικό και κοινωνικό επίπεδο, αυτή η αποσύνθεση και ιδιαίτερα από που; Η απάντηση είναι πως ξεκίνησε από τις πατρίδες εκείνων που νίκησαν στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, δηλαδή, από εκείνους που άρχισαν να επιβάλλουν τον αγγλοσαξονικό πολιτισμό τους στις νέο-λατινικές χώρες. Προσέξτε, φθάνει να ακουστεί ο ήχος μιας ηλεκτρικής κιθάρας και μία λέξη με αγγλική προφορά και αμέσως κρίνεται θετικά ακόμη και το πιο χυδαίο τραγούδι. Και έτσι, ξεκινώντας από όσους μεγάλωσαν τη δεκαετία του ’70-’80, εξαπλώθηκε η ιδέα ότι ο αμερικανικός κινηματογράφος είναι ο καλύτερος, ότι η αγγλική μουσική είναι η πιο υψηλή μορφή τέχνης, σε αντιδιαστολή με τον ιταλικό “επαρχιωτισμό” ακόμη σταματημένο στα “τραγουδάκια” της Μίνα και του Λούτσιο Μπατίστι. Οι τελευταίοι βέβαια ήταν άνθρωποι που δεν πέρασαν τη ζωή τους σπάζοντας ξενοδοχεία, γυρνώντας τον κόσμο ή κάνοντας να φαίνεται ως κάτι το θετικό η λήψη ναρκωτικών ουσιών. Με λίγα λόγια, εξαπλώθηκαν ομάδες και συγκροτήματα που πρότειναν ένα στιλ ζωής στο οποίο η ηθική εμφανίστηκε σαν κάτι απαρχαιωμένο, το οπισθοδρομικό, το επιβλαβές.

 

Για παράδειγμα, όποιος έτυχε να δει την ταινία πάνω στην ζωή του Eminem, (πρόκειται για έναν ανόητο λευκό ράπερ  που ήταν στην μόδα το 2000), ο οποίος ερμήνευσε τον εαυτό του στην ταινία με μία αηδιαστική λατρεία της προσωπικότητας, θα πρόσεξε κάτι ενδιαφέρον. Σε πολλές σκηνές υπήρχε ανοιχτή διάθεση χλεύης και κοροϊδίας για όποιον είχε μία ευτυχισμένη οικογένεια, χωρίς κανένα μέλος της να έχει συλληφθεί, να έχει απατήσει τη σύζυγο ή να έχει χωρίσει. Είναι άραγε τυχαία η διάδοση αυτής της κουλτούρας διαμέσου αυτών των συγκροτημάτων; Όχι ακριβώς, όπως αποδείχθηκε πρόσφατα, οι Rolling Stones χρηματοδοτούνταν από τον Ιουδαίο πρίγκιπα (υπάρχουν και τέτοιοι…) Rupert zu Loewenstein, φίλο των Rothschild. Όπως επίσης αποδείχθηκε ότι ο  διευθυντής της EΜΙ, της δισκογραφικής εταιρείας που προώθησε τους Beatles, ήταν συνδεδεμένος με τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες και τη λονδρέζικη μασονία. Επίσης, ο ιππότης των No Global, αυτός που χαρακτηρίστηκε ως ένας “ήρωας της τρίτης χιλιετίας”, ο Bono Vox, τραγουδιστής των U2, πληρώνεται αδρά από την εταιρεία Monsanto, την πολυεθνική των τροφίμων που δηλητηριάζει το μισό πλανήτη με τα γενετικά τροποποιημένα προϊόντα της.

Όπως φαίνεται λοιπόν, πίσω από κάθε νέο είδωλο (δημιουργημένο εντέχνως), δοσμένο στους νέους σαν παράδειγμα προς μίμηση και ως έμβλημα του βαθμού ελευθερίας που κατορθώθηκε από την κοινωνία, κρύβονται χρηματιστές, μασόνοι, μυστικές υπηρεσίες και πολυεθνικές. Και έτσι, ο νέος της  τρίτης χιλιετίας, με τα μουσικά του είδωλα να ξεπηδούν από το τίποτα, με την πεποίθηση του ότι είναι ελεύθερος, με την πεποίθηση ότι είναι επαναστάτης χάρη στο μπλουζάκι με τον Τσε Γκεβάρα και την αντι-κληρική ρητορική που ξεδιπλώνει με τους φίλους του, δεν υποπτεύεται κανέναν κίνδυνο για το μέλλον του και για την πιθανή κοινωνική καταστροφή στην οποία κατευθύνεται η Ευρώπη. Kατά αυτό τον τρόπο γίνεται συνένοχος στο ίδιο του το τέλος. 

Αλλά υπάρχει ακόμα καιρός και ελπίδα, Πολλοί έφηβοι αρχίζουν να ξυπνούν και να δυσπιστούν για τα είδωλα που παράγει η μαζική κουλτούρα. Ίσως δεν είναι η πλειοψηφία, αλλά με την κλιμάκωση της κρίσης και την απώλεια των ψεύτικων υλικών προνομίων, γίνονται όλο και περισσότεροι.