ΤΟ ΣΦΥΡΟΚΟΠΗΜΑ ΤΩΝ ΕΝΝΟΙΩΝ

Το παρόν είναι άρθρο είναι φίλου του μπλογκ και θα θέλαμε να ενθαρρύνουμε τους αναγνώστες μας να του δώσουν την πρέπουσα προσοχή.
   

Γράφει ο Emil Sinclair

 «Ἡ ἐποχή ὅπου ὁ ἄνθρωπος εἶχε σταθερούς καί εὔληπτους “Κώδικες Ἀναγνωρίσεως Ἐννοιῶν” καί ἀνάλογες Εἰκόνες – Ὑποδείγματα, τά ὁποῖα ἀφομοίωνε, ἐνεπλούτιζε καί μέ τά ὁποῖα βρισκόταν σέ διαρκῆ ἀναφορά καί ἀλληλοζύμωσι, προχωρῶντας σταθερά στόν δρόμο τῆς ἐξελίξεως, εἶναι πλέον μακρυά... (1)

... οἱ εἰκόνες – εἴδωλα πού παρουσιάζονται στόν ἀνθρώπινο νοῦ, ἀλλάζουν συνεχῶς μορφή καί νόημα (ἀκόμη καί οὐσία συχνά) καί ἐπιστρώνονται, σέ ἀλλεπάλληλα στρώματα μέσα στόν νοῦ, σέ συνύπαρξι καί ἀλληλοεπίδραση, πού δημιουργοῦν μιά συνεχῆ κατάστασι συγχήσεως καί ἀνισορροπίας. (2)»

Απ΄ όταν συνέγραψε ο Ανδρέας Δενδρινός “Το μεταίχμιο”, κατά το 32ο έτος παρακμής (1977, όπως ο ίδιος χαρακτηριστικά έγραψε στον πρόλογο) μέχρι σήμερα, ο Δυτικός Πολιτισμός βρίσκεται εις το ίδιο τέλμα. Έχει βαλτώσει στο Μεταίχμιο μιας εποχής (η οποία, για τον Δενδρινό, νομοτελειακά θα επέλθει μετά την παρακμή) που δεν λέει να έρθει.

Μέχρι σήμερα, οι Έννοιες (3) έχουν περιέλθει είς ένα καταστροφικό κυκεώνα απ΄ όπου εξέρχονται αλλοιωμένες, με αποτέλεσμα να έχουν πάψει να θυμίζουν τις Ιδέες που αντιπροσωπεύουν. Το σύστημα αρέσκεται στο να αλλάζει κατά το δοκούν τις ερμηνείες των Εννοιών. Πλέον, δεν χρειάζεται να δημιουργούνται νέοι όροι δια να ονοματίζουν νέες καταστάσεις, αρκεί η σύνθεση δύο Εννοιών, δεν έχουν σημασία οι Ιδέες που αντιπροσωπεύει η κάθε Έννοια παρά μόνο η εικόνα – είδωλο – κατάσταση με την οποία θα ταυτιστεί ο νεόπλαστος όρος. Ως εκ τούτου, η μία (τουλάχιστον) εκ των δύο Εννοιών να αρχίζει να χάνει την σύνδεσή της με τα σταθερά στοιχεία που την χαρακτηρίζουν αρχικώς. Αφότου ξεθωριάσει μια Έννοια και καταντήσει έρμαιο στον καθημερινό λόγο του καθενός (μη επαΐοντα), θα καταστεί δια το σύστημα απλούσταστο εγχείρημα να προσδώσει εις την Έννοια οιανδήποτε απόχρωση θελήσει.

Διά αυτής της τεχνικής (του Σφυροκοπήματος, όπως την ονομάζει ο Δενδρινός) το σύστημα έχει τη δύναμη να αποσαθρώσει κάθε ιδεολογικό έρεισμα, αντίθετο φυσικά με τις εκάστοτε πολιτικές πεποιθήσεις των κυβερνώντων. Είναι νομίζω, κοινώς αποδεκτό ότι ο κόσμος όπως τον βιώνουμε σήμερα είναι αποκλειστικό δημιούργημα των κυβερνώντων, οι οποίοι πρόσκεινται εις το ιδεολογικό στρατόπεδο των Νικητών (των νικητών σε πολεμικό επίπεδο). Σαφώς και υπάρχουν μεταβολές, με το χρόνο, μεταξύ ιδεολογιών, λόγου χάρη, όροι όπως “ορθόδοξος Κομμουνισμός” (ξέρετε, αυτός που κατέπεσε...) ή “οικονομικός Φιλελευθερισμός” αντικαταστάθηκαν σταδιακά υπό του “πολιτικού Μαρξισμού” (σχολή της Φρανκφούρτης, κριτική θεωρία, H. Marcuse) και “κοινωνικός Φιλελευθερισμός” αντίστοιχα. Παρά τις όποιες “διαφορές” τους, για εμάς δυτικό και ανατολικό κατεστημένο είναι ένα και το αυτό δια τον λόγο ότι προσπαθούν, έμμεσα (στο δυτικό) και άμεσα (στο ανατολικό), εν αγωνιωδώς να ανατρέψουν την Φυσική τάξη των πραγμάτων. Ως εκ τούτου κάθε Έννοια που ευαγγελίζεται μια Τάξη όπου Εθνικές Κοινωνίες θα ευημερούν και θα παράγουν Πολιτισμό, που θα μπορεί να σταθεί ισάξιος έναντι των υπολοίπων πνευματικών δημιουργημάτων του παρελθόντος, θα πρέπει να αλλοιωθούν.

Εξ αυτής της μέγγενης δεν γλίτωσε φυσικά ούτε και το κύριο ιδεολογικό ρεύμα που στέκεται ενάντια στα δύο προαναφερθέντα κατεστημένα, η Έννοια Φασισμός. Η εν λόγω έννοια περιφέρεται καθημερινά στο λεξιλόγιο των πολιτών. Ας μου επιτρέψετε να χρησιμοποιήσω τον όρο “κακοποιείται”, καθημερινά.

Τρεις είναι οι κατηγορίες πολιτών που αρέσκονται εις την χρήση της Έννοιας Φασισμός:

Οι επαΐοντες, αυτοί δηλαδή που γνωρίζουν κάποιες βασικές αρχές του και την χρησιμοποιούν ορθώς. Οι πάσης φύσεως αντιφασίστες, οι οποίοι ορθώς πράττουν και ταυτίζουν κάθε τι που αντιτίθεται στις “αξίες” τους με τον Φασισμό, μιας και είμαι της άποψης ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τον αντιφασισμό τους ως υπομόχλιο, δια να στρέψουμε το υγιές μέρος της κοινωνίας προς το μέρος μας. Η τρίτη κατηγορία, με την οποία θα ασχοληθούμε, είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι λόγω μη ενασχόλησής τους με την μελέτη πολιτικών ιδεολογιών υποπίπτουν εις την παγίδα του συστήματος, χρησιμοποιώντας σωρηδόν την Έννοια Φασισμός συγχέοντάς την με ένα σωρό ανόμοιες Έννοιες. Ουσιαστικά σφυροκοπούν την εν λόγω Έννοια οι εν δυνάμει υποστηρικτές της. Αν αντιμετωπίσουμε αυτήν την διαστρέβλωση από μια Ιδεολογική σκοπιά, θα αντιληφθούμε ποσό πολιτικά ανώριμη είναι η "επικάλυψη του φασισμού" με όποιο χρώμα (λ.χ. μαύρο, κόκκινο, μπλε, φούξια κλπ κλπ) εξυπηρετεί τους σκοπούς του ομιλητή. Πλην, όμως, της φαιδρότητας που αποπνέει το εγχείρημα του "επιχρωματισμού" της Έννοιας Φασισμός, είναι και επικίνδυνο, όταν αυτή η διαστρέβλωση χρησιμοποιείται από τους επαΐοντες μιας και ρίχνει νερό στο μύλο της προπαγάνδας του αντιπάλου.Δια αυτού του άρθρου θα προσπαθήσουμε πρωτίστως να απεμπλέξουμε την Έννοια Φασισμός από διάφορες άλλες Έννοιες, που σκοπίμως συγχέονται και δευτερευόντως να αναφέρουμε τους λόγους δια τους οποίους πρέπει να αποφεύγεται η σκόπιμη διαστρέβλωση του όρου από άτομα που  είναι φίλα προσκείμενα προς τις Ιδέες μας.

«Πιθανώς κανένας άλλος πολιτικός όρος δεν χρησιμοποιείται τόσο τυχαία και με τόσο ελάχιστη ακρίβεια, όπως ο “φασίστας” και ο “φασισμός”. Συνήθως χρησιμοποιούνται μειωτικά και μερικές φορές αποτελούν ύβρεις γενικής χρήσης. Ο “φασίστας” και ο “δικτάτορας”, παραδείγματος χάριν, χρησιμοποιούνται ευρέως σαν να ήταν συνώνυμα, και αναφέρονται σε οποιονδήποτε έχει ή εκφράζει αδιάλλακτες ή ανελεύθερες απόψεις. Εντούτοις, ο Φασισμός δεν θα έπρεπε να εξισώνεται με την απλή καταπίεση.» (4)

«Η έννοια “φασισμός” χρησιμοποιείται κατά προτίμηση από μερικούς αριστερούς, όταν εκτός των άλλων αυτοί δεν μπορούν να υποστηρίξουν κριτικά τις δικές τους θέσεις, όταν θέλουν να “εξουδετερώσουν” και να φιμώσουν αυτούς που κοσμοθεωρητικά και πολιτικά σκέφτονται διαφορετικά, με αποτέλεσμα κάθε συζήτηση γύρω από την ιδιαίτερη αξιοπιστία του καθενός να καταπνίγεται.» (5)

Οι διαμορφωτές του σύγχρονου κόσμου κατάφεραν εντέχνως να βγάλουν από το κάδρο των πολιτικών Ιδεολογιών τον Φασισμό συγχέοντάς τον με κάθε μορφή καταπίεσης. Είναι άξιο μνείας ότι μπόρεσαν να δημιουργήσουν έναν, φανερό πολιτικώς αδόκιμο, διαχωρισμό μεταξύ της Αριστεράς της “ισότητας” (έναντι του όρου “ισότητα” μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο “εξισωτισμός”) της προόδου, της ανεκτικότητας (κλπ κλπ) και της Αριστεράς της βίαιης καταστολής και της καταδυνάστευσης κάθε αντιφρονούντα. Έτσι λοιπόν διεμόρφωσαν την αντίληψη ότι δύναται να υπάρξει μια αριστερή κυβέρνηση με “φασιστική” (-απολυταρχική) συμπεριφορά έναντι των πολιτών. Φτάσαμε στο σημείο να ευδοκιμούν όροι όπως: “φασιστερά” ή “κόκκινος φασισμός”. Σε αυτόν, τον αν μη τι άλλο επιτυχημένο, αποπροσανατολισμό θα προσπαθήσουμε να αντιταχθούμε με βάση συγγράμματα πολιτειολογίας αλλά και κείμενα ανθρώπων που διεμόρφωσαν τον Φασισμό.

Για όλους τους πολιτειολόγους ο Φασισμός αντιμετωπίζεται ως μια ξεχωριστή Ιδεολογία και όχι σαν χαρακτηριστικό της εκάστοτε Ιδεολογίας. Κατατάσσουν δηλαδή την Έννοια «Φασισμός» στα Γένη και όχι στα Είδη. Χρήζει λοιπόν ξεχωριστής μελέτης και όχι ταύτισής του με άλλες Ιδεολογίες, που τελικώς θα επιφέρει την διαστρέβλωσή του.

Η συνάφεια που παρουσιάζει με τον Κομμουνισμό εις τα θέματα που άπτονται της Δημοκρατίας και του Κοινοβουλευτισμού,  μια σύνδεση στην οποία βασίστηκαν οι θεωρίες των υπέρμαχων του Κοινοβουλευτισμού (Φιλελεύθεροι, Συντηρητικοί, Σοσιαλδημοκράτες) περί πεταλοειδούς φάσματος και άκρων που συναντιούνται δεν είναι ικανή να συνδέσει τον Φασισμό με τον Κομμουνισμό.

Μιας και οι δύο αυτές Ιδεολογίες μπορεί να προτάσσουν τον Ολοκληρωτισμό ως καταλληλότερο σύστημα διακυβέρνησης (οι Μαρξιστές μπορούν ακόμα να περιμένουν την προλεταριακή επανάσταση η οποία θα ανατρέψει τον Καπιταλισμό και μετά από ένα βραχυπρόθεσμο διάστημα διακυβέρνησης υπό την δικτατορία του προλεταριάτου θα επέλθει σταδιακός μαρασμός του ταξικού συστήματος και θα δημιουργηθεί μια αταξική κοινωνία. Πάντως, ο Βλαδίμηρος και ο Ιωσήφ δεν περίμεναν...) αλλά απέχουν παρασάγγας στις θεμελιώδεις Αρχές τους.

Όπως τονίζει ο Giovanni Gentile στις Θεμελιώδεις Ιδέες (όπως αυτές διατυπώνονται στο “Δόγμα του Φασισμού”) ο Φασισμός αντιλαμβάνεται την Ζωή με έναν τρόπο πνευματικό. Ο Άνθρωπος δια τον Φασισμό είναι ο ηθικός νόμος που άγει, μαζί με τα διαχρονικά στοιχεία του Έθνους, εις την οικοδόμηση μιας ανώτερης Ζωής, ελεύθερης από τα όρια χρόνου και του χώρου. (6) Όλα αυτά έρχονται σε αντιδιαστολή με τα κηρύγματα των Marx και Engels τα οποία διαμόρφωσαν τον κατευθυντήριο άξονα της επανάστασης των μπολσεβίκων. Η οποία απετέλεσε μια τραγική προσπάθεια κατάπνιξης του πνεύματος υπό τον μανδύα μιας, χαμηλού πνευματικού επιπέδου, «επιστημονικής» αντίδρασης. (7) Μια άκρως γλαφυρή περιγραφή αυτής της αντίδρασης παρουσιάζει η Σίτσα Καραϊσκάκη (η οποία γνώριζε τι εστί μαρξισμός και μπολσεβικισμός μιας και αρθρογραφούσε υπέρ του, πριν το 1930):

 «(...) Ὁ σύγχρονος μπολσεβικισμός διαφέρει ἀπό ὅμοια φαινόμενα τῆς παγκοσμίου ἱστορίας ἐκ τοῦ ὅτι πρεσβεύει ἕναν συνειδητόν πολεμικόν ὑλισμόν. (...) Τό δόγμα αὐτό ὑφίσταται εἰς τήν βασικήν ἄρνησιν παντός ὅ,τι δέν εἶναι σωματικόν καί ὑλικόν, τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς μέ τήν ἐλευθερίαν της καί τήν ἀθανασίαν της, τῆς ἀνθρωπίνης πνευματικότητος καί τόν ἐκ ταύτης παραγόμενον ἐσωτερικόν καί ἐξωτερικόν πολιτισμόν, τῶν ὑψηλοτέρων σκοπῶν τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ὑψηλοτέρας σημασίας τοῦ κόσμου καί πρό πάντων μέ τήν ἄρνησιν τοῦ Θεοῦ καί τῆς πρός αὐτόν πίστεως, τῆς θρησκείας καί τῆς ἐκκλησίας. Δέν ὑπάρχει τίποτε ἐκτός ἀπό ὕλη, σῶμα καί σωματικάς ἀνάγκας.»(8)

Οι ευδιάκριτες ιδεολογικές αντιθέσεις μεταξύ Φασισμού και Σοσιαλισμού παρατίθενται στο 5ο κεφάλαιο του δευτέρου μέρους (Δόγμα Πολιτικό και Κοινωνικό) του Δόγματος του Φασισμού. Όπου ο κύριος διαμορφωτής του μη αποδεχόμενος το δόγμα του ιστορικού υλισμού διατυπώνει ότι: «ο Φασισμός πιστεύει νυν και αεί στην αγιοσύνη και στον ηρωισμό, δηλαδή σε πράξεις στις οποίες δεν υπάρχει κανένα οικονομικό κίνητρο – άμεσο ή έμμεσο». Έναντι της οικονομιστικής αντίληψης της Ιστορίας και της πάλης των τάξεων αντιτάσσει τους προαναφερθέντες παράγοντες τους οποίους αναγάγει σε πραγματικούς διαμορφωτές της Ιστορίας. Επιπλέον, ο Benito Mussolini αρνείται την υλιστική αντίληψη της «ευτυχίας» (...) αρνείται δηλαδή την εξίσωση ευημερία = ευτυχία, που θα μετέτρεπε τους ανθρώπους σε ζώα σκεπτόμενα μόνο ένα πράγμα: το να τρώνε και να παχαίνουν (9), υποβιβάζοντάς τους επομένως σε μια στοιχειώδη κι απλοϊκή ζωή, σαν φυτά. (10)

Αντικρούοντας, λοιπόν, την κομμουνιστική αντίληψη περί Κράτους, η οποία βασίζεται επί υλιστικής καθαρώς βάσεως, ο Φασισμός προτάσσει ένα Κράτος ιδρυόμενο επί Ιδεαλιστικής βάσεως που αποτελεί πνευματική και ηθική πραγματικότητα, που πραγματοποιεί την πολιτική, νομική και οικονομική οργάνωση και παρουσιάζει την ιδιαιτέραν συνείδησιν του Έθνους. (11) Οπότε, έχουμε ένα σαφή διαχωρισμό μεταξύ του Κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού και του Εθνικού ολοκληρωτισμού. Θα κλείσουμε λοιπόν αυτό το κεφάλαιο αναφέροντας τα λόγια του sir Oswald Mosley, ηγέτη της Αγγλικής Φασιστικής Ένωσης, «η φασιστική κίνηση αντιπροσωπεύει την Ηγεσία, όχι την Τυραννία. Προσφέρει στον λαό μια Ηγεσία με σκοπό την Εθνική Αναγέννηση...» (12)

Nikolai Yezhov, επικεφαλής της NKVD (1936-38)

Ένα ακόμα ευφυολόγημα που πλανάται εις τον δημόσιο λόγο, εδώ και χρόνια είναι ότι φασίστας είναι όποιος δεν δέχεται την ύπαρξη διαφορετικής άποψης. Σε ατομικό επίπεδο, η συμπεριφορά αυτή θα μπορούσε να ονομαστεί δογματισμός. Αν όμως το αναγάγουμε σε πολιτικό επίπεδο (με το οποίο και θα ασχοληθούμε), δεν έχουμε να κάνουμε με “έναν ακόμα φασισμό” αλλά με την “Αρχή της Λογοκρισίας”. Θα ήταν μεγάλο ολίσθημα εκ μέρους μου να μην παραδεχτώ την χρησιμότητα της εν λόγω αρχής εις τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Μιας και αποτρέπει κάθε φυγόκεντρη (όπου ως Κέντρο, εκλαμβάνουμε το Κράτος) δύναμη να διαταράξει τον κοινωνικό ιστό, αφήνοντας έτσι την κεντρική εξουσία να συνεχίσει απρόσκοπτα το Έργο της. Το εύλογο ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: γιατί άραγε έχει επικρατήσει ο όρος “φασισμός” να ταυτίζεται με την Αρχή της Λογοκρισίας και όχι ο “κομμουνισμός”; από την στιγμή μάλιστα που γνωρίζουμε, χάρις στον Aleksandr Solzhenitsyn, την “ελαστικότητα” του κομμουνιστικού Κράτους έναντι των εν δυνάμει αντιφρονούντων. Φανταστείτε την αντιμετώπιση που θα είχε ένας εκδότης που αντιτάσσεται με την κομμουνιστική γραμμή, την στιγμή που για πολύ μικρότερα παραπτώματα οικογένειες έβλεπαν έξω απ΄ το σπίτι τους το “μαύρο κοράκι” έτοιμο να τους οδηγήσει στα γκουλάγκ.

Η απάντηση δόθηκε στην αρχή του κειμένου. Το Σύστημα έναντι της άμεσης Λογοκρισίας, η οποία παρεδεχομένως δίνει στον πολίτη μια αίσθηση καταπίεσης δημιούργησε μια δικλείδα ασφαλείας που θα του επιτρέψει την επιβίωσή του. Προτάσσει, λοιπόν, ως καλλίτερο μέτρο την έμμεση Λογοκρισία. Για την οποία, ενδεχομένως, να κάνουμε λόγο σε ένα άλλο κείμενο, μιας και ξεφεύγει του θέματος και εγκυμονεί κίνδυνο να πλατειάσει (το ήδη πεπλατυσμένο) κείμενο. Μέχρι τότε, μπορεί ο αναγνώστης να αναλογιστεί περί της αγαστής σχέσης μεταξύ των κομμάτων και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Την στιγμή που η ποσότις υπερτερεί έναντι της ποιότητος ρυθμιστής των εξελίξεων τίθεται το Χρήμα και οι διαχειριστές του... 

Ίων Δραγούμης

Για πολλά μπορούν, οι αντίπαλοί του, να κατηγορήσουν τον Φασισμό, αλλά όχι για την μη τήρηση της τάξης και για αντικρατισμό [= η πίστη πως το Κράτος (ως θεσμός) δεν είναι ο αρμόδιος φορέας επίλυσης προβλημάτων και εγγύησης της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης]. Η όποια σύνδεση της Αναρχίας με τον Φασισμό είναι επιεικώς τραγελαφική. Ο Sebastien Faure, στο έργο του Αναρχική Εγκυκλοπαίδεια, προσδιόρισε τον αναρχισμό ως την «άρνηση της αρχής της Εξουσίας». Η αναρχική θεώρηση ενάντια στην εξουσία είναι απλή και σαφής: η εξουσία είναι προσβολή απέναντι στις αξίες της ελευθερίας και της ισότητας. (13) Την στιγμή που ο Φασισμός όχι μόνο δεν αντιμάχεται το Κράτος (ως θεσμό) αλλά διακηρύσσει την παντοδυναμία του έναντι όλων των άλλων φορέων. Σε μόνο μια περίπτωση είναι καθήκον των φασιστών να ταχθούν ενάντιοι εις το κράτος και τα προστάγματά του. Όταν «τό κράτος γίνεται ἐμπόδιο ἤ παραμορφώνη τήν Ἐθνική Ψυχής». Όπως προτρέπει ο Ίων Δραγούμης, ο οποίος σύμφωνα με τους μελετητές (Ι. Μάζης και Σπ. Μαρκέτος) υπήρξε πολιτικός και διανοούμενος του «φασισμού πριν από τον φασισμό» στην Ελλάδα (14),«ἄν τό κράτος στεναχωρῆ τό ἔθνος, πρέπει ἀναγκαστικά ἤ νά ἀλλάξη μορφή ἤ νά χαθῆ. Τό κράτος, πού ἐμποδίζει τή φυσιολογία τοῦ ἔθνους, εἶναι περιττό καί βλαβερό. Χρειάζεται μιά πολιτική ζωή ἀνεξάρτητη, δηλαδή ἑλληνική, γιά νά γεννηθῆ ἕνας ἑλληνικός πολιτισμόςς». (15) Θα κλείσουμε και αυτήν την ενότητα ενθυμούμενοι τα λόγια του κύριου εκφραστή του Φασισμού, πριν την Πορεία προς την Ρώμη (το ΄22) και την (σταδιακή) ανατροπή του αντεθνικού (για τους Ιταλούς, πάντοτε) καθεστώτος: «Ήταν ανώφελο να προσπαθείς να ανοίξεις μονοπάτι με ωραία λόγια, με κηρύγματα από τις έδρες (του κοινοβουλίου). Έπρεπε να γίνει μια έγκαιρη, ευμενής αναγνώριση της ευγενούς βίας. Ο μοναδικός ευθύς δρόμος ήταν να νικηθούν οι βίαιες δυνάμεις του κακού με τον ίδιο τρόπο που είχαν επιλέξει αυτές.» (16)

Φτάσαμε, επιτέλους, και στο δεύτερο σκέλος του στοχαστικού δοκιμίου (για άρθρο προοριζόταν αλλά η πλειάδα πληροφοριών που θεωρήθηκαν απαραίτητες δεν μας το επέτρεψε). Παρατηρείται τελευταία, σε διάφορα άρθρα και δηλώσεις (που προορίζονται για “ευρεία κατανάλωση”) μια «κομμουνιστικού τύπου εργαλειοποίηση» του όρου «φασισμός». Από φορείς, κινήματα και πρόσωπα που θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι, αν όχι κομιστές των Ιδεών μας, φίλα προσκείμενοί των, είναι λυπηρό να ονοματίζουν το αντεθνικό καθεστώς της Πατρίδας μας, φασιστικό. Όπως τονίζουμε και στην αρχή, η σκόπιμη διαστρέβλωση αποτελεί επικίνδυνο εγχείρημα.

Εκ της πολεμικής ήττας και της πτώσης των φασιστικών καθεστώτων και μετέπειτα, οι Νικητές δια να αποτρέψουν πάσα αντίδραση που θα αποσκοπούσε στην ανατροπή τους κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα νέο Σήμα. Το Σήμα ήταν ο όρος “φασισμός”, ο Συμβολισμός του ήταν καταστάσεις όπως: η βίαιη καταστολή, η καταπίεση, η εκμετάλλευση των Εργατών (!!) και ότι άλλο είχε αρνητικό αντίκτυπο εις τις συνειδήσεις των πολιτών. Έτσι, κάθε φορά που θα γίνεται λόγος περί “φασισμού” ο ακροατής, ο αναγνώστης θα αντιδρά αντανακλαστικά, έχοντας αποκτήσει (εκ των προτέρων) μια αρνητική προδιάθεση. Σιγά – σιγά, με την πολλή χρήση αυτών των «Σημάτων», αποκτούν μια «ιερότητα» (ή και το αντίθετο) για τους οπαδούς (ή και τους πολέμιους) της Ιδέας που εκφράζουν (η οποία όπως γράψαμε παραπάνω μπορεί να αλλοιωθεί). Αποκτούν μια συγκινησιακή αυθυπαρξία. (17) Το ερώτημα που θέτουμε είναι το εξής: Γιατί να ενδυναμώνουμε την προπαγάνδα των αντιπάλων την στιγμή που φρόνιμο θα ήταν να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι αντικρούοντας έτσι την προπαγάνδα τους προσπαθώντας να δημιουργήσουμε τα δικά μας Σήματα και όχι να δανειζόμαστε απ΄ τον αντίπαλο; ...

Οι καιροί εις τους οποίους έχουμε περιέλθει είναι κρίσιμοι. Την στιγμή που, λόγω της αναζωπύρωσης των εστιών του Παρελθόντος, το αίσθημα αδικίας (μιας αδικίας πολύ μεγαλύτερης απ΄ αυτή της οικονομικής καταπίεσης που βιώνει ο Λαός μας, μιας και οι αθάνατες Ιδέες που διέπουν το Ελληνικό Έθνος είναι κατά πολύ ισχυρότερες έναντι των εφήμερων “αξιών” που προτάσσουν σοσιαλιστές και φιλελεύθεροι) αρχίζει και κατακλύζει τον Έλληνα είναι στο χέρι μας να ξυπνήσουμε το θεριό και να ΄ρθει ανάποδα όλος ο ντουνιάς. Να το ετοιμάσουμε για μια Μάχη, όχι για των αφεντάδων το φαΐ, όπως νομίζουν οι πλανεμένοι σοσιαλιστάδες, αλλά για των Αθανάτων Ηρώων το χυμένο Αίμα και των Αγέννητων συνεχιστών Τους... Των αέναων κριτών μας.

Παραπομπές:

(1)   Ανδρεάς Δενδρινός / Το Μεταίχμιο / Εκδ.: Ελεύθερη Σκέψι / σελ.: 100

(2)   ο.π. Σελ.: 91

(3)   Ως Έννοια καλούμε την Νοητική σύλληψη, που περιέχει τα σταθερά χαρακτηριστικά ενός αντικειμένου της Νοήσεως. Κωνσταντίνος Πλεύρης / Η Λογική / Ήλεκτρον / σελ.: 26

(4)   Andrew Heywood / Πολιτικές Ιδεολογίες (3η έκδοση) / Επίκεντρο / σελ.: 381

(5)   Uwe Timm / Τι είναι πραγματικά φασισμός; / Τροπή / σελ.: 9

(6)   Giovanni Gentile / Το Δόγμα του Φασισμού / Νέα Γενεά / σελ.: 26

(7)  Όσο αξιοθρήνητο κι αν είναι το χαμηλό πνευματικό επίπεδο της «επιστημονικής» αντίδρασης, ήταν αναπόφευκτο να ανατείλει, αργά ή γρήγορα, και στη Ρωσία ο 19ος αι. με την «επιστημονική» του διαφώτιση. Carl Jung / Το Αρχέτυπο του Ολοκληρωτισμού / Σπαγειρία / σελ.: 51

(8)   Ψυχικό και Πνευματικό Δηλητήριο / Ι. Ίλγιν – Σίτσα Καραϊσκάκη / Νέα Γενεά / σελ.: 43

(9) Μια πανομοιότυπη συλλογιστική πορεία συναντάται και στα Άπαντα του Ηρακλείτου (Κάκτος, σελ.: 68, απόσπασμα 29ο) : ΚΛΗΜΗΣ, ΣΤΡΩΜΑΤΕΙΣ V 60.  «αἱρεῦνται γὰρ ἓν ἀντὶ ἁπάντων οἱ ἄριστοι, κλέος ἀέναον θνητῶν· οἱ δὲ πολλοὶ κεκόρηνται ὅκωσπερ κτήνεα.» Απόδ.: «Αντί για όλα τα θνητά πράγματα, οι άριστοι επιλέγουν ένα μόνο: την αιώνια δόξα. Αντίθετα οι πολλοί αρκούνται στο να χορταίνουν σαν τα ζώα.»

(10)   Benito Mussolini / Το Δόγμα του Φασισμού / Νέα Γενεά / 43 – 44

(11)  Γεώργιος Πάμπουκας / Ο Φασισμός και αι Ιδεολογικαί του Βάσεις / Λόγχη / 28

(12)   Oswald Mosley / Εκατό ερωτήσεις για τον Φασισμό / Θ. Κοσμάς / 37

(13)  Andrew Heywood / Πολιτικές Ιδεολογίες / Επίκεντρο / 343

(14)  Γιάννης Μάζης / Ίων Δραγούμης ο Ασυμβίβαστος / Μεταίχμιο / 285

(15)  Ίων Δραγούμης / Έργα Α΄ Τόμος (Ελληνικός Πολιτισμός) / Πελεκάνος / 169 – 170

(16)  Benito Mussolini / Η Αυτοβιογραφία μου / Νέα Γενεά / 100

(17) Γεώργιος Γεωργαλάς / Η Προπαγάνδα / 42. Για περισσότερες πληροφορίες περί των Σημάτων και της θεωρίας του Παβλώφ μπορείτε να ανατρέξετε στο άνωθεν βιβλίο (το οποίο το βρήκαμε σε ηλεκτρονική μορφή από εδώ) και στο βιβλίο του Πλεύρη, Η Πολιτική Προπαγάνδα (Ήλεκτρον, σελ.: 217 – 221)