ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΑΝΟΙΞΕ Η ΑΒΥΣΣΟΣ

                

                            

Γράφει ο Θεόδωρος  Λάσκαρης                              

  Αν και σε προηγούμενα άρθρα μας έχουμε αναφερθεί στο πολιτισμικό σοκ της δεκαετίας του '60, θεωρήσαμε αναγκαίο να επιστρέψουμε στην εξέταση αυτού του θέματος , διότι πιστεύουμε ότι δεν έχει κατανοηθεί πλήρως, το βάθος και η έκταση των συνεπειών των όσων διαδραματίστηκαν εκείνη την εποχή. Εάν  οι  πανεπιστημιακές σχολές κοινωνιολογίας ήταν δομημένες με τον σωστό τρόπο, εάν δηλαδή είχαν ως σκοπό την εξιχνίαση των διαφόρων κοινωνικών φαινομένων, και όχι αυτό που κάνουν σήμερα, οπότε, στην ουσία αποτελούν τους στυλοβάτες του συστήματος, τα γεγονότα  των δεκαετιών του 1960-1970 θα αποτελούσαν το κύριο μάθημα και οι καθηγητές θα αφιέρωναν εκατοντάδες  ώρες  διδασκαλίας  για να παρουσιάσουν στους φοιτητές τους, ένα φαινόμενο, που ποτέ πριν στην ιστορία δεν είχε πάρει τέτοιες τρομακτικές διαστάσεις , ποιοτικές και ποσοτικές:

 το πρώτο βιβλίο του Carlos Castaneda

     Το φαινόμενο της μαζικής γνωστικής εξέγερσης. Στις αρχές του '60, ξαφνικά , σαν κάποιος αόρατος μάγος να κούνησε το μαγικό ραβδί του και μία θύελλα βιβλίων έπεσε πάνω στις νεανικές μάζες . Μερικοί εμβληματικοί τίτλοι: Άκου ανθρωπάκο, Η σεξουαλική επανάσταση, Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία, Ο σεξουαλικός αγώνας των νέων, Αντεπανάσταση και  εξέγερση κ.λπ.  Φυσικά οι περισσότεροι από αυτούς τους συγγραφείς ήταν  της γνωστής  φυλετικής καταγωγής, όπως ο Βίλχελμ Ράιχ, ο Έριχ Φρομ, ο  Ζαν Πωλ Σαρτρ, ο Μαρκούζε, και άλλοι ιδίου τύπου φωστήρες. Δίπλα σε αυτούς τους τίτλους, συναντούσαμε και άλλους ακόμη πιο δελεαστικούς, όπως: Ταξίδια με το LSD ή Οι διδασκαλίες του Δον Χουάν του Αμερικανού συγγραφέα Κάρλος Καστανέντα, που περιέγραφε τα μαγικά ταξίδια των Iνδιάνων της Αμερικής και τις τελετές μύησης τους με τα ψυχεδελικά μανιτάρια. Αυτή η εποχή αγαπητοί αναγνώστες προσφέρει την πλήρη δικαιολόγηση στον Πλάτωνα για την συγγραφή του έργου του Η Πολιτεία. Δηλαδή, την ανάγκη ύπαρξης κοινωνικών και πολιτικών δομών, που στόχος τους είναι να φράζουν το  Άνοιγμα των Αβύσσων. Και τούτο, επειδή, στην ουσία, αυτός είναι ο μυστικός σκοπός αυτού του Πλατωνικού έργου: Μία στρατηγική προφύλαξης από τις χθόνιες δυνάμεις. Όμως, αν κάποτε, μία πανεπιστημιακή σχολή, αποφάσιζε να μελετήσει το φαινόμενο  του μαζικού γνωστικισμού της περιόδου 60-70, θα έπρεπε να εστιάσει το ενδιαφέρον της πρωτίστως στην μουσική παραγωγή εκείνης της εποχής. Είναι πράγματι κάτι το καταπληκτικό! Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγραφούν οι απόκοσμες, Διονυσιακές, εκστασιακές μουσικές συνθέσεις που τότε δημιουργήθηκαν. Μουσικές  που προκαλούσαν μία  ανατριχιαστική ηδονή, που ορισμένες φορές ξεπερνούσε ακόμη και αυτή που προκαλούν τα ναρκωτικά και οι ψυχεδελικές ουσίες. Δεν επρόκειτο απλά για ένα μεθυστικό άκουσμα, αλλά για κάτι πολύ βαθύτερο, πολύ πιο, ας μου επιτραπεί ο όρος, «πυρηνικό», κάτι που έφθανε μέσα στα έγκατα της ψυχής και την αναστάτωνε, την ηλέκτριζε, την συγκλόνιζε. Ας θυμηθούμε μερικά ονόματα: Led  Zeppelin, Beatles, Rolling Stones, Doors, The Who, Black Sabbath,  ήταν μερικά μόνον από τα συγκροτήματα  του γνωστικού  εκστασιασμού.

 

  Όλοι αυτοί,  δεν άλλαξαν απλώς την νοοτροπία των νέων, έκανα κάτι πολύ χειρότερο: Μεταμόρφωσαν την ψυχική τους οντολογία, και έτσι γκρέμισαν εκ βάθρων την  πολιτισμική παράδοση της Δύσης. Και όμως αγαπητοί φίλοι! Ψάξτε κάποια πανεπιστημιακή σχολή που να αναφέρεται σε αυτά τα θέματα, που να εξηγεί τι πράγματι συνέβη, ώστε σήμερα να μιλάμε για την παρακμή της Ευρώπης. Δεν υπάρχουν πλέον πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι, με την παλαιά έννοια που είχε αυτός ο όρος. Κάτι φοβισμένοι, ή συμφεροντολόγοι παπαγάλοι είναι. Άλλοι από αυτούς, νεροκουβαλητές  της  «Αριστεράς και της προόδου», και άλλοι, υμνητές της «δημιουργικής δύναμης του καπιταλισμού» (το  άκουσα και αυτό).

 

     Ας ξαναγυρίσουμε όμως σε εκείνη την εποχή, επισημαίνοντας μία ιδιαιτερότητα στην γενική ψυχό-νοητική ατμόσφαιρα:

 

      Την ύπαρξη μιας υπερβολικής ενέργειας, η οποία, σαν  ένας ηλεκτρικός σπινθήρας να διαπερνούσε τα μυαλά και τις ψυχές των νέων. Ήταν μία γενική ανησυχία,  μία  ορμή  για  διάλυση, σαν να ήθελαν,  σώματα και ψυχές, να εκραγούν σε χίλια κομμάτια και να  εκτοξευθούν στο αβυσσαλέο σύμπαν. Τέτοιες καταστάσεις δεν μπορούν να δημιουργηθούν από συνηθισμένα μυαλά. Χρειάζεται μία δαιμονιώδης δύναμη, μία εωσφορική πανουργία και θέληση, για να επιτευχθεί αυτή η κοσμική αναταραχή, αυτή η ανατίναξη ενός ολόκληρου πολιτισμού.

H ταφόπλακα του Jim Morrison

     Ίσως  η καλύτερη σύνοψη του επιτεύγματος τους είναι η επιγραφή που υπάρχει πάνω στον τάφο του γνωστού ροκ τραγουδιστή του συγκροτήματος  Doors,του Jim Morrison που πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης, και γράφει στα Ελληνικά: ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ. Έζησε δηλαδή, ακολουθώντας τον προσωπικό του «δαίμονα», που βέβαια ... δεν ήταν ο ίδιος με αυτόν του Σωκράτη.

 

       Τελικά, αυτές οι υποχθόνιες δυνάμεις κατάφεραν ώστε, γενιές ολόκληρες νεαρών να ζήσουνε όχι σύμφωνα με το Κάλλος και την Αλήθεια, αλλά να μεταβληθούν σε δυνάμεις  δαιμονισμένες, εωσφορικές  που μάταια αναζητούσαν τον εξορκιστή τους. Έτσι, οι πανεπιστημιακές καθέδρες, οι αίθουσες τέχνης, τα τηλεοπτικά κανάλια, οι εφημερίδες, τα έδρανα των κοινοβουλίων, οι ακαδημίες, οι βιβλιοθήκες, καταλήφθηκαν από τους μετά-μοντέρνους  δαιμονισμένους.

 

      Και σήμερα, οι ιστορικοί , οι κοινωνιολόγοι και οι πολιτικοί επιστήμονες τι  κάνουν;  Μελετούν: «Το μεταμοντέρνο  ουτοπικό κίνημα της δεκαετίας του '60», «Την αντίδραση των νέων  διανοουμένων στον παλαιό συντηρητισμό» , «Την  μετάβαση από τον παλαιό -μαρξισμό στην φαντασία που γίνεται εξουσία».

 

       Γελοία μυαλά. Ανούσιοι άνθρωποι. Αυτοί είναι ο επιθανάτιος ρόγχος του Δυτικού Πολιτισμού.