ΠΝΙΓΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΒΟΥΡΚΟ

Γράφει ο Θεόδωρος  Λάσκαρης

  Είναι να απορεί κανείς, που βρέθηκε η πολιτική  τάξη  που εδώ και τόσα χρόνια κάθεται στα έδρανα του κοινοβουλίου. Γαλάζιοι, πράσινοι, κόκκινοι, ροζ: Όλοι αυτοί, νομίζεις ότι άνοιξαν οι πύλες του κάτω κόσμου και ξέρασαν συσσωρευμένο βούρκο αιώνων. Μένεις άφωνος, δεν ξέρεις τι να σκεφτείς. Πριν από λίγες ημέρες, ένας ηλίθιος, έφτιαξε μία ιστοσελίδα στην οποία καθύβριζε και γελοιοποιούσε έναν αποθανόντα Oρθόδοξο μοναχό. Συνελήφθη με την κατηγορία της θρησκευτικής προσβολής και εξύβρισης. Οι ανακοινώσεις των ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ ήταν οι ακόλουθες: «Αυτή σύλληψη προσβάλει την ελευθερία του λόγου, αλλά και όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες, καθώς πρόκειται για μισαλλόδοξες, μεσαιωνικές πρακτικές. Ο νόμος περί βλασφημίας πρέπει να καταργηθεί,  διότι αποτελεί  φαινόμενο σκοταδισμού, θρησκευτικού φανατισμού και μισαλλοδοξίας», και άλλες παρόμοιες χαζομάρες. Δηλαδή, το μορφωτικό  επίπεδο και η εσωτερική  καλλιέργεια αυτών των ανθρώπων, είναι επιπέδου «επαναστατημένου εφήβου». Μπορεί να φανταστεί κάποιος, τι είδους ηλίθια βιβλία διαβάζουν, αν και όποτε διαβάζουν. Μπορεί επίσης να φανταστεί, τις ηλίθιες, κοινότυπες και ανιαρές συζητήσεις που θα έχουν μεταξύ τους. Μπορεί ακόμη να φανταστεί, τον χαζοχαρούμενο και βλακώδη κόσμο μέσα στον οποίο ζουν. Αλλά ας φύγουμε από αυτό το επεισόδιο, και ας συλλογιστούμε πάνω στην πολιτική κοινότητα στο σύνολό της.

  Τι να πει κανείς για την αστική δεξιά;  Αυτή είναι χειρότερη  και από την αριστερά. Ξέρετε γιατί;  Διότι οι αριστεροί πιστεύουν στο παραβατικό πνεύμα, δηλαδή, πιστεύουν σε κάτι. Η αστική δεξιά δεν πιστεύει τίποτα. Μα απολύτως τίποτα. Έχει μόνον μία βασική απασχόληση, όχι πεποίθηση, απλώς απασχόληση: Πως να καταλαμβάνει όσες περισσότερες καρέκλες μπορεί. Πως να διοργανώνει όσα περισσότερα γεύματα με επιχειρηματίες μπορεί. Και προπαντός! Τα γαλάζια κουστούμια να είναι ατσαλάκωτα και τα πουκάμισα καλοσιδερωμένα. Τώρα βέβαια, να μου πείτε, γαλάζιοι και πράσινοι, για να επιμένουν να κάνουν τους πολιτικούς, ενώ όλοι τους φτύνουν, σκεφτείτε τι αξιοπρέπεια  έχουν και τι ήθος. Να γνωρίζεις ότι ένας ολόκληρο λαός σε σιχαίνεται και εσύ να επιμένεις. Αυτό μόνον με ένα  είδους ανθρώπου μπορεί να παρομοιαστεί: Με αυτόν που έχει τάσεις βιασμού. Μόνον ο βιαστής αδιαφορεί για την σιχαμάρα που νοιώθει γι' αυτόν το θύμα του. 

 Όμως να ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας: Πως αναδύθηκε αυτός ο βούρκος; Τι έφταιξε λοιπόν; Κατά την διάρκεια  της μεταπολίτευσης, όλα τα τζάκια που είχαν στερηθεί την εξουσία, εξαιτίας του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών, καταλήφθηκαν από τη μανία  να αποκτήσουν ξανά την παλαιά ‹‹αίγλη››. Αυτά τα τζάκια ήταν (και είναι) εμποτισμένα μέχρι το μεδούλι, από ένα αστικό πνεύμα, ας μου επιτραπεί ο όρος, Οθωμανικού τύπου: ‹‹Οθωμανοαστισμός››. (Το Ευρωπαϊκό αστικό πνεύμα, τουλάχιστον, είχε  αντιγράψει  μια  αριστοκρατική  αισθητική)  Σαν να μην έφθανε αυτό , η ξέφρενη εξουσιομανία τους, οδήγησε σε μεθόδους και τακτικές του τύπου: Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ήσουν π.χ. ηλίθιος εκ γενετής; Δεν πειράζει, φθάνει να ανήκες στο κόμμα: Γινόσουν εκλεκτόν μέλος της κοινωνίας και από παντού σε βοηθούσαν  για την όποια «ανέλιξή σου». Αυτό ίσχυε για το χωριό, για την πόλη, για την πρωτεύουσα. Σιγά -σιγά, εκτός από την μάζωξη των ηλιθίων, άρχισε και το φαγοπότι, και με το φαγοπότι, γέμισαν τα έδρανα με εγκληματίες. Όμως, πέρα και πάνω από όλα αυτά, αυτό που έριξε βαριά τη σκιά του πάνω από τη χώρα, ήταν  ένα «πνεύμα κοσμικό και γήινο», όπως θα έλεγε ο Sombart. Αυτό το πνεύμα, άρχισε να υπερίπταται πάνω από τις πολιτικές και πανεπιστημιακές  κοινότητες, και ταυτόχρονα  μόλυνε και τα λαϊκά στρώματα. Εν ολίγοις, επικράτησε  το: ‹‹Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κ..... μας›› (κάτι που άρχισε να γίνεται  και στην κυριολεξία....). Το φαντάζεστε; Πρυτάνεις πανεπιστημίων στην φυλακή, σαν κοινοί  λωποδύτες! Οι οποίοι, πριν μπουν στην φυλακή, έβγαιναν στην τηλεόραση και ανέλυαν Καντ και Φουκώ...Αυτή η χώρα έζησε και ζει ημέρες Σοδόμων και Γομόρρας. Νομίζω  ότι και η λύση, πρέπει να  είναι  παρόμοια με αυτή που εφαρμόστηκε στα Σόδομα και τη Γομόρρα: Μία  πνευματική φωτιά που θα εξαερώσει όλο τον βούρκο μέσα στον οποίο πνίγεται η χώρα.