ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΨΗΛΑΦΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΩΝ ΕΞΙ

Ο κ. Δημήτρης Μιχαλόπουλος, συνεργάτης του Θεόδοτου, πήρε από τον κ. Μ. Πρωτοπαπαδάκη, απόγονο το Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, το παρακάτω κείμενο, το οποίο ευχαρίστως δημοσιεύουμε. Κατά τη γνώμη του Θεόδοτου πάντως το κείμενο είναι υπερβολικά επιεικές. Πώς μπορούμε να μιλάμε για «Ελληνική Δικαιοσύνη»,  και τα ρέστα, τη στιγμή κατά την οποία χρειάστηκαν ογδόντα οκτώ χρόνια...γιατί; Για να αποδειχθεί ότι προσωπικότητες όπως ο Π. Πρωτοπαπαδάκης και ο Δημήτριος Γούναρης δεν ήταν «προδότες». Στο διάστημα όμως αυτό των ογδόντα οκτώ χρόνων, οι προοδευτικές και δημοκρατικές δυνάμεις σαρώσανε τα πάντα, διέλυσαν τον τόπο, μας έχουνε ρίξει στο βάραθρο της εξαθλίωσης και... εξακολουθούν να κυκλοφορούν ατιμώρητες και ανενόχλητες. Κατά τη γνώμη του Θεόδοτου, αυτή η ασυδοσία του κάθε είδους προοδευτικών, δημοκρατικών και γενικώς φιλελεύθερων δυνάμεων που, χωρίς να έχουν υποστεί καμία απολύτως τιμωρία για τα κατά συρροήν εγκλήματα που έχουνε διαπράξει σε βάρος του Ελληνικού Λαού, συνεχίζουν να αλωνίζουνε και να έχουν και άποψη, μάλιστα, γενικώς για το... μέλλον της Ελλάδας, αποτελεί, πάνω στο πρόσωπο της Πατρίδας μας, στίγμα που πρέπει οπωσδήποτε να εξαλειφθεί.

        

15 Αυγούστου-15 Νοεμβρίου: Μνήμη της Μικρασιατικής τραγωδίας και της άδικης εκτέλεσης των Έξι

                                 

Γράφει ο κ. Μίκης Πρωτοπαπαδάκης

  Το θέμα ανήκει βασικά στην Νομική Επιστήμη. Ανήκει, όμως, και στην Ιστορία, επειδή αποτελεί συνέχεια της Δίκης των Έξι του 1922, η οποία, όπως είναι γνωστό, έχει καταγραφεί στην Ιστορία, και μάλιστα, ως σοβαρό ιστορικό γεγονός. 

  Η Αναψηλάφηση της Δίκης των Έξι ήταν μια πράξη με νόημα ηθικό και πνευματικό: εξασφάλισε την απονομή της δικαιοσύνης σε μια περίπτωση  όπου αυτή είχε καταπατηθεί βάναυσα. Στην διαδικασία της Αναψηλάφησης οι νόμοι έπαιξαν τον κυρίαρχο ρόλο τους: την διαφύλαξη των βασικών αξιών του πολιτισμού μας. 

  Το γεγονός ότι η απόφαση του Στρατοδικείου του 1922 παρέμενε καταγραμμένη στο ιστορικό της Δικαιοσύνης, την βάραινε με το μελανό στίγμα της αδικίας. Χαρακτηριστικό για το βαρύ κλίμα που κάλυπτε διεθνώς την ελληνική Δικαιοσύνη και κατ’ επέκταση τον σύγχρονο πολιτισμό μας,  ήταν το παρακάτω περιστατικό: 

  Όταν πριν πολλά χρόνια ο γράφων είχε μεταβεί στο Παρίσι, συνάντησε άτομα που ενδιαφέρονταν να πληροφορηθούν για την Ελλάδα, την αρχαία και την σύγχρονη. Στην κατάληξη της συζήτησης οι συνομιλητές μου, αφού εξέφρασαν την ειλικρινή  εκτίμησή  τους  για  τον  τόπο  μας,  παρατήρησαν:  «Όμως,  σκοτώσατε  τον Πρωθυπουργό σας». Το γεγονός ότι η άδικη καταδίκη δεν είχε, τότε, αποδοκιμασθεί από την Δικαιοσύνη, φαίνεται πως γι’ αυτούς βάραινε περισσότερο από την πραγματικότητα της αναγνώρισης της αθωότητας των καταδικασθέντων, που ήδη είχε επέλθει στους χώρους της Ιστορίας και της κοινωνίας.

    Η ακύρωση (στην δικαστική γλώσσα ‘‘εξαφάνηση’’) της άδικης απόφασης απάλλαξε την Δικαιοσύνη από αυτό το όνειδος και έδωσε ελπίδα σε όσους εκτιμούν την αξία του Δικαίου. «Επιτέλους είδα ότι κάπου σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχει ακόμη Δικαιοσύνη», αναφώνησε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού ένας ομογενής, όταν δημοσιεύθηκε η σχετική απόφαση του Αρείου Πάγου. Συγχρόνως, οι κατηγορηθέντες και οι οικογένειές τους απαλλάχθηκαν από το φοβερό στίγμα της προδοσίας. 

  Η Αναψηλάφηση έγινε ειρηνικά, χωρίς να θιγεί το Στρατοδικείο του1922, ούτε οι Στρατοδίκες προσωπικά. Στηρίχθηκε στο γεγονός, ότι υπήρξαν μετά την Δίκη αξιόπιστα στοιχεία, από τα οποία προέκυπτε χωρίς αμφιβολία, ότι εκείνοι που είχαν καταδικασθεί, δεν ήσαν προδότες.

   Τα πράγματα, λοιπόν, είναι απλά, διαφανή, άδολα και σύμφωνα με τους νόμους χωρίς οποιαδήποτε παρέμβαση, όπως ταιριάζει στην ‘‘τυφλή’’ Δικαιοσύνη. Για όσους αμφιβάλλουν, τους επί μονίμου βάσεως αντιρρησίες,  υπενθυμίζουμε ότι η διαδικασία της Αναψηλάφησης ξεκίνησε τον Ιανουάριο 2008 και έληξε τον Σεπτέμβριο 2010. Στον ενδιάμεσο χρόνο έγιναν εκλογές και άλλαξε η πολιτική εξουσία. Ακόμη, το θέμα πέρασε από το Ζ’ Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου δύο φορές.: Η πρώτη έδωσε την απόφαση 1533/2009 και η δεύτερη την  1675/2010. Στον χρόνο που μεσολάβησε μεταξύ των δύο αποφάσεων, το θέμα πέρασε από την Ολομέλεια. Εν τω μεταξύ, οι Αρεοπαγίτες του Ζ’ Τμήματος, που είχαν εξετάσει το θέμα την πρώτη φορά συνταξιοδοτήθηκαν, και έτσι την δεύτερη φορά το θέμα εξετάσθηκε από διαφορετικά πρόσωπα.