Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΙΣΜΟΥ

Το κείμενο που γράφτηκε από τον εγγονό του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, που τουφεκίστηκε άδικα από τους βενιζελικούς το 1922, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του βιβλίου του Δημήτρη Μιχαλόπουλου, Η Ξεχασμένη Επανάσταση. Οι Έλληνες Επίστρατοι και ο Αγώνας τους, 1916-1920.

 γράφει ο Μίκης Πρωτοπαπαδάκης

το εξώφυλλο του βιβλίου

  Κατά τα έτη 1916-1920, κύριο χαρακτηριστικό της βενιζελικής παράταξης ήταν οι εναντίον των αντιπάλων της διώξεις στις οποίες συστηματικώς επιδόθηκε. Οι διώξεις αυτές υπήρξαν κατά πολύ βαρύτερες από εκείνες που, ακόμη και σήμερα, είναι δυνατόν να γίνουνε σε  περιόδους πολιτικών συγκρούσεων. Για την απίθανη βαρβαρότητα των διώξεων εκείνων είχε μιλήσει ανοιχτά ο Θεόδωρος Πάγκαλος, σε κατάθεσή του, κατά το 1928,  στην Επιτροπή του νόμου 3398 της Βουλής των Ελλήνων. (Εξυπακούεται ότι αυτό ακριβώς το τεύχος των Πρακτικών της  Βουλής σήμερα κανείς δεν μπορεί να το βρει πουθενά.)

Τι είπε ο Θ. Πάγκαλος; Τα εξής:  Ποίος δύναται σοβαρώς να ισχυρισθή ότι το από του  1916 μέχρι 1ης Νοεμβρίου 1920 πολιτικόν  καθεστώς ήτο ομαλόν ή  νόμιμον; Το καθεστώς εκείνο, δια   να   διατηρηθή  εις την  εξουσίαν, ηναγκάσθη να φυλακίση και να τουφεκίση πολλούς,   ακόμη  δε  να απαγορεύση δια σκληρών μέτρων και νόμων και αυτήν  την εκδήλωσιν  δυσαρέσκειας  εις βάρος του. Από της 1ης  Νοεμβρίου 1920 μέχρι του Σεπτεμβρίου 1922 παρεμβάλλεται η  περίοδος τής Γ’ Εθνοσυνελεύσεως, ήτις αναντιρρήτως εξεπροσώπει την λαϊκήν θέλησιν.

      Από τους ηρακλείς του βενιζελισμού ο Πάγκαλος... άρα εξ οικείων τα βέλη…

      Αποκορύφωμα των παραπάνω διώξεων ήταν η φονική επίθεση που έκαναν ξένες δυνάμεις και όργανα της «κυβέρνησης» της Θεσσαλονίκης τον Δεκέμβριο του 1916 στα χωριά Απείρανθος και Μονή της Νάξου. Η επίθεση προκλήθηκε από την άρνηση των κατοίκων  να αναγνωρίσουνε την «κυβέρνηση» της Θεσσαλονίκης.

     Ένοπλες δυνάμεις κατέφθασαν τότε στη Νάξο, για να καταστείλουν το «κίνημα». Έδρασαν με τρόπο εξαιρετικά σκληρό και βάρβαρο. Οι πράξεις τους υπήρξαν ανάλογες με εκείνες των Τούρκων, όταν μπήκανε στην Κωνσταντινούπολη το 1453 και στη Σμύρνη το 1922: Φόνοι, βιασμοί, ασέλγεια σε βάρος των  νεκρών, συστηματικό  πλιάτσικο και εκτεταμένη καταστροφή.

Πολεμικό πλοίο  είχε την εντολή να ισοπεδώσει το χωριό με εκατό (100) βολές τηλεβόλων. Αυτό τελικώς δεν έγινε, επειδή στο πλήρωμα συγκαταλεγόταν κάποιος που καταγόταν ακριβώς από την Απείρανθο. Σύμφωνα με παράδοση που ακόμη κυκλοφορεί, αυτός άλλαξε τον αριθμό των κανονιοβολισμών πάνω στο έγγραφο της εντολής σβήνοντας το 100 και βάζοντας στη θέση του το νούμερο δύο (2). Έτσι τα χωριά σωθήκανε.

   Η βαρβαρότητα που γενικώς διακατείχε όλους τους εκπροσώπους και υποστηρικτές της «κυβέρνησης» της Θεσσαλονίκης έφτασε σε τέτοιο σημείο, ώστε ὁ διοικητής της Χωροφυλακής στη Χώρα της Νάξου πήρε εντολή να συλλάβει τη Μητέρα του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, ογδόντα χρονών τότε, και να τη ρίξει  στο κρατητήριο. Εκείνος πράγματι  τη «συνέλαβε», αλλά, αντί να φυλακίσει τη σεβάσμια, γηραιά Κυρία, την κράτησε στο γραφείο του, μέχρι να «περάσει το κακό».