ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΣ = ΗΛΙΘΙΟΣ

Γράφει ο  Ιωάννης  Αυξεντίου

Δυστυχώς στην εποχή μας, η νοοτροπία και η ικανότητα αντίληψης μεγάλου αριθμού ακαδημαϊκών, οδηγεί στο να ταυτιστεί η λέξη ακαδημαϊκός με τη λέξη ηλίθιος. Αναφέρομαι σε πολλούς ακαδημαϊκούς του θεωρητικού πεδίου. Πάνε οι εποχές, πριν το 1960, που μεγάλα και διεισδυτικά μυαλά στόλιζαν τις καθέδρες των μεγάλων ευρωπαϊκών πανεπιστημίων.

Έτυχε να παρακολουθήσω μία εκπομπή στην  Ελληνική τηλεόραση  κατά την διάρκεια της οποίας, ένας καθηγητής αναφερόμενος σε κάποια κοινωνικά φαινόμενα, δήλωσε ότι πίσω από αυτά δεν πρέπει να βλέπουμε κάποιο «προμελετημένο σχέδιο», αλλά να τα αντιλαμβανόμαστε απλώς σαν «τάσεις που αναπτύσσονται μέσα στις εξελισσόμενες κοινωνίες». Φυσική η δήλωση του: εάν έλεγε κάτι διαφορετικό δεν θα μπορούσε να σταθεί μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο, ντόπιο και διεθνή. 

Έτσι τους μαθαίνουν να σκέπτονται τα πεφωτισμένα συγγράμματα που λαμβάνουν από την εσπερία. Βέβαια ακόμη πιο λυπηρό είναι το γεγονός, ότι αυτές τις απόψεις δεν τις υποστηρίζουν μόνον για να διατηρούν ένα καλό ''ακαδημαϊκό όνομα'', αλλά τις πιστεύουν κιόλας. 

Στα διάφορα ''επιστημονικά έργα'' τους, παρουσιάζουν τα ιστορικά γεγονότα ως απλώς να «συμβαίνουν», ή το ένα γεγονός το αιτιολογούν ως απόρροια του προηγούμενου: Η Γαλλική επανάσταση απόρροια της ανόδου της αστικής τάξης, ο ναζισμός απόρροια της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, η πολιτισμική επανάσταση του ’60 απόρροια της μαζικής δημοκρατίας, και πάει λέγοντας…

Πίσω από αυτή την νοοτροπία κρύβεται ένα βασικό δόγμα του σύγχρονου ακαδημαϊσμού : «Δεν υπάρχει συνομωσία που καθορίζει την ροή της ιστορίας». Αυτό το δόγμα εδραιώθηκε για έναν βασικό λόγο: Αν δεχθούμε την συνομωσία, τότε, αναγκαστικά, θα τεθεί το ζήτημα  που ποτέ δεν πρέπει να συζητηθεί: ποιος οργανώνει την συνομωσία και σε τι αποσκοπεί.

Έτσι λοιπόν, η  αποβλάκωση τους φθάνει σε τέτοιο σημείο, που δεν είναι σε  θέση να δουν πράγματα που δεν είναι κρυμμένα, ούτε χρειάζεται ιδιαίτερη έρευνα για να τα διαπιστώσει κάποιος: για παράδειγμα, το γεγονός ότι μεγάλες  πολυεθνικές εταιρείες και τραπεζικοί κολοσσοί χρηματοδοτούν την προπαγάνδα υπέρ των γκέι. Μόνον τις ειδήσεις να παρακολουθούσαν, θα έφθανε για αντιληφθούν κάποια πράγματα.

Βέβαια, εδώ στην  Ελλάδα το έχουν παρακάνει από παλιά: Μόλις διάβαζαν τα βιβλία της Σχολής της Φρανκφούρτης, παπαγάλιζαν τα ίδια. Διάβαζαν τον Ντεριντά,  τον  Φουκώ, ή τον Λακάν, και παπαγάλιζαν καλυτέρα από τον παπαγάλο του Αμαζονίου.

Τώρα  παπαγαλίζουν την  «ομοφοβία», την «μετα-πατερική θεολογία», και άλλα παρόμοια. Όμως για να παπαγαλίσουν καλά, υπάρχει μία απαραίτητη προϋπόθεση: η ύλη προς παπαγαλισμό πρέπει να έχει όλες τις χρωματικές αποχρώσεις του ροζ(=όχι με τον σεξουαλικό συμβολισμό,  αλλά με τον φιλοσοφικό-ανθρωπολογικό): ροζ κοινωνιολογία, ροζ φιλοσοφία, ροζ ιστορία, ροζ πολιτική, ροζ θεολογία. Μόλις δουν άλλο χρώμα, μαύρο, πορφυρό, χρυσό, ασημένιο, κάτι παθαίνει το κέντρο του εγκέφαλου και η παπαγαλία  μπλοκάρεται.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπήρξαν και υπάρχουν ακαδημαϊκοί εξαιρετικής ευφυΐας. Όμως η ικανότητα της ορθολογικής ανάλυσης  δεν επαρκεί για να γίνουν αντιληπτά κάποια πράγματα, αν δεν συνοδεύεται από ιδιαίτερες πνευματικές ευαισθησίες:  το  αισθητήριο  που  διαβλέπει  την ανορθολογική  διάσταση η οποία  συμμετέχει  στην  διαμόρφωση  της  πραγματικότητας. 

Έτσι, άνθρωποι που ουδέποτε υπήρξαν ακαδημαϊκοί, κατάφεραν να αντιληφθούν και να αναλύσουν τις πραγματικές δυνάμεις που ευθύνονται για τις παρακμιακές εξελίξεις των κοινωνιών μας. Μπορείτε, για παράδειγμα, να απολαύσετε  την οξυδέρκεια και το βάθος του κειμένου επί του θέματος που έχουμε δημοσιεύσει στο Θεόδοτο, γραμμένο από τον Γάλλο διανοούμενο Rene Guenon. Μετά την ανάγνωση του, προσπαθήστε να  σκεφθείτε έναν σύγχρονο ακαδημαϊκό που να διατύπωσε ποτέ έναν τέτοιο λόγο. Εγώ δεν βρήκα κανένα.