ΤΑ ΡΕΥΜΑΤΑ

Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης

Ασφαλώς, έχετε νοιώσει την εμπειρία να περπατάτε και, ξαφνικά, να νοιώσετε ένα ρεύμα αέρα, το απρόσμενο φύσημα  ενός ανέμου, να σας παρασέρνει και να σας τυλίγει. Αν μάλιστα αυτό το ρεύμα είναι δυνατό, μπορεί ακόμη και να σας κάνει να αισθάνεστε ότι μόλις που τα πόδια σας ακουμπάνε στο έδαφος.

Ο πολιτισμικός πόλεμος που δημιούργησε τα ήθη και τις κοσμοθεωρίες της μοντέρνας και μεταμοντέρνας εποχής, βασίστηκε ακριβώς επάνω στην δημιουργία ρευμάτων, όχι φυσικά ανέμου, αλλά φιλοσοφιών, ιδεολογιών, τεχνών, ψυχολογιών και νοοτροπιών. Αυτή η ικανότητα δημιουργίας ρευμάτων, αγαπητοί αναγνώστες, θεωρείται η «τέχνη των τεχνών και η επιστήμη των επιστημών», από εκείνους τους κύκλους που αποσκοπούσαν στην ανατροπή του Παραδοσιακού πολιτισμού.

Τα κύρια ρεύματα που δημιουργήθηκαν ως  όπλα στην υπηρεσία της αντι-παραδοσιακής δράσης κατευθύνθηκαν σε έξι τομείς:

ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ: Αναρίθμητα φιλοσοφικά συστήματα που αρνήθηκαν κάθε δυνατότητα υπερβατικής διασύνδεσης του ανθρώπου και, κατά συνέπεια, αμφισβήτησαν  την  έννοια της «αντικειμενικής αλήθειας». Έτσι, η φιλοσοφία με την πάροδο του χρόνου τέθηκε αποκλειστικά στην υπηρεσία των ανθρωπίνων νοητικών διεργασιών, που όντας ανθρώπινες,  πολλές φορές έχουν και το στοιχείο της νοσηρότητας, ψυχικής ή πνευματικής.

ΣΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ: Σε αυτόν τον τομέα φύσηξαν ταυτόχρονα τρία είδη ρευμάτων: Το πρώτο ρεύμα έφερε την υποκειμενική ερμηνεία των Ιερών Γραφών(θρησκευτική Μεταρρύθμιση). Το δεύτερο ονομάστηκε ''εκκοσμίκευση'' και διαχώρισε την καθημερινή ζωή του ανθρώπου από την υπερβατική διάσταση και το μυστήριο, αφήνοντας αυτά τα τελευταία ως απλές τελετές στις οποίες ο άνθρωπος, αν θέλει, μπορεί να συμμετέχει κάποιες ημέρες τον μήνα.  Το τρίτο ρεύμα ήταν υπόγειο ή σχεδόν : τα υποκατάστατα θρησκείας, δηλαδή οι μασονικές στοές, και οι διάφορες εσωτεριστικές και αποκρυφιστικές οργανώσεις που άνθισαν από τον 18^ο έως τα μέσα του 20^ου αιώνα.

 

ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Την πολιτική αντι-παραδοσιακή εκτροπή δεν συνιστά τόσο η επικράτηση των δημοκρατικών διαδικασιών επιλογής αρχόντων, μια που τέτοιες υπήρχαν και στον προμοντέρνο κόσμο, όσο η δυνατότητα της μάζας να επιλέγει μεταξύ διαφορετικών ιδεολογικών συστημάτων, δηλαδή, να επιλέγει μεταξύ διαφορετικών κοσμοθεωρητικών απόψεων.

ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ : Η έλευση της μοντέρνας τέχνης αφαίρεσε το ιδανικό του  Κάλλους και της Αρμονίας από την καλλιτεχνική έκφραση, και αποσύνδεσε τους στόχους της από τα υψηλά ηθικά και πνευματικά ιδεώδη, στα οποία ήταν επικεντρωμένη η προμοντέρνα τέχνη.

ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: Η μετάδοση του καπιταλιστικού πνεύματος.

ΣΤΑ ΗΘΗ: Ο νέο-γνωστικισμός μαζί με τις φυσιολατρικές τάσεις,  αποτελέσαν την βάση  της «πολιτισμικής επανάστασης»  που έφερε τον ελευθεριασμό και την αντι-ιεραρχικότητα σε όλες τις ανθρώπινες εκδηλώσεις.   

Τίθεται ένα ερώτημα: Αυτά τα ρεύματα είναι προϊόν  ενός προμελετημένου σχεδίου ; η απάντηση που μπορεί να δοθεί είναι η εξής: Σε ένα ποσοστό 50%, υπάρχουν οι ιστορικές αποδείξεις ότι, πράγματι, αποτέλεσαν μέρος ενός προμελετημένου σχεδίου. Το άλλο 50% είναι απόρροια της εκπεσούσης ανθρώπινης  φύσεως . 

 Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ  ΑΠΟ  ΤΟΝ  ΑΠΟΛΛΩΝΕΙΟ  ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ  ΣΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΟ  ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.

Ο Απολλώνιος πολιτισμός

Η δημιουργία αυτών των ρευμάτων δεν  αποδείχτηκε αποτελεσματική επειδή αυτά προσέφεραν κάτι το σημαντικό ή το αξιοθαύμαστο,  ή  το ουσιαστικό, αλλά διότι  είχαν την ιδιότητα να κάνουν τους ανθρώπους να αισθανθούν αυτό που περιγράψαμε στην αρχή του άρθρου: ότι σηκώνονται ψηλά από έναν ευχάριστο δροσερό άνεμο, που τους απελευθερώνει, τους τραμπαλίζει παιχνιδιάρικα μέσα στο  αχανές  τοπίο. Και πως κατάφεραν τα εν λόγω ρεύματα να δημιουργήσουν αυτή την αίσθηση; Με  την απελευθέρωση ενέργειας και την αύξηση της εντροπίας (=ο βαθμός αταξίας ενός συστήματος) δείτε για παράδειγμα ένα σχετικό άρθρο του Θεόδοτου: Πράγματι, αν παρατηρήσετε το περιεχόμενο των έξι ρευμάτων που παρουσιάσαμε παραπάνω, θα διαπιστώσετε ότι όλα έχουν την ιδιότητα να απελευθερώνουν ενέργεια από τον άνθρωπο (ενέργεια νοητική, ενέργεια ενστικτώδη όπως η σεξουαλική, ενέργεια στην συμπεριφορά, ενέργεια στην φαντασία, ενέργεια στον εγωκεντρισμό κλπ), δηλαδή, προκαλούν μία ευχάριστη, ηδονική ΑΚΡΑΤΕΙΑ. Και η ακράτεια επιφέρει μία αύξηση της εντροπίας, η οποία ακολουθείται από μία ακόμη μεγαλύτερη ακράτεια και  ούτω  καθεξής.

                                                  

Ο προμοντέρνος πολιτισμός μπορεί να χαρακτηριστεί ως «Απολλώνιος»: Δεν απελευθέρωνε ασύστολα και ανεξέλεγκτα την ενέργεια, αλλά την συγκρατούσε, και, όταν έπρεπε να απελευθερώσει ποσά ενέργειας, αυτά τα μορφοποιούσε, τα χρησιμοποιούσε δηλαδή, για να δημιουργήσει συστήματα (είτε εσωτερικά, είτε εξωτερικά) τάξης και αρμονίας, με αποτέλεσμα την μείωση της εντροπίας και την δημιουργία υψηλού πολιτισμού. Αντίθετα, ο πολιτισμός της ακράτειας  μπορεί να ορισθεί  ως  «Διονυσιακός πολιτισμός» Είναι ο πολιτισμός στον οποίο σήμερα ζούμε και στον οποίο οδηγηθήκαμε μετά από την σταδιακή επικράτηση των ρευμάτων που περιγράψαμε. Τώρα πλέον ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει. Πως μπορούν να ξαναμπούν μέσα οι άνεμοι; Μόνον γεγονότα και καταστάσεις που θα έχουν την δύναμη να επηρεάσουν εσωτερικά τους ανθρώπους μπορεί να αναστρέψουν την πορεία των ρευμάτων. Κοσμοϊστορικά γεγονότα που θα σείσουν τα θεμέλια του σύγχρονου διονυσιακού πολιτισμού, παρόμοια με εκείνα που έσεισαν τα θεμέλια του Παραδοσιακού πολιτισμού πριν από αιώνες.