Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΔΙΠΟΛΙΣΜΟΥ: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΣΕ ΙΤΑΛΙΑ, ΑΥΣΤΡΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Γράφει ο Γιώργος Παξινός

Μετά τις αμερικάνικες εκλογές, ο καθένας πλέον μπορεί να παρατηρήσει ότι η πολιτική και κοινωνική κατάσταση δεν έχει αλλάξει μόνο τυπικά αλλά και ουσιαστικά. Τι ήταν αυτό που όμως άλλαξε;

Αυτό που βλέπουμε να έχει αλλάξει είναι η πόλωση που υπάρχει πλέον στην αμερικανική κοινωνία, η οποία θα μπορούσε να συνοψιστεί καθαρά σε δύο αντίθετες ομάδες: αυτούς που είναι υπέρ του σημερινού status quo της σύγχρονης εποχής (δηλ. πολυφυλετισμός, υπεράσπιση των συμφερόντων των εγχρώμων και των Σημιτών, υποβάθμιση των δυτικών αξιών, υποβάθμιση της φυλετικής και πολιτικής ιεραρχίας, της “αντικατάστασης” των λευκών δια της μετακίνησης έγχρωμων πληθυσμών και άνοδος του μητριαρχικού συμπλεγματικού αυτισμού) και αυτούς που ασυνείδητα ή και συνειδητά προσπαθούν να το διαλύσουν (δηλ. τους συνειδητούς ιδεολογικούς εχθρούς του συστήματος και τις όλο και πιο μεγάλες αλλά παθητικές μάζες των λευκών που επιδιώκουν και θέλουν ασυνείδητα μια άλλη διέξοδο προς μια πιο εθνοφυλετική πολιτική κατεύθυνση ενός έθνους-κράτους).

Οι δύο αυτές πλευρές δεν είναι απλά μόνο πολιτικά αντίθετες αλλά και απόλυτα αντιθετικές σε όλους τους τομείς, καθώς οι υπέρμαχοι τους συστήματος (μαρξιστικής και φιλελεύθερης απόχρωσης) θέλουν και επιδιώκουν, πάσχοντας από διάφορα συμπλέγματα νευρικότητας και σπασμωδικής ψύχωσης, την πλήρη διάλυση του δυτικού πολιτισμού και πιο σημαντικό της λευκής φυλής, υποστηρίζοντας και παίρνοντας το μέρος  των έγχρωμων μειονοτήτων και προσπαθώντας να καλλιεργήσουν ένα κλίμα νιρβανιστικής φιλειρηνικής ακινησίας και πλήρης διάλυσης ακόμη και του αναπαραγωγικού πλαισίου των δύο φύλων.

Από την άλλη, όσοι υπερασπίζονται τις δυτικές αξίες επί της ουσίας απορρίπτουν τα δύο αυτά ρεύματα σκέψης (δηλ. του μαρξισμού και φιλελευθερισμού), τα οποία είναι υπολείμματα του 19 αιώνα, καταφεύγοντας σε μια νέα ταυτότητα που βρίσκεται κοντά στην φυλετική τους ύπαρξη ως λευκών. Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει καθώς πέρα από τους συνειδητούς μαχητές της Ευρώπης (όπου κι αν βρίσκονται γεωγραφικά), και  μέσω των ανταγωνισμών των πληθυσμών  αυξάνεται και η διαφοροποίησή τους και η αντίληψη εκ μέρους αυτής της διαφοροποίησης. Επίσης, όπως κάθε “εισβολή ξένου” έτσι και αυτή ξυπνάει το ένστικτο του ζώου όταν ένα άλλο ζώο διεισδύει στην φωλιά του, όπως μας πληροφορεί ο Παναγιώτης Κονδύλης στo έργο του Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο.

Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος βέβαια αν όντως αυτή η κατάσταση υφίσταται στην πλήρη μορφή της και αν ναι αν βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο εξέλιξης στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο. Η απάντηση θα ήταν αρνητική. Για αυτόν τον λόγο  θέλησα με βάση τις παγκόσμιες εξελίξεις που ταλανίζουν τον δυτικό κόσμο να βγάλω γενικότερα συμπεράσματα προτού καταφύγω στα ειδικότερα. Πρέπει λοιπόν να αναλύσουμε τα πιο συγκεκριμένα και τοπικά και αυτά δεν είναι άλλα από τις επαναληπτικές προεδρικές εκλογές στην Αυστρία και το δημοψήφισμα στην Ιταλία.

Είναι γεγονός ότι είναι δύο διαφορετικές περιπτώσεις αλλά με ένα κοινό παρανομαστή: την σταδιακή κατάρρευση του δόγματος της Πολιτικής Ορθότητας που είναι και ο θεμέλιος λίθος επάνω στον οποίο δομείται η Ευρωπαϊκή Ένωση στην παρούσα της μορφή.

 Ο Norbert Hofer

Στην Αυστρία, μέσα σε κλίμα απόλυτης έντασης, o Norbert Hofer αγωνίστηκε για την προεδρία της χώρας του εναντίον του φιλελεύθερου, με αριστερίστικες τάσεις, υποψηφίου των πρασίνων Alexander Van der Bellen. Οι πρώτες εκλογές του Απριλίου κρίθηκαν άκυρες μετά από μάλλον σίγουρη καλπονοθεία, για αυτό το αίτημα του Hofer για επανάληψη των εκλογών επικυρώθηκε από τις δικαστικές αρχές της χώρας. Όμως, παρόλο που η ψαλίδα, όπως φαινόταν,  έκλινε και η διαφορά των υποψηφίων μειωνόταν υπέρ του Hofer, ο τελευταίος δεν κατάφερε να εκλεγεί και υπέστη σημαντική ήττα σε σύγκρουση με τα αποτελέσματα των προηγούμενων εκλογών.

Που οφείλεται όμως αυτό; Πέρα από το γενικότερο κλίμα που ήταν κατά του, ήταν ο ίδιος o Hofer που στραβοπάτησε. Καθώς αντί να υποστηρίξει πιο σταθερές θέσεις όσον αφορά την Ε.Ε. και να στηρίξει μια περισσότερο αποκεντρωμένη από τα φιλελεύθερα κατάλοιπα του παρελθόντος πολιτική, αυτός έμεινε στάσιμος. Έτσι κατάφερε να δείξει μια πιο αδύναμη προσωπικότητα μπροστά στην μάζα του πληθυσμού για την οποία ο Γκουστάβος Λεμπόν είχε παρατηρήσει  σωστά  ότι έχει θηλυκή ψυχοσύνθεση (ειδικά στην σύγχρονη εποχή που  λόγω τεράστιας συμμετοχής και των δύο φύλων έχει κάποιος να αντιμετωπίσει πέρα από τα άλλα υστερικές και αποπροσανατολισμένες γυναίκες που στηρίζουν κάθε τι που το σύστημα προωθεί ως ‘προοδευτικό’). Βέβαια τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν σε πλήρη καταστροφή και είναι γεγονός ότι το Κόμμα της Ελευθερίας μπορεί να διεκδικήσει την πρώτη θέση στην βουλευτικές εκλογές. Είναι γεγονός ότι δεν μιλάμε για μια νίκη των ‘προοδευτικών δυνάμεων’ αλλά για μια ήττα τους καθώς ο Hofer και το κόμμα του εν τέλει ήρθαν για να μείνουν.

Ο Matteo Renzi σε ιδιαίτερη στιγμή αυτογνωσίας...

Επιπρόσθετα, το δημοψήφισμα που έγινε στην Ιταλία, παράλληλα με τις αυστριακές εκλογές και παρά την αλαζονική και υποκριτική στάση του Renzi κατέληξε σε πανωλεθρία για αυτόν. Αυτό το δημοψήφισμα που έγινε ουσιαστικά για να εγκρίνει κάποιες σημαντικές μεταρρυθμίσεις για τις δικαιοδοσίες του Ιταλικού Κοινοβουλίου δια μέσω της ψήφου των πολιτών με ένα 'Ναι' ή ένα 'Όχι' προσωποποιήθηκε από τον Renzi, ο οποίος στηρίζοντας την πρώτη επιλογή το μεταμόρφωσε σε μια ψηφοφορία  έγκρισης ή μη έγκρισης των γενικότερων πολιτικών του (ένα ενδιαφέρον debate για το θέμα μπορείτε να δείτε εδώ). Έτσι οι συσπειρωμένες δυνάμεις δεξιών και εθνικιστικών κομμάτων κατάφεραν χάρις και στην συνοδευόμενη απόγνωση του κόσμου να επιτύχουν τεράστια νίκη κατά ενός φερέφωνου της Ε.Ε., των οικονομιστών και των διεθνιστών και του σοσιαλογενούς, με φιλελεύθερες πάντα προεκτάσεις, Δημοκρατικού Κόμματος. 

Αντίθετα, το αντίστοιχο δημοψήφισμα που  είχε γίνει στην Ελλάδα λόγω της γενικότερης πολιτικής ανωριμότητας και καθυστεροποίησης των ‘πολιτικών αντρών’ και του πληθυσμού, κατέληξε στο ανήκουστο δήθεν προασπιστές των ‘δεξιών αξιών’ (όμως παρ’όλα αυτά… φιλελεύθεροι) να στηρίξουν το αντίστοιχο 'Ναι' και οι αριστερο-φιλελεύθεροι της κυβέρνησης (αριστερά και καπιταλισμός πἀνε πάντα μαζί...) να καρπωθούν την ‘λαϊκή αντίδραση’ στηρίζοντας κομπλεξικά και χωρίς συνείδηση της σημασίας του, το 'Όχι', ακολουθώντας την ίδια πολιτική όμως παρ’ όλα αυτά. Μόνη εμφανή εξαίρεση υπήρξε ο Λαϊκός Σύνδεσμος της Χρυσής Αυγής που αποτελεί μάλλον το μόνο εκφραστή δεξιών και εθνικιστικών θέσεων στο παρόν πολιτικό τοπίο. 

Που καταλήγουν αυτές οι δύο εξελίξεις; Στην εμφανή και σταδιακή αποδυνάμωση της Ε.Ε. η οποία όλο και περισσότερο περιορίζεται και χάνει την δύναμή της και την επιβολή του αυτοκτονικού δόγματός της. Εμφανή είναι τα σημάδια της δυσαρέσκειας ενάντια σε αυτή την τερατώδη οικονομική ένωση που έχει οδηγήσει την Ευρώπη στην υποβάθμιση και την μιζέρια, μετατρέποντάς την σε πεδίο μάχης ξένων συμφερόντων, την οποία θα καρπωθούν δυναμικές λευκές μειονότητες στο άμεσο μέλλον. Τώρα πλέον μπορούμε να αρχίσουμε  να μιλάμε για σταδιακά ρήγματα, που θα γίνουν αβυσσώδεις χαραμάδες, με την τελική πολιτική εκμηδένιση της μοναδικής κυβέρνησης που έχει ακόμη δύναμη και στηρίζει τα κοινοβουλευτικά πτώματα της υπόλοιπης ‘ενωτικής’ Ευρώπης, την κυβέρνηση της Μέρκελ που ομοιάζει πλέον με μισοβουλιαγμένο καράβι.  

Μια νέα εποχή ανατέλλει λοιπόν!

Παραθέτοντας τους στίχους του William Shakespeare στο ΜΑΚΒΕΘ: 

«Θα οργιάζει η βροντή 

η αστραπή θ’ αστράψει, θα χιμήξει να την κάψει

θα τρομάξει η βροντή  θα κλάψει

θα κλαίει η βροχή θα βραχεί η αστραπή  και πια δεν θα ανάβει.  

Και θα βουλιάξει η βροντή, θα βουλιάξει η αστραπή

-        Και όλο το καράβι !»