Η ΑΚΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ Η CIA

Πιστεύουμε ότι από τα άρθρα ιστορικής έρευνας που δημοσίευσε ο Θεόδοτος, δύο είναι αυτά που μπορεί να χαρακτηριστούν ως ‘ιδιαίτερα’: το πρώτο είχε τον τίτλο: ‘Οι πολιτικές ανοίξεις σε Πράγα και Αθήνα’ και το δεύτερο είναι αυτό που σήμερα δημοσιεύουμε.
 
Η εβδομαδιαία Ιταλική εφημερίδα της εξωκοινοβουλευτικής επαναστατικής άκρας αριστεράς Lotta Continua (Συνεχής Αγώνας) μετατρέπεται σε καθημερινή το 1972. Τι υπέκρυπτε αυτή η αλλαγή;

Παρουσιάζουμε το άρθρο του Marco Nozza, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ‘Il Giorno’ στις 31 Ιουλίου 1988.

Άρθρο του M. Nozza 
Μετάφραση & σχόλια: Ιωάννης Αυξεντίου

Η Lotta Continua και η CIA

Στο άρθρο που δημοσιεύθηκε εχθές από τη ‘Giorno’, με τον υποβλητικό τίτλο Αγαπητέ διευθυντή, εγώ ήμουν εκεί, άρθρο ειλικρινές και θαρραλέο, η Adele Cambria διηγήθηκε πως συνέβη, μετά τη δολοφονία του αστυνομικού Luigi Calabresi, να υποστεί μία δίκη για ‘απολογία εγκλήματος και υποκίνηση τέλεσης εγκλήματος’, δεδομένου ότι το όνομα της βρισκόταν μεταξύ των υπευθύνων της διεύθυνσης της εφημερίδας Lotta Continua, ιδρυμένη από τον Adriano Sofri. Όπως πολλοί άλλοι δημοσιογράφοι που διαδέχτηκαν σε εκείνη τη διεύθυνση, έτσι και η Cambria είχε δανείσει το όνομα της, γιατί ο αναχρονιστικός νόμος της εποχής εμπόδιζε τους μη-δημοσιογράφους να υπογράφουν άρθρα σε εφημερίδα. “Δεν συμμεριζόμουν καθόλου εκείνες τις λέξεις” (δηλαδή τα σχόλια πάνω στο θάνατο του Calabresi). H υπογραφή μου ήταν μία συνεισφορά στην εγγύηση της ελευθερίας της έκφρασης.” 
 

‘Ήμουν μαζί με τους δύο που είχαν πουλήσει, στις 18 Μαΐου 1972, τα ενοχοποιητικά τεύχη της εφημερίδας Lotta Continua”, έτσι διηγείται η Cambria, η μόνη που δικάστηκε εξαιτίας της δολοφονίας του Calabresi.

Για την ιστορία, άλλοι τέσσερις κατηγορούμενοι που ανήκαν στη Lotta Continua είχαν δικαστεί στο Τορίνο, την ημέρα της δίκης της Cambria. Και αυτοί καταδικάστηκαν σε ένα χρόνο και τέσσερις μήνες φυλάκιση, χωρίς αναστολή. Στο κουαρτέτο υπήρχε και ο Andrea Casalegno, γιος του δημοσιογράφου της εφημερίδας La Stampa του Τορίνο, Carlo Casalegno, ο οποίος πέντε χρόνια αργότερα, στις 16 Νοεμβρίου 1977, θα είχε δολοφονηθεί κάτω από το σπίτι του από τις Eρυθρές Tαξιαρχίες. 

 

Αλλά η πιο εντυπωσιακή πλευρά της διήγησης της Adele Cambria, είναι η περιγραφή που κάνει των διανοουμένων της Lotta Continua, που σύχναζαν στα γραφεία της εφημερίδας στην οδό Dandolo. “Λανθασμένα ή σωστά τα ιδανικά τους, τα πλήρωναν προσωπικά. Ζούσαν πραγματικά στην φτώχεια, ενώ όλοι είχαν τα προσόντα εάν το ήθελαν για να ενταχθούν στο ‘σύστημα’ (και ορισμένοι, μετά, το έκαναν) και δεν ήταν σπάνιο, από μέρος τους, η εκχώρηση στην οργάνωση της ιδιοκτησίας του σπιτιού που κληρονομούσαν από την οικογένεια τους. Εν ολίγοις, σε εκείνο το περιβάλλον της οδού Dandolo αυτό που κυριαρχούσε ήταν αυτό που εγώ η ίδια θα όριζα ως κόκκινος σταλινικός ασκητισμός”.

Και με την οδό Dandolo, επιτέλους φθάνουμε στο κρίσιμο σημείο… Η Adele Cambria άντεξε στη διεύθυνση της Lotta Continua για πολύ λίγο καιρό ενώ άλλοι για πιο μεγάλες περιόδους. Η απορία μου ήταν η εξής: πως ποτέ κανένας, μα επιμένω, κανένας από τους πολλούς διευθυντές που διαδέχτηκαν στη διεύθυνση αυτής της εφημερίδας, δεν είχε την περιέργεια να μάθει ποιο ήταν το τυπογραφείο που τύπωνε τη Lotta Continua; Eπρόκειτο για το τυπογραφείο Art-Press, που βρισκόταν στο ίδιο κτήριο με την εφημερίδα στην οδό Dandolo στον αριθμό 10 (σε όσους αρέσουν οι ‘νοσταλγικές’ ταξιδιωτικές εικόνες, δείτε εδώ). Εκεί, υπήρχε η Dapco και η Dapco ήταν ο εκδοτικός οίκος της Daily American, της εφημερίδας των Αμερικάνων (βλ. CIA) στη Ρώμη. Ανήκε στην ιδιοκτησία μιας εταιρείας της οποίας ο μοναδικός διαχειριστής ήταν ένας Αμερικανός, ονόματι Robert Hugh Cunningham. Ποιος ήταν αυτός; Γεννημένος στο Lovelville, του Ohio, στις 10 Ιανουαρίου 1920, ο Robert Hugh Cunningham ήταν ένας στενός συνεργάτης του Richard Helms όταν αυτός ήταν επικεφαλής της CIA. 

Κάποιος, σε αυτό το σημείο, θα μπορούσε να αντιτείνει πως η έκδοση της Daily American πιθανόν να ήταν μία απλή ιδιωτική δραστηριότητα του κυρίου Robert Hugh Cunningham. Ωστόσο, για αυτή την πιθανότητα υπάρχουν κάποια προβλήματα που περιπλέκουν το ζήτημα. Ιδού ένα: μόλις έφθασε στη Ρώμη, δηλαδή το 1968, αυτός ο κύριος Cunningham είχε ως συνεργάτη έναν γέρο Αμερικανό ονόματι Samuel Meek, που διαχειριζόταν τη Daily American από το 1964 και δρούσε και εκείνος για τη CIA, αν και μόνον ως έμπιστος και όχι ως κανονικός πράκτορας. Ο αληθινός πράκτορας ήταν ο Robert Hugh Cunningham (δείτε την προτελευταία παράγραφο με τίτλο The C.I.A.'s Newspapers).

Μόνον αυτά; Θα αντιτείνει κάποιος πως ένα πράγμα είναι ο εκδοτικός οίκος Dapco και άλλο το τυπογραφείο Art-Press, που τύπωνε τη Lotta Continua. Πράγματι, η εταιρεία Dapco ιδρύθηκε στη Ρώμη την 1η Δεκεμβρίου 1971, στο γραφείο του συμβολαιογράφου Domenico Zecca. Όντως δύο διαφορετικά πράγματα; Φαίνεται πως όχι. Γιατί οι εταίροι της Art-Press είναι τρείς: Cunningham πατέρας, μητέρα και γιος. Διαχειριστής της Dapco: Cunningham senior. Διαχειριστής της Art-Press: Cunningham junior. Που έχει το ίδιο όνομα με τον πατέρα του: Robert Hugh Cunningham. 

Ωστόσο, το 1971 συμβαίνει ένα άλλο παράξενο πράγμα, πολύ παράξενο. Στο μητρώο εμπορικών εταιρειών, που υπάρχει στο αστικό και ποινικό δικαστήριο της Ρώμης, δύο κύριοι παρουσιάζουν ένα έγγραφο που αποδεικνύει ότι συμφωνούν να γίνουν διευθυντές του Spa Rome Daily American με απόφαση της τακτικής συνέλευσης της 27ης Σεπτεμβρίου 1971. Πως ονομάζονται αυτοί οι δύο κύριοι; Ο ένας λέγεται Matteo Macciocco, γεννημένος στην Olbia (Sassari) την 1η Απριλίου 1929 και ο δεύτερος ονομάζεται Michele Sindona,  τραπεζίτης και δικηγόρος, μέλος της μασονικής στοάς P2, γεννημένος στο Patti (Messina) στις 8 Μαΐου 1920.

Το 1971, λοιπόν, ο Sindona διαδέχεται τον Cunningham senior, στη διαχείριση της Daily American. Εφημερίδα που πτωχεύει, αμέσως μετά την πτώχευση του Sindona. Και για να αντικατασταθεί η Daily American, εμφανίζεται στη Ρώμη μία άλλη εφημερίδα για τους πολίτες των ΗΠΑ στην Ιταλία, που ονομάζεται Daily News. Οι ιδιοκτήτες της είναι, ποιοί άλλοι, ο Robert Hugh Cunningham senior και Robert Hugh Cunningham junior. Και γι΄ αυτό, ενώ πτωχεύει η Daily American, συμβαίνει η Lotta Continua να αλλάξει τυπογραφείο, δεν τυπώνεται πλέον από την Art-Press. Γεννήθηκε, πράγματι, μια νέα εταιρεία, που όρισε και τη διάρκεια της ‘μέχρι της 31 Δεκεμβρίου του 2010’. Το όνομα της εταιρείας ήταν Τipografia 15 giugno και εταίροι υπήρξαν οι Angelo Brambilla Pisoni, Pio Baldelli, Marco Boato και Lionello Massobrio. Όλοι αυτοί δηλαδή που παρουσιάζονται στο συμβολαιογράφο στη Ρώμη, που αυτή τη φορά είναι ο Franco Galiani και δηλώνουν Ιταλοί πολίτες, μαζί με αυτούς πάει και ένας ακόμα, αλλά αυτός είναι Αμερικάνος, ο Robert Hugh Cunningham junior. Ο γιος τώρα πλέον παίρνει τη θέση του πατέρα και κινείται καλύτερα από τον πατέρα, γιατί όχι μόνον τα καταφέρνει μια χαρά με εκείνους της Lotta Continua αλλά κρατά και υπό τον έλεγχό του και τις πιο εξτρεμιστικές ομάδες της ακροαριστερής οργάνωσης Autonomia Operaia, των οποίων διαδίδει, σε εφημερίδες και περιοδικά, τις πιο ανατρεπτικές ιδέες.

Προς τη δεκαετία του 1980 αρχίζει να εξασθενεί η ώθηση της Lotta Continua. Η εφημερίδα σβήνει την εποχή που στις ΗΠΑ εμφανίζεται το νέο αστέρι του Ronald Reagan. Σε αυτό το σημείο, από μέρους του Cunningham junior δεν υπάρχει καν η ανησυχία να κρύψει αυτό που πραγματικά αντιπροσωπεύει.

Και ο Reagan, μόλις εκλέγεται πρόεδρος των ΗΠΑ, τον ονομάζει υπεύθυνο του ρεπουμπλικανικού κόμματος στην Ευρώπη. Για τι πράγμα θα ρωτήσετε, μα για την πληροφόρηση.... Ο Robert Hugh Cunningham μετατρέπεται στον πιό αντιδραστικό άνθρωπο της ομάδας της Ουάσιγκτον, είναι ένας Ράμπο μεταξύ Ράμπο και είναι ακόμη νέος, μόλις είχε περάσει τα σαράντα. Όπως οι συνομήλικοι του της Lotta Continua εξάλλου, οι οποίοι την εποχή εκείνη, μετά την υπόθεση Calabresi, είχαν μπλεξίματα, τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς.

Τα γνώριζαν όλα αυτά οι εκάστοτε ενδιαφερόμενοι;

Σχόλια του Μεταφραστή:

Διαβάζοντας το άρθρο αυτό καταλήγουμε σε κάποια συγκεκριμένα συμπεράσματα:

Συμπέρασμα πρώτο: Εκείνη την εποχή οι ΗΠΑ καλλιεργούσαν την επαναστατική βία για να δημιουργηθεί κλίμα φόβου στο εκλογικό σώμα ώστε να αποτραπεί η άνοδος στην εξουσία του ιταλικού κοινοβουλευτικού κομμουνιστικού κόμματος (στρατηγική της μη επέκτασης πέραν των καθορισμένων ορίων, μέσα στο πλαίσιο της τακτικής θέση-αντίθεση). Εάν εκλεγόταν το ΚΚΙ θα έθετε την Ιταλία στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης, την οποία, να μην ξεχνάμε, είχε δημιουργήσει το ίδιο το ατλαντικό establishment. Ο γενικός γραμματέας του ΚΚΙ, ΕνρίκοΜπερλινγκουέρ μάλλον είχε καταλάβει τους κινδύνους που διέτρεχε η Ιταλία, γι’ αυτό και από το 1973 και μετά άρχισε να απομακρύνεται από τη Σοβιετική ‘Ενωση αλλά τα αποτελέσματα ήταν κακά για τον ίδιο: ο μεν Κίσσινγκερ είχε δηλώσει ότι είναι ο πιο επικίνδυνος κομμουνιστής της Ευρώπης ακριβώς επειδή ήταν ‘διαφορετικός’ και άρα πιο δημοφιλής, οι δε Σοβιετικοί προσπάθησαν να τον σκοτώσουν σε μία απόπειρα στη Βουλγαρία. Τελικά η Ιταλία βασανίστηκε για καιρό ακόμα, διότι ενώ την είχαν εντάξει στη ‘θέση’ (δυτικό μπλοκ) το σύστημα έβλεπε ότι μπορεί να βρεθεί στην ‘Αντίθεση’ (ανατολικό μπλοκ).

Συμπέρασμα δεύτερο: Το σύστημα προνοεί, προβλέπει και κατασκευάζει το ίδιο τους ‘εχθρούς’ του, ώστε να είναι απόλυτα ελεγχόμενοι.

Συμπέρασμα τρίτο: Τα λόγια του Oswald Spengler παραμένουν πάντα επίκαιρα: «Δεν υπάρχει ένα προλεταριακό κίνημα, ούτε καν κομμουνιστικό, που δεν επιχειρεί προς το συμφέρον του χρήματος, προς τις κατευθύνσεις που υποδεικνύονται από το χρήμα, και για τον χρόνο χορηγούμενο από το χρήμα- και χωρίς οι πιο ιδεαλιστές από τους ηγέτες του να έχουν την παραμικρή υποψία αυτού του γεγονότος. Το μεγάλο κίνημα που χρησιμοποιεί τις λέξεις του Μαρξ δεν παρέδωσε τον επιχειρηματία στην εξουσία του εργάτη, αλλά και τους δύο σε εκείνη του χρηματιστηρίου.»